Οι ταινίες της ζωής μας....
- Thread starter Emilot
- Start date
Απάντηση: Re: Απάντηση: Οι ταινίες της ζωής μας....
:ernaehrung004:
Να'σαι καλα!
Την ειδα προπερσι και βρισκω οτι ειναι η πιο πιστη στο πνευμα του Ντικ ταινια
απο οσες εχουν βασιστει σε εργα του. Μιλω για live action γιατι το Scanner Darkly
ηταν εξισου πετυχημενο σε αυτο τον τομεα.
Oφειλω να ομολογησω ομως οτι ακομα και αυτες οι 2 απεχουν πολυ απο αυτο που νιωθεις
οταν διαβαζεις τα βιβλια του.
:ernaehrung004:
Να'σαι καλα!
Την ειδα προπερσι και βρισκω οτι ειναι η πιο πιστη στο πνευμα του Ντικ ταινια
απο οσες εχουν βασιστει σε εργα του. Μιλω για live action γιατι το Scanner Darkly
ηταν εξισου πετυχημενο σε αυτο τον τομεα.
Oφειλω να ομολογησω ομως οτι ακομα και αυτες οι 2 απεχουν πολυ απο αυτο που νιωθεις
οταν διαβαζεις τα βιβλια του.
Re: Απάντηση: Re: Απάντηση: Re: Ποιά Ταινία Μόλις Είδατε?
Θα μπορούσα (και θα έπρεπε) να γράψω κι άλλα για αυτό το αριστούργημα, αλλά συγκρατήθηκα ακριβώς γιατί δεν είναι αυτόνομη παρουσίαση. Ο O'Τοole στο Becket είναι όντως στα ίδια επίπεδα ερμηνείας, αλλά η ταινία συνολικά είναι κατώτερη του Lawrence, όπως άλλωστε είναι και οι περισσότερες ταινίες που έχουν γυριστεί.
Θα μπορούσα (και θα έπρεπε) να γράψω κι άλλα για αυτό το αριστούργημα, αλλά συγκρατήθηκα ακριβώς γιατί δεν είναι αυτόνομη παρουσίαση. Ο O'Τοole στο Becket είναι όντως στα ίδια επίπεδα ερμηνείας, αλλά η ταινία συνολικά είναι κατώτερη του Lawrence, όπως άλλωστε είναι και οι περισσότερες ταινίες που έχουν γυριστεί.
Και συνεχίζουμε... Όπως προείπα έχω μιά αδυναμία στις σπουδαίες ερμηνείες. Ένας από τους αξιαγάπητους μεθύστακες του αγγλικού θεάτρου (όπως αναφέρθηκε μερικά ποστ πιό πάνω), ο Richard Burton, είπε κάποτε ότι "αν πάρουμε τις 10 μεγαλύτερες ανδρικές ερμηνείες του αγγλικού θεάτρου, τις 8 τις έχει κάνει ο Paul Scofield".
Ο ποιός;
Όταν το διάβασα αυτό δεν είχα ακούσει καν το όνομα του ηθοποιού αυτού. Μα πως μου ξέφυγε; Ήξερα, ή έτσι νόμιζα όλους τους σημαντικούς και ψιλοάγνωστους Άγγλους ηθοποιούς του θεάτρου, τον Richardson, τον Attenborough, τον Gielgud...Και λαμβάνοντας υπόψιν ότι οι επαινετικές δηλώσεις ηθοποιών για συναδέλφους τους είναι πιό σπάνιες και από ροζ ελεφαντάκια, γκούγκλαρα και ανακάλυψα ότι ο εν λόγω είχε γυρίσει ελάχιστες ταινίες, μερικές από τις οποίες είχα δει (!), σε ελάχιστες είχε πρωταγωνιστήσει και είχε πάρει και το Όσκαρ (!) για την ακόλουθη ταινία που έγινε μιά από τις αγαπημένες μου:
A Man for All Seasons
Η ταινία αφηγείται την ιστορία του φιλόσοφου και πολιτικού Sir Thomas Moore, συγγραφέα μεταξύ άλλων της "Ουτοπίας", που έπεσε (και αυτός) θύμα του Ερρίκου 'Η της Αγγλίας όταν δε θέλησε να ακολουθήσει την πολιτική του βασιλιά στο θέμα της ανεξαρτητοποίησης της Αγγλικανικής Εκκλησίας και του διαζυγίου του. Στην αρχή της ταινίας τον βλέπουμε στο απόγειο της φήμης του σαν στοχαστή, πολιτικού και νομικού που αναρρυχάται σχεδόν παρά τη θέλησή του στα ανώτατα κρατικά αξιώματα για να παραγκωνιστεί το ίδιο γρήγορα κατά βασιλική διαταγή όταν αρνείται να παραβεί τις αρχές του και την πίστη του. Από Λόρδος Καγκελάριος γίνεται απόβλητος, φυλακίζεται και μετά από μιά δίκη-παρωδία εκτελείται. Είναι αυτή η σκηνή της δίκης που καταδεικνύει το μεγαλείο της ερμηνείας του Scofield (και της σκηνοθεσίας του Fred Zinemann). Σε όλη την ταινία παρακολουθούμε έναν άνθρωπο προσηνή, γλυκομίλητο, χαμηλών τόνων που δεν υψώνει ποτέ τον τόνο της φωνής του, ούτε και όταν δέχεται τα μεγαλύτερα χτυπήματα της μοίρας. Στη δίκη όμως ΕΚΡΗΓΝΥΤΑΙ κυριολεκτικά, γεμίζει με τη φωνή και την παρουσία του όλη την αίθουσα, μεταμορφώνεται στη φωνή της αλήθειας που κατακεραυνώνει την ψευτιά, την ατιμία και την υποκρισία... και μετά σβύνει σαν να μην ακούστηκε ποτέ.
Φροντίζει γι αυτό το τσεκούρι του δήμιου.
Μιά υπέροχη ταινία, μιά αξέχαστη ερμηνεία. Πολύ καλή σκηνοθεσία από τον Fred Zinemann (ξέρετε, του High Noon...) απίστευτη μουσική από τον Georges Delerue, θαυμάσιες ερμηνείες από όλους τους συντελεστές, όχι μόνο τον Scofield. Ξεχωρίζω τον Robert Shaw ως Ερρίκο 'Η, τον Leo McKern ως Peter Cromwell (τον αντίπαλο του Moore) και το μικρό πέρασμα από την οθόνη του Orson Welles ως Καρδινάλιου Wolsey. Kaι ένα απόσπασμα από τη μουσική της ταινίας
Δείτε την οπωσδήποτε.
Ο ποιός;
Όταν το διάβασα αυτό δεν είχα ακούσει καν το όνομα του ηθοποιού αυτού. Μα πως μου ξέφυγε; Ήξερα, ή έτσι νόμιζα όλους τους σημαντικούς και ψιλοάγνωστους Άγγλους ηθοποιούς του θεάτρου, τον Richardson, τον Attenborough, τον Gielgud...Και λαμβάνοντας υπόψιν ότι οι επαινετικές δηλώσεις ηθοποιών για συναδέλφους τους είναι πιό σπάνιες και από ροζ ελεφαντάκια, γκούγκλαρα και ανακάλυψα ότι ο εν λόγω είχε γυρίσει ελάχιστες ταινίες, μερικές από τις οποίες είχα δει (!), σε ελάχιστες είχε πρωταγωνιστήσει και είχε πάρει και το Όσκαρ (!) για την ακόλουθη ταινία που έγινε μιά από τις αγαπημένες μου:
A Man for All Seasons
Η ταινία αφηγείται την ιστορία του φιλόσοφου και πολιτικού Sir Thomas Moore, συγγραφέα μεταξύ άλλων της "Ουτοπίας", που έπεσε (και αυτός) θύμα του Ερρίκου 'Η της Αγγλίας όταν δε θέλησε να ακολουθήσει την πολιτική του βασιλιά στο θέμα της ανεξαρτητοποίησης της Αγγλικανικής Εκκλησίας και του διαζυγίου του. Στην αρχή της ταινίας τον βλέπουμε στο απόγειο της φήμης του σαν στοχαστή, πολιτικού και νομικού που αναρρυχάται σχεδόν παρά τη θέλησή του στα ανώτατα κρατικά αξιώματα για να παραγκωνιστεί το ίδιο γρήγορα κατά βασιλική διαταγή όταν αρνείται να παραβεί τις αρχές του και την πίστη του. Από Λόρδος Καγκελάριος γίνεται απόβλητος, φυλακίζεται και μετά από μιά δίκη-παρωδία εκτελείται. Είναι αυτή η σκηνή της δίκης που καταδεικνύει το μεγαλείο της ερμηνείας του Scofield (και της σκηνοθεσίας του Fred Zinemann). Σε όλη την ταινία παρακολουθούμε έναν άνθρωπο προσηνή, γλυκομίλητο, χαμηλών τόνων που δεν υψώνει ποτέ τον τόνο της φωνής του, ούτε και όταν δέχεται τα μεγαλύτερα χτυπήματα της μοίρας. Στη δίκη όμως ΕΚΡΗΓΝΥΤΑΙ κυριολεκτικά, γεμίζει με τη φωνή και την παρουσία του όλη την αίθουσα, μεταμορφώνεται στη φωνή της αλήθειας που κατακεραυνώνει την ψευτιά, την ατιμία και την υποκρισία... και μετά σβύνει σαν να μην ακούστηκε ποτέ.
Φροντίζει γι αυτό το τσεκούρι του δήμιου.
Μιά υπέροχη ταινία, μιά αξέχαστη ερμηνεία. Πολύ καλή σκηνοθεσία από τον Fred Zinemann (ξέρετε, του High Noon...) απίστευτη μουσική από τον Georges Delerue, θαυμάσιες ερμηνείες από όλους τους συντελεστές, όχι μόνο τον Scofield. Ξεχωρίζω τον Robert Shaw ως Ερρίκο 'Η, τον Leo McKern ως Peter Cromwell (τον αντίπαλο του Moore) και το μικρό πέρασμα από την οθόνη του Orson Welles ως Καρδινάλιου Wolsey. Kaι ένα απόσπασμα από τη μουσική της ταινίας
Δείτε την οπωσδήποτε.
Και μιά και έφερα την κουβέντα στον Paul Scofield, αξίζει να ψάξετε και μερικές ακόμη από τις ελάχιστες ερμηνείες που προσέφερε στον κινηματογράφο, σε δεύτερους ρόλους, όπως Tο Τραίνο, και ο Σκορπιός (και τα δύο με συμπρωταγωνιστή τον Burt Lancaster). Aπό το τελευταίο και ένα μικρό κλιπάκι
http://www.youtube.com/watch?v=IVZd3YBqxEc
http://www.youtube.com/watch?v=IVZd3YBqxEc
Aggelos M.
AVClub Fanatic
- 19 June 2006
- 10,475
Να πω και για μερικες που μου εχουν μεινει χαραγμενες στην μνημη μου (ισως λογω θεματολογιας).
1. 1984 (Το βρηκα εξαιρετικο - προφητικο).
2. Ο Κυκλος των Χαμενων Ποιητων (η σκηνη που αφουγκραζονται τις εικονες στους τοιχους με σοκαρε).
Δεν μπορω να αναλυσω συναισθηματα η τεχνικες αλλα ειναι 2 απο τις ταινιες που δεν θα ξεχασω ποτε
1. 1984 (Το βρηκα εξαιρετικο - προφητικο).
2. Ο Κυκλος των Χαμενων Ποιητων (η σκηνη που αφουγκραζονται τις εικονες στους τοιχους με σοκαρε).
Δεν μπορω να αναλυσω συναισθηματα η τεχνικες αλλα ειναι 2 απο τις ταινιες που δεν θα ξεχασω ποτε
Απάντηση: Re: Οι ταινίες της ζωής μας....
Μια απο τις ταινιες συμβολα της εποχης...Οσο για τον Σκοφηλντ μια κατηγορια μονος του.
Τελευταια ταινια που εμφανιστηκε πρεπει να ηταν το Quiz Show του Ρεντφορντ...
Μια απο τις ταινιες συμβολα της εποχης...Οσο για τον Σκοφηλντ μια κατηγορια μονος του.
Τελευταια ταινια που εμφανιστηκε πρεπει να ηταν το Quiz Show του Ρεντφορντ...
Re: Απάντηση: Re: Οι ταινίες της ζωής μας....
Κι εγώ αυτήν θυμόμουν βλέποντας όμως στο imdb είδα ότι ήταν αυτή:
http://www.imdb.com/title/tt0115988/?ref_=nm_flmg_act_4
Κι εγώ αυτήν θυμόμουν βλέποντας όμως στο imdb είδα ότι ήταν αυτή:
http://www.imdb.com/title/tt0115988/?ref_=nm_flmg_act_4
Απάντηση: Re: Απάντηση: Re: Οι ταινίες της ζωής μας....
Δεν τον θυμομουν καν Πανο.Και την εχω δει την ταινια...
Δεν τον θυμομουν καν Πανο.Και την εχω δει την ταινια...
Σε ενα δικαιο κοσμο ο Michael Powell θα ειχε ανδριαντα εξω απο το Westminster Abbey με μεγεθος μεγαλυτερο του Τσωρτσιλ και θα ηταν οχι απλα σερ αλλα....αντιβασιλιας...
Γιατι ταινιες τετοιας αισθητικης σπανια εχουν γυριστει.Κι ομως κατακρεουργηθηκε απο τους κριτικους οσο ελαχιστοι.Η κυκλοφορια του,αριστουργηματικου,Peeping Tom του κατεστρεψε την καριερα.Μια καριερα που εδωσε αριστουργηματα,πραγματικα μαθηματα αισθητικης.Πολλες φορες βλεπουμε και ξαναβλεπουμε ταινιες αλλες φορες για την υποθεση,αλλες για τους πρωταγωνιστες,αλλες για τους διαλογους.
Στον κινηματογραφο του Powell αν και συνυπαρχουν ολοι οι παραπανω λογοι,αν πρεπει να περιοριστεις σε εναν για να περιγραψεις το λογο που τις ξαναβλεπεις αρκει και μονο μια λεξη:Oμορφια.
Τετοια καδρα ελαχιστες φορες εχουν γυριστει.Ο Powell ηταν πανω απ'ολα ενας αμετανοητος εραστης του ωραιου ακομα και οταν επρεπε να πει τα πιο ασχημα πραγματα.
Η ηθικη του ηταν η αισθητικη.
Ενας πραγματικος πρωτοπορος που μαζι με τον επι χρονια συνεργατη του Emeric Pressburger διδαξαν κινηματογραφο επηρεαζοντας μετεπειτα ιερα τερατα που βρηκαν την αναγνωρηση που ποτε δεν ειδε στη ζωη του αυτο το φοβερο διδυμο.Αναγνωριστηκαν παντως σαν δασκαλοι.
Μια επιλεγμενη φιλμογραφια ειναι
-The Thief of Bagdad (1940)
- The Edge of The World (1937)
- The Red Shoes (1948)
- Black Narcissus (1947)
-The Life and Death of Colonel Blimp (1943)
-The Tales of Hoffman (1951)
-Peeping Tom (1960)
Πλην του Τhe Edge of the World (δυστυχως),ολες οι υπολοιπες κυκλοφορουν απο την Criterion μαζι με αλλες...
http://www.criterion.com/explore/14-michael-powell-and-emeric-pressburger
Last edited:
:SFGSFGSF:
Το Peeping Tom είναι πραγματικό αριστούργημα. Από τα υπόλοιπα έχω δει πριν πολλά χρόνια το Thief of Bagdad, και πριν λίγο καιρό ο γιός μου, μεγάλος φαν της Deborah Kerr, είδε 2-3 φορές το Black Narcissus.
Το Peeping Tom είναι πραγματικό αριστούργημα. Από τα υπόλοιπα έχω δει πριν πολλά χρόνια το Thief of Bagdad, και πριν λίγο καιρό ο γιός μου, μεγάλος φαν της Deborah Kerr, είδε 2-3 φορές το Black Narcissus.
Απάντηση: Re: Οι ταινίες της ζωής μας....
Κωστα εσυ που ακους πολυ κλασσικη ψαξε και βρες το Tales of Hoffman.Eιναι ενα εικαστικο αριστουργημα και η αποδοση της μουσικης της οπερας ειναι απο τον Beecham...
Κωστα εσυ που ακους πολυ κλασσικη ψαξε και βρες το Tales of Hoffman.Eιναι ενα εικαστικο αριστουργημα και η αποδοση της μουσικης της οπερας ειναι απο τον Beecham...
Last edited: