Έχει ηχογραφήσει και την Ιεροτελεστία του Stravinsky. Οι κριτικές ήταν μετριο-καλές.
https://www.youtube.com/watch?v=-m_hljpqO-M
https://www.youtube.com/watch?v=-m_hljpqO-M
Η ιεροτελεστία είναι απλά κορυφαία ότι πιο παγανιστικό και ωμό έχω ακούσει , κλείνεις τα μάτια
και η μουσική σε παρασύρει και σε κάνει μέρος της οργιαστικής τελετουργίας κοινωνώντας σου όλα τα πρωτόγονα συναισθήματα του έργου.
Ο δε ρυθμός είναι απλά ανυπέρβλητος!
Χμμμ…Kronos Quartet. "Εχω θέμα" με τους κυρίους. Κατ αρχήν είναι ένα σύνολο "ταμάμ" για την εποχή που ζούμε, αυτήν της πολυπολιτισμικότητας, της εκδημοκρατισμένης αφθονίας: όλοι θέλουν να ψηλαφίσουν αλλότριες κουλτούρες και παραδόσεις, να δοκιμάσουν εξωτικές κουζίνες, να ταξιδέψουν σε μακρινά μέρη, να διαβάσουν άγνωστους συγγραφείς, να δούν «περίεργες» ταινίες και ν ακούσουν εξωτικές μουσικές χωρίς να υποβάλλουν ερωτήσεις και να δεσμεύονται σε τίποτα, σ´ένα διαρκές transit Αυτή η ομογενοποιημένη σούπα που διακινούν σύνολα σαν τους Kronos και τους Bang On A Can είναι, στ αυτιά μου, το soundtrack της νεωτερικότητας: ένα παγκόσμιο παζάρι, «κάτι για όλους»(sic). Oλους αυτούς που είναι τουρίστες παθών και ιδεών θα προσέθετα κακόβουλα εγώ, ένα τεράστιο και συνεχώς διογκούμενο κοινό που του αρέσει να δοκιμάζει τα πάντα και να μη βαρυστομαχιάζει με τίποτα. Κάπως έτσι ηχεί κι η μουσική τους στ αυτιά μου: κάρτ- ποστάλ για τουρίστες, coffee-table book, καλή έκδοση και φροντισμένη, κατευθείαν από τη Guggenheim και το σύστριγγλο των Art Galleries. A φυσικά και «ακούγεται ωραία», ώρες ώρες τουλάχιστον. Η συνταγή έρχεται από τα πιο fancy σαλόνια, φοράει τα πιο κομψά και ντιζαϊνάτα ρούχα, αλλά είναι αρκούντως καινοφανής και απλή. Πώς να … «λαθέψεις» όταν δειγματίζεις τιτάνες, όπως ο Monk, o Shostakovich, o Berg, o Jimi Hendrix, ο Gorecki, o George Crumb, o Schubert ή ο Tom Waits. Και… είναι κακό αυτό; Οι τιτάνες πρέπει να παραμένουν «προνόμιο» των …ελιτιστών; (sic). Είναι κακό να ακούμε προσευχές Θιβετιανών καλόγηρων ανακατεμένες στο ίδιο τσουκάλι με κουαρτέτα του Webern, Techno ή heavy metal;
To … «κακό» είναι η απομάγευση της ίδιας της μουσικής: όταν "παίρνουμε μια ιδέα" από τα κουαρτέτα του Schubert χωρίς να τα ακούμε oλόκληρα και όπως τους πρέπει. Χωρίς να τους αφοσιωθούμε και να τα αποκωδικοποιήσουμε, να τα αφήσουμε να μας μιλήσουν – πράγμα που, φυσικά, δεν ισχύει μόνο για τον Schubert: ισχύει και για τον Captain Beefheart, τον Cecil Taylor ή τους Doors Το «κακό» είναι να πιστεύουμε ότι όλα αυτά τα ιδιώματα είναι, πάνω – κάτω, ίδια, έχουν όλα το ίδιο ειδικό βάρος. «Μουσική και η Appassionata, μουσική και τα "Παιδιά της Σαμαρίνας"». Αλλά έφαγα όλη μου τη ζωή για να μπορώ να τοποθετώ το καθένα στη θέση του και Να Ξέρω το ακριβές ειδικό βάρος του, να αφουγκραστώ Τι το γέννησε και το μέγεθος του συγκινησιακού φορτίου που κουβαλάει. Το «κακό» είναι όταν αυτή η πίστη, θέλει να γίνει κυρίαρχη και παγκόσμια αισθητική. Τους ...διακινητές της, δεν μπορώ να τους δώ σαν κάτι άλλο από εμπόρους.
Αδελφέ, ουδείς μπορεί να αποστερήσει την μουσική από την μαγεία της, ιδιαίτερα εάν η προσέγγιση γίνεται με αμιγώς συναισθηματικούς όρους, πέραν και μακράν από το ορθολογιστικό δίπολο ''μεγεθυντικού φακού /μέρμηγκος'' ....
Αδελφέ, ουδείς μπορεί να αποστερήσει την μουσική από την μαγεία της.
Χμμμ…Kronos Quartet. "Εχω θέμα" με τους κυρίους. Κατ αρχήν είναι ένα σύνολο "ταμάμ" για την εποχή που ζούμε, αυτήν της πολυπολιτισμικότητας, της εκδημοκρατισμένης αφθονίας: όλοι θέλουν να ψηλαφίσουν αλλότριες κουλτούρες και παραδόσεις, να δοκιμάσουν εξωτικές κουζίνες, να ταξιδέψουν σε μακρινά μέρη, να διαβάσουν άγνωστους συγγραφείς, να δούν «περίεργες» ταινίες και ν ακούσουν εξωτικές μουσικές χωρίς να υποβάλλουν ερωτήσεις και να δεσμεύονται σε τίποτα, σ´ένα διαρκές transit Αυτή η ομογενοποιημένη σούπα που διακινούν σύνολα σαν τους Kronos και τους Bang On A Can είναι, στ αυτιά μου, το soundtrack της νεωτερικότητας: ένα παγκόσμιο παζάρι, «κάτι για όλους»(sic). Oλους αυτούς που είναι τουρίστες παθών και ιδεών θα προσέθετα κακόβουλα εγώ, ένα τεράστιο και συνεχώς διογκούμενο κοινό που του αρέσει να δοκιμάζει τα πάντα και να μη βαρυστομαχιάζει με τίποτα. Κάπως έτσι ηχεί κι η μουσική τους στ αυτιά μου: κάρτ- ποστάλ για τουρίστες, coffee-table book, καλή έκδοση και φροντισμένη, κατευθείαν από τη Guggenheim και το σύστριγγλο των Art Galleries. A φυσικά και «ακούγεται ωραία», ώρες ώρες τουλάχιστον. Η συνταγή έρχεται από τα πιο fancy σαλόνια, φοράει τα πιο κομψά και ντιζαϊνάτα ρούχα, αλλά είναι αρκούντως καινοφανής και απλή. Πώς να … «λαθέψεις» όταν δειγματίζεις τιτάνες, όπως ο Monk, o Shostakovich, o Berg, o Jimi Hendrix, ο Gorecki, o George Crumb, o Schubert ή ο Tom Waits. Και… είναι κακό αυτό; Οι τιτάνες πρέπει να παραμένουν «προνόμιο» των …ελιτιστών; (sic). Είναι κακό να ακούμε προσευχές Θιβετιανών καλόγηρων ανακατεμένες στο ίδιο τσουκάλι με κουαρτέτα του Webern, Techno ή heavy metal;
To … «κακό» είναι η απομάγευση της ίδιας της μουσικής: όταν "παίρνουμε μια ιδέα" από τα κουαρτέτα του Schubert χωρίς να τα ακούμε oλόκληρα και όπως τους πρέπει. Χωρίς να τους αφοσιωθούμε και να τα αποκωδικοποιήσουμε, να τα αφήσουμε να μας μιλήσουν – πράγμα που, φυσικά, δεν ισχύει μόνο για τον Schubert: ισχύει και για τον Captain Beefheart, τον Cecil Taylor ή τους Doors Το «κακό» είναι να πιστεύουμε ότι όλα αυτά τα ιδιώματα είναι, πάνω – κάτω, ίδια, έχουν όλα το ίδιο ειδικό βάρος. «Μουσική και η Appassionata, μουσική και τα "Παιδιά της Σαμαρίνας"». Αλλά έφαγα όλη μου τη ζωή για να μπορώ να τοποθετώ το καθένα στη θέση του και Να Ξέρω το ακριβές ειδικό βάρος του, να αφουγκραστώ Τι το γέννησε και το μέγεθος του συγκινησιακού φορτίου που κουβαλάει. Το «κακό» είναι όταν αυτή η πίστη, θέλει να γίνει κυρίαρχη και παγκόσμια αισθητική. Τους ...διακινητές της, δεν μπορώ να τους δώ σαν κάτι άλλο από εμπόρους.
Χμμμ…Kronos Quartet. "Εχω θέμα" με τους κυρίους. Κατ αρχήν είναι ένα σύνολο "ταμάμ" για την εποχή που ζούμε, αυτήν της πολυπολιτισμικότητας, της εκδημοκρατισμένης αφθονίας: όλοι θέλουν να ψηλαφίσουν αλλότριες κουλτούρες και παραδόσεις, να δοκιμάσουν εξωτικές κουζίνες, να ταξιδέψουν σε μακρινά μέρη, να διαβάσουν άγνωστους συγγραφείς, να δούν «περίεργες» ταινίες και ν ακούσουν εξωτικές μουσικές χωρίς να υποβάλλουν ερωτήσεις και να δεσμεύονται σε τίποτα, σ´ένα διαρκές transit Αυτή η ομογενοποιημένη σούπα που διακινούν σύνολα σαν τους Kronos και τους Bang On A Can είναι, στ αυτιά μου, το soundtrack της νεωτερικότητας: ένα παγκόσμιο παζάρι, «κάτι για όλους»(sic). Oλους αυτούς που είναι τουρίστες παθών και ιδεών θα προσέθετα κακόβουλα εγώ, ένα τεράστιο και συνεχώς διογκούμενο κοινό που του αρέσει να δοκιμάζει τα πάντα και να μη βαρυστομαχιάζει με τίποτα. Κάπως έτσι ηχεί κι η μουσική τους στ αυτιά μου: κάρτ- ποστάλ για τουρίστες, coffee-table book, καλή έκδοση και φροντισμένη, κατευθείαν από τη Guggenheim και το σύστριγγλο των Art Galleries. A φυσικά και «ακούγεται ωραία», ώρες ώρες τουλάχιστον. Η συνταγή έρχεται από τα πιο fancy σαλόνια, φοράει τα πιο κομψά και ντιζαϊνάτα ρούχα, αλλά είναι αρκούντως καινοφανής και απλή. Πώς να … «λαθέψεις» όταν δειγματίζεις τιτάνες, όπως ο Monk, o Shostakovich, o Berg, o Jimi Hendrix, ο Gorecki, o George Crumb, o Schubert ή ο Tom Waits. Και… είναι κακό αυτό; Οι τιτάνες πρέπει να παραμένουν «προνόμιο» των …ελιτιστών; (sic). Είναι κακό να ακούμε προσευχές Θιβετιανών καλόγηρων ανακατεμένες στο ίδιο τσουκάλι με κουαρτέτα του Webern, Techno ή heavy metal;
To … «κακό» είναι η απομάγευση της ίδιας της μουσικής: όταν "παίρνουμε μια ιδέα" από τα κουαρτέτα του Schubert χωρίς να τα ακούμε oλόκληρα και όπως τους πρέπει. Χωρίς να τους αφοσιωθούμε και να τα αποκωδικοποιήσουμε, να τα αφήσουμε να μας μιλήσουν – πράγμα που, φυσικά, δεν ισχύει μόνο για τον Schubert: ισχύει και για τον Captain Beefheart, τον Cecil Taylor ή τους Doors Το «κακό» είναι να πιστεύουμε ότι όλα αυτά τα ιδιώματα είναι, πάνω – κάτω, ίδια, έχουν όλα το ίδιο ειδικό βάρος. «Μουσική και η Appassionata, μουσική και τα "Παιδιά της Σαμαρίνας"». Αλλά έφαγα όλη μου τη ζωή για να μπορώ να τοποθετώ το καθένα στη θέση του και Να Ξέρω το ακριβές ειδικό βάρος του, να αφουγκραστώ Τι το γέννησε και το μέγεθος του συγκινησιακού φορτίου που κουβαλάει. Το «κακό» είναι όταν αυτή η πίστη, θέλει να γίνει κυρίαρχη και παγκόσμια αισθητική. Τους ...διακινητές της, δεν μπορώ να τους δώ σαν κάτι άλλο από εμπόρους.
πολυ ....ακούστε κι αυτο....
αυτα τα ελεγα...
Ναί, αλλά δεν συγκαταλέγονται στα καλύτερα που έχεις πεί.
Να βοηθήσω; Λέγαμε "πόσους δίσκους χρειαζόμαστε τελικά" και συμφωνούσαμε από 100 έως 200.
Θυμάσαι πόσους είπες εσύ;
H απάντησή σου, ήταν Number One with a bullet :grinning-smiley-043
:worshippy::worshippy::worshippy:
Δε συμφωνώ. Είναι πολύ λίγοι.