...το οποίο copy/paste δεν έγινε αντιληπτό σε μητροπόλεις του κινηματογράφου όπως οι Κάννες, το Λονδίνο, το Los Angeles και τόσες άλλες. Προφανώς το πανίσχυρο υπουργείο εξωτερικών με τις πολλές επιτυχίες του στο παρελθόν, η πολυεθνική Boo Productions με τα χιλιάδες γραφεία σε όλο τον κόσμο και το επιδραστικότατο ελληνικό λόμπι κατάφεραν να επιβάλλουν τη συνωμοσία της σιωπής παγκοσμίως!
Αλλά φευ! Ορισμένοι ηρωϊκοί Έλληνες ενάντια στο πέπλο σιωπής και τις σκοτεινές δυνάμεις που το επέβαλαν, κατάφεραν να ανακαλύψουν το φρικτό μυστικό. Και αφού είχαν λύσει όλα τα προβλήματα της χώρας, επιδόθηκαν σε αποστολή ανώνυμων επιστολών και δημιουργία ομάδων στο Facebook για να ξεβρωμίσει η κόπρος του Αυγείου! Μπράβο τους!!!
Και τώρα στα σοβαρά:
Πόσοι άραγε έχουν δει το Κάστρο της Αγνότητας με ψυχραιμία; Οι περισσότεροι άκουσαν, διάβασαν, υπέθεσαν, φαντάστηκαν, αλλά δεν...είδαν! Η συγκεκριμένη ταινία βρίσκεται αναρτημένη στο youtube σε 12 μέρη (παρά τις...απεγνωσμένες προσπάθειες της Boo productions). Έκατσα χθες και την είδα χωρίς να γνωρίζω ισπανικά και χωρίς υπότιτλους. Επομένως, οι κρίσεις που ακολουθούν αφορούν τις σκηνές και ουχί τους διαλόγους για τους οποίους δεν μπορώ να διαμορφώσω άποψη.
Είναι η ιδέα του Κυνόδοντα αυθεντική; Προφανώς-προφανέστατα όχι. Θα όφειλε να κάνει μία αναφορά; Θα όφειλε! Επομένως δεν υπάρχει κάποια πρωτοτυπία στο σενάριο και ας πίστευα αρχικά το αντίθετο χωρίς να γνωρίζω.
Είναι ο Κυνόδοντας copy/paste; Αυτό που είδα, είναι μία ταινία με έντονη τη φθορά του χρόνου, αρκετά συμβατική στην κινηματογράφησή της, κουραστική και η οποία αν επαναπροβαλλόταν τώρα θα περνούσε μάλλον απαρατήρητη χωρίς να ανοίξει μύτη. Σίγουρα όχι η καλύτερη στιγμή στη σπουδαία καριέρα του Αρτούρο Ριπστάιν. Εύστοχα ο Ηλίας Φραγκούλης (με τον οποίο στα περισσότερα δε συμφωνώ) το χαρακτηρίζει "νυσταλέα σεβεντίλα". Αυτό που έκανε ο Λάνθιμος ήταν να πάρει ένα γνωστό μύθο, να τον ντύσει με μία σύγχρονη κινηματογραφική γλώσσα (γελάτε!), καταφέρνοντας ταυτόχρονα να τον διαποτίσει με μία υποβόσκουσα ένταση που σου κάνει κόμπο το στομάχι (γελάτε!). Από τη μία πλευρά είδα μία μετριότατη ταινία και από την άλλη μία εξαιρετική ταινία. Ο Λάνθιμος πήρε χαλκό και τον έκανε χρυσό (βαράτε!). Μη πρωτότυπο το σενάριο μεν, πρωτότυπος ο τρόπος διαχείρισής του δε.
Το copy/paste αγαπητοί είναι πολύ βαριά κατηγορία για να εκστομίζεται έτσι εύκολα. Copy/paste ήταν το Ψυχώ του Γκας Βαν Σαντ όπου ανηπαρήγαγε καρέ προς καρέ το αυθεντικό αποτίνοντας τον ανάλογο φόρο τιμής στον τρισμέγιστο Χιτς. Copy/paste ήταν το αμερικανικό Funny Games του Χάνεκε όπου αναπαρήγαγε πλάνο προς πλάνο τον...εαυτό του! Έτσι εγώ το αντιλαμβάνομαι και κάτι τέτοιο δεν είδα.
Ακόμα:
Στην εξαιρετική έρευνα που έκανε ο συμφορουμίτης Modis σε άλλο σχετικό νήμα που έχει ανοίξει, αλλά και στο link που παραθέτει ο Ecodrifter, αναφέρονται πολλές πηγές από το εξωτερικό όπου ναι μεν διαπιστώνεται η ομοιότητα της ιδέας, αλλά πουθενά μα πουθενα δε γίνεται λόγος για κλοπή. Και όχι μόνο αυτό, αλλά η όποια σεναριακή ομοιότητα, δε φαίνεται να επηρεάζει ούτε κατ´ελάχιστο την τουλάχιστον θετική εκτίμηση των κριτικών (είπαμε το πανίσχυρο ελληνικό λόμπι). Για του λόγου το αληθές, παραθέτω αυτούσια αποσπάσματα από τα links που παρέθεσαν τα προαναφερθέντα μέλη. Οι υπογραμμίσεις δικές μου:
"The unbelievable story of Dogtooth, we’ve already seen it filmed a few times: the parents who lock their children inside the house, fearing that the contact with the exterior can be harmful to them has been already been told by Samira Makhmalbaf’s The Apple in 1998, is featured, with a few mystical nuances, in Tarkovsky’s Nostalghia (there, the children freed watch naively the outside world and ask if this is the way the end of the world should look like) and is similar to El Castillo de la Pureza, a film made by the Mexican director Arturo Ripstein in 1973. Even the first part of Rushdie’s Shame has a similar story. But the thing that makes Yorgos Lanthimos’s film Dogtooth brilliant is, besides a meticulous direction and a sense for staged brutality, the underlining of the vulnerability of the characters.
Παρατηρούμε ότι δε γίνεται λόγος μόνο για την ταινία του Ριπστάιν, αλλά και για πολλές άλλες που έχουν καταπιαστεί με αυτό το θέμα. Συνεχίζουμε:
The film somehow reminds me of a Dogme 95 film - the camera-work, the
narrative structure - and in its candidness is occasionally
reminiscent of Lars von Trier's IDIOTERNE (THE IDIOTS). In fact, I
would bet that von Trier would very much approve and enjoy this film,
and people who like von Trier's films will also very much enjoy it.
Storywise, though, this film is fairly unique, though of course we
have seen similar premises in M. Night Shyamalan's THE VILLAGE and
Ripstein's EL CASTILLO DE LA PUREZA (CASTLE OF PURITY).
Παρομοίως, και άλλες ταινίες έχουν θίξει αυτό το θέμα.
Ειλικρινά πιστεύει κανείς (ρητορική η ερώτηση) ότι οι Έλληνες παράγοντες - όποιο και αν είναι το μετερύζι τους, πολιτικό ή καλλιτεχνικό - κατάφεραν να ξεγελάσουν την παγκόσμια κινηματογραφική κοινότητα; Εδώ δεν τα έχει καταφέρει κοτζάμ Αγγελόπουλος που τα τελευταία χρόνια έχει φάει το σπρώξιμο της αρκούδας προκειμένου να πάρει τη Χρυσή Άρκτο, το τελευταίο μεγάλο βραβείο που του έχει απομείνει. Και είναι και γαλλοτραφής. Και έχει και ξένα κεφάλαια στην παραγωγή του. Έλεος!
Αυτά από μένα. Δεν πρόκειται να επανέλθω άλλο για ένα θέμα που έχει κουράσει και με έχει κουράσει. Είδα, έκρινα, διαμόρφωσα άποψη και σε αυτό με βοήθησε τα μέγιστα το forum. Αντίο νήμα!
Υ.Γ. Εξυπακούεται ότι όλα τα παραπάνω δεν αναφέρονται σε όσους δεν άρεσε η ταινία και, κατά πως βλέπω, είναι και η πλειοψηφία του forum. Ο Κυνόδοντας είναι κλασική περίπτωση love it or hate it ταινίας. Επομένως, η άποψή τους απολύτως σεβαστή.