Μία ακόμη σεζόν έφτασε στο τέλος της. Ίσως όχι τόσο καλή όσο οι προηγούμενες τρεις αλλά σίγουρα στα ίδια υψηλά επίπεδα. Η προσθήκη του Τέρι Σίλβερ εξαιρετική και καλοδεχούμενη, μου είχε αρέσει από την 3η ταινία ακόμη ως κακός χαρακτήρας.
Στα αρνητικά τώρα, αισθάνθηκα σαν να τη κρατούσαν τη σεζόν να μη προχωρήσει και να τη ξεχείλωσαν λίγο για να γεμίσει ο τηλεοπτικός χρόνος. Ειδικά στα τελευταία τρία επεισόδια είχαν κενά ανάμεσα τους σε σημείο να τσεκάρω μπας και είχα χάσει κάποιο επεισόδιο κατά λάθος.
Την ίδια αίσθηση είχα και για τον χαρακτήρα του Σίλβερ. Είχε πράγματα να δώσει τα οποία δε τα άφησαν. Οι δε συγκρούσεις των χαρακτήρων τουλάχιστον αστείες. Από τη μία ο Ρόμπι πλακώνει χωρίς έλεος τον μικρό και στο λεπτό αισθάνεται τύψεις που τον βλέπει να γίνεται νταής με τον Λαρούσο Jr.
Από την άλλη χαίρομαι που συνεχίζει να είναι μια γκρίζα ιστορία χωρίς άσπρο μαύρο, καλό κακό. Όλοι έχουν το μίγμα που τους αναλογεί, όπως στη κανονική ζωή.
Βέβαια, δε κρύβω ότι το κλου για εμένα που μεγάλωσα με τις ταινίες είναι η εξέλιξη των 4 κύριων χαρακτήρων με τους οποίους συνδεθήκαμε στη παιδική μας ηλικία.