Παλιές Ενδιαφέρουσες Ταινίες
- Thread starter oldman
- Start date
Re: Παλιές ενδιαφέρουσες ταινίες
Ετος: 1974
Σκηνοθεσία: Roman Polanski
Σενάριο: Robert Towne
Παίζουν: Jack Nicholson, Faye Dunaway, John Huston, Perry Lopez, John Hillerman, Darrell Zwerling, Diane Ladd
Πέντε χρόνια μετά την άγρια δολοφονία της γυναίκας του, ο Roman Polansk χαρίζει στην Αμερική το καλλίτερό της Νέο-noir film.
Μεγάλη συμβολή σ’αυτό θα παίξει το υπέροχο σενάριο (oscar καλλίτερου σεναρίου) του Robert Towne, που βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα. Πράγματι, με την κλοπή γης και νερού από τους αγρότες της περιοχής, κατορθώθηκε η ανάπτυξη από το πουθενά της πόλης του Los Angeles στη μέση της ερήμου.
Το να έχεις στη διάθεσή σου δυο ηθοποιούς σαν τον Jack Nicholson και την Faye Dunaway και μόνους τους να τους αφήσεις να κάνουν ότι τους κατέβει, θα κάνουν μια επιτυχία. Αν μάλιστα τους καθοδηγεί ένας Roman Polanski που έχει στα χέρια του ένα τέτοιο εμπνευσμένο σενάριο, τότε η δημιουργία ενός αριστουργήματος δεν είναι δύσκολη υπόθεση.
Χαρακτηριστική ατάκα του έργου:
Noah Cross (John Huston): “Φυσικά και είμαι σεβαστός. Πολιτικοί, άσχημα κτίρια και πόρνες, όλα γίνονται σεβαστά αν αντέξουν για αρκετό χρονικό διάστημα…”
Από ορισμένους ασκείται κάποια κριτική ή και παράπονο, γιατί η ταινία - όπως και πολλές ταινίες του Roman Polanski – δεν τελειώνει με τον θρίαμβο του καλού επί του κακού.
Γιατί βρε παιδιά;
Μήπως στην πραγματική ζωή που ζούμε, τα πράγματα είναι διαφορετικά;
Chinatown
Ετος: 1974
Σκηνοθεσία: Roman Polanski
Σενάριο: Robert Towne
Παίζουν: Jack Nicholson, Faye Dunaway, John Huston, Perry Lopez, John Hillerman, Darrell Zwerling, Diane Ladd
Πέντε χρόνια μετά την άγρια δολοφονία της γυναίκας του, ο Roman Polansk χαρίζει στην Αμερική το καλλίτερό της Νέο-noir film.
Μεγάλη συμβολή σ’αυτό θα παίξει το υπέροχο σενάριο (oscar καλλίτερου σεναρίου) του Robert Towne, που βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα. Πράγματι, με την κλοπή γης και νερού από τους αγρότες της περιοχής, κατορθώθηκε η ανάπτυξη από το πουθενά της πόλης του Los Angeles στη μέση της ερήμου.
Το να έχεις στη διάθεσή σου δυο ηθοποιούς σαν τον Jack Nicholson και την Faye Dunaway και μόνους τους να τους αφήσεις να κάνουν ότι τους κατέβει, θα κάνουν μια επιτυχία. Αν μάλιστα τους καθοδηγεί ένας Roman Polanski που έχει στα χέρια του ένα τέτοιο εμπνευσμένο σενάριο, τότε η δημιουργία ενός αριστουργήματος δεν είναι δύσκολη υπόθεση.
Χαρακτηριστική ατάκα του έργου:
Noah Cross (John Huston): “Φυσικά και είμαι σεβαστός. Πολιτικοί, άσχημα κτίρια και πόρνες, όλα γίνονται σεβαστά αν αντέξουν για αρκετό χρονικό διάστημα…”
Από ορισμένους ασκείται κάποια κριτική ή και παράπονο, γιατί η ταινία - όπως και πολλές ταινίες του Roman Polanski – δεν τελειώνει με τον θρίαμβο του καλού επί του κακού.
Γιατί βρε παιδιά;
Μήπως στην πραγματική ζωή που ζούμε, τα πράγματα είναι διαφορετικά;
Last edited:
Re: Παλιές ενδιαφέρουσες ταινίες
to chinatown ειναι ενα αριστουργημα σκηνοθεσιας και ηθοποιιας,αλλα για το σεναριο που θεωρειται επισης αριστουργημα εχω πολλες ενστασεις.Η ιστορια ειναι για γελια.Βεβαια πολλες φορες οι ιστοριες στο σινεμα ειναι παιδαριωδεις και βγαζουν μια διασκεδαστικη ταινια αλλα εδω επειδη τοχουν λιβανισει πολυ το σεναριο αξιζει να το κριτικαρει κανεις.Η σχεση με την πραγματικη ιστορια
των υδατικων εργων του 1913 του Γουιλιαμ Μαλχολαντ περιοριζεται μονο στη λεξη "νερο',τιποτα αλλο ,τα υπολοιπα ειναι παραμυθια για μικρα παιδια.Αλλα περαν αυτου ,η βλακεια του σεναριου ειναι ολη στις ενεργειες του χαρακτηρα που υποδυεται ο Νικολσον ο οποιος αμα το σκεφτειτε λιγο ειναι η αιτια που πανε ολα κατα διαολου.
to chinatown ειναι ενα αριστουργημα σκηνοθεσιας και ηθοποιιας,αλλα για το σεναριο που θεωρειται επισης αριστουργημα εχω πολλες ενστασεις.Η ιστορια ειναι για γελια.Βεβαια πολλες φορες οι ιστοριες στο σινεμα ειναι παιδαριωδεις και βγαζουν μια διασκεδαστικη ταινια αλλα εδω επειδη τοχουν λιβανισει πολυ το σεναριο αξιζει να το κριτικαρει κανεις.Η σχεση με την πραγματικη ιστορια
των υδατικων εργων του 1913 του Γουιλιαμ Μαλχολαντ περιοριζεται μονο στη λεξη "νερο',τιποτα αλλο ,τα υπολοιπα ειναι παραμυθια για μικρα παιδια.Αλλα περαν αυτου ,η βλακεια του σεναριου ειναι ολη στις ενεργειες του χαρακτηρα που υποδυεται ο Νικολσον ο οποιος αμα το σκεφτειτε λιγο ειναι η αιτια που πανε ολα κατα διαολου.
Re: Παλιές ενδιαφέρουσες ταινίες
Είναι λογικό σε κάθε λόγο να υπάρχει και ο αντίλογος. Ωστόσο πρέπει να σημειώσω ότι τέτοια αιρετική άποψη για το σενάριο του Robert Towne δεν συνάντησα πουθενά όπου κι αν έψαξα.
Παραθέτω μερικές απόψεις από ελληνικά μόνο μπλοκ.
...Το εκπληκτικό σενάριο του Robert Towne είναι αυτό που είχε τραβήξει περισσότερο τον κόσμο στις αίθουσες το 1974 που είχε βγει η ταινία και αυτό γιατί βασίστηκε σε ένα πραγματικό σκάνδαλο που είχε συμβεί στο Los Angeles το 1930. Ας μην ξεχνάμε ότι η ταινία βγήκε λίγα χρόνια μετά το σκάνδαλο Watergate του 1970, και το κοινό αυτήν την εποχή είναι ιδιαίτερα διψασμένο για ταινίες με πολιτικά σκάνδαλα. Ο ίδιος ο Towne, παραλαμβάνοντας το Oscar καλύτερου σεναρίου, είχε πει: “Η γυναίκα μου, η Julie, επέστρεψε στο ξενοδοχείο μια μέρα, με δυο παπλώματα και ένα αντίγραφο του βιβλίου του Carey McWilliams ”Southern California Country, an Island on the Land”(«Η υπαιθρος της Νότια Καλιφόρνια, ένα Νησί στην Ξηρά»)—και μαζί του, το έγκλημα που αποτέλεσε τη βάση για Chinatown”. Αργότερα, ο McWilliams έδωσε στον Towne πλήθος πληροφοριών για το σκάνδαλο που είχε του Los Angeles το 1908, με την κλοπή γης και υδάτων, και του εξήγησε πως ιδρύθηκε και εξαπλώθηκε η πόλη του Los Angeles, «μια πόλη μέσα στην έρημο, όπου λογικά καμία πόλη δεν μπορεί να ιδρυθεί». Όπως λέει και ο Noah Cross στην ταινία: “Either you bring the water to L.A., or you bring L.A. to the water”. Ο αρχιμηχανικός Mulwray του Chinatown είναι μάλλον η εικόνα του τότε αρχιμηχανικού υδάτων του Los Angeles, William Mulholland και η ιστορία του σκανδάλου έχει ξαναειπωθεί στην ταινία Mulholland Falls. Αυτό όμως που ξεχωρίζει το σενάριο του Robert Towne και κάνει την ταινία τόσο ενδιαφέρουσα, είναι ότι καταφέρνει να συνδυάσει το πολιτικό σκάνδαλο, με τις βασικές συνταγές του film-noir και να δέσει τα δυο αυτά στοιχειά με μια ερωτική ιστορία ανάμεσα στους δυο κεντρικούς χαρακτήρες.
Στο Chinatown, ο Jack Nicholson μας χαρίζει μια από τις καλύτερες ερμηνείες της καριέρας του, εισάγοντας έναν νέο ηρώα στο γένος των film-noir. “Are you alone?” ερωτάται ο Gittes, απαντώντας “Isn’t everybody?”. Η μοναξιά είναι βασικό χαρακτηριστικό των ηρώων των film-noir, που αναμοχλεύουν τα μυστικά των άλλων, προσπαθώντας να ξεφύγουν από τα δικά τους...
Βαθμολογία: 10/10
Πρωιμακης Ιωσηφ
Συντελεστές :
Ο Ρομάν Πολάνσκι άφησε το καλό για τέλος. Στην τελευταία του ταινία επί αμερικανικού εδάφους παραδίδει μαθήματα για το πώς πρέπει να είναι ένα film-noir. O Τζάκ Νίκολσον με αυτήν την ταινία ουσιαστικά καθιερώνεται σαν σταρ, ενώ η Φέι Νταναγουέη δημιουργεί μια αξέχαστη femme fatale. Ο Τζον Χιούστον απολαυστικός στον ρόλο του ενώ και η κάμεο εμφάνιση του Πολάνσκι αποτελεί μια ευχάριστη έκπληξη! ...
Γιατί το Chinatown;
Γιατί αποτελεί τη επιτομή του film-noir. Ο Πολάνσκι παίζει με τα χαρισματικά πρόσωπα των πρωταγωνιστών του και αναπαριστά εξαιρετικά την ατμόσφαιρα της δεκαετίας του '30. Ο σεναριογράφος Ρόμπερτ Ντάουνι Τζ. στην κορύφωση της καριέρας της, δημιούργησε το αριστούργημα του. Γιατί απλά όποτε ακούω femme fatale, στο μυαλό μου έρχεται η Φέη Ντάναγουέη...
Είναι λογικό σε κάθε λόγο να υπάρχει και ο αντίλογος. Ωστόσο πρέπει να σημειώσω ότι τέτοια αιρετική άποψη για το σενάριο του Robert Towne δεν συνάντησα πουθενά όπου κι αν έψαξα.
Παραθέτω μερικές απόψεις από ελληνικά μόνο μπλοκ.
...Το εκπληκτικό σενάριο του Robert Towne είναι αυτό που είχε τραβήξει περισσότερο τον κόσμο στις αίθουσες το 1974 που είχε βγει η ταινία και αυτό γιατί βασίστηκε σε ένα πραγματικό σκάνδαλο που είχε συμβεί στο Los Angeles το 1930. Ας μην ξεχνάμε ότι η ταινία βγήκε λίγα χρόνια μετά το σκάνδαλο Watergate του 1970, και το κοινό αυτήν την εποχή είναι ιδιαίτερα διψασμένο για ταινίες με πολιτικά σκάνδαλα. Ο ίδιος ο Towne, παραλαμβάνοντας το Oscar καλύτερου σεναρίου, είχε πει: “Η γυναίκα μου, η Julie, επέστρεψε στο ξενοδοχείο μια μέρα, με δυο παπλώματα και ένα αντίγραφο του βιβλίου του Carey McWilliams ”Southern California Country, an Island on the Land”(«Η υπαιθρος της Νότια Καλιφόρνια, ένα Νησί στην Ξηρά»)—και μαζί του, το έγκλημα που αποτέλεσε τη βάση για Chinatown”. Αργότερα, ο McWilliams έδωσε στον Towne πλήθος πληροφοριών για το σκάνδαλο που είχε του Los Angeles το 1908, με την κλοπή γης και υδάτων, και του εξήγησε πως ιδρύθηκε και εξαπλώθηκε η πόλη του Los Angeles, «μια πόλη μέσα στην έρημο, όπου λογικά καμία πόλη δεν μπορεί να ιδρυθεί». Όπως λέει και ο Noah Cross στην ταινία: “Either you bring the water to L.A., or you bring L.A. to the water”. Ο αρχιμηχανικός Mulwray του Chinatown είναι μάλλον η εικόνα του τότε αρχιμηχανικού υδάτων του Los Angeles, William Mulholland και η ιστορία του σκανδάλου έχει ξαναειπωθεί στην ταινία Mulholland Falls. Αυτό όμως που ξεχωρίζει το σενάριο του Robert Towne και κάνει την ταινία τόσο ενδιαφέρουσα, είναι ότι καταφέρνει να συνδυάσει το πολιτικό σκάνδαλο, με τις βασικές συνταγές του film-noir και να δέσει τα δυο αυτά στοιχειά με μια ερωτική ιστορία ανάμεσα στους δυο κεντρικούς χαρακτήρες.
Στο Chinatown, ο Jack Nicholson μας χαρίζει μια από τις καλύτερες ερμηνείες της καριέρας του, εισάγοντας έναν νέο ηρώα στο γένος των film-noir. “Are you alone?” ερωτάται ο Gittes, απαντώντας “Isn’t everybody?”. Η μοναξιά είναι βασικό χαρακτηριστικό των ηρώων των film-noir, που αναμοχλεύουν τα μυστικά των άλλων, προσπαθώντας να ξεφύγουν από τα δικά τους...
Βαθμολογία: 10/10
Πρωιμακης Ιωσηφ
Συντελεστές :
Ο Ρομάν Πολάνσκι άφησε το καλό για τέλος. Στην τελευταία του ταινία επί αμερικανικού εδάφους παραδίδει μαθήματα για το πώς πρέπει να είναι ένα film-noir. O Τζάκ Νίκολσον με αυτήν την ταινία ουσιαστικά καθιερώνεται σαν σταρ, ενώ η Φέι Νταναγουέη δημιουργεί μια αξέχαστη femme fatale. Ο Τζον Χιούστον απολαυστικός στον ρόλο του ενώ και η κάμεο εμφάνιση του Πολάνσκι αποτελεί μια ευχάριστη έκπληξη! ...
Γιατί το Chinatown;
Γιατί αποτελεί τη επιτομή του film-noir. Ο Πολάνσκι παίζει με τα χαρισματικά πρόσωπα των πρωταγωνιστών του και αναπαριστά εξαιρετικά την ατμόσφαιρα της δεκαετίας του '30. Ο σεναριογράφος Ρόμπερτ Ντάουνι Τζ. στην κορύφωση της καριέρας της, δημιούργησε το αριστούργημα του. Γιατί απλά όποτε ακούω femme fatale, στο μυαλό μου έρχεται η Φέη Ντάναγουέη...
Re: Παλιές ενδιαφέρουσες ταινίες
φιλε oldman,αν ενδιαφερεσαι να το κουβεντιασουμε πολυ ευχαριστως,ν'ανοιξουμε ενα αναλογο θεματακι στις συζητησεις ,αλλα δεν θελω να χαλασω το ωραιο αυτο θεμα,απλα ηθελα να καταθεσω την αποψη μου για ενα κλασσικο κατα τ'αλλα φιλμ.
φιλε oldman,αν ενδιαφερεσαι να το κουβεντιασουμε πολυ ευχαριστως,ν'ανοιξουμε ενα αναλογο θεματακι στις συζητησεις ,αλλα δεν θελω να χαλασω το ωραιο αυτο θεμα,απλα ηθελα να καταθεσω την αποψη μου για ενα κλασσικο κατα τ'αλλα φιλμ.
Stellios papa
AVClub Fanatic
Απάντηση: Re: Παλιές ενδιαφέρουσες ταινίες
o αντιλογος φιλε μου δεν χαλαει το θεμα το κανει ποιο ενδιαφερον
η ταινια κατα την αποψη μου ειναι η τελευταια κορυφαια στιγμη του
φιλμ νουαρ ...ειναι ενα αριστουργημα .
.
o αντιλογος φιλε μου δεν χαλαει το θεμα το κανει ποιο ενδιαφερον
η ταινια κατα την αποψη μου ειναι η τελευταια κορυφαια στιγμη του
φιλμ νουαρ ...ειναι ενα αριστουργημα .
.
ilias
Supreme Member
Re: Παλιές ενδιαφέρουσες ταινίες
Παντως παιδια κι εγω το ειδα εχθες, αφου το εψαχνα για καιρο και εχοντας διαβασει μονο θετικα εως υπερθετικα σχολια οπου κι αν κοιταξα.
Δεν μπορω να πω οτι με ενθουσιασε ως το απολυτο noir ωστοσο δεν εκφερω ακομα γνωμη γιατι μαλλον πρεπει να το δω μια ακομη φορα τουλαχιστον ωστε να μην ειμαι τοσο επηρεασμενος απο την αναμονη μεχρι να το βρω ή απο τα σχολια που διαβαζα τοσο καιρο.
Παντως παιδια κι εγω το ειδα εχθες, αφου το εψαχνα για καιρο και εχοντας διαβασει μονο θετικα εως υπερθετικα σχολια οπου κι αν κοιταξα.
Δεν μπορω να πω οτι με ενθουσιασε ως το απολυτο noir ωστοσο δεν εκφερω ακομα γνωμη γιατι μαλλον πρεπει να το δω μια ακομη φορα τουλαχιστον ωστε να μην ειμαι τοσο επηρεασμενος απο την αναμονη μεχρι να το βρω ή απο τα σχολια που διαβαζα τοσο καιρο.
Re: Παλιές ενδιαφέρουσες ταινίες
Έτος: !966
Σκηνοθεσία: François Truffaut
Σενάριο: Jean-Louis Richard, από την νουβέλα του Ray Bradbury
Παίζουν: Oskar Werner, Julie Christie, Cyril Cusack, Anton Diffring
Το «Fahrenheit 451» ήταν η πρώτη και η τελευταία ταινία που έκανε ο François Truffaut για λογαριασμό του Hollywood. Η διχογνωμία μεταξύ κριτικών οδήγησε το έργο σε εμπορική αποτυχία και στην οριστική επιστροφή του Truffaut στην Ευρώπη. Ευτυχώς μάλλον, διότι γλύτωσε την αλλοτρίωση.
Για εμάς τους μεγάλους που ζήσαμε στα χρόνια προβολής της ταινίας, σας διαβεβαιώ ότι και το κοινό είχε διχαστεί σαν τους αμερικανούς κριτικούς. Πολλοί το λάτρεψαν – ένας απ αυτούς κι εγώ – και πολλοί το χλεύασαν.
Γιατί;
Το σενάριο του Jean-Louis Richard, που βασίζεται στην νουβέλα του 1953 του Ray Bradbury, μας παρουσιάζει μια μελλοντική κοινωνία όπου το δικτατορικό καθεστώς έχει απαγορεύσει όχι μόνο την λογοτεχνία, αλλά την γραφή γενικά. Τα πάντα είναι εικόνες και αριθμοί και οι εφημερίδες που κυκλοφορούν παρουσιάζουν τα νέα σε σκίτσα
Στο σχολείο τα παιδιά αποστηθίζουν αριθμητική ενώ τα σπίτια δυναστεύονται από γιγαντοοθόνες που ασχολούνται με ριάλιτι που προωθεί το καθεστώς. Οι πρώην πυροσβέστες είναι το επίλεκτο σώμα του καθεστώτος – κάτι σαν τους Εσατζήδες της επταετίας – δεν ασχολούνται με το σβήσιμο της φωτιάς, αλλά με την ανεύρεση και το κάψιμο οτιδήποτε γραπτού. Η κατοχή και το διάβασμα βιβλίου είναι έγκλημα και οι παραβάτες στέλλονται σε χώρους αναμόρφωσης, με ότι αυτό σημαίνει.
Σε όποιο σπίτι δεν υπάρχει κεραία τηλεόρασης στη στέγη του, οι ένοικοι θεωρούνται ύποπτοι και μπαίνουν στην μαύρη λίστα!
Όλα αυτά φάνταζαν και φαντάζουν μεγάλη υπερβολή.
Θα σταθώ όμως σε μια διαπίστωση.
Το καθεστώς της χούντας της χώρα μας επέβαλε την λογοκρισία. Και δεν αρκέστηκε μόνο σε λίστα επικίνδυνων γι αυτήν συγγραφέων, αλλά και πολλών που το όνομά τους τέλειωνε σε –ωφ και –όφσκη! Ακόμα και περί φασιστών να επρόκειτο προτιμούσαν να τους κόψουν για να έχουν το κεφάλι τους ήσυχο. Εξάλλου για να διαπιστώσεις αν ένα έργο είναι επικίνδυνο για σένα, πρέπει πρώτον να το διαβάζει και δεύτερον να το καταλάβεις. Πράγμα δύσκολο για τέτοιους τύπους.
Είμαι σίγουρος ότι μερικοί από αυτούς θα ονειρεύονταν να είχαν την τεχνογνωσία να μας μεταβιβάσουν κατευθείαν στον εγκέφαλο αυτά που ήθελαν, χωρίς να εξαρτόμαστε από το διάβασμα και να μπορέσουν έτσι να τα απαγορεύσουν όλα.
Στο κάτω-κάτω, όπως και στην ποίηση δεχόμαστε – ποιητική αδεία – συνθήκες έξω από τα καθιερωμένα για να δώσουμε έμφαση στην ιδέα μας, έτσι νομίζω και στην λογοτεχνία μπορούμε να δούμε την υπερβολή σαν μέσο που τονίζει τις ανησυχίες μας και μας προκαλεί να βρισκόμαστε σε εγρήγορση.
Δύο μορφές κατά την γνώμη μου δεσπόζουν στο έργο.
Η πρώτη είναι του François Truffaut που στο πρώτο του έγχρωμο έργο, χωρίς σπουδαία εφέ στην διάθεσή του, καταφέρνει να μας βάλει στο κλίμα μιας καταπιεστικής φουτουριστικής κοινωνίας.
Η δεύτερη είναι αυτή της Julie Christie. Η παγερή κούκλα με τον ανεξήγητο αισθησιασμό κυριαρχεί στον διπλό της ρόλο. Αυτή της υποτακτικής στο καθεστώς γυναικούλας συζύγου που προδίδει τον άνδρα της για να μην χάσει την βολή της και της επαναστάτριας δασκάλας που η γνωριμία της με τον πυροσβέστη ήρωά μας θα του αλλάξει την ζωή. Ή σωστότερα, θα δώσει νόημα στην ζωή του.
Φυσικά δεν θέλω να μειώσω την αξία της συμβολής του Oskar Werner στο ρόλο του ανανήψαντος πυροσβέστη, συζύγου και εραστή.
Και δύο προσωπικές διαπιστώσεις:
Ξαναβλέποντας το φιλμ μετά από τόσα χρόνια, διαπιστώνω πρώτον ότι απομακρύνθηκα από το διάβασμα και πρέπει να ανανήψω.
Δεύτερον, η τεράστια οθόνη τηλεόρασης που δεσπόζει στο σαλόνι των πρωταγωνιστών μου φάνηκε κάτι τι το υπερβολικό εκείνη την εποχή. Σήμερα έχω ακριβώς την ίδια!
Fahrenheit 451
Έτος: !966
Σκηνοθεσία: François Truffaut
Σενάριο: Jean-Louis Richard, από την νουβέλα του Ray Bradbury
Παίζουν: Oskar Werner, Julie Christie, Cyril Cusack, Anton Diffring
Το «Fahrenheit 451» ήταν η πρώτη και η τελευταία ταινία που έκανε ο François Truffaut για λογαριασμό του Hollywood. Η διχογνωμία μεταξύ κριτικών οδήγησε το έργο σε εμπορική αποτυχία και στην οριστική επιστροφή του Truffaut στην Ευρώπη. Ευτυχώς μάλλον, διότι γλύτωσε την αλλοτρίωση.
Για εμάς τους μεγάλους που ζήσαμε στα χρόνια προβολής της ταινίας, σας διαβεβαιώ ότι και το κοινό είχε διχαστεί σαν τους αμερικανούς κριτικούς. Πολλοί το λάτρεψαν – ένας απ αυτούς κι εγώ – και πολλοί το χλεύασαν.
Γιατί;
Το σενάριο του Jean-Louis Richard, που βασίζεται στην νουβέλα του 1953 του Ray Bradbury, μας παρουσιάζει μια μελλοντική κοινωνία όπου το δικτατορικό καθεστώς έχει απαγορεύσει όχι μόνο την λογοτεχνία, αλλά την γραφή γενικά. Τα πάντα είναι εικόνες και αριθμοί και οι εφημερίδες που κυκλοφορούν παρουσιάζουν τα νέα σε σκίτσα
Στο σχολείο τα παιδιά αποστηθίζουν αριθμητική ενώ τα σπίτια δυναστεύονται από γιγαντοοθόνες που ασχολούνται με ριάλιτι που προωθεί το καθεστώς. Οι πρώην πυροσβέστες είναι το επίλεκτο σώμα του καθεστώτος – κάτι σαν τους Εσατζήδες της επταετίας – δεν ασχολούνται με το σβήσιμο της φωτιάς, αλλά με την ανεύρεση και το κάψιμο οτιδήποτε γραπτού. Η κατοχή και το διάβασμα βιβλίου είναι έγκλημα και οι παραβάτες στέλλονται σε χώρους αναμόρφωσης, με ότι αυτό σημαίνει.
Σε όποιο σπίτι δεν υπάρχει κεραία τηλεόρασης στη στέγη του, οι ένοικοι θεωρούνται ύποπτοι και μπαίνουν στην μαύρη λίστα!
Όλα αυτά φάνταζαν και φαντάζουν μεγάλη υπερβολή.
Θα σταθώ όμως σε μια διαπίστωση.
Το καθεστώς της χούντας της χώρα μας επέβαλε την λογοκρισία. Και δεν αρκέστηκε μόνο σε λίστα επικίνδυνων γι αυτήν συγγραφέων, αλλά και πολλών που το όνομά τους τέλειωνε σε –ωφ και –όφσκη! Ακόμα και περί φασιστών να επρόκειτο προτιμούσαν να τους κόψουν για να έχουν το κεφάλι τους ήσυχο. Εξάλλου για να διαπιστώσεις αν ένα έργο είναι επικίνδυνο για σένα, πρέπει πρώτον να το διαβάζει και δεύτερον να το καταλάβεις. Πράγμα δύσκολο για τέτοιους τύπους.
Είμαι σίγουρος ότι μερικοί από αυτούς θα ονειρεύονταν να είχαν την τεχνογνωσία να μας μεταβιβάσουν κατευθείαν στον εγκέφαλο αυτά που ήθελαν, χωρίς να εξαρτόμαστε από το διάβασμα και να μπορέσουν έτσι να τα απαγορεύσουν όλα.
Στο κάτω-κάτω, όπως και στην ποίηση δεχόμαστε – ποιητική αδεία – συνθήκες έξω από τα καθιερωμένα για να δώσουμε έμφαση στην ιδέα μας, έτσι νομίζω και στην λογοτεχνία μπορούμε να δούμε την υπερβολή σαν μέσο που τονίζει τις ανησυχίες μας και μας προκαλεί να βρισκόμαστε σε εγρήγορση.
Δύο μορφές κατά την γνώμη μου δεσπόζουν στο έργο.
Η πρώτη είναι του François Truffaut που στο πρώτο του έγχρωμο έργο, χωρίς σπουδαία εφέ στην διάθεσή του, καταφέρνει να μας βάλει στο κλίμα μιας καταπιεστικής φουτουριστικής κοινωνίας.
Η δεύτερη είναι αυτή της Julie Christie. Η παγερή κούκλα με τον ανεξήγητο αισθησιασμό κυριαρχεί στον διπλό της ρόλο. Αυτή της υποτακτικής στο καθεστώς γυναικούλας συζύγου που προδίδει τον άνδρα της για να μην χάσει την βολή της και της επαναστάτριας δασκάλας που η γνωριμία της με τον πυροσβέστη ήρωά μας θα του αλλάξει την ζωή. Ή σωστότερα, θα δώσει νόημα στην ζωή του.
Φυσικά δεν θέλω να μειώσω την αξία της συμβολής του Oskar Werner στο ρόλο του ανανήψαντος πυροσβέστη, συζύγου και εραστή.
Και δύο προσωπικές διαπιστώσεις:
Ξαναβλέποντας το φιλμ μετά από τόσα χρόνια, διαπιστώνω πρώτον ότι απομακρύνθηκα από το διάβασμα και πρέπει να ανανήψω.
Δεύτερον, η τεράστια οθόνη τηλεόρασης που δεσπόζει στο σαλόνι των πρωταγωνιστών μου φάνηκε κάτι τι το υπερβολικό εκείνη την εποχή. Σήμερα έχω ακριβώς την ίδια!
Stellios papa
AVClub Fanatic
Απάντηση: Παλιές ενδιαφέρουσες ταινίες
Μπραβο ...
εξαιρετικη παρουσιαση !
τι να πω εγω τωρα για τον Φρανσουα Τρυφω
διαχρονικο φουτιριστικο αριστουργημα
θυμαμαι τοτε δεν μου ειχε κανει εντυπωση
Σημερα το ειδα χαρις τον Ολντμαν μαγεμενος
η Τζουλι εκπληκτικη μου θυμισε εκεινες τις
φοβερες εμφανισεις στην Πετιουλα και Νταρλινγκ
εκπληκτικο το τελος η συναντηση με τους
ελευθερους ανθρωπους
αυτος ειναι κινηματογραφος !!
Μπραβο ...
εξαιρετικη παρουσιαση !
τι να πω εγω τωρα για τον Φρανσουα Τρυφω
διαχρονικο φουτιριστικο αριστουργημα
θυμαμαι τοτε δεν μου ειχε κανει εντυπωση
Σημερα το ειδα χαρις τον Ολντμαν μαγεμενος
η Τζουλι εκπληκτικη μου θυμισε εκεινες τις
φοβερες εμφανισεις στην Πετιουλα και Νταρλινγκ
εκπληκτικο το τελος η συναντηση με τους
ελευθερους ανθρωπους
αυτος ειναι κινηματογραφος !!
Re: Απάντηση: Re: Παλιές ενδιαφέρουσες ταινίες
για την σκηνοθεσια και τις ερμηνειες δεν θ'αναφερθω αφου ειπα ηδη οτι ειναι αριστουργηματικα.Να πω δυο λεξεις για το σεναριο αφου δεν σας πειραζει.Η υποθεση με το νερο ειναι το ενα μερος και και το αλλο ειναι η προσωπικη ιστορια αιμομιξιας με την κορη της Νταναγουεη κλπ.
Θα περιοριστω εδω στο δευτερο θεμα.Το σεναριο εχει πολλες τρυπες αλλα η απιστευτη βλακεια ειναι στο τελος οταν ο Νικολσον εχει λυσει την υποθεση και αντι η απλα να βοηθησει την Νταναγουεη να φυγει στο Μεξικο με την κορη της να γλυτωσει απο τον τερατωδη πατερα της,η το λιγοτερο να παει στην αστυνομια με την υποθεση του νερου,τι κανει?τον παιρνει τηλεφωνο τον Χιουστον να συναντηθουν οπου του εξιστορει οσα εχει ανακαλυψει γι'αυτον (απιστευτη βλακεια!!!!!!!!!)και με αποτελεσμα να του βαλουν ενα πιστολι στο κεφαλι και να τους οδηγησει στην Νταναγουεη οπου συμβαινουν τα δραματικα γεγονοτα στο τελος,επιπλεον δε πριν τηλεφωναει στους βοηθους του που τους παρακολουθει η αστυνομια που ψαχνει την Νταναγουεη,.Βασικα δηλαδη την κατεδωσε στον αρχιεγκληματια και στην αστυνομια.Αν ειχε παει απλα σπιτι του για υπνο αντι να ασχολειται με την υποθεση η Νταναγουεη θαχε φυγει μια χαρα με την κορη της και τιποτα δεν θαχε συμβει.
Τωρα αν δεχτουμε οτι ο Γκιττες ηταν καθυστερημενος τοτε ολα εξηγουνται αλλιως εγω το λεω σεναριο για ηλιθιους.
Η δε περιφημη φραση στο τελος" forget it its Chinatown",επρεπε ναναι "its you asshole".
για την σκηνοθεσια και τις ερμηνειες δεν θ'αναφερθω αφου ειπα ηδη οτι ειναι αριστουργηματικα.Να πω δυο λεξεις για το σεναριο αφου δεν σας πειραζει.Η υποθεση με το νερο ειναι το ενα μερος και και το αλλο ειναι η προσωπικη ιστορια αιμομιξιας με την κορη της Νταναγουεη κλπ.
Θα περιοριστω εδω στο δευτερο θεμα.Το σεναριο εχει πολλες τρυπες αλλα η απιστευτη βλακεια ειναι στο τελος οταν ο Νικολσον εχει λυσει την υποθεση και αντι η απλα να βοηθησει την Νταναγουεη να φυγει στο Μεξικο με την κορη της να γλυτωσει απο τον τερατωδη πατερα της,η το λιγοτερο να παει στην αστυνομια με την υποθεση του νερου,τι κανει?τον παιρνει τηλεφωνο τον Χιουστον να συναντηθουν οπου του εξιστορει οσα εχει ανακαλυψει γι'αυτον (απιστευτη βλακεια!!!!!!!!!)και με αποτελεσμα να του βαλουν ενα πιστολι στο κεφαλι και να τους οδηγησει στην Νταναγουεη οπου συμβαινουν τα δραματικα γεγονοτα στο τελος,επιπλεον δε πριν τηλεφωναει στους βοηθους του που τους παρακολουθει η αστυνομια που ψαχνει την Νταναγουεη,.Βασικα δηλαδη την κατεδωσε στον αρχιεγκληματια και στην αστυνομια.Αν ειχε παει απλα σπιτι του για υπνο αντι να ασχολειται με την υποθεση η Νταναγουεη θαχε φυγει μια χαρα με την κορη της και τιποτα δεν θαχε συμβει.
Τωρα αν δεχτουμε οτι ο Γκιττες ηταν καθυστερημενος τοτε ολα εξηγουνται αλλιως εγω το λεω σεναριο για ηλιθιους.
Η δε περιφημη φραση στο τελος" forget it its Chinatown",επρεπε ναναι "its you asshole".
underdog
Supreme Member
Re: Απάντηση: Re: Παλιές ενδιαφέρουσες ταινίες
:flipout::flipout::flipout::flipout::flipout:
:flipout::flipout::flipout::flipout::flipout:
Re: Παλιές ενδιαφέρουσες ταινίες
ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΚΑΙ ΤΟ ΔΕΛΦΙΝΙ
Πρόσφατα έγινε λόγος για ταινία που γυρίστηκε πέρσι στην Ελλάδα (Μάμα μία) και προβάλει ανέξοδα – χωρίς καμία συμβολή του ΕΟΤ – την χώρα μας.
Ας δούμε πότε πρωτοξεκίνησαν τέτοιες ιστορίες.
Το 1956 ο Σπύρος Σκούρας, πρόεδρος της 20th Century Fox δεν έχασε ευκαιρία να προβάλει την χώρα της καταγωγής του και αποφασίζει να γυρίσει στην Ελλάδα την ταινία «Boy on a Dolphin», βασισμένη σ' ένα μυθιστόρημα του Ντέιβιντ Ντιβάιν.
Πρωταγωνιστεί η νεαρή τότε Σοφία Λόρεν, που αφού σημείωσε κάποιες επιτυχίες στην χώρα της, προσπαθούσε να κάνει καριέρα στο Χόλυγουντ.
Την πλαισιώνει ο πασίγνωστος από τα film–noir και τα western, Αλαν Λαντ.
Η Σοφία υποδύεται μια φτωχή ελληνοπούλα που βουτάει στο βυθό για σφουγγάρια και ανακαλύπτει ένα αξιόλογο αρχαίο άγαλμα. Παριστάνει ένα παιδί καβάλα σε ένα δελφίνι. Ο αρχαιολόγος Αλαν Λαντ προσπαθεί να την πείσει να ενεργήσει νόμιμα, αντίθετα με τον πονηρό πλούσιο συλλέκτη (Κλίφτον Γουέμπ) που προσπαθεί εξαγοράζοντας, να βάλει στο χέρι το εύρημα.
Το έργο γυρίστηκε κυρίως στην Ύδρα και έδωσε μια ώθηση στον τουρισμό του νησιού. για πολλά χρόνια.
Μέχρι να χάσει την πρωτοκαθεδρία από την Μύκονο, η Ύδρα. ήταν ένα ακόμη Σαν Τροπέζ και Κάπρι της μεσογείου. Πολλές διασημότητες της εποχής την επισκεφτήκαν.
Γυρίσματα έγιναν και στην Ακρόπολη, την Επίδαυρο και τα Μετέωρα, για λόγους. τουριστικής προβολής.
Το μεγάλο γεγονός της ταινίας για εμάς τους έλληνες ήταν το ότι η Σοφία Λόρεν τραγουδούσε στα Ελληνικά μαζί με τον Τόνι Μαρούδα το: «Τι είναι αυτό που το λένε αγάπη». Το τραγούδι όμως αυτό ήταν και το εξαιρετικό σάουντρακ της ταινίας, τραγουδισμένο από την θαυμάσια Julie London.
Η συγκεκριμένη ταινία δεν κυκλοφορεί επίσημα σε dvd. Μπορεί να βρεθεί μόνο σε μέτρια ποιότητα, μεταφορά από κασέτα, όπως την βρήκα κι εγώ.
Κατόρθωσα μάλιστα χάρης την βοήθεια του συμφορμίτη μας supacoopa να την μετατρέψω από 4:3 letterbox, σε 16:9
Ευτυχώς γιατί η εικόνα ήταν σαν γραμματόσημο κολλημένο στο κέντρο φακέλου.
Για υπότιτλους, ούτε λόγος. Ζητείται εθελοντής να το αναλάβει!
Boy on a Dolphin
ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΚΑΙ ΤΟ ΔΕΛΦΙΝΙ
Πρόσφατα έγινε λόγος για ταινία που γυρίστηκε πέρσι στην Ελλάδα (Μάμα μία) και προβάλει ανέξοδα – χωρίς καμία συμβολή του ΕΟΤ – την χώρα μας.
Ας δούμε πότε πρωτοξεκίνησαν τέτοιες ιστορίες.
Το 1956 ο Σπύρος Σκούρας, πρόεδρος της 20th Century Fox δεν έχασε ευκαιρία να προβάλει την χώρα της καταγωγής του και αποφασίζει να γυρίσει στην Ελλάδα την ταινία «Boy on a Dolphin», βασισμένη σ' ένα μυθιστόρημα του Ντέιβιντ Ντιβάιν.
Πρωταγωνιστεί η νεαρή τότε Σοφία Λόρεν, που αφού σημείωσε κάποιες επιτυχίες στην χώρα της, προσπαθούσε να κάνει καριέρα στο Χόλυγουντ.
Την πλαισιώνει ο πασίγνωστος από τα film–noir και τα western, Αλαν Λαντ.
Η Σοφία υποδύεται μια φτωχή ελληνοπούλα που βουτάει στο βυθό για σφουγγάρια και ανακαλύπτει ένα αξιόλογο αρχαίο άγαλμα. Παριστάνει ένα παιδί καβάλα σε ένα δελφίνι. Ο αρχαιολόγος Αλαν Λαντ προσπαθεί να την πείσει να ενεργήσει νόμιμα, αντίθετα με τον πονηρό πλούσιο συλλέκτη (Κλίφτον Γουέμπ) που προσπαθεί εξαγοράζοντας, να βάλει στο χέρι το εύρημα.
Το έργο γυρίστηκε κυρίως στην Ύδρα και έδωσε μια ώθηση στον τουρισμό του νησιού. για πολλά χρόνια.
Μέχρι να χάσει την πρωτοκαθεδρία από την Μύκονο, η Ύδρα. ήταν ένα ακόμη Σαν Τροπέζ και Κάπρι της μεσογείου. Πολλές διασημότητες της εποχής την επισκεφτήκαν.
Γυρίσματα έγιναν και στην Ακρόπολη, την Επίδαυρο και τα Μετέωρα, για λόγους. τουριστικής προβολής.
Το μεγάλο γεγονός της ταινίας για εμάς τους έλληνες ήταν το ότι η Σοφία Λόρεν τραγουδούσε στα Ελληνικά μαζί με τον Τόνι Μαρούδα το: «Τι είναι αυτό που το λένε αγάπη». Το τραγούδι όμως αυτό ήταν και το εξαιρετικό σάουντρακ της ταινίας, τραγουδισμένο από την θαυμάσια Julie London.
Η συγκεκριμένη ταινία δεν κυκλοφορεί επίσημα σε dvd. Μπορεί να βρεθεί μόνο σε μέτρια ποιότητα, μεταφορά από κασέτα, όπως την βρήκα κι εγώ.
Κατόρθωσα μάλιστα χάρης την βοήθεια του συμφορμίτη μας supacoopa να την μετατρέψω από 4:3 letterbox, σε 16:9
Ευτυχώς γιατί η εικόνα ήταν σαν γραμματόσημο κολλημένο στο κέντρο φακέλου.
Για υπότιτλους, ούτε λόγος. Ζητείται εθελοντής να το αναλάβει!
Re: Παλιές ενδιαφέρουσες ταινίες
κι εγω το εψαχνα το "παιδι με το δελφινι" αλλα για καποιο λογο η Fox δεν θεωρησε απαραιτητο ως τωρα να το βγαλει σε DVD!και μετα περιμενουμε HD,καλα λεω ισως σε δεκα χρονια........
Μιας και μιλαμε για τη Σοφια Λορεν να πουμε και μερικες αλλες καλες ταινιες της ,τις καλυτερες κατα τη γνωμη μου.
πρωτα η Ciociara(1960) δραματικη ταινια οπου η Λορεν κερδισε το Οσκαρ.
Η ταινια υπαρχει σε διαφορες μυστηριες εκδοσεις διοτι απ'οτι φαινεται δεν υπαρχουν πνευματικα δικαιωματα!Τωρα πως μια ταινια της Λορεν βραβευμενη με Οσκαρ μπορει να ειναι "μπατε σκυλοι αλεστε"δεν το καταλαβαινω ειλικρινα.
Ολες οι εκδοσεις αυτες εχουν το κακο τους το χαλι απ'οτι φαινεται και ειναι απο κασσετες και αλλα τετοια.Η μονη αξιποπρεπης βερσιον φαινεται ναναι η ιταλικη αλλα δεν εχει υποτιτλους.
Μετα θα βαλω τρεις απο τις ταινιες με σκηνοθετη τον Βιτοριο ντε Σικα και τον Μαστρογιαννι,,τις καλυτερες τους πιστευω,ο παρτενερ με τον οποιο ταυτιστηκε περισσοτερο.
"Χτες,σημερα ,αυριο"(1963)
"γαμος αλλα Ιταλικα"(1964)
"peccato che sia una canaglia"(1955) (too bad she's bad)δεν ξερω πως λεγεται στα ελληνικα
´
Τα δυο πρωτα υπαρχουν νομιζω κανονικα με ελληνικους υποτιτλους ,εγω τα εχω απο εφημεριδες που τα ειχαν δωσει παλαιοτερα.Το τριτο δεν υπαρχει σε ελληνικη εκδοση αλλα υπαρχει σε αμερικανικη και ιταλικη εκδοση.
Δεν γνωριζω για την ποιοτητα.
Εκτος απ'αυτα ,καλα ειναι επισης η αισθηματικες κομεντι με Κλαρκ Γκεημπλ και Καρυ Γκραντ αντιστοιχα,"It started in Naples" kai "Houseboat",υπαρχουν και τα δυο στα βιντεοκλαμπ.
κι εγω το εψαχνα το "παιδι με το δελφινι" αλλα για καποιο λογο η Fox δεν θεωρησε απαραιτητο ως τωρα να το βγαλει σε DVD!και μετα περιμενουμε HD,καλα λεω ισως σε δεκα χρονια........
Μιας και μιλαμε για τη Σοφια Λορεν να πουμε και μερικες αλλες καλες ταινιες της ,τις καλυτερες κατα τη γνωμη μου.
πρωτα η Ciociara(1960) δραματικη ταινια οπου η Λορεν κερδισε το Οσκαρ.
Η ταινια υπαρχει σε διαφορες μυστηριες εκδοσεις διοτι απ'οτι φαινεται δεν υπαρχουν πνευματικα δικαιωματα!Τωρα πως μια ταινια της Λορεν βραβευμενη με Οσκαρ μπορει να ειναι "μπατε σκυλοι αλεστε"δεν το καταλαβαινω ειλικρινα.
Ολες οι εκδοσεις αυτες εχουν το κακο τους το χαλι απ'οτι φαινεται και ειναι απο κασσετες και αλλα τετοια.Η μονη αξιποπρεπης βερσιον φαινεται ναναι η ιταλικη αλλα δεν εχει υποτιτλους.
Μετα θα βαλω τρεις απο τις ταινιες με σκηνοθετη τον Βιτοριο ντε Σικα και τον Μαστρογιαννι,,τις καλυτερες τους πιστευω,ο παρτενερ με τον οποιο ταυτιστηκε περισσοτερο.
"Χτες,σημερα ,αυριο"(1963)
"γαμος αλλα Ιταλικα"(1964)
"peccato che sia una canaglia"(1955) (too bad she's bad)δεν ξερω πως λεγεται στα ελληνικα
Τα δυο πρωτα υπαρχουν νομιζω κανονικα με ελληνικους υποτιτλους ,εγω τα εχω απο εφημεριδες που τα ειχαν δωσει παλαιοτερα.Το τριτο δεν υπαρχει σε ελληνικη εκδοση αλλα υπαρχει σε αμερικανικη και ιταλικη εκδοση.
Δεν γνωριζω για την ποιοτητα.
Εκτος απ'αυτα ,καλα ειναι επισης η αισθηματικες κομεντι με Κλαρκ Γκεημπλ και Καρυ Γκραντ αντιστοιχα,"It started in Naples" kai "Houseboat",υπαρχουν και τα δυο στα βιντεοκλαμπ.
Re: Παλιές ενδιαφέρουσες ταινίες
Των: Merian C. Cooper και Ernest B. Schoedsack
Παίζουν: Fay Wray, Robert Armstrong, Bruce Cabot, Frank Reicher, Sam Hardy
Μετά τα δύο θρυλικά τέρατα της χρυσής δεκαετίας του 30 του φανταστικού κινηματογράφου, Δράκουλας και Φρανκενστάιν, εμφανίζεται και ο τεράστιος πίθηκος King Kong.
Ακολούθησαν δύο remakes το 1976 και 2005. Το τελευταίο ήταν πολύ κοντά στο πρωτότυπο και σίγουρα πολύ εντυπωσιακό με τα εφέ του. Θα ήταν όμως μεγάλο λάθος να συγκρίνουμε το πρώτο του 33, με το τελευταίο το 2005. Πρόκειται για ανόμοια πράγματα. Ένα έργο τέχνης κρίνεται σε συνδυασμό με τον τόπο και τον χρόνο της δημιουργίας του. Συνηθίζω πάντα στα εξώφυλλα των DVD μου να γράφω με μαρκαδόρο το έτος δημιουργίας της ταινίας. Έτσι έχω διαφορετικά κριτήρια για ταινία του 90 και άλλα για μια του 50. Δεν υποτιμώ την σημερινή ψηφιακή τεχνολογία αφού κι εγώ αποτελώ - λόγο επαγγέλματος - μέρος της. Την απολαμβάνω αλλά δεν εντυπωσιάζομαι όταν γνωρίζω από πρώτο χέρι το τι μπορεί να κάνει η ψηφιακή γόμα και ο ψηφιακός μαρκαδόρος.
Ας μεταφερθούμε όμως στην δεκαετία του 30 και ας θαυμάσουμε το πώς κατόρθωσαν οι τότε δημιουργοί με τα πενιχρά τεχνολογικά μέσα, να μας δείξου το γιγαντιαίο πίθηκο σκαρφαλωμένο στη στέγη του Empire State Building, έχοντα στη χούφτα του μια κοπελίτσα που σπαρταράει. Γενικά η ταινία θεωρείται το πρώτο blockbuster ειδικών εφέ στην ιστορία του σινεμά.
Ο μύθος είναι ακριβός ο ίδιος με αυτόν της τελευταίας ταινίας και το βαθύτερό του νόημα είναι το δράμα της ανεκπλήρωτης αγάπης. Μερικοί του έδωσαν τον εναλλακτικό τίτλο: Πεθαίνοντας από αγάπη.
Θα ήταν άδικο να κατηγορούμε μόνο τα σύγχρονα έργα για σπλάτερ τη στιγμή που ο πρώτος King Kong μας δείχνει το τρομερό πίθηκο να μασουλάει και να καταβροχθίζει ανθρώπους, άλλους δε τους ποδοπατάει και τους λιώνει σαν αποτσίγαρα. Κάτι τέτοιο δεν υπάρχει στις τελευταίες ομώνυμες ταινίες.
Εκτός από το εντυπωσιακό τέρας, στην ταινία δεσπόζει η παρουσία της πρωταγωνίστριας Fay Wray. Είναι πολύ γλυκιά και ανθρώπινη και απορώ πως δεν έκανε περισσότερες επιτυχίες παρ’ όλες τις αμέτρητες ταινίες στις οποίες συμμετείχε. Την έχω δει και στην ταινία . Mystery of the Wax Museum της ίδιας χρονιάς (1933). Για σκεφτείτε ότι μόνο το 1933 συμμετείχε σε 11 ταινίες!
Μας εγκατέλειψε πλήρης ημερών το 2004 σε ηλικία 97 ετών.
Η ταινία είναι αρκετά γνωστή στη χώρα μας αν και δεν κυκλοφορούσε πουθενά με Ελληνικούς υπότιτλους. Την συνάντησα σε προσφορές για ενοικίαση και πώληση με την Ένδειξη: ΧΩΡΙΣ ΥΠΟΤΙΤΛΟΥΣ.
Αυτό με ανάγκασε να καλύψω το κενό.
King Kong (1933)
Των: Merian C. Cooper και Ernest B. Schoedsack
Παίζουν: Fay Wray, Robert Armstrong, Bruce Cabot, Frank Reicher, Sam Hardy
Μετά τα δύο θρυλικά τέρατα της χρυσής δεκαετίας του 30 του φανταστικού κινηματογράφου, Δράκουλας και Φρανκενστάιν, εμφανίζεται και ο τεράστιος πίθηκος King Kong.
Ακολούθησαν δύο remakes το 1976 και 2005. Το τελευταίο ήταν πολύ κοντά στο πρωτότυπο και σίγουρα πολύ εντυπωσιακό με τα εφέ του. Θα ήταν όμως μεγάλο λάθος να συγκρίνουμε το πρώτο του 33, με το τελευταίο το 2005. Πρόκειται για ανόμοια πράγματα. Ένα έργο τέχνης κρίνεται σε συνδυασμό με τον τόπο και τον χρόνο της δημιουργίας του. Συνηθίζω πάντα στα εξώφυλλα των DVD μου να γράφω με μαρκαδόρο το έτος δημιουργίας της ταινίας. Έτσι έχω διαφορετικά κριτήρια για ταινία του 90 και άλλα για μια του 50. Δεν υποτιμώ την σημερινή ψηφιακή τεχνολογία αφού κι εγώ αποτελώ - λόγο επαγγέλματος - μέρος της. Την απολαμβάνω αλλά δεν εντυπωσιάζομαι όταν γνωρίζω από πρώτο χέρι το τι μπορεί να κάνει η ψηφιακή γόμα και ο ψηφιακός μαρκαδόρος.
Ας μεταφερθούμε όμως στην δεκαετία του 30 και ας θαυμάσουμε το πώς κατόρθωσαν οι τότε δημιουργοί με τα πενιχρά τεχνολογικά μέσα, να μας δείξου το γιγαντιαίο πίθηκο σκαρφαλωμένο στη στέγη του Empire State Building, έχοντα στη χούφτα του μια κοπελίτσα που σπαρταράει. Γενικά η ταινία θεωρείται το πρώτο blockbuster ειδικών εφέ στην ιστορία του σινεμά.
Ο μύθος είναι ακριβός ο ίδιος με αυτόν της τελευταίας ταινίας και το βαθύτερό του νόημα είναι το δράμα της ανεκπλήρωτης αγάπης. Μερικοί του έδωσαν τον εναλλακτικό τίτλο: Πεθαίνοντας από αγάπη.
Θα ήταν άδικο να κατηγορούμε μόνο τα σύγχρονα έργα για σπλάτερ τη στιγμή που ο πρώτος King Kong μας δείχνει το τρομερό πίθηκο να μασουλάει και να καταβροχθίζει ανθρώπους, άλλους δε τους ποδοπατάει και τους λιώνει σαν αποτσίγαρα. Κάτι τέτοιο δεν υπάρχει στις τελευταίες ομώνυμες ταινίες.
Εκτός από το εντυπωσιακό τέρας, στην ταινία δεσπόζει η παρουσία της πρωταγωνίστριας Fay Wray. Είναι πολύ γλυκιά και ανθρώπινη και απορώ πως δεν έκανε περισσότερες επιτυχίες παρ’ όλες τις αμέτρητες ταινίες στις οποίες συμμετείχε. Την έχω δει και στην ταινία . Mystery of the Wax Museum της ίδιας χρονιάς (1933). Για σκεφτείτε ότι μόνο το 1933 συμμετείχε σε 11 ταινίες!
Μας εγκατέλειψε πλήρης ημερών το 2004 σε ηλικία 97 ετών.
Η ταινία είναι αρκετά γνωστή στη χώρα μας αν και δεν κυκλοφορούσε πουθενά με Ελληνικούς υπότιτλους. Την συνάντησα σε προσφορές για ενοικίαση και πώληση με την Ένδειξη: ΧΩΡΙΣ ΥΠΟΤΙΤΛΟΥΣ.
Αυτό με ανάγκασε να καλύψω το κενό.
Stellios papa
AVClub Fanatic
Απάντηση: Παλιές ενδιαφέρουσες ταινίες
η απολυτη μαυρη κωμωδια ολων των εποχων
γυριστηκε το 1944
τα πρωτα 10 λεπτα ,λες ξεπερασμενο
μετα η απογειωση
το ειδα χθες καθηλωμενος
o σκηνοθετης φιαχνει μια συγκλονιστικη κωμωδια
με θεατρικους ορους { ολη είναι γυρισμενη σε ένα σαλονι }
οπου χαρις τις θαυμασιες κινηματογραφικες ληψεις
νομιζεις ότι ο χωρος αλλαζει συνεχως .
θανατηφορες ατακες μεσα σε ενα σεναριο που κανεις
δεν μπορει να πλησιασει στις μερες μας
ανετα 9/10
?
ποιο ειναι ?
ο νικητης παραλαμβανει την ταινια σπιτι του με courier
το κουιζ τελειωνει στις 0600 3/4 /2008
.
η απολυτη μαυρη κωμωδια ολων των εποχων
γυριστηκε το 1944
τα πρωτα 10 λεπτα ,λες ξεπερασμενο
μετα η απογειωση
το ειδα χθες καθηλωμενος
o σκηνοθετης φιαχνει μια συγκλονιστικη κωμωδια
με θεατρικους ορους { ολη είναι γυρισμενη σε ένα σαλονι }
οπου χαρις τις θαυμασιες κινηματογραφικες ληψεις
νομιζεις ότι ο χωρος αλλαζει συνεχως .
θανατηφορες ατακες μεσα σε ενα σεναριο που κανεις
δεν μπορει να πλησιασει στις μερες μας
ανετα 9/10
?
ποιο ειναι ?
ο νικητης παραλαμβανει την ταινια σπιτι του με courier
το κουιζ τελειωνει στις 0600 3/4 /2008
.
ilias
Supreme Member
Re: Παλιές ενδιαφέρουσες ταινίες
http://www.imdb.com/title/tt0036613/
Ποτε παραλαμβάνω?? :ernaehrung004::ernaehrung004::Banane0::Banane0:
http://www.imdb.com/title/tt0036613/
Ποτε παραλαμβάνω?? :ernaehrung004::ernaehrung004::Banane0::Banane0:
Last edited:
Stellios papa
AVClub Fanatic
Απάντηση: Re: Παλιές ενδιαφέρουσες ταινίες
Arsenic and old lace
:guitarist::SFGSFGSF::music-smiley-005:
στειλε pm oδος αριθμος κλπ ......................
.
Arsenic and old lace
:guitarist::SFGSFGSF::music-smiley-005:
στειλε pm oδος αριθμος κλπ ......................
.
ilias
Supreme Member
Re: Παλιές ενδιαφέρουσες ταινίες
Εχει μηνες που την γυροφερνω στο βιντεο κλαμπ, εχω διαβασει πολλες κριτικες, ολες αριστες, αλλα δεν αξιωθηκα να τη νοικιασω να τη δω... όντως ειναι τοσο καλή τελικα?
Από οτι διαβαζω οι ατακες ειναι θανατηφορες, η αποδοση τους στα ελληνικα ειναι καλη ή χανεις τη μιση ιστορια?
Εχει μηνες που την γυροφερνω στο βιντεο κλαμπ, εχω διαβασει πολλες κριτικες, ολες αριστες, αλλα δεν αξιωθηκα να τη νοικιασω να τη δω... όντως ειναι τοσο καλή τελικα?
Από οτι διαβαζω οι ατακες ειναι θανατηφορες, η αποδοση τους στα ελληνικα ειναι καλη ή χανεις τη μιση ιστορια?
Stellios papa
AVClub Fanatic
Re: Απάντηση: Παλιές ενδιαφέρουσες ταινίες
Aκόμα και έτσι, την θεωρούσα πάντα μια από τις καλύτερες κωμωδίες από συστάσεως κινηματογράφου.
Aκόμα και έτσι, την θεωρούσα πάντα μια από τις καλύτερες κωμωδίες από συστάσεως κινηματογράφου.