suria
Senior Member
- 22 June 2006
- 364
Re: Μπορεί να θεωρηθεί λογοτεχνικό αριστούργημα "Ο άρχοντας των Δαχτυλιδιών";
Έχετε αναρωτηθεί γιατί έργα όπως αυτά του Τόλκιν, του Λάβκραφτ, ίσως του Κλάιβ Μπάρκερ κ.α. δημιουργούν φανατικούς αναγνώστες και φαν κλαμπ; Σύμφωνοι, υπάρχουν και "φαν κλαμπ" του Θερβάντες ή του Σαίξπηρ, αλλά διατηρούν κυρίως ακαδημαϊκό χαρακτήρα. Υπάρχουν και φανατικοί του Μπόρχες και του Τζόις, ακόμη και του Ντε Σαντ, αλλά αυτοί είναι άλλη κατηγορία.
Έίναι τυχαίο το γεγονός ότι ένα μεγάλο μερίδιο του κοινού του Τόλκιν έχει πλάι στο κρεβάτι του κουκλάκια με Ορκ, Τρολ, δράκους και διάφορα άλλα μη πραγματικά όντα;
Πού θέλω να καταλήξω; Κατά την ταπεινή μου άποψη, το κοινό του Τόλκιν φανατίζεται με τα έργα του όχι λόγω της αισθητικής απόλαυσης που του προσφέρει, αλλά λόγω της υποψίας ότι κάτι παραπάνω βρίσκεται κωδικοποιημένο ανάμεσα στις γραμμές και προσπαθεί να το ανακαλύψει. Αυτό το κάτι ωστόσο δεν σχετίζεται τόσο με τις λογοτεχνικές ιδιότητες του έργου, όσο με μια "ΑΛΗΘΕΙΑ που αποκτάται μόνο από τους λίγους, τους μυημένους". Όλοι μας δεν έχουμε περάσει από αυτή τη φάση κατά τη διάρκεια της εφηβείας; Διερωτώμαι λοιπόν μήπως η φανατική προσκόλληση στον Τόλκιν κρύβει πίσω της μία παρατεταμένη εφηβεία;
Έχετε αναρωτηθεί γιατί έργα όπως αυτά του Τόλκιν, του Λάβκραφτ, ίσως του Κλάιβ Μπάρκερ κ.α. δημιουργούν φανατικούς αναγνώστες και φαν κλαμπ; Σύμφωνοι, υπάρχουν και "φαν κλαμπ" του Θερβάντες ή του Σαίξπηρ, αλλά διατηρούν κυρίως ακαδημαϊκό χαρακτήρα. Υπάρχουν και φανατικοί του Μπόρχες και του Τζόις, ακόμη και του Ντε Σαντ, αλλά αυτοί είναι άλλη κατηγορία.
Έίναι τυχαίο το γεγονός ότι ένα μεγάλο μερίδιο του κοινού του Τόλκιν έχει πλάι στο κρεβάτι του κουκλάκια με Ορκ, Τρολ, δράκους και διάφορα άλλα μη πραγματικά όντα;
Πού θέλω να καταλήξω; Κατά την ταπεινή μου άποψη, το κοινό του Τόλκιν φανατίζεται με τα έργα του όχι λόγω της αισθητικής απόλαυσης που του προσφέρει, αλλά λόγω της υποψίας ότι κάτι παραπάνω βρίσκεται κωδικοποιημένο ανάμεσα στις γραμμές και προσπαθεί να το ανακαλύψει. Αυτό το κάτι ωστόσο δεν σχετίζεται τόσο με τις λογοτεχνικές ιδιότητες του έργου, όσο με μια "ΑΛΗΘΕΙΑ που αποκτάται μόνο από τους λίγους, τους μυημένους". Όλοι μας δεν έχουμε περάσει από αυτή τη φάση κατά τη διάρκεια της εφηβείας; Διερωτώμαι λοιπόν μήπως η φανατική προσκόλληση στον Τόλκιν κρύβει πίσω της μία παρατεταμένη εφηβεία;