Αυτό είναι ένα πρότζεκτ που δεν πήγε και πολύ καλά, αλλά το παρουσιάζω γιατί η τεχνική του είναι ενδιαφέρουσα πιστεύω.
Αν και πήγαινε για επιφάνεια κοπής, θα καταλήξει δίσκος σερβιρίσματος (δεν ξέρω ακόμα).
Η ιδέα ήταν να κοπούν πολύ λεπτές λωρίδες ξύλου με το
FONSON Woodworking Thin Rip Guide και να ενσωματωθούν σε μια επιφάνεια ξύλου, κάθετα ως προς αυτήν. Έκοψα λοιπόν μπόλικες λωρίδες από οξιά, purple heart και δεσποτάκι.
(ένα μικρό λάθος που έκανα εδώ είναι πως τις έκοψα αρκετά χοντρές, γύρω στο 1,5 χιλιοστό και δεν λύγιζαν εύκολα. Ούτε ένα χιλιοστό δεν έπρεπε να είναι το πάχος). Οπότε αναγκάστηκα να βάλω λίγες, μόνο 9 στο σύνολο.
Έκοψα και τα ίδια ξύλα σε μεγάλες λωρίδες των 5 εκατοστών περίπου και τα κόλλησα εναλλάξ.
Την άλλη μέρα που στέγνωσαν, άρχισα να σκέφτομαι το σχέδιο. Έψαχνα κάτι που να έχει καμπύλες, αλλά όχι έντονη καμπυλότητα αφού τα λεπτά ξύλα δεν θα λύγιζαν.
Έκοψα στην κορδέλα την επιφάνεια σε 3 κομμάτια, βάσει του σχεδίου στο οποίο κατέληξα, έβαλα ανάμεσα τις λωρίδες και αφού πέρασα Titebond παντού, άρχισα να σφίγγω με τους σφιγκτήρες. Έγιναν δηλαδή τα ίδια τα μεγάλα κομμένα ξύλα,
καλούπια που θα λυγίζαν τις μικρές λωρίδες.
Αν και στη φωτό μοιάζει εύκολη υπόθεση, στην πραγματικότητα συμβαίνει το αντίθετο. Από παντού γλιστρούσαν και ήθελαν να ξεφύγουν
Χρειάστηκε να στερεωθούν προς όλες τις κατευθύνσεις!
Όμως, όταν το ξεκαλούπωσα και το είδα, μου φάνηκε πολύ σκέτο και είπα να κάνω άλλο ένα κόψιμο, έτσι για να γίνει πιο παιχνιδιάρικο.
Λάθος και μάλιστα σοβαρό!
Επειδή δεν χώραγε να στρίψει στην μικρή κορδέλα της Boston, είπα να το κάνω με τη σέγα, αλλά δεν πήγε πολύ καλά το κόψιμο (είτε από βλακεία μου, είτε λόγω σκληρότητας των ξύλων) και η καμπύλη έγινε λίγο ... κατσαρή :-/
Αλλά δεν ήταν αυτό το πρόβλημα και δεν το είχα καταλάβει ακόμα.
Όταν τα έβαλα στο καλούπι για να κολλήσουν, κατάλαβα πως
είχα χαλάσει πλέον τις συμμετρίες και οι μεγάλες λωρίδες δεν μπορούσαν πλέον να είναι ευθυγραμμισμένες όπως πριν
Τέλος πάντων, το κόλλησα (ακόμα πιο δύσκολα από πριν) και μετά από 2 μέρες έβγαλα τους σφιγκτήρες και επειδή απογοητεύτηκα, το παράτησα στην άκρη.
Αλλά αυτό το Σ/Κ δεν είχα τι άλλο να κάνω, οπότε είπα να το τελειώσω το καημένο και ας γίνει ... δισκάκι για σερβίρισμα
Οπότε, το πέρασα από το κυλινδρικό τριβείο και το έτριψα από 80 έως 400
Παρεμπιπτόντως, πολύ σκληρό ξύλα. Πόνεσαν τα χέρια μου να σπρώχνω στο τριβείο :-/
Τύπωσα και έναν οδηγό στον 3D Printer για τις καμπύλες στις γωνιες (R=80) και τις έφαγα στο ρουτερ, έκανα και καμπύλες τις ακμές και το πέρασα λαδάκι.
Εντάξει, παρά τα αστεία λάθη μου, δεν μου πήγαινε και να το πετάξω. Κρίμα τα ξύλα.
Πάντως, αυτή η τεχνική είναι πολύ ενδιαφέρουσα και ειδικά στις άκρες δημιουργεί πολύ ενδιαφέρουσες λεπτομέρειες.
Αν το επιχειρήσετε, θυμηθείτε: Κόψτε τις λωρίδες όχι πάνω από 1 χιλιοστό σε πάχος.
Αν θέλετε διευκρινίσεις ... μετά χαράς