Δεν θα δεχτώ όλα αυτά που με κάνουν αποφόρι, Και να προσποιούμαι ότι χαμογελάω, ενώ είμαι συνοφρυωμένος Και δεν πρόκειται να τα δεχτώ όλα παραιτημένος, Γιατί μόλις αρχίσω/πάρω φόρα, θα πάω στην πόλη Επειδή εγώ δεν είμαι σαν όλους τους άλλους, Δεν είμαι σαν όλους τους άλλους Και δεν θέλω να κλαίω όπως όλοι οι άλλοι, Και δεν θέλω να ζήσω τη ζωή μου όπως όλοι οι άλλοι, Και δεν θα πω ότι αισθάνομαι μια χαρά όπως όλοι οι άλλοι, Επειδή δεν είμαι σαν όλους τους άλλους, Δεν είμαι σαν όλους τους άλλους Αλλά αγάπη μου, ξέρεις ότι σ' αγαπώ αληθινά, Κάνω οτιδήποτε θέλεις, Ομολογώ όλες τις αμαρτίες μου όπως το θέλεις, Υπάρχει ένα πράγμα που θα ήθελα να σου πω, Δεν είμαι σαν όλους τους άλλους, Δεν είμαι σαν όλους τους άλλους ... - I'm Not Like Everybody Else (Ray Davies, 1966) | - I'm Not Like Everybody Else - |
Το τραγούδι είναι ένας ασυμβίβαστος ύμνος για την άρνηση συμμόρφωσης, με τους στίχους να παρουσιάζουν αισθήματα απογοήτευσης, συνοδευόμενα από την αντίληψη του αουτσάιντερ ότι είναι διαφορετικός από τους υπόλοιπους, ενώ επιθυμεί να βρει και να επιβεβαιώσει την ατομική του ταυτότητα...
Ο Ρέι Ντέιβις υπήρξε μια ξεχωριστή και ιδιάζουσα προσωπικότητα και από τα μέσα της δεκαετίας του '60, που άρχισε να συνθέτει αποκλειστικά πρωτότυπο υλικό, ήταν μια δημιουργική αποκάλυψη. Οι στίχοι του ανέλυαν έναν νέο κοινωνιολογικό χαρακτήρα. Άρχισε να διερευνά τις προσδοκίες και τις απογοητεύσεις των κοινών ανθρώπων της εργατικής τάξης, με ιδιαίτερη έμφαση στις ψυχολογικές επιπτώσεις του βρετανικού συστήματος τάξεων. Οι συνθέσεις απέκτησαν πλήρως τα διακριτικά του στοιχεία της αφηγηματικής παρατήρησης και του σκωπτικού κοινωνικού σχολιασμού. Ασχολήθηκε με την έλλειψη ελπίδας στο χαμηλότερο άκρο του κοινωνικού φάσματος και έκανε νύξεις στην αβοήθητη αίσθηση της ανασφάλειας και της κενότητας που υπαγόρευαν τις υλιστικές αξίες που υιοθέτησε η αγγλική εργατική τάξη. Στο ίδιο πνεύμα σατίρισε έξυπνα τον καταναλωτισμό και την λατρεία των διασημοτήτων της Carnaby Street και του Swinging London.
Στα τρία κορυφαία και απαραίτητα άλμπουμ του, με τους Kinks, Face to Face, Something Else by The Kinks - θα πούμε γι' αυτά και τους υπαινιγμούς τους, εν καιρώ - και The Kinks Are the Village Green Preservation Society, που θα μας απασχολήσει παρακάτω, διεύρυνε τη θεματολογία του, γράφοντας πολλά χαρούμενα, εκκεντρικά και συχνά ειρωνικά εγκώμια της παραδοσιακής αγγλικής κουλτούρας και διαβίωσης, αναβιώνοντας μουσικά το στυλ του βρετανικού μουσικού θεάτρου, του βαριετέ και του τζαζ τραγουδιού με τον πειραματισμό καινούργιων ήχων με θεατρικά ηχητικά εφέ και μπαρόκ ενορχηστρώσεις.
Ο Ray Davies είναι λοιπόν αντιληπτό ότι δεν εναρμονίστηκε ποτέ με τις τάσεις της εποχής του, και δεν το έκανε απλά και μόνο για αντίδραση ή για να προσελκύσει τη προσοχή, αλλά όπως αναφέρθηκε είχε σοβαρούς λόγους που έθεταν το θέμα στις σωστές ταξικές του διαστάσεις ενώ παράλληλα έψαχνε για αξίες σε πράγματα αναλλοίωτα στο χρόνο. Ναι τελικά είχε δίκιο (τουλάχιστον για κάποιους από μας), το απελπισμένο κυνήγι του επιδερμικού νεωτερισμού με τα πάσης μορφής θύματά του (βλέπε "Dedicated Follower of Fashion") που στερούνται όμως επίγνωσης και υποστηρικτικού υποβάθρου δεν είναι μόνο ατελέσφορο αλλά και τελικώς μάταιο.
Α, και μετά ακολούθησε, Ο Άρθουρ (ή η παρακμή και πτώση της βρετανικής αυτοκρατορίας)...