Search
Search titles only
By:
Search titles only
By:
Home
Forums
New posts
Search forums
What's new
New posts
Latest activity
Members
Current visitors
Κανονισμός Λειτουργίας
Σωματείο AVClub
Log in
Register
Search
Search titles only
By:
Search titles only
By:
New posts
Search forums
Menu
Install the app
Install
Reply to thread
Home
Forums
Μουσική - Κινηματογράφος - Τηλεόραση - Πολιτισμός
Μουσική
Παρουσιάσεις δίσκων - Aφιερώματα
Ο ύμνος του ήλιου! [The Grateful Dead]
JavaScript is disabled. For a better experience, please enable JavaScript in your browser before proceeding.
You are using an out of date browser. It may not display this or other websites correctly.
You should upgrade or use an
alternative browser
.
Message
<blockquote data-quote="grio" data-source="post: 1057944812" data-attributes="member: 30418"><p><h3>Προσοχή (Μη σταματάτε στα κομμάτια)</h3> <p style="text-align: center">[ATTACH]142846[/ATTACH]</p> <p style="text-align: center">Μπιλ Κρέουτζμαν, Μπομπ Γουέιρ, Μίκι Χαρτ, Τζέρι Γκαρσία, Ρον "Πιγκπεν" ΜακΚέρναν, Φιλ Λες</p><p></p><p>Το δεύτερο τραγούδι του άλμπουμ, το "<strong>New Potato Caboose</strong>", ένα πρωτότυπο τζαμάρισμα των <em>Dead</em>, δημιούργησε ένα πρότυπο που θα χρησιμοποιήσει η μπάντα καθ' όλη τη διάρκεια της ζωής της. Το "<em>Caboose</em>" επεκτείνει το ψυχεδελικό ηχοτοπίο του "<em>The Other One</em>" ενώ αποδεικνύεται πολύ πιο φιλικό προς τον ακροατή. Ακόμα κι έτσι, το "<em>Caboose</em>" κάνει πολλούς ελιγμούς και αγνοεί τη συνηθισμένη δομή τραγουδιού, κουπλέ και ρεφρέν. Ο Γκαρσία κάλεσε το τραγούδι «<em><span style="color: Darkorange">εντελώς παράξενο</span></em>». Το τμήμα στούντιο που ξεκινά το κομμάτι χρησιμοποιεί αρπίχορδο, τσελέστα, πιάνο, όργανο και ανεμόκρουστα, ενώ το εκτενές δεύτερο μισό ηχογραφήθηκε ζωντανά, με τα διεξοδικά αλλά ακριβή σόλο του <em>Garcia</em>. Οι δύο ντράμερ και το επίμονο όργανο του <strong>Ron "Pigpen" McKernan</strong> το διατηρούν σταθερά σε ροκ τροχιά. Το "<em>Caboose</em>" γράφτηκε από τον μπασίστα <em>Phil Lesh</em> και τον ποιητή <em>Robert Petersen</em>, με τους στίχους να συνεχίζουν τη σκοτεινή νατουραλιστική απεικόνιση που χρησιμοποιείται στη σουίτα "<em>The Other One</em>":</p><p></p><p style="margin-left: 20px"><em>Ο ήλιος ανεβαίνει ματωμένος κόκκινος</em></p> <p style="margin-left: 20px"><em>Ο αέρας φωνάζει ανάμεσα στην πέτρα</em></p> <p style="margin-left: 20px"><em>Όλα τα γεμάτα χάρη όργανα/εργαλεία είναι γνωστά</em></p><p></p><p>Ο Γκαρσία δήλωσε στο ντοκιμαντέρ <strong><span style="color: Dodgerblue">Anthem to Beauty</span></strong> ότι αυτός και ο Λες μιξάρισαν κάθε πλευρά του <em>Anthem</em> σαν ενιαίο κομμάτι, αντί για τραγούδι προς τραγούδι. Το "<em>The Other One</em>" (7:40) και το "<em>New Potato Caboose</em>" (8:26) καταλαμβάνουν σχεδόν όλη την πρώτη πλευρά, εκτός από το παράξενο ρόκερ "<strong>Born Cross-Eyed</strong>". Ένα διάσημο κλασικό κομμάτι του <em>Bob Weir</em>, μάλλον σύντομο σε σχέση με τα υπόλοιπα, που διαθέτει μερικές ωραίες μελωδίες και αρμονίες, τύπου <em>Crosby, Stills και Nash</em>, με τον Γκαρσία να χρησιμοποιεί έναν ηπιότερο τόνο και τον <em>Lesh</em> να παίζει μια γραμμή τρομπέτας (είχε εκπαιδευτεί στο όργανο αυτό πριν το γυρίσει στο μπάσο) που προσθέτει μια ισπανική γεύση στην σύνθεση.</p><p></p><p>Η δεύτερη πλευρά παρουσιάζει μόνο δύο τραγούδια, αθροίζοντας περίπου εικοσιένα λεπτά. Το "<strong>Alligator</strong>" σηματοδοτεί την πρώτη εμφάνιση του στιχουργού <em>Robert Hunter</em>, που μοιράζεται τη σύνθεση με τους <em>McKernan</em> και <em>Lesh</em>. Το τραγούδι ξεκινάει σαν κομμάτι που περίσσεψε από το πρώτο άλμπουμ, με το καζού και την τρελαμένη χίπικη ερμηνεία. Στα τρία και πλέον λεπτά, οι ντράμερ αναλαμβάνουν, ο ρυθμός επιταχύνει και για άλλη μια φορά η μπάντα περιπλανιέται μέσα από το, γνωστό πια, τζαμάρισμα γρήγορου τέμπου. Στο ένατο λεπτό, ο Γκαρσία κάνει κάποια απολαυστικά ριφ πάνω στο θέμα του "<em>There Is a Mountain</em>" του <em>Donovan</em>, ένα μικρό ραδιοφωνικό χιτ των ημερών - ο μεγάλος <em>Duane Allman</em>, που παρακολουθούσε, χρησιμοποίησε την ιδέα στο "<em>Mountain Jam</em>" των <em>Allman Brothers</em> το 1972, αλλά εδώ πρωτακούστηκε.</p><p></p><p>Το "<strong>Caution (Do Not Stop On Tracks)</strong>" χρονολογείται από τις ημέρες των <em>Warlocks</em>. Ο <em>McKernan</em> κάνει κάποια αρκετά πετυχημένα λευκά φανκ ξεσπάσματα καθώς οι ντράμερ κρατούν ακμαίο το "σιδηροδρομικό" μοτίβο. Η ανάδραση, που χρησιμοποιείται στο σημείο αυτό, γίνεται ένας σημαντικός παράγοντας στο τελικό τμήμα του τραγουδιού, με τον <em>Garcia</em> να καλεί ηλεκτρονικά θεριά και δαίμονες από τον ενισχυτή του. Στην επανέκδοση του CD, η ανάδραση θα πάρει το δικό της μπόνους κομμάτι, "<strong>Feedback</strong>", μετά από τις εξαιρετικές ζωντανές εκδόσεις του "<em>Alligator</em>" και "<em>Caution</em>".</p><p></p><p>Τα τραγούδια του άλμπουμ, όλα πρωτότυπα, θα (επι)ζούσαν στο μετέπειτα ρεπερτόριο των <em>Dead</em>, ειδικά το "<em>The Other One</em>" και το "<em>New Potato Caboose</em>". Με το τρίτο τους άλμπουμ "<a href="http://avclub.gr/forum/showthread.php/122289" target="_blank"><strong>Aoxomoxoa</strong></a>" (1969) η μπάντα ξεκίνησε το ταξίδι της μακριά από τις αμφισημίες της σκληροπυρηνικής ψυχεδέλειας και προς τα σπουδαία, βασισμένα στις ρίζες, μουσικά έργα "<strong><span style="color: Dodgerblue">Workingman's Dead</span></strong>" και "<strong><span style="color: Dodgerblue">American Beauty</span></strong>".</p><p></p><p>Οι <em>Dead</em> χρησιμοποίησαν το <em>Anthem</em> ως ευκαιρία να μάθουν πώς λειτουργεί ένα στούντιο, αλλά με το δικό τους μοναδικό στυλ. Η δημιουργία τους ήταν πολύ καινοτόμος λόγω του πετυχημένου τελικά ηχητικού κολάζ που επιχείρησαν και η παραγωγή, που ουσιαστικά κι' αυτή ήταν δική τους, υπήρξε πραγματικά απρόσκοπτη. Ενώ πολλές από τις ζωντανές εμφανίσεις που χρησιμοποιήθηκαν είναι αναγνωρίσιμες, είναι σχεδόν αδύνατο να διακριθεί πού τα επίπεδα και τα κομμάτια συμπλέκονταν. Το άλμπουμ εκείνη την εποχή έτυχε θετικής υποδοχής από τους κριτικούς και αυτή η αναγνώριση άντεξε στο χρόνο. Βέβαια, ο <em>Joe Smith</em>, πρόεδρος της <em>Warner Bros.</em> εκείνη την εποχή, αναφέρθηκε στο <em>Anthem of the Sun</em> ως «<em><span style="color: Darkorange">το πιο παράλογο έργο που έχουμε εμπλακεί ποτέ</span></em>».</p><p></p><p>Μια ρεμιξαρισμένη έκδοση του <em>Anthem of the Sun</em>, υπό την επίβλεψη του <em>Phil Lesh</em>, εκδόθηκε το 1972, ενώ παραδόξως για τις CD επανεκδόσεις χρησιμοποιήθηκε η αρχική μείξη, μια πραγματικά από τις λίγες περιπτώσεις που το CD δικαιώθηκε. Το βινύλιό μου, με την αρχική μείξη, αρχές της δεκαετίας του '80 "δανείστηκε", οπότε αναγκάστηκα να το αναπληρώσω με το ρεμιξαρισμένο. Όπως και να 'χει, ο δίσκος στιχουργικά, συνθετικά, εκτελεστικά αλλά και σαν παραγωγή ανήκει στους πολύ ξεχωριστούς που οι σημερινοί ντρέπονται και να το αντικρίσουν... (κατά τη ταπεινή μου γνώμη, πάντα). Σίγουρα δύσκολο άκουσμα και ακατανόητο για μεγάλη μερίδα ακροατών, που δεν γνωρίζουν να το "ξεκλειδώσουν", με τον χαρακτηρισμό αβάν-γκαρντ να είναι πλέον κατάλληλος, αφού υπήρξε και παραμένει πρωτοποριακό και πειραματικό. Τι μεγάλο, παράξενο ταξίδι που ήταν!</p><p></p><p>Για το τέλος, ας θυμηθούμε την εξήγηση του <em>Ken Kesey</em> (μέσω του <em>Tom Wolfe</em> στο <em>The Electric Kool-Aid Acid Test</em>) για τη σημασία της ύπαρξης στο λεωφορείο:</p><p></p><p>«<em><span style="color: Darkorange">Θα υπάρξουν στιγμές που δεν μπορούμε να περιμένουμε κάποιον. Τώρα, είτε είσαι στο λεωφορείο, είτε δεν είσαι. Εάν βρέθηκες στο λεωφορείο και μείνεις πίσω, τότε θα το βρεις ξανά. Εάν βγεις από το λεωφορείο αρχικά - τότε αυτό δεν θα 'χει νόημα...</span></em>».</p><p></p><p>(*****, πηγές: εξώφυλλο, wikipedia.org, psychedelicsight.com, David Dodd-The Complete Annotated Grateful Dead Lyrics)</p><p></p><p style="text-align: center">[ATTACH]142847[/ATTACH]</p></blockquote><p></p>
[QUOTE="grio, post: 1057944812, member: 30418"] [HEADING=2]Προσοχή (Μη σταματάτε στα κομμάτια)[/HEADING] [CENTER][ATTACH=CONFIG]142846._xfImport[/ATTACH] Μπιλ Κρέουτζμαν, Μπομπ Γουέιρ, Μίκι Χαρτ, Τζέρι Γκαρσία, Ρον "Πιγκπεν" ΜακΚέρναν, Φιλ Λες[/CENTER] Το δεύτερο τραγούδι του άλμπουμ, το "[B]New Potato Caboose[/B]", ένα πρωτότυπο τζαμάρισμα των [I]Dead[/I], δημιούργησε ένα πρότυπο που θα χρησιμοποιήσει η μπάντα καθ' όλη τη διάρκεια της ζωής της. Το "[I]Caboose[/I]" επεκτείνει το ψυχεδελικό ηχοτοπίο του "[I]The Other One[/I]" ενώ αποδεικνύεται πολύ πιο φιλικό προς τον ακροατή. Ακόμα κι έτσι, το "[I]Caboose[/I]" κάνει πολλούς ελιγμούς και αγνοεί τη συνηθισμένη δομή τραγουδιού, κουπλέ και ρεφρέν. Ο Γκαρσία κάλεσε το τραγούδι «[I][COLOR=Darkorange]εντελώς παράξενο[/COLOR][/I]». Το τμήμα στούντιο που ξεκινά το κομμάτι χρησιμοποιεί αρπίχορδο, τσελέστα, πιάνο, όργανο και ανεμόκρουστα, ενώ το εκτενές δεύτερο μισό ηχογραφήθηκε ζωντανά, με τα διεξοδικά αλλά ακριβή σόλο του [I]Garcia[/I]. Οι δύο ντράμερ και το επίμονο όργανο του [B]Ron "Pigpen" McKernan[/B] το διατηρούν σταθερά σε ροκ τροχιά. Το "[I]Caboose[/I]" γράφτηκε από τον μπασίστα [I]Phil Lesh[/I] και τον ποιητή [I]Robert Petersen[/I], με τους στίχους να συνεχίζουν τη σκοτεινή νατουραλιστική απεικόνιση που χρησιμοποιείται στη σουίτα "[I]The Other One[/I]": [INDENT][I]Ο ήλιος ανεβαίνει ματωμένος κόκκινος Ο αέρας φωνάζει ανάμεσα στην πέτρα Όλα τα γεμάτα χάρη όργανα/εργαλεία είναι γνωστά[/I][/INDENT] Ο Γκαρσία δήλωσε στο ντοκιμαντέρ [B][COLOR=Dodgerblue]Anthem to Beauty[/COLOR][/B] ότι αυτός και ο Λες μιξάρισαν κάθε πλευρά του [I]Anthem[/I] σαν ενιαίο κομμάτι, αντί για τραγούδι προς τραγούδι. Το "[I]The Other One[/I]" (7:40) και το "[I]New Potato Caboose[/I]" (8:26) καταλαμβάνουν σχεδόν όλη την πρώτη πλευρά, εκτός από το παράξενο ρόκερ "[B]Born Cross-Eyed[/B]". Ένα διάσημο κλασικό κομμάτι του [I]Bob Weir[/I], μάλλον σύντομο σε σχέση με τα υπόλοιπα, που διαθέτει μερικές ωραίες μελωδίες και αρμονίες, τύπου [I]Crosby, Stills και Nash[/I], με τον Γκαρσία να χρησιμοποιεί έναν ηπιότερο τόνο και τον [I]Lesh[/I] να παίζει μια γραμμή τρομπέτας (είχε εκπαιδευτεί στο όργανο αυτό πριν το γυρίσει στο μπάσο) που προσθέτει μια ισπανική γεύση στην σύνθεση. Η δεύτερη πλευρά παρουσιάζει μόνο δύο τραγούδια, αθροίζοντας περίπου εικοσιένα λεπτά. Το "[B]Alligator[/B]" σηματοδοτεί την πρώτη εμφάνιση του στιχουργού [I]Robert Hunter[/I], που μοιράζεται τη σύνθεση με τους [I]McKernan[/I] και [I]Lesh[/I]. Το τραγούδι ξεκινάει σαν κομμάτι που περίσσεψε από το πρώτο άλμπουμ, με το καζού και την τρελαμένη χίπικη ερμηνεία. Στα τρία και πλέον λεπτά, οι ντράμερ αναλαμβάνουν, ο ρυθμός επιταχύνει και για άλλη μια φορά η μπάντα περιπλανιέται μέσα από το, γνωστό πια, τζαμάρισμα γρήγορου τέμπου. Στο ένατο λεπτό, ο Γκαρσία κάνει κάποια απολαυστικά ριφ πάνω στο θέμα του "[I]There Is a Mountain[/I]" του [I]Donovan[/I], ένα μικρό ραδιοφωνικό χιτ των ημερών - ο μεγάλος [I]Duane Allman[/I], που παρακολουθούσε, χρησιμοποίησε την ιδέα στο "[I]Mountain Jam[/I]" των [I]Allman Brothers[/I] το 1972, αλλά εδώ πρωτακούστηκε. Το "[B]Caution (Do Not Stop On Tracks)[/B]" χρονολογείται από τις ημέρες των [I]Warlocks[/I]. Ο [I]McKernan[/I] κάνει κάποια αρκετά πετυχημένα λευκά φανκ ξεσπάσματα καθώς οι ντράμερ κρατούν ακμαίο το "σιδηροδρομικό" μοτίβο. Η ανάδραση, που χρησιμοποιείται στο σημείο αυτό, γίνεται ένας σημαντικός παράγοντας στο τελικό τμήμα του τραγουδιού, με τον [I]Garcia[/I] να καλεί ηλεκτρονικά θεριά και δαίμονες από τον ενισχυτή του. Στην επανέκδοση του CD, η ανάδραση θα πάρει το δικό της μπόνους κομμάτι, "[B]Feedback[/B]", μετά από τις εξαιρετικές ζωντανές εκδόσεις του "[I]Alligator[/I]" και "[I]Caution[/I]". Τα τραγούδια του άλμπουμ, όλα πρωτότυπα, θα (επι)ζούσαν στο μετέπειτα ρεπερτόριο των [I]Dead[/I], ειδικά το "[I]The Other One[/I]" και το "[I]New Potato Caboose[/I]". Με το τρίτο τους άλμπουμ "[URL="http://avclub.gr/forum/showthread.php/122289"][B]Aoxomoxoa[/B][/URL]" (1969) η μπάντα ξεκίνησε το ταξίδι της μακριά από τις αμφισημίες της σκληροπυρηνικής ψυχεδέλειας και προς τα σπουδαία, βασισμένα στις ρίζες, μουσικά έργα "[B][COLOR=Dodgerblue]Workingman's Dead[/COLOR][/B]" και "[B][COLOR=Dodgerblue]American Beauty[/COLOR][/B]". Οι [I]Dead[/I] χρησιμοποίησαν το [I]Anthem[/I] ως ευκαιρία να μάθουν πώς λειτουργεί ένα στούντιο, αλλά με το δικό τους μοναδικό στυλ. Η δημιουργία τους ήταν πολύ καινοτόμος λόγω του πετυχημένου τελικά ηχητικού κολάζ που επιχείρησαν και η παραγωγή, που ουσιαστικά κι' αυτή ήταν δική τους, υπήρξε πραγματικά απρόσκοπτη. Ενώ πολλές από τις ζωντανές εμφανίσεις που χρησιμοποιήθηκαν είναι αναγνωρίσιμες, είναι σχεδόν αδύνατο να διακριθεί πού τα επίπεδα και τα κομμάτια συμπλέκονταν. Το άλμπουμ εκείνη την εποχή έτυχε θετικής υποδοχής από τους κριτικούς και αυτή η αναγνώριση άντεξε στο χρόνο. Βέβαια, ο [I]Joe Smith[/I], πρόεδρος της [I]Warner Bros.[/I] εκείνη την εποχή, αναφέρθηκε στο [I]Anthem of the Sun[/I] ως «[I][COLOR=Darkorange]το πιο παράλογο έργο που έχουμε εμπλακεί ποτέ[/COLOR][/I]». Μια ρεμιξαρισμένη έκδοση του [I]Anthem of the Sun[/I], υπό την επίβλεψη του [I]Phil Lesh[/I], εκδόθηκε το 1972, ενώ παραδόξως για τις CD επανεκδόσεις χρησιμοποιήθηκε η αρχική μείξη, μια πραγματικά από τις λίγες περιπτώσεις που το CD δικαιώθηκε. Το βινύλιό μου, με την αρχική μείξη, αρχές της δεκαετίας του '80 "δανείστηκε", οπότε αναγκάστηκα να το αναπληρώσω με το ρεμιξαρισμένο. Όπως και να 'χει, ο δίσκος στιχουργικά, συνθετικά, εκτελεστικά αλλά και σαν παραγωγή ανήκει στους πολύ ξεχωριστούς που οι σημερινοί ντρέπονται και να το αντικρίσουν... (κατά τη ταπεινή μου γνώμη, πάντα). Σίγουρα δύσκολο άκουσμα και ακατανόητο για μεγάλη μερίδα ακροατών, που δεν γνωρίζουν να το "ξεκλειδώσουν", με τον χαρακτηρισμό αβάν-γκαρντ να είναι πλέον κατάλληλος, αφού υπήρξε και παραμένει πρωτοποριακό και πειραματικό. Τι μεγάλο, παράξενο ταξίδι που ήταν! Για το τέλος, ας θυμηθούμε την εξήγηση του [I]Ken Kesey[/I] (μέσω του [I]Tom Wolfe[/I] στο [I]The Electric Kool-Aid Acid Test[/I]) για τη σημασία της ύπαρξης στο λεωφορείο: «[I][COLOR=Darkorange]Θα υπάρξουν στιγμές που δεν μπορούμε να περιμένουμε κάποιον. Τώρα, είτε είσαι στο λεωφορείο, είτε δεν είσαι. Εάν βρέθηκες στο λεωφορείο και μείνεις πίσω, τότε θα το βρεις ξανά. Εάν βγεις από το λεωφορείο αρχικά - τότε αυτό δεν θα 'χει νόημα...[/COLOR][/I]». (*****, πηγές: εξώφυλλο, wikipedia.org, psychedelicsight.com, David Dodd-The Complete Annotated Grateful Dead Lyrics) [CENTER][ATTACH=CONFIG]142847._xfImport[/ATTACH][/CENTER] [/QUOTE]
Verification
Post reply
Home
Forums
Μουσική - Κινηματογράφος - Τηλεόραση - Πολιτισμός
Μουσική
Παρουσιάσεις δίσκων - Aφιερώματα
Ο ύμνος του ήλιου! [The Grateful Dead]
Top
Bottom
This site uses cookies to help personalise content, tailor your experience and to keep you logged in if you register.
By continuing to use this site, you are consenting to our use of cookies.
Accept
Learn more…