chris73
AVClub Addicted Member
Τα καψόνια που μου έκανε ο Sir John -Frederick William- Herschel...part 2
Επίσης νομίζω δεν χρειάζεται να πω εδώ, πως αν δεν είσαστε προσεκτικοί με τέτοια διαβολικά υλικά μπορεί να βρεθείτε με μια εξοργισμένη συμβία δίπλα σας, πράγμα που φυσικά κανείς δεν θέλει...
Δοκίμασα και κεράσι, που χρειάζεται λιγότερο χρόνο αλλά δεν δίνει καλό κοντράστ όπως φαίνεται παρακάτω.
Από την άλλη ο κουρκουμάς έχει και αυτός πολύ ενδιαφέρον. Διαλύεται σε οινόπνευμα και όχι σε νερό, πράγμα θετικό αφού στεγνώνει και εύκολα το χαρτί μας, δίνει ένα ωραίο έντονο χρώμα, και θεωρητικά χρειάζεται και αυτός μικρότερο χρόνο έκθεσης από το παντζάρι.
Κουρκουμάς
Είδα και εγώ έναν Αμερικάνο σε κάποια πολιτεία με ασθενικό ήλιο να τα καταφέρνει με κουρκουμά μέσα σε λίγες ώρες και χάρηκα, αλλά ο δικός μου κουρκουμάς ββιολογικής καλλιέργειας μάλιστα, ήθελε 3 μέρες στον ήλιο και πάλι δεν τα κατάφερε να ασπρίσει ικανοποιητικά στα φωτεινά.
‛Όμως το κίτρινο τελικό αποτέλεσμα δεν διαθέτει το απαραίτητο κοντράστ. Επάνω σε αυτό έχει βρεθεί μια τεχνική, όπου ψεκάζεις την εικόνα με διαλυμένο βόρακα ή σόδα και αυτή αποκτά ένα έντονο κεραμιδί χρώμα. Εκτός από το χρώμα, το ψέκασμα αυτό υποτίθεται ότι βοηθά και στην διατήρηση της εικόνας, όμως εγώ δεν καταλαβαίνω τίποτα από χημεία και δεν έχω άποψη.
Ψεκασμένος κουρκουμάς.
Ωστόσο, επειδή το χαρτί έχει εμποτιστεί σε όλο το βάθος με κουρκουμά, μετά το ψέκασμα με σόδα μπορείς να βρεθείς με ένα ομοιόμορφο κεραμιδί αποτέλεσμα σε όλη την επιφάνεια καθώς η σόδα αντιδρά και στα βαθύτερα στρώματα του χαρτιού. Σίγουρα με κάποια ταλαιπωρία θα βρεθεί τρόπος σωστής εφαρμογής που εγώ όμως δεν κατάφερα σε ικανοποιητικό βαθμό.
Αυτό κάπως καλύτερο έγινε.
...και έτρεχα μέρες και μέρες πάνω-κάτω στην ταράτσα και αν με έβλεπε ο σερ από μια μεριά σίγουρα θα γελούσε με τα αρκετά βρισίδια που έριξα.
***Bonus Track. Είχα ανοιχτές κάτι διαφάνειες ψηφιακής μαστογραφίας που παρατήρησα ότι με τον χρόνο σκουραίνουν. Αυτές δλδ λειτουργούν ανάποδα. Δοκιμή για μία μέρα.
Όταν πια είχα κουραστεί, βρέθηκε μπροστά μου και μια αδελφή τεχνική της φυτοτυπίας, όπου κατά ένα περίεργο τρόπο θα έπρεπε να ξεπεράσουμε το 2000 ώστε να την ανακαλύψει ο νεαρός βιετναμέζος Binh Danh.
Αν και ο Χέρσελ «φυσικά» είχε πειραματιστεί με ξεζουμισμένη χλωροφύλλη, ωστόσο δεν είναι γνωστό να δοκίμασε να «τυπώσει» απευθείας επάνω σε φύλλα.
Ο Binh Danh όμως μια μέρα παρατήρησε στον αμερικάνικό κήπο του πως το γρασίδι κάτω από το λάστιχο ποτίσματος ήταν περισσότερο πράσινο από το υπόλοιπό, και έτσι σκέφτηκε να δοκιμάσει την τύχη του με κόντακτς απευθείας επάνω σε διάφορα φύλλα.
Το αποτέλεσμα ήταν αυτός να αρχίσει τις εκθέσεις φωτογραφίας επι φύλλων σχετικά με τον πόλεμο του Βιετνάμ αν και ο ίδιος είναι γεννημένος το 1977, και εγώ άρχισα να τρέχω και πάλι επάνω-κάτω στην ταράτσα.
Ανάλογα το υλικό και τον ήλιο ο χρόνος έκθεσης μπορεί να αλλάξει σημαντικά, αλλά δεν νομίζω να ξεπεράσει την μία βκαλοκαιρινή- ημέρα.
Δεν ξέρω τι ακριβώς φύλλα είναι αυτά που χρησιμοποίησα, αλλά πρέπει να έχουν κάποια συγγένεια με την συκιά. Πολύ βασικό είναι να υπάρχει επαρκής πίεση ώστε το θετικό να έρχεται στην καλύτερη δυνατή επαφή με το φύλλο.
Σε αυτή την περίπτωση φαίνεται πως προκύπτει μια αποτύπωση με αρκετά μεγάλη «ανάλυση» αλλά από την άλλη με λίγα... στοπ δυναμικό εύρος, οπότε το θέμα και η επεξεργασία των θετικών διαφανειών θα πρέπει να επιλέγονται με αυτό στα υπόψη.
Ένα κουφό στην ιστορία που δεν είναι μόνο δική μου παρατήρηση, είναι πως ακόμη και διπλανά φύλλα που θα χρησιμοποιηθούν κάτω από τις ίδιες συνθήκες, μπορεί να αποδώσουν πολύ διαφορετικό αποτέλεσμα. Και εκεί είναι που αρχίζεις να αναρωτιέσαι αν εσύ παίζεις με την φύση ή αυτή μαζί σου...
Μετά τα παραπάνω, και σύμφωνα πάλι με τα χημικά που δεν καταλαβαίνω, μπορείς να περάσεις το φύλλο από ένα μπάνιο με πολύ λίγη διαλυμένη σόδα ώστε να διατηρηθεί το πράσινο χρώμα, και κατόπιν από ένα δεύτερο μπάνιο με διαλυμένη λίγη γαλαζόπετρα.
Η θεωρία είναι πως ο χαλκός αντικαθιστά το μαγνήσιο, και αυτό το τελευταίο είναι που ευθύνεται για το σταδιακό ξεθώριασμα της εικόνας με τον καιρό και την ακτινοβολία αν την αφήσεις στην τύχη της. Εγώ όπως είπα δεν ξέρω τίποτα από χημεία, ότι διαβάζω λέω (και κάνω)
Κατόπιν άλλοι περνάν τις εικόνες με κερί, εγώ πάλι αγόρασα για πρώτη φορά λακ στη ζωή μου και τους έκανα ένα ελαφρύ πέρασμα πριν τα βάλω σε κάδρο. Μέχρι ένα σημείο θα συρρικνωθούν όπως φαίνεται και στην πρώτη φώτο παραπάνω η οποία θα είναι περίπου 5 ημερών. Δεν ξέρω τι θα γίνει στο μέλλον.
Είχε πολύ πλάκα, παρά τα καψώνια, τα σπασμένα γυαλιά και τα ευτυχώς ελάχιστα λεκιάσματα...
Επίσης νομίζω δεν χρειάζεται να πω εδώ, πως αν δεν είσαστε προσεκτικοί με τέτοια διαβολικά υλικά μπορεί να βρεθείτε με μια εξοργισμένη συμβία δίπλα σας, πράγμα που φυσικά κανείς δεν θέλει...
Δοκίμασα και κεράσι, που χρειάζεται λιγότερο χρόνο αλλά δεν δίνει καλό κοντράστ όπως φαίνεται παρακάτω.
Από την άλλη ο κουρκουμάς έχει και αυτός πολύ ενδιαφέρον. Διαλύεται σε οινόπνευμα και όχι σε νερό, πράγμα θετικό αφού στεγνώνει και εύκολα το χαρτί μας, δίνει ένα ωραίο έντονο χρώμα, και θεωρητικά χρειάζεται και αυτός μικρότερο χρόνο έκθεσης από το παντζάρι.
Κουρκουμάς
Είδα και εγώ έναν Αμερικάνο σε κάποια πολιτεία με ασθενικό ήλιο να τα καταφέρνει με κουρκουμά μέσα σε λίγες ώρες και χάρηκα, αλλά ο δικός μου κουρκουμάς ββιολογικής καλλιέργειας μάλιστα, ήθελε 3 μέρες στον ήλιο και πάλι δεν τα κατάφερε να ασπρίσει ικανοποιητικά στα φωτεινά.
‛Όμως το κίτρινο τελικό αποτέλεσμα δεν διαθέτει το απαραίτητο κοντράστ. Επάνω σε αυτό έχει βρεθεί μια τεχνική, όπου ψεκάζεις την εικόνα με διαλυμένο βόρακα ή σόδα και αυτή αποκτά ένα έντονο κεραμιδί χρώμα. Εκτός από το χρώμα, το ψέκασμα αυτό υποτίθεται ότι βοηθά και στην διατήρηση της εικόνας, όμως εγώ δεν καταλαβαίνω τίποτα από χημεία και δεν έχω άποψη.
Ψεκασμένος κουρκουμάς.
Ωστόσο, επειδή το χαρτί έχει εμποτιστεί σε όλο το βάθος με κουρκουμά, μετά το ψέκασμα με σόδα μπορείς να βρεθείς με ένα ομοιόμορφο κεραμιδί αποτέλεσμα σε όλη την επιφάνεια καθώς η σόδα αντιδρά και στα βαθύτερα στρώματα του χαρτιού. Σίγουρα με κάποια ταλαιπωρία θα βρεθεί τρόπος σωστής εφαρμογής που εγώ όμως δεν κατάφερα σε ικανοποιητικό βαθμό.
Αυτό κάπως καλύτερο έγινε.
...και έτρεχα μέρες και μέρες πάνω-κάτω στην ταράτσα και αν με έβλεπε ο σερ από μια μεριά σίγουρα θα γελούσε με τα αρκετά βρισίδια που έριξα.
***Bonus Track. Είχα ανοιχτές κάτι διαφάνειες ψηφιακής μαστογραφίας που παρατήρησα ότι με τον χρόνο σκουραίνουν. Αυτές δλδ λειτουργούν ανάποδα. Δοκιμή για μία μέρα.
Όταν πια είχα κουραστεί, βρέθηκε μπροστά μου και μια αδελφή τεχνική της φυτοτυπίας, όπου κατά ένα περίεργο τρόπο θα έπρεπε να ξεπεράσουμε το 2000 ώστε να την ανακαλύψει ο νεαρός βιετναμέζος Binh Danh.
Αν και ο Χέρσελ «φυσικά» είχε πειραματιστεί με ξεζουμισμένη χλωροφύλλη, ωστόσο δεν είναι γνωστό να δοκίμασε να «τυπώσει» απευθείας επάνω σε φύλλα.
Ο Binh Danh όμως μια μέρα παρατήρησε στον αμερικάνικό κήπο του πως το γρασίδι κάτω από το λάστιχο ποτίσματος ήταν περισσότερο πράσινο από το υπόλοιπό, και έτσι σκέφτηκε να δοκιμάσει την τύχη του με κόντακτς απευθείας επάνω σε διάφορα φύλλα.
Το αποτέλεσμα ήταν αυτός να αρχίσει τις εκθέσεις φωτογραφίας επι φύλλων σχετικά με τον πόλεμο του Βιετνάμ αν και ο ίδιος είναι γεννημένος το 1977, και εγώ άρχισα να τρέχω και πάλι επάνω-κάτω στην ταράτσα.
Ανάλογα το υλικό και τον ήλιο ο χρόνος έκθεσης μπορεί να αλλάξει σημαντικά, αλλά δεν νομίζω να ξεπεράσει την μία βκαλοκαιρινή- ημέρα.
Δεν ξέρω τι ακριβώς φύλλα είναι αυτά που χρησιμοποίησα, αλλά πρέπει να έχουν κάποια συγγένεια με την συκιά. Πολύ βασικό είναι να υπάρχει επαρκής πίεση ώστε το θετικό να έρχεται στην καλύτερη δυνατή επαφή με το φύλλο.
Σε αυτή την περίπτωση φαίνεται πως προκύπτει μια αποτύπωση με αρκετά μεγάλη «ανάλυση» αλλά από την άλλη με λίγα... στοπ δυναμικό εύρος, οπότε το θέμα και η επεξεργασία των θετικών διαφανειών θα πρέπει να επιλέγονται με αυτό στα υπόψη.
Ένα κουφό στην ιστορία που δεν είναι μόνο δική μου παρατήρηση, είναι πως ακόμη και διπλανά φύλλα που θα χρησιμοποιηθούν κάτω από τις ίδιες συνθήκες, μπορεί να αποδώσουν πολύ διαφορετικό αποτέλεσμα. Και εκεί είναι που αρχίζεις να αναρωτιέσαι αν εσύ παίζεις με την φύση ή αυτή μαζί σου...
Μετά τα παραπάνω, και σύμφωνα πάλι με τα χημικά που δεν καταλαβαίνω, μπορείς να περάσεις το φύλλο από ένα μπάνιο με πολύ λίγη διαλυμένη σόδα ώστε να διατηρηθεί το πράσινο χρώμα, και κατόπιν από ένα δεύτερο μπάνιο με διαλυμένη λίγη γαλαζόπετρα.
Η θεωρία είναι πως ο χαλκός αντικαθιστά το μαγνήσιο, και αυτό το τελευταίο είναι που ευθύνεται για το σταδιακό ξεθώριασμα της εικόνας με τον καιρό και την ακτινοβολία αν την αφήσεις στην τύχη της. Εγώ όπως είπα δεν ξέρω τίποτα από χημεία, ότι διαβάζω λέω (και κάνω)
Κατόπιν άλλοι περνάν τις εικόνες με κερί, εγώ πάλι αγόρασα για πρώτη φορά λακ στη ζωή μου και τους έκανα ένα ελαφρύ πέρασμα πριν τα βάλω σε κάδρο. Μέχρι ένα σημείο θα συρρικνωθούν όπως φαίνεται και στην πρώτη φώτο παραπάνω η οποία θα είναι περίπου 5 ημερών. Δεν ξέρω τι θα γίνει στο μέλλον.
Είχε πολύ πλάκα, παρά τα καψώνια, τα σπασμένα γυαλιά και τα ευτυχώς ελάχιστα λεκιάσματα...
), και φυσικά δεν περίμενα και πολλά από την εμφάνισή του ως αρνητικό, με Caffenol ή όχι, και ειδικά από ένα τόσο μικρό φορμά.
