Αντικειμενικά το 3D πηγαίνει την κινηματογραφικη γλωσσα αρκετά χρόνια πίσω λόγο του εστίασμου σε ενα σημείο. Ξαφνικά το background, οι διαφορετικές γωνίες λήψεις και πολλα αλλα, αποκτουν δευτερευον χαρακτηρα και απλα συνοδευουν την ιστορια. Ο κινηματογράφος αποκτά 3η διάσταση για να χάσει πολλά ζωτικά του στοιχεία. Εχει απήχηση σε πολυ ορισμένα είδη βλ περιπέτειες, sci fi και 3d animation για όλη την οικογένεια και έχουν ασχοληθεί (μεχρι στιγμης) μόνο συγκεκριμένοι σκηνοθέτες που ενδιαφέρονται πιο πολυ για νούμερα εισιτηρίων. Δείτε το room666 και τον λογιστή Spielberg για να καταλάβετε. (η αποψη του Αντονιονι μακραν η πιο μοντερνα, βιορατικη αλλα και προφητικη, ενδιαφερον εχει και ο Godard απο τεχνική άποψη, ήξερε πόσο ακριβώς κρατάει το tape και προσαρμόσε την ομιλία του) Οπως όμως κάθε τεχνολογία και σύμφωνα πάντα με την πρόοδο του 3d είναι στα χέρια του σκηνοθέτη να ξανά εφεύρει μια νεα γλώσσα και να εκμεταλλευτεί την 3η διάσταση. Δύσκολα όμως θα απαγκιστρωθει απο αυτα τα είδη.
Η ταινία θίγει ενα πολυ ενδιαφέρον και δυσκολο θέμα, (πίστης και θέλησης) και το μετατρέπει σε παραμύθι με εικόνες που εντυπωσιάζουν, χωρίς καμία προσπάθεια εξερεύνησης και εμβαθυνσης του θεματος της αλλα πληρως ταγμενη στην εξιστόρηση της ιστορίας του. Γυρισμένη με την κλασική φόρμα επιτυχιας ταινιών του Hollywood και προσαρμόζμενη να αρέσει στο ευρύ κοινό. Βλέπετε ευχάριστα και ξεχνιέται την επόμενη.
