Ποιος διεστραμμένος το σκέφτηκε αυτο;Πες μου πως το είδες...
Δεν ξέρω φίλε αλλά δεν πρέπει να μείνει έτσι. Θα προσπαθήσω να το καταγγείλω.Ποιος διεστραμμένος το σκέφτηκε αυτο;
Ποιος διεστραμμένος το σκέφτηκε αυτο;
Η ουσία παντως του προβλήματος που περιγράφεις δεν αναγεται τελικά στο εν λόγω θέμα αλλά σε γενικότερα προβλήματα της σύγχρονης κοινωνίας (social media και χρήση τους κλπ).
Οσον αφορά το συγκεκριμένο, η συγνώμη για τον παππού δεν ειναι ακριβής γιατί εδώ μιλάμε για μια εταιρία η οποια «αντιπροσωπευει» και εμπορεύεται το προϊόν του παππού «της».
Άντε πάλι…Και αν κριθεί; Θα χάσει την αξία του επειδή σήμερα δεν συνάδει με τα πιστεύω κάποιων;
Θα κρίνουμε με τα σημερινά δεδομένα τους πίνακες της αναγέννησης π.χ. και να τις ονομάσουμε πορνογραφεία;
Ή σεξιστικούς και θα τους κάνουμε cancel;
Δεν θα δούμε π.χ. το τι έχει να πει ο Μπρεχτ στην Άνοδο του Αρτούρο Ούι αλλά θα σταθούμε στο ότι παρουσιάζει τη γυναίκα του Ντόλφιτ σαν υποχείριο;
Εσυ το βλέπεις ως παραλογισμό, άλλος το βλέπει ως διεκδίκηση των δικαιωμάτων που στερούνταν για χρόνια.H ουσία δεν είναι τα "γενικότερα προβλήματα της σύγχρονης κοινωνίας (social media και χρήση τους κλπ)" αλλά το ότι ο παραλογισμός τείνει να γίνει mainstream πολιτική.
Το πρόβλημα ξεπερνάει κατά πολύ το ότι κάποιοι σήμερα δεν μπορούν να δουν τα πράγματα στο πλαίσιο της εποχής τους αλλά το ότι επιβάλλουν την λάθος αντίληψη τους σε όλους.
Όπως για παράδειγμα το ότι οι κλασικές σπουδές (Ελληνικά, Λατινικά έργα) είναι ρατσιστικά και πρέπει να εξοστρακιστούν από την academia.
Aλλά για να το πάμε και στην καθημερινότητα:
- αναγνωρίζω και σέβομαι το δικαίωμα οποιουδήποτε να αυτοπροσδιορίζεται όπως θέλει και χαίρεται.
- δεν του αναγνωρίζω κανένα δικαίωμα στο να είμαι υποχρεωμένος να αποδεχτώ τον αυτοπροσδιορισμό του ως πραγματικότητα την οποία θα πρέπει να υιοθετήσω.
Αnyway... only Captain Kirk knew how to treat a lady:
Εσυ το βλέπεις ως παραλογισμό, άλλος το βλέπει ως διεκδίκηση των δικαιωμάτων που στερούνταν για χρόνια.
Δεν μιλάμε για politicaly correct πλέον, αλλά για επιβεβλημένες συμπεριφορές τις οποίες αν δεν υιοθετήσεις εξοστρακίζεσαι.Κι εμένα μπορεί να με κουράζει που και που αυτό που, μου φαίνεται εμένα, υπερβολικά politically correct αλλά αναγνωρίζω ότι ο άλλος μπορεί να έχει καταπιεστει για χρόνια (κάτι που είναι πολύ πιο σημαντικό από τη δικη μου ενόχληση).
Δεν έχω νοιώσει ποτε να μου επιβάλλεται τπτ. Ουτε έχω κανένα φόβο ότι καποιος θα το καταφερει, αλλωστε, ακόμα κι αν προσπαθουσε. Το ίδιο θα ίσχυε και για τα παιδιά μου.
Ο αυτοπροσδιορισμος τέλος, εξ´ ορισμού («αυτό«προσδιορισμός) δεν απαιτεί καμία αποδοχή.
Τα δικαιώματα όμως κάποιου (πχ τεκνοθεσία) που προκύπτουν από το παραπάνω, απαιτούν αποδοχή από το κράτος. Αυτό είναι το θέμα.
Πχ Παλια οι γυναικες δεν ψήφιζαν και αυτό θεωρουνταν απολυτως λογικό και φυσικό. Αυτο αλλαξε (μετά απο μεγάλη μάχη).
Αυτο σημαίνει πρόοδος της κοινωνίας.
Δεν μιλάμε για politicaly correct πλέον, αλλά για επιβεβλημένες συμπεριφορές τις οποίες αν δεν υιοθετήσεις εξοστρακίζεσαι.
Πχ Παλια οι γυναικες δεν ψήφιζαν και αυτό θεωρουνταν απολυτως λογικό και φυσικό. Αυτο αλλαξε (μετά απο μεγάλη μάχη).
Αυτο σημαίνει πρόοδος της κοινωνίας.
Μα γιατί μιλαμε ξανά και ξανά για αναδρομικές συγνωμες, πετσοκόμματα, καψίματα κλπ;Σαφέστατα, το ότι όμως κάποιος που έγραφε ένα βιβλίο ή μια ταινία το 1950 σε μια κοινωνία που οι γυναίκες είχαν λιγότερα δικαιώματα, δε σημαίνει ότι συμφωνούσε με αυτό, πόσο μάλλον ότι ήταν υπεύθυνος γι'αυτό, αποτύπωνε απλά μια πραγματικότητα. Άρα δε χρειάζεται να ζητήσει συγγνώμη μετά από 70 χρόνια, ούτε να κάψουμε το έργο του. Αντίστοιχα με τον Οθέλλο του Ολίβιε που έγραψα παραπάνω, το ότι ήταν common practice 70 χρόνια πριν το blackface στο σινεμά δε σημαίνει ότι πρέπει να εξολοθρεύσουμε όλες τις ταινίες που γυρίστηκαν τότε.
Και πέρα από την τέχνη, στην καθημερινότητα της κοινωνίας: δε μπορώ να απαιτήσω από έναν 90χρονο παππού στο χωριό να καταλάβει ότι ο γείτονας του ο Γιώργος αποφάσισε να λέγεται Μαρία, διότι πολύ απλά δεν έχει τη δυνατότητα ή τα βιώματα να το καταλάβει. Μπορεί να προσπαθήσω να του το εξηγήσω ευγενικά, δε θα τον μουντζώσω όμως αν δεν το καταλάβει, ούτε θα του κάψω το σπίτι.
Κοινώς, το πρόβλημα δεν είναι τα δικαιώματα, το πρόβλημα είναι η υστερία επιβολής αυτών των δικαιωμάτων και η ενοχική αντιμετώπιση μιας προβληματικής μεν, πραγματικότητας δε του παρελθόντος.
Η κοινωνία προοδεύει. Παράδειγμα πρόσφατο, ξαναβλέπουμε Friends (όπως ο μισός πλανήτης με αφορμή τον θάνατο του Perry). Τα "αστεία" με τους χοντρούς δεν μου προκαλούν καν γέλιο, όχι για λόγους ενοχικούς, απλά δεν μου φαίνονται αστεία. Δεν ξέρω (ή έστω δε θυμάμαι ειλικρινά) αν γέλαγα μ'αυτά το 1995 που ήμουν παιδί, ίσως, αλλά τώρα φαίνονται εκτός κλίματος της σειράς. Ε, δε χρειάζεται να τους βγάλουμε στη σέντρα τους σεναριογράφους του καλύτερου sitcom όλων των εποχών, ούτε να πετσοκόψουμε τα επεισόδια 30 ετών. Απλά να τα αποφεύγουμε στις σημερινές παραγωγές. Αντίθετα, με την ομοφοβία των 3 αρσενικων πρωταγωνιστων συνεχίζω να γελάω, διότι παραμένει επίκαιρη και περιγράφει μια διαχρονική πραγματικότητα. Και αυτή θέλουν να την πετσοκόψουν.
Οι ετικέτες επιτρέπονται όταν αφορούν λευκούς.Πως καταλήξαμε να μπαίνουν ετικέτες παντού, ακόμη και σε αυτούς που δεν είχαν ποτέ τους;
Πως κατέληξα με την ετικέτα "cis λευκός άντρας"; Εγώ δεν μπορώ να βάλω την ετικέτα "Μακρυμάλλης μπρατσαράς με γαλάζια μάτια" δηλαδή;
Μα γιατί μιλαμε ξανά και ξανά για αναδρομικές συγνωμες, πετσοκόμματα, καψίματα κλπ;
Είπα εγώ πουθενά κάτι τέτοιο;
Cis straight white male είναι η ετικέτα του τρόμου πλέον.
Ich weiss nicht...Αν είσαι παντρεμένος με παιδιά δεν μπαίνεις στους LGBTQ+ σαν "Ασέξουαλ";
Σαφέστατα, το ότι όμως κάποιος που έγραφε ένα βιβλίο ή μια ταινία το 1950 σε μια κοινωνία που οι γυναίκες είχαν λιγότερα δικαιώματα, δε σημαίνει ότι συμφωνούσε με αυτό, πόσο μάλλον ότι ήταν υπεύθυνος γι'αυτό, αποτύπωνε απλά μια πραγματικότητα. Άρα δε χρειάζεται να ζητήσει συγγνώμη μετά από 70 χρόνια, ούτε να κάψουμε το έργο του. Αντίστοιχα με τον Οθέλλο του Ολίβιε που έγραψα παραπάνω, το ότι ήταν common practice 70 χρόνια πριν το blackface στο σινεμά δε σημαίνει ότι πρέπει να εξολοθρεύσουμε όλες τις ταινίες που γυρίστηκαν τότε.
Και πέρα από την τέχνη, στην καθημερινότητα της κοινωνίας: δε μπορώ να απαιτήσω από έναν 90χρονο παππού στο χωριό να καταλάβει ότι ο γείτονας του ο Γιώργος αποφάσισε να λέγεται Μαρία, διότι πολύ απλά δεν έχει τη δυνατότητα ή τα βιώματα να το καταλάβει. Μπορεί να προσπαθήσω να του το εξηγήσω ευγενικά, δε θα τον μουντζώσω όμως αν δεν το καταλάβει, ούτε θα του κάψω το σπίτι.
Κοινώς, το πρόβλημα δεν είναι τα δικαιώματα, το πρόβλημα είναι η υστερία επιβολής αυτών των δικαιωμάτων και η ενοχική αντιμετώπιση μιας προβληματικής μεν, πραγματικότητας δε του παρελθόντος.
Η κοινωνία προοδεύει. Παράδειγμα πρόσφατο, ξαναβλέπουμε Friends (όπως ο μισός πλανήτης με αφορμή τον θάνατο του Perry). Τα "αστεία" με τους χοντρούς δεν μου προκαλούν καν γέλιο, όχι για λόγους ενοχικούς, απλά δεν μου φαίνονται αστεία. Δεν ξέρω (ή έστω δε θυμάμαι ειλικρινά) αν γέλαγα μ'αυτά το 1995 που ήμουν παιδί, ίσως, αλλά τώρα φαίνονται εκτός κλίματος της σειράς. Ε, δε χρειάζεται να τους βγάλουμε στη σέντρα τους σεναριογράφους του καλύτερου sitcom όλων των εποχών, ούτε να πετσοκόψουμε τα επεισόδια 30 ετών. Απλά να τα αποφεύγουμε στις σημερινές παραγωγές. Αντίθετα, με την ομοφοβία των 3 αρσενικων πρωταγωνιστων συνεχίζω να γελάω, διότι παραμένει επίκαιρη και περιγράφει μια διαχρονική πραγματικότητα. Και αυτή θέλουν να την πετσοκόψουν.