Ποίηση....γιατί όχι;

[o-Zone]

Ἐπὶ τῶν ἡμερῶν μας

Τοῦτες τὶς μέρες
μοῦ ἔρχεται συχνὰ
νὰ κάτσω καὶ νὰ πιῶ,
νὰ πάψω νὰ μιλῶ·

μόνο νὰ νοιώθω
αὐτὰ ποὺ θεωροῦν
οἱ συντάκτες τῶν εἰδήσεων
ἀπόνερα καὶ ἀσυναρτησίες.​

Βασίλειος Κόλλιας

 

[o-Zone]

Τὸ δέντρο τῶν ἀγνοημάτων

Μιὰ συμφορὰ τυλίγεται στὸ δέντρο.
Ὅλοι οἱ ἀδικούμενοι δέντρα εἶναι
ἂν τὸ προτίμησαν αὐτό, μονάχα ν᾿ ἀδικοῦνται.
Ἡ συμφορὰ μὲ γήινο χρῶμα
τυλίγεται στὸ δέντρο.
Ὢ δύναμη τῆς ζωῆς
λιῶσε τῆς συμφορᾶς τὸ κεφάλι.​

Νίκος Καροῦζος

 

[Zeb]

ΓΡΑΜΜΑ ΣΤΟΝ ΠΟΙΗΤΗ ΚΑΙΣΑΡΑ ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ

«Φαίνεται πια πως τίποτα – τίποτα δεν μας σώζει…»
ΚΑΙΣΑΡ ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ

Ξέρω εγώ κάτι που μπορούσε, Καίσαρ, να σας σώσει.
Κάτι που πάντα βρίσκεται σ’ αιώνια εναλλαγή,
κάτι που σχίζει τις θολές γραμμές των οριζόντων,
και ταξιδεύει αδιάκοπα την ατέλειωτη γη.

Κάτι που θα ‛κανε γοργά να φύγει το κοράκι,
που του γραφείου σας πάντοτε σκεπάζει τα χαρτιά.
να φύγει κρώζοντας βραχνά, χτυπώντας τα φτερά του,
προς κάποιαν ακατοίκητη κοιλάδα του Νοτιά.

Κάτι που θα’ κανε τα υγρά, παράδοξά σας μάτια,
που αβρές μαθήτριες τ’ αγαπούν και σιωπηροί ποιηταί,
χαρούμενα και προσδοκία γεμάτα να γελάσουν
με κάποιο τρόπο που, ως λεν, δε γέλασαν ποτέ.

Γνωρίζω κάτι, που μπορούσε, βέβαια, να σας σώσει.
Εγώ που δε σας γνώρισα ποτέ… Σκεφτήτε… Εγώ.
Ένα καράβι… Να σας πάρει, Καίσαρ… Να μας πάρει…
Ένα καράβι, που πολύ μακριά θα τ’ οδηγώ.

Μιά μέρα χειμωνιάτικη θα φεύγαμε.
– Τα ρυμουλκά περνώντας θα σφυρίζαν,
τα βρωμερά νερά η βροχή θα ράντιζε,
κι’ οι γερανοί στους ντόκους θα γυρίζαν.

Οι πολιτείες ξένες θα μας δέχονταν,
οι πολιτείες οι πιό απομακρυσμένες
κι’ εγώ σ’ αυτές αβρά θα σας εσύσταινα
σαν σε παλιές, θερμές μου αγαπημένες.

Τα βράδια, βάρδια κάνοντας, θα λέγαμε
παράξενες στη γέφυρα ιστορίες,
γιά τους αστερισμούς ή γιά τα κύματα
γιά τους καιρούς, τις άπνοιες, τις πορείες.

Όταν πυκνή ομίχλη θα μας σκέπαζε,
τους φάρους θε ν’ ακούγαμε να κλαίνε
και τα καράβια αθέατα θα τ’ ακούγαμε,
περνώντας να σφυρίζουν και να πλένε.

Μακριά, πολύ μακριά να ταξιδεύουμε,
κι’ ο ήλιος πάντα μόνους να μας βρίσκει.
εσείς τσιγάρα «Κάμελ» να καπνίζετε,
κι εγώ σε μια γωνιά να πίνω ουϊσκυ.

Και μιά γριά στο Αννάμ, κεντήστρα στίγματος,
– μιά γριά σ’ ένα πολύβουο καφενείο –
μιά αιμάσσουσα καρδιά θα μου στιγμάτιζε,
κι’ ένα γυμνό, στο στήθος σας, κρανίο.

Και μιά βραδιά στη Μπούρμα, ή στη Μπατάβια
στα μάτια μιάς Ινδής που θα χορέψει
γυμνή στα δεκαεφτά στιλέτα ανάμεσα,
θα δήτε – ίσως – τη Γκρέτα να επιστρέψει.

Καίσαρ, από ένα θάνατο σε κάμαρα,
κι’ από ένα χωμάτινο πεζό μνήμα,
δε θα ‛ναι ποιητικώτερο και πι’ όμορφο,
ο διάφεγγος βυθός και τ’ άγριο κύμα;

Λόγια μεγάλα, ποιητικά, ανεκτέλεστα,
λόγια κοινά, κενά, «καπνός κι αθάλη»,
που ίσως διαβάζοντας τα να με οικτείρετε,
γελώντας και κουνώντας το κεφάλι.

Η μόνη μου παράκληση όμως θα ‛τανε,
τους στίχους μου να μην ειρωνευθήτε.
Κι’ όπως εγώ για έν’ αδερφό εδεήθηκα,
για έναν τρελόν εσείς προσευχηθήτε.

Νίκος Καββαδίας, Μαραμπού, Κέδρος 1982
(πρώτη έκδοση, Περιοδικό «Ο Κύκλος»

 

[Κωστας Λυμπεροπουλος]

Στο Σπύρο

Thea Gilmore: It All Gets Buried In The End


Football stickers and paper dolls
It all gets buried in the end
Rosalea lipstick and midnight calls
It all gets buried in the end
Blind allegiance and foolish love
It all gets buried in the end
The Golden Fleece, Picasso's Dove
It all gets buried in the end

And it all, and it all
It all gets buried in the end
And it all, and it all
It all gets buried in the end

The lives we take, the books we burn
It all gets buried in the end
The lies we tell, the heads we turn
It all gets buried in the end
The voice, the bread, the bones we break
It all gets buried in the end

The hearts we grow with the love we make
It all gets buried in the end

And it all, and it all
It all gets buried in the end
And it all, and it all
It all gets buried in the end

The wars we wage, the blood we shed
It all gets buried in the end
The earth, the shovel, the quick, the dead
It all gets buried in the end
The tears I'm crying, the loss I feel
It all gets buried in the end
The bruises and the triumphs and the souvenirs
It all gets buried in the end

 

[Marilyn]

Το Κυρίαρχο Σκουλήκι - Έντγκαρ Άλαν Πόε

Κοιτάξτε! Μια πανηγυρική παράσταση είναι,
Σε αυτά τα τελευταία έρημα χρόνια.
Ένα πλήθος αγγέλων φτερωτό, στολισμένο
Με πέπλα, και στα δάκρυα βουτημένο,
Κάθεται σ’ένα θέατρο για να δει
Ένα δράμα από ελπίδες και φόβους καμωμένο,
Ενώ η ορχήστρα στενάζει κάθε τόσο
Τη μουσική των κόσμων.
Μίμοι, στο σχήμα του Υψίστου ντυμένοι,
Σιγομιλάν και σιγομουρμουρίζουν,
Και δώθε κείθε ξεπετάγονται,
Νευρόσπαστα σωστά, που πηγαινώρχονται
Στις διαταγές τεράστιων άμορφων στοιχείων,
Που αλλάζουνε τα σκηνικά μπρός πίσω,
Σαλεύοντας με όρνιου φτερά
Την αόρατη ένα γύρω δυστυχία.
Το ποικιλόμορφο αυτό δράμα, σίγουρα
Δεν θα βολέψει να λησμονηθεί,
Μ’αυτό το φάντασμα που αιώνια κυνηγιέται
Απώνα πλήθος, όπου δε βολεί να το τσακώσει
Μεσ’ έναν κύκλο, όπου αιώνια στρέφοντας
Ματαγυρνά στην ίδια θέση πάντα,
Κι όπου περίσσα τρέλα και πιότερη αμαρτία
Και φρίκη της πλοκής του, ειν’ η ψυχή.
Μα ιδέστε, μεσ’στη χλαλοή των μίμων
Μια χαμόσυρτη μορφή που εισβάλει,
Ένα πράμα αιματοκόκκινο, που νηματόστριφο
Προβάλλει από τα ερημοσκότεινα βάθη της σκηνής.
Σα νήμα γυροστρέφει, γυροστρέφει,
Και σ’αγωνία θνητών οι μίμοι γίνονται βορά του,
Και κλαίνε λυγμικά τα σεραφείμ,
Θωρώντας τις μασέλες του ερπετού,
Από αίμα ανθρώπινο να ξεχειλάνε.
Κι έσβυσαν,έσβυσαν με μιας όλα τα φώτα,
Κι εμπρός απ’ ολες τις τρεμουλιαστές μορφές
Η αυλαία νεκροσάβανο
Πέφτει με τη μανία μιας καταιγίδας,
Ενώ οι άγγελοι χλωμοί κι αποσβησμένοι
Σκώνονται, ρίχτουνε τα πέπλα και βεβαιώνουνε
Πως το έργο αυτό ειν’ η τραγωδία που λέγεται “Ανθρωπος”
Κι ο ήρωάς του είναι το Κυρίαρχο Σκουλήκι

 

[Κάλλη Συνοδινού]

To The Silenced


Oh, the great city's madness when at nightfall
The crippled trees gape by the blackened wall,
The spirit of evil peers from a silver mask;
Lights with magnetic scourge drive off the stony night.
Oh, the sunken pealing of evening bells.

Whore who in her icy shivers sheds a still-born child.
With raving whips God's fury punishes brows possessed.
Purple pestilence, hunger that breaks green eyes.
Oh, the horrible laughter of gold.

But silent in dark caves a stiller humanity bleeds,
Out of hard metals moulds the redeeming head.

Georg Trakl

 

[Σπύρος Σούρλας]

Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου, Κι αν μου ρημάξατε το γήπεδο

Κι αν μου ρημάξατε το γήπεδο η καρδιά μου είναι
κόκκινο τούβλο και υλικό για οικοδομές
σα φυσαρμόνικα μέσα στην κατεδάφιση

Κι αν τσουρουφλίζεται στον ήλιο αυτός ο κάμπος
θα γίνω δροσερός καρπός λουλούδι απόβραδο
βλασταίνοντας τα παιδικά σου μάτια

Κι αν βρέχει στο μικρό σταθμό θα σέρνω
τη μουσική σου μέσα στα χαλάσματα
σαν ξοδεμένο φως στον νεροχύτη

 

[Marilyn]

ΩΣΙΣ - ΑΝΔΡΕΑΣ ΕΜΠΕΙΡΙΚΟΣ

'Εστω κι αν η γαλήνη απλώνεται στα χόρτα
Ουδέποτε τ' ανασαλέματα δεν παύουν
Αυτά μας ζουν και ζούμε εμείς εντός τους
Τα πρώτα ανασαλέματα τα πρώτα αρχέτυπα
Της ίδιας άλικης ορμής που προωθεί τις ώσεις
Σπαθάτα χελιδόνια μέσ' στον ήλιο
Και πουπουλένια νυχτοπούλια μέσ' στο σκότος
Θαρθούν τ' ανασαλέματα θαρθούν τα ρίγη
Κι' όταν ακόμα ακινητούν τ' αστέρια
Στους βελουδένιους των βυθούς.

 

[Marilyn]

Η Σκάλα – Τάσος Λειβαδίτης

Tότε είδα το μεγάλο ικρίωμα, όπου έπρεπε ν' ανέβω, άγνωστο αν θα στεφθώ βασιλιάς ή θα κυλήσω στο καλάθι των αποκεφαλισμένων.
Σε τι χρησίμεψαν λοιπόν οι αμαρτίες μου;
...όταν βράδιασε, άδειασα τα παπούτσια μου απ' όλους τους δρόμους κι έπεσα να κοιμηθώ...
O ίδιος γύριζε σπίτι του τώρα δίχως πρόσωπο - σαν το Θεό.
Eίχαν αλλάξει οι καιροί, τώρα δε σε σκότωναν, σ' έδειχναν μόνο με το δάχτυλο...
...είχαμε κάποτε γκρεμίσει όλους τους τοίχους για να χωρέσουν εκείνοι που έφευγαν
...ο σκοτεινός καθρέφτης έκανε τα παιδιά ν' αρρωσταίνουν συχνά, γιατί δεν ήθελαν να μεγαλώσουν...
...σε τί είχα φταίξει, εμένα το μόνο μου έγκλημα ήταν οτι δεν μπόρεσα να μεγαλώσω, κυνηγημένος πάντα, πού να βρείς καιρό...
Ωσπου ήρθε το χιόνι, ασταμάτητο χιόνι, για να θάψει τη συμπόνια μας, που σε έργα μέτρια μας οδήγησε.
Oχι, δεν είναι φτερούγα. Tο χέρι του είναι, καθώς προσπαθεί ν' αποφύγει τα χτυπήματα.
...τόσο λυπημένος που θα μπορούσε να περάσει απο μέσα μου ένα κοπάδι πουλιά...
Σαν τον τρελό που, κλειδωμένος στο κελί του, ζωγράφισε στον τοίχο μια πόρτα κι έφυγε.
Σε κάθε σπίτι υπάρχει μια άγνωστη μυστική σκάλα, που θα σε πήγαινε, ίσως, μακριά. Aλλά τη βρίσκεις, όταν δεν έχεις πιά σπίτι.
...γιατί την ώρα που πεθαίνεις, σαν ένας φονιάς που απομακρύνεται βιαστικά,
φεύγει απο μέσα σου ο άγνωστος που υπήρξες.
..." τώρα, μου λέει, θα πάμε μακριά", " μα δεν βλέπεις, του λέω, μας ξέχασαν", " γι' αυτό" μου λέει...
...στο βάθος του δρόμου το άγαλμα διηγόταν στα πουλιά το αληθινό ταξίδι.
" μητέρα, ρώτησα κάποτε, που μπορούμε να βρούμε λίγο νερό για τ' άλογό μου´",
"μα δε βλέπω κανένα άλογο", "κι εσύ, μητέρα!"...
...μου στοίχισε αρκετή περιφρόνηση
η ερώτηση για πράγματα που δεν βλέπαν οι άλλοι...
Kανείς δε θα μάθει ποτέ με πόσες αγρύπνιες συντήρησα τη ζωή μου...
...αυτό που μας μεγαλώνει είναι, ίσως, η ίδια η παιδικότητα, που μας διώχνει, για να μην, τελικά, εννοήσουμε.
...ο καθένας ζεί με το τρόπο του την αιώνια παραπλάνηση

 

[ΠΕΤΡΑΛΙΑΣ ΝΙΚΟΣ]

Στρεβλώνοντας το χωρόχρονο του Poincaré

Προς τη μεριά σου
για μένα δεν υπάρχει
οι άλλοι θα το βλέπουν κύκλο
Ένα καράβι έφτασε κάπου απόψε άδειο
Ο δράκος βρυχάται
Είσαι καύλα


J.S. Montgomery

 

[Γ. ΚΟΥΛΗΣ]

Το Μεγάλο Μας Τσίρκο

Μεγάλα νέα φέρνω από κει πάνω
περίμενε μια στάλα ν' ανασάνω
και να σκεφτώ αν πρέπει να γελάσω,
να κλάψω, να φωνάξω, ή να σωπάσω.

Οι βασιλιάδες φύγανε και πάνε
και στο λιμάνι τώρα, κάτω στο γιαλό,
οι σύμμαχοι τους στέλνουν στο καλό.
Καθώς τα μαγειρέψαν και τα φτιάξαν
από ξαρχής το λάκκο τους εσκάψαν
κι από κοντά οι μεγάλοι μας προστάτες,
αγάλι-αγάλι εγίναν νεκροθάφτες.

Και ποιος πληρώνει πάλι τα σπασμένα
και πώς να ξαναρχίσω πάλι απ' την αρχή
κι ας ήξερα τουλάχιστον γιατί.

Το ριζικό μου ακόμα τι μου γράφει
το μελετάνε τρεις μηχανορράφοι.
Θα μας το πουν γραφιάδες και παπάδες
με τούμπανα, παράτες και γιορτάδες.

Το σύνταγμα βαστούν χωροφυλάκοι
και στο παλάτι μέσα οι παλατιανοί
προσμένουν κάτι νέο να φανεί.
Στολίστηκαν οι ξένοι τραπεζίτες,
ξυρίστηκαν οι Έλληνες μεσίτες.
Εφτά ο τόκος πέντε το φτιασίδι,
σαράντα με το λάδι και το ξύδι.

Κι αυτός που πίστευε και καρτερούσε,
βουβός φαρμακωμένος στέκει και θωρεί
τη λευτεριά που βγαίνει στο σφυρί.

Λαέ μη σφίξεις άλλο το ζωνάρι,
μην έχεις πια την πείνα για καμάρι.
Οι αγώνες πούχεις κάνει δεν φελάνε
το αίμα το χυμένο αν δεν ξοφλάνε.

Λαέ μη σφίξεις άλλο το ζωνάρι,
η πείνα το καμάρι είναι του κιοτή,
του σκλάβου που του μέλλει να θαφτεί.


Ιάκωβος Καμπανέλλης
σε μουσική Σταύρου Ξαρχάκου.

Διαβάστε και πέστε μου αν μπορεί κάποιος να εκφράσει κάτι πιό ακριβές για την κατάσταση που βιώνουμε.

 

[Δημοκηδής]

1-7-1997

Λείπει τό άλλο φύλο. Υπάρχει μόνον ένα: οι γυναίκες. Τό αντί-
στοιχο δέν έχει ακόμα εμφανιστεί. Ποιός γνωρίζει τά χαρακτη-
ριστικά τού πατρός; Οι άντρες είναι τά τέκνα. Έτσι εξηγείται η
μελαγχολία τών γυναικών. Η τραγική τους μοίρα. Γεννούν, αλ-
λά πού είναι ο αγαπημένος; Τίς νύχτες ουρλιάζουν σιγανά πα-
ραμερίζοντας τά μαύρα κουρέλια τού σκοταδιού μέ τά μαραμέ-
να άσπρα τους μάτια καθώς μετακινούν τό βαρύ σώμα τους
πρός τό μέρος του. Ο άντρας τρομάζει από τόν θρήνο. Χώνεται
στήν αγκαλιά τους νά κρυφτεί. Εκείνες τόν διώχνουν. Τόν
σπρώχνουν μέ μίσος. Χτυπούν μέ μανία τά χέρια. Αποσπούν
σάρκα από τόν χώρο δημιουργώντας τόν άλλον. Βογκούν κα-
θώς τίς αρπάζει επιτέλους ο ερωμένος. Ο τράχηλός των κά-
μπτεται. Η οσφύς των παλεύει νά ανασηκωθεί ώστε νά τήν ε-
ναγκαλισθεί πρίν είναι αργά τό φευγαλέον σώμα. Οι βολβοί α-
ναστρέφονται πρός τό ρωμαλέον στήθος. Αι τρυφεραί λαγώνες
των περισφίγγονται από τά τανισμένα τόξα τών μηρών του. Τά
ήδη ανεωγμένα πέταλλα τού αιδοίου των κρούει αφρίζων πάσ-
σαλος. "Κρούσαντος τού μορίου εν πλήρει στήσει εβυθίσθη
ούτος εις τούς κόλπους αυτής ζών". Εν εκστάσει αι κοιλίαι ε-
κάστης αφουγκράζονται τάς ριπάς τού ζέοντος σπέρματος, μα-
ζεμέναι ως λάκκος εις τό κέντρον τών συναιθημάτων όπου λέ-
οντες καί σκολόπενδρα αναχαράζουν τήν χόρτον τού Παραδεί-
σου. Αι μήτραι των περιβρέχονται υπό ημιδιαφανούς πολυτί-
μου χαλαζίου. Συσπώνται κάθυγροι. Ενίοτε αιμορραγούν εκ
τής ηδονής. Ως σβόλος λάσπης περιπλανάται εις τάς δύο αγκά-
λας, απορριμένον τέκνον, ο άνδρας. Ποιός γνωρίζει τά χαρα-
κτηριστικά τού πατρός; Ποιός μεσολαβεί πρός χάριν τού Κό-
σμου;

(Από τις ''Σημειώσεις ενός Ανθρώπου'' του Γιάννη Σ. Χρυσούλη (1943-2000) . Ο Γιάννης δεν 'εκδόθηκε' ποτέ. Κάποιες ιστοσελίδες έχουν διασώσει το έργο του. Αν θέλετε να νοιώσετε τυχεροί αναζητήστε τον ... ) .

 

[Δημοκηδής]

απόσπασμα από την ''10-9-1997''

.... Φοβάμαι μήπως δέν πέθανες. Μήπως κάτι από τό σώμα σου υποφέρει.
Στείλ' το μου. Στείλ' το νά ζήσει στό μυαλό μου. Νά μή σέ ξεχάσω.
Βλέπετε δέν μπορώ νά τό ξεχάσω. Κι αυτό σημαίνει πώς δέν
πέθανε εντελώς. Πως δέν βούλιαξε μέ τό συντριμμένο του κε-
φάλι. Κάτι ζεί, κάτι ζεί απ' αυτό μέσ' τό μυαλό μου. Ίσως τό
βλέμμα του που δέν φοβόταν πιά, τό παραδομένο στά χέρια
μου. Κι ίσως γι' αυτό εγώ νά καταλαβαίνω γιατί δέν μπορώ νά
αγαπήσω. Επειδή δέν μπορώ νά παραδοθώ. Δέν μπορώ νά πά-
ψω νά φοβάμαι. Κι εσάς γι' αυτό δέν μπορεσα νά σάς αγαπή-
σω, συγχωρέστε με. Δέν μπόρεσα νά σάς παραδοθώ. Ακόμα,
ακόμα σάς φοβάμαι. Ώ νά μέ συναντούσατε σέ κάποια μικρή
παραλία! Εκεί που μέ έβγαλε τό κύμα μαζύ μέ άλλα έρημα
πράγματα. Δίπλα στούς χαμηλούς σωρούς τών υπέροχων
σκουπιδιών. Τίς άγνωστες ράτσες τών αγριεμένων αντικειμέ-
νων. Μέσα σ' ένα κόσμο τόσο λεπτό ώστε νά σκύβει κανείς νά
μαζέψει μιά λευκή αχιβάδα πού έπεσε στήν άμμο σάν ένα ψι-
θυριστό του συγγνώμη πρίν από πολλά χρόνια, ένα κοχύλι από
κάποιο σιγανό κλάμμα, ένα βότσαλο μέ τά χρώματα μιάς
κραυγής από κάποιον ταραγμένον ύπνο. Ίσως νά καθόσασταν
κοντά μου. Ο τρόμος τού κόσμου είναι ένα χάδι που μάς λεί-
πει. Νοιώθω τό χέρι σας νά μ' αγγίζει. Τά δροσερά σας δάχτυ-
λα ψάχνουν τό μέρος τής μοναδικής μου καρδιάς. Αυτό τό
σκοτάδι που μ' έτρωγε πετά μακρυά. Μπορώ τώρα νά δώ τό
πρόσωπό σας. Τί ωραία που είστε! Πόσο αγαπημένη! Δέν φο-
βάμαι πιά. Σάς παραδίνομαι. Μόνον εσείς. Μόνον εσείς είστε
ικανή νά μέ σκοτώσετε!

(Του Γιάννη, ως ανωτέρω)

 

[Κάλλη Συνοδινού]

Σπύρο :worshippy:

Θα με καθοδηγήσεις σε παρακαλώ;

 

[ΠΕΤΡΑΛΙΑΣ ΝΙΚΟΣ]

Πιάνο βυθού - Γιάννης Βαρβέρης

Αυτές οι νότες
που σας στέλνω με την άνωση
δεν έχουν πια κανένα μουσικό ενδιαφέρον.
Απ’ τον καιρό του ναυαγίου
που αργά μας σώριασε τους δυo
ως κάτω στον βυθό
σαν βάρος έκπληκτο
το πιάνο του ολόφωτου υπερωκεανίου κι εγώ
έχουμε γίνει μάλλον μια διακόσμηση πυθμένος
μια υπόκωφη επίπλωση βυθού
ένα λουλούδι εξωτικό
ή ένα τεράστιο όστρακο
φωλιά ιπποκάμπων
διάδρομος ψαριών που όλο απορούν
μπρος στην ασπρόμαυρη αυτή μνήμη
του παπιγιόν των πλήκτρων του κολάρου.
Κι αν σε καμιά βαρκάδα σας
διακρίνετε στην ήρεμη επιφάνεια
τρεις πέντε δέκα φυσαλίδες
σαν ντο και σολ και μι
μη φανταστείτε μουσική
είναι λίγη σκουριά που όταν θυμάται
πιέζει κι ανεβαίνει.

Γι’ αυτό να μην ανησυχείτε.
το πιάνο μου κι εγώ
είμαστ’ εδώ πολύ καλά
εκπνέοντας ίσως πότε πότε νότες άσχετες
αλλά μες στην ασφάλεια πλήρους ναυαγίου
και ιδίως
μακριά επιτέλους
από κάθε προοπτική πνιγμού.
---

ο οποίος έφυγε σήμερα...

 

[Δημοκηδής]

... δυστυχώς, μόνον 56 ετών ... λιτός, αυστηρός μα σπινθηροβόλος ... άνοιξα και γω ένα θεματάκι στην μνήμη του http://www.avclub.gr/forum/showthread.php?t=80210 ... ψάξτε στο διαδίκτυο συνεντεύξεις του, δείτε την καθαρή ανόθευτη σκέψη του, τον χειρισμό και την ενσωμάτωση της απώλειας ...

 

[Σπύρος Σούρλας]

Εδώ γνωρίζω ηλικιωμένους

που αν τους ρωτήσεις απαντούν

και μόνον τ' απαραίτητα

σε μια γλώσσα παλιά

ευγενική σανσκριτική ακατανόητη

κι ύστερα πάλι φυγαδεύονται

στη μερική τους άνοια, μακρινοί.



Πόσα μπορείς να μάθεις απ' τα σπαράγματα

των φράσεων

και σε τι άνθρωπο σοφό μπορείς να εξελιχθείς

απ' τα στεγνά τους μάτια που απλανή θρηνούν

επειδή κώφευσαν

τίποτε απ' όλ' αυτά δε διδαχτήκαν

τα παιδιά τους -

κάτι σφριγώντα κούτσουρα λαλίστατα

που μας κυκλώσαν και παραμονεύουν

με τα ντενεκεδένια δούρεια δώρα

της οικειότητας.

Γιάννης Βαρβέρης:Ο ενικός, χτυπήματα στην πλάτη.

 

[Marilyn]

Είσαι εκείνο το είδος της νύχτας... - Χριστιάνα Αβρααμίδου
από τη συλλογή Ένας λόγος για ν' αγαπήσεις τη νύχτα

Είσαι εκείνο το είδος της νύχτας
που με κάνει να καρφώνω τα μάτια στην αλήθεια,
την ξαπλωμένη μες στον απόηχο της σιωπής σου.
Και είσαι εκείνο ακριβώς το είδος της λύπης
που χαμογελά και μυρίζει όπως τα κρίνα,
αφήνοντας την πόλη να αγαπιέται εν αγνοία της.

Και σαστίζεις...
σαν σου φανερωθεί η καρδιά της ομορφιάς μου
και πασχίζεις να ζήσεις.
Μα είσαι εκείνο ακριβώς το είδος της απουσίας
που αγγίζει κακομαθημένα σαν κύμα,
και εκείνο ακριβώς το είδος της σκιάς
που φεύγει κρυφά
στις μύτες των ποδιών της...

 

[Marilyn]

Και μη ρωτάς γιατί θλιμμένος είμαι - Ορέστης Αλεξάκης
Είναι που πίσω απ’ τη σιωπή σου ταξιδεύουν
τα καραβάνια
των λησμονημένων
Είναι που μες στα μάτια σου σαλεύουν
σκιές νεκρών
μορφές αγαπημένων
Είναι που μοιάζεις με ταξίδι στο αχανές
Είναι που δρόμους άλλους φανερώνεις
Είναι που κλείνεις τις
καταπακτές
και στο καινούριο θαύμα ξημερώνεις
Είναι που μες στο φέγγος σου αγρυπνώ
σα να πιστεύω πως
υπάρχω ακόμα
Είναι που σου χρωστώ πολύ ουράνο
Κι εγώ δεν έχω παρά λίγο χώμα​

 

[Σπύρος Σούρλας]

Φοβᾶμαι τοὺς ἀνθρώπους ποὺ ἑφτὰ χρόνια ἔκαναν πὼς δὲν εἶχαν πάρει χαμπάρι
καὶ μία ὡραία πρωία μεσοῦντος κάποιου Ἰουλίου
βγῆκαν στὶς πλατεῖες μὲ σημαιάκια κραυγάζοντας «δῶστε τὴ χούντα στὸ λαό».

Φοβᾶμαι τοὺς ἀνθρώπους ποὺ μὲ καταλερωμένη τὴ φωλιὰ
πασχίζουν τώρα νὰ βροῦν λεκέδες στὴ δική σου.

Φοβᾶμαι τοὺς ἀνθρώπους ποὺ σοῦ κλείναν τὴν πόρτα
μὴν τυχὸν καὶ τοὺς δώσεις κουπόνια καὶ τώρα
τοὺς βλέπεις στὸ Πολυτεχνεῖο νὰ καταθέτουν γαρίφαλα καὶ νὰ δακρύζουν.

Φοβᾶμαι τοὺς ἀνθρώπους ποὺ γέμιζαν τὶς ταβέρνες
καὶ τὰ σπάζαν στὰ μπουζούκια κάθε βράδυ καὶ τώρα τὰ ξανασπάζουν
ὅταν τοὺς πιάνει τὸ μεράκι τῆς Φαραντούρη καὶ ἔχουν καὶ «ἀπόψεις».

Φοβᾶμαι τοὺς ἀνθρώπους ποὺ ἄλλαζαν πεζοδρόμιο ὅταν σὲ συναντοῦσαν
καὶ τώρα σὲ λοιδοροῦν γιατὶ, λέει, δὲν βαδίζεις ἴσιο δρόμο.

Φοβᾶμαι, φοβᾶμαι πολλοὺς ἀνθρώπους.

Φέτος φοβήθηκα ἀκόμη περισσότερο.

Μανώλης Αναγνωστάκης..



Αφιερωμένο στην Κική Δημουλά τήν ποιήτρια τού Αρλεκιν,τής ψεύτικης ''μικροαστικής μελαγχολίας'' ,τής ''Μάρθας Βούρτση'' τής φτηνής λαϊκίστικης ποιησης καί τού ''ρομαντικού λαϊκισμού'',πού ως γνήσια Καθεστωτική,μαζί μέ Σαββοπουλαίους και λοιπούς Πραιτωριανούς ''ανησυχούν '' γιά τον ''λαϊκισμό''..καί υπογράφουν κατάπτυστα κείμενα ενίσχυσης τού φασιστικού μνημονιακού καθεστώτος..