Απόλυτα περιγραφικός ο τίτλος της σειράς. Σαφώς, υποψήφια για την καλύτερη όλων των εποχών. "Παλαιού τύπου" τηλεόραση μεν, διαχρονική τηλεόραση δε, σε μια σειρά με αργό (εν πολλοίς) ρυθμό, με σκηνές που (καλώς) διαρκούν περισσότερο από όσο στις πλείστες -παρόμοιες και μη- σειρές, με φοβερή προσοχή στις λεπτομέρειες, από τα αρμόδια άτομα, σε σενάριο και σκηνοθεσία, με (περιορισμένη) μουσική επένδυση όπου χρειάζεται, με τους ηθοποιούς να μπαίνουν πραγματικά στο "πετσί του ρόλου" τους και με τα τελευταία επεισόδια -τα πλέον έντονα συναισθηματικά στη σειρά, για χαρακτήρες και θεατές- να παραδίδουν... μαθήματα, σε κάθε άλλο τηλεοπτικό εγχείρημα που ακολούθησε ή θα ακολουθήσει. Από τις ελάχιστες περιπτώσεις, που με βάζουν σε σκέψεις για παρακολούθηση εκ νέου στο μέλλον.
Μια σειρά που κλιμακώνεται με μαεστρικό τρόπο από το πρώτο της μέχρι το τελευταίο της επεισόδιο, με μια ιστορία που οδηγείται συνήθως σε απροσδόκητα μονοπάτια, μια σειρά που κάλλιστα μπορούσε να ολοκληρωθεί στην τέταρτη της σαιζόν... Ευτυχώς, όμως, που υπάρχει και η πέμπτη σαιζόν για το Breaking Bad. Καλώς υπάρχει και η ταινία, σαν... extended τέλος, για να συμπληρωθούν επιμελώς μερικά "κενά" στη ιστορία της σειράς. Εύγε, σε όσα άτομα συντέλεσαν στη δημιουργία της.