Δεν ξερω πως και που να το καταταξω,αλλα καθ'ολη τη διαρκεια του ενα πραγμα μου ερχοταν μονιμα στο μυαλο:Xορος.
Και ας ειμαι παντελως ασχετος με το ειδος.
Ενας καλλιτεχνης και η (νεα) του μουσα επιδιδονται σε ενα συνεχες χορευτικο βλεμματων,σιωπηλων παρατηρησεων,εκφρασεων και αντιδρασεων εν μεσω μερικων πανεξυπνων (και εν μερη πραγματικα αστειων) διαλογων.
Απο ενα βαλς οπου η μουσα παραδιδεται στην γοητεια του καλλιτεχνη,καθως η σχεση προχωραει περναει σε ενα μανιασμενο ταγκο,οπου ο ενας προσπαθει να επιβληθει στον αλλον αναζητωντας και διεκδικωντας το ρολο του στη σχεση,ο Αντερσον με μεγαλη μαεστρια μας κανει συμμετοχους σε αυτο το "χορο" και οχι απλους θεατες.
Μας επιβαλει τη γοητεια του αρτιστα δειχνοντας μας το τροπο που δημιουργει και στη συνεχεια μας πεταει τα στραβα του,την ανυποφορη μεν (για μας και τη μουσα του) ρουτινα του-απαραιτητη ομως για τον ιδιο προκειμενου να διατηρει την πνευματικη "ισορροπια" προκειμενου να συνεχισει να δημιουργει.
Και τελικα η ουσία είναι η αναζήτηση του κλειδιου (και με τη διαστροφή που αυτο εμπεριέχει να κρύβει εναν εκπληκτικό συμβολισμό) που θα ρίξει της αμυνες του πρωταγωνιστη,που θα μετατρεψει τη μούσα του απο μια απλη πηγη εμπνευσης (το οποιο ερχεται και παρερχεται) σε κατι τοσο απαραίτητο για τον ιδιο όσο η ρουτίνα του (η σκηνή στην οποία ο Ντέι Λούις παρακολουθεί την γυναίκα του να του φτιαχνει το γευμα και στην οποία ολα γίνονται τόσο ξεκάθαρα γι'αυτον,αποφασίζοντας τελικά να γκρεμίσει της αμυνές του και να παραδοθεί,είναι ενα αριστούργημα).
Ο Αντερσον βρίσκεται σε τεράστια φόρμα,είναι εκπληκτικός ο τροπος που κινηματογραφεί και μεγενθύνει καθε βλεμμα,καθε υποννοούμενο (η ταινία θελει τεράστια οθόνη για να ευχαριστηθείς αλλα και να παρατηρήσεις όλες τις λεπτομέρειες της) και ο τρόπος που εισχωρεί μέσα σε αυτό το παιχνίδι.
Ενα παιχνίδι στο οποίο ολα αυτά δεν θα ήταν τοσο ξεκάθαρα αν δεν είχε τον Ντέι Λιουις σε μια ακομα εξωγήινη ερμηνεία και την εκπληκτική γυναίκα που παιζει διπλα του.
Αριστουργηματική ταινία σε ολα της και ας είναι το θέμα της "αντιτουριστικό".Το θέμα πάντα είναι στο πως την λες την ιστορία και αν μη τι αλλο ο Αντερσον είναι απο το τους σπουδαιότερους storytellers του καιρού μας.Μακαρι να τον βλεπουμε πιο συχνά.
Υ.Γ.Εξαιρετικό σαουντρακ.
