...και να εχει μια ροη το νημα, και μια ανεφερε ο Τιμ, τον Ραφαηλιδη, και ο Δημητρης εβγαλε τα "υπαρξιακα" προβληματα της τεχνης στην φορα....
Ηνιοχος του Αλεξη Δαμιανου
Φωτογραφια Χρηστος Βουδουρης
Ο Ηνίοχος του Αλέξη Δαμιανού είναι μια Τρίτη, κινηματογραφική αυτή, παραλλαγή του Ζαρατούστρα..... και πέραν της «ιερής ελληνικής γης», που έγινε ιερή μόνο όταν επενέβη το Άγιον Πνεύμα. Που, όμως, στην ελληνική αρχαιότητα ήταν σκέτο πνεύμα, παντελώς ανεπηρέαστο απ’ την πνευματικότητα των Δώδεκα, που άλλωστε την είχαν δανειστεί από τον άνθρωπο. Κατά κάποιον τρόπο, ο Δίας ήταν ένας Ζαρατούστρα, ένας αυτοθεωθείς άνθρωπος, που εμφανίστηκε πριν από τον Πέρση Ζωροάστρη (Ζαρατούστρα). Γίνε Θεός του εαυτού σου, θα πει ο Νίτσε, αλλά οι φανατικοί των κόμικς, που αντιλαμβάνονται την ιστορία άλλοτε σαν κόμικ και άλλοτε σαν κλασικά εικονογραφημένα, θα ερμηνεύσουν τη νιτσεϊκή απαίτηση για αυτοϋπέρβαση των ανθρώπινων ορίων, τον Υπεράνθρωπο, σαν Σούπερμαν, και θα γελοιοποιήσουν πλήρως τον νιτσεϊσμό με τη βοήθεια του Χίτλερ. Η πνευματική και η ψυχική δύναμη, έγινε Δύναμη σκέτα, και ο Υπεράνθρωπος, ως Σούπερμαν νοούμενος απ’ τα μίζερα ανθρωπάκια που ζουν φαντασιακά την κάθε μορφής δύναμη που τους λείπει, θα γίνει υπάνθρωπος.
.... Όμως πέθανε κι ο Ζαρατούστρα, κι αυτή είναι μια πολύ σοβαρή απώλεια. Ούτε Θεός, ούτε Άνθρωπος, ούτε Υπεράνθρωπος. Ανθρωπάκια μόνο, διευθυντές τηλεοπτικών καναλιών μόνο, διευθυντές κινηματογραφικών υπηρεσιών μόνο, τραπεζίτες μόνο, μάνατζερ μόνο –και μέσα σ’ αυτή την «Έρημη χώρα», όπου σε λίγο το Άγιο Πνεύμα θα περιφέρεται μόνο του, ο Αλέξης Δαμιανός-Ζορμπάς να περπατάει ξυπόλυτος στ’ αγκάθια με τον βαρύ χειροποίητο Ηνίοχο υπό μάλλης, να μην ξέρει που να τον ακουμπήσει. Τελικά θα τον ακουμπήσει σε κανένα μουσείο, κι αυτό θα ήταν το χειρότερο που θα μπορούσε να συμβεί σε έναν άνθρωπο, που θα ήθελε πολύ να λειτουργήσει σαν ηνίοχος σε μια αχαλίνωτη χώρα, που μάζεψε όλα τα’ άλογα απ’ το άρμα της ιστορίας της, και τώρα αυτά, ως πράσινα άλογα, μοιράζονται το κουτόχορτο με τον εκπεσμένο Πήγασο, που ξέχασε και τα’ όνομά του. Η ψευδώνυμη ιστορία χρειάζεται ψευδώνυμα, προκειμένου να συνεχίσει να προτείνεται ο μύθος ως ιστορία.
Β. Ρ
