Δεν ξέρω τι να πρωτοσχολιάσω απο τα γραφόμενά σας, ειλικρινά. Γουστάρω.
Ας πώ πρώτα, πως η παρούσα είναι ένα έξοχο δείγμα "διπλής παρουσίασης" (δικός μου ο όρος), ιδέα που κατά καιρούς έχουμε θίξει στις δια ζώσης- κυρίως- συζητήσεις μας. Την διπλή (τουλάχιστον) δηλαδή προσέγγιση ενός δίσκου απο δύο ή περισσότερους συντάκτες, σε ίδιο η μεταγενέστερο χρόνο. Είναι πάμπολλες οι περιπτώσεις που ενώ δουλεύουμε κάποια παρουσίαση το μυαλό μας, τυχαίνει να το κάνει και κάποιος άλλος απο εμάς, με τη διαφορά ότι ο δεύτερος κάνει γραπτή την σκέψη του. Πιστεύω πως αυτό δεν θα έπρεπε να είναι στοιχείο αποθάρρυνσης για εκείνον που δεν πρόλαβε ή για εκείνον που επιθυμεί να γράψει και τη δική του προσέγγιση για τον ιδιο δίσκο. Και δε νομίζω να μπαίνει θέμα διαγωνισμού γνώσεων ή ποιος τα λέει καλύτερα. Αλλίμονο.
Αυτό που λέω σχετίζεται με μια εκτενή αναφορά-εναλλακτική παρουσίαση και όχι κάποιο σύντομο σχολιασμό που κάνουμε συχνά, καθώς υπάρχουν περιπτώσεις που θέλουμε να φωτίσουμε τα πράγματα απο κάποια άλλη σκοπιά, να προσθέσουμε προσωπικά μας βιώματα ή στοιχεία κλπ.
Εδώ λοιπόν, στην έξοχη πρώτη προσέγγιση απο τον supersonic με πλήθος ιστορικά, μουσικά, τεχνικά-κιθαριστικά στοιχεία, έρχεται να προστεθεί η εξίσου έξοχη συμβολή του grio με πλήθος προσθηκών σε πληροφοριακό, συναισθηματικά, εικαστικό αλλά και ιδιόχειρο σχεδιαστικό επίπεδο (η ζωγραφιά του Szabo με μολύβι είναι δική του, απο εκείνες της καλά φυλαγμένες της εφηβείας του, που σεμνύνεται στο να τους κάνει ειδική μνεία, αλλα που εγώ πάντα θα τον παροτρύνω να μας τις παρουσιάζει :a0210:. )
Όσον αφορά τη διάσταση του χρόνου , θα συμφωνήσω με την άποψη του Γρηγόρη, πως Η μουσική σαν έκφραση υπάρχει ανεξάρτητα από εμάς και τις συμβάσεις μας.
Διότι αν ήταν διαφορετικά, εγώ που έχασα το τρένο τόσες φορές, δεν θάχα γίνει πλουσιότερος εδώ μέσα (τι λέω, ζάπλουτος!) με μουσικές ανακαλύψεις, ίσως έξω απο την εποχή τους πιά, αλλά με όλη τα στοιχεία αυτά που τις κάνουν διαχρονικές. Δεν στενοχωριέμαι πχ που έμαθα το όνομα Szabo, απο μια αναφορά του supersonic στο παλιό Avforum (12 περίπου χρόνια πριν) και όχι τότε. Σημασία έχει ότι η αναφορά αυτή έγινε αφορμή να ψάξω να βρώ τη μουσική του.
Η οποια έκτοτε, ποτέ δεν μου φάνηκε μπαγιάτικη, ποτέ δε μου δημιούργησε λιγότερη συγκίνηση και ενθουσιασμό, ποτέ δε μου έδωσε λιγότερη χαρά, απο το να την είχα ακούσει όταν έπρεπε, όπως λέμε. Το μόνο παράπονο, πως αρκέστηκα στα cd, γιατί δε βρήκα τους δίσκους και αυτό στην περίπτωση του spellbinder τουλάχιστον, είναι ένα τεράστιο θέμα λόγω εξωφύλλου-έργου τέχνης.
Ωραία πράματα αδέρφια!
