Re: Passengers (2016)
Παιδιά ο καθένας βλέπει για διαφορετικούς λόγους μια ταινία, πραγματικά εγώ όταν σας διαβάζω με τις αναλύσεις που κάνετε νομίζω ότι διαβάζω κινέζικα, καλώς ή κακώς δεν έχω το υπόβαθρο ούτε τις γνώσεις να κάνω μία τέτοια ανάλυση, είμαι ο κλασσικός τύπος που από μικρός με πήγαινε ο πατέρας μου και βλέπαμε τις κλασσικές ταινίες στο σινεμά, τότε δεν υπήρχαν τόσα κρυμμένα μηνύματα σε ταινίες, έβλεπες αυτό που έβλεπες, δηλ. η Καζαμπλάνκα τι ανάλυση να κάνεις; Σ ένα Τζέιμς Μποντ με τον Κόνερι τι ανάλυση να κάνεις; Σίγουρα είχαν κάτι να περάσουν αλλά όχι αυτά τα πολύπλοκα και πολυσύνθετα μηνύματα του παρόντος που θέλουν να περάσουν οι σκηνοθέτες, πλέον οι περισσότερες ταινίες έχουν υπόβαθρο πολιτικοκοινωνικό κι εγώ που δεν καταλαβαίνω γρι από πολιτική περνάει η ταινία απαρατήρητη όσον αφορά τα μηνύματά της. Εγώ όταν κάθομαι μαζί με τη γυναίκα μου για ταινία, καθόμαστε για να ψυχαγωγηθούμε, να αδειάσει το κεφάλι μας απ τα προβλήματά μας και για δύο ώρες να μπούμε στη θέση των πρωταγωνιστών της ταινίας, δεν θέλω ούτε να προβληματιστώ ούτε να κουραστώ να επεξεργάζομαι πόσα και ποια μηνύματα θέλει να περάσει ο σκηνοθέτης. Δε λέω, καλά κάνετε και τα συζητάτε και τα αναλύετε και σας ζηλεύω που δεν έχω το δικό σας βάθος και υπόβαθρο για να το κάνω, απ την άλλη όμως σας διαβάζω πριν δω μια ταινία κι έτσι τις περισσότερες φορές έχω μια ιδέα του τι θα δω, καλώς ή κακώς εγώ κι η γυναίκα μου βλέπουμε όλες τις ταινίες μαζί γιατί δεν είναι θέμα γούστου τι θα δω εγώ και τι θα δει αυτή, αλλά είναι η μαγική ώρα του Σαββάτου όπου θα δούμε μια ταινία όποια κι αν είναι αυτή, είτε είναι θρίλερ, είτε ρομαντική κομεντί, είτε περιπέτεια, απλά καθόμαστε να δούμε μια ταινία, δεν είμαστε κριτικοί να κρίνουμε τις προθέσεις, είμαστε απλοί άνθρωποι που επιφανειακά κρίνουμε με το πόσο μας άγγιξε μια ταινία ακόμα κι αν είναι τσάκα τσάκα μπουμ για να ευχαριστηθούμε και το σύστημά μας κι ας μας θεωρείτε ρηχούς. Για να καταλάβετε έχω αποθηκευμένη στις καλύτερες ταινίες μου την 9η πύλη του Πολάνσκι και ταυτόχρονα και το σιωπηλό καβαλάρη του Κλιντ Ιστγουντ, θεωρώ απ τις καλύτερες τριλογίες το Μάτριξ και τον Αρχοντα των δαχτυλιδιών, αυτά με εκφράζουν, το Arrival δεν με άγγιξε, ίσως επειδή δεν το κατάλαβα όσο εσείς, το Passengers προσωπικά μου άρεσε πολύ περισσότερο, ελπίζω να έγινα κατανοητός.
