Πως γίνεται κάθε φορά που συμβαίνει μια τραγωδία στην Ευρώπη ή την Αμερική κάποιος να πετάγεται (όχι μόνο εδώ, γενικά στα σόσιαλ μύδια) και να λέει "έλα μωρέ, στην Αφρική/Ασία/Παλαιστίνη/whatever πεθαίνουν τόσα παιδάκια κάθε μέρα και κανείς δε συγκινείται"; Την πρώτη φορά που θυμάμαι μου συνάντησα αυτή τη νοοτροπία ήταν λίγο μετά το ατύχημα του Τσάλεντζερ, πήγαινα Λύκειο και το αυτί μου πήρε μια συζήτηση ανάμεσα σε δυό αγνώστους μου νεαρούς, λίγο μεγαλύτερους από μένα και από το περιεχόμενο της συζήτησης ήταν προφανές ότι ήταν Κνίτες. Ο ένας έσκιζε τα ρούχα του γιατί καθόμαστε κι ασχολούμαστε που καταστράφηκε ένα αμερικάνικο διαστημικό λεωφορείο και σκοτώθηκε μια π&τ@να δασκάλα (έτσι ακριβώς το είπε, το θυμάμαι 100%). Στη Σοβιετική Ένωση είχε γίνει λέει ένα τεράστιο δυστύχημα το '60 και σκοτώθηκαν εκατοντάδες επιστήμονες, μυαλά, όχι τίποτα τυχαίοι, γιατί δε στεναχωριόμαστε γι αυτούς;
Συγγνώμη αγαπητέ geopan, αλλά δε θα βάλουμε κανένα τροχονόμο στο πένθος μας και στο τι μας θλίβει. Είμαστε σοκαρισμένοι για το Μάντσεστερ και όχι για την Καμπούλ για παράδειγμα, επειδή ότι γίνεται στην Αγγλία μας αγγίζει περισσότερο από ότι γίνεται στο Αφγανιστάν, επειδή μιλαμε αγγλικά και όχι Παστούν, επειδή βλέπουμε σήριαλ του BBC και όχι της αφγανικής κρατικής τηλεόρασης, επειδή ξέρουμε τους Beatles και όχι αφγανούς τραγουδιστές, επειδή βλέπουμε τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ στο Champions League και όχι αφγανικό Πόλο (ξέρεις, εκείνο με την ψόφια κατσίκα), επειδή πολλοί από εμάς έχουν σπουδάσει στο Λονδίνο και όχι στην Κανταχάρ, επειδή, για να ανακεφαλαιώσω ΑΝΗΚΟΥΜΕ ΣΤΟΝ ΙΔΙΟ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ ΜΕ ΤΗΝ ΑΓΓΛΙΑ, ΕΙΜΑΣΤΕ ΚΙ ΕΜΕΙΣ ΔΥΣΗ, ΕΥΡΩΠΗ, ΠΕΣ ΤΟ ΟΠΩΣ ΤΟ ΘΕΣ, ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΣΙΑΤΙΚΗ ΧΩΡΑ.
Όπως αν πεθάνει η μητέρα ενός φίλου μου θα στενοχωρηθώ περισσότερο από ότι αν πεθάνει η μητέρα ενός αγνώστου, έτσι και όταν συμβαίνει κάτι τραγικό στη Δύση με θλίβει περισσότερο από ότι όταν συμβαίνει στην Ασία ή την Αφρική. Όχι επειδή είναι λιγότερο τραγικό από μόνος του το γεγονός, αλλά να, δεν είμαι ούτε Αφρικανός ούτε Ασιάτης, πως να το κάνουμε; Και δεν βλέπω κανένα λόγο να έχω ενοχές γι αυτό.