Ένα μεγάλο, κατά πολλούς ανυπέρβλητο, εμπόδιο κατά τη διάρκεια ενός μεγάλου διαστημικού ταξιδιού αλλά και σε οποιαδήποτε στερεή επιφάνεια σώματος του ηλιακού συστήματος που δεν έχει ατμόσφαιρα, είναι η γαλαξιακή και ηλιακή ακτινοβολία, ό,τι δηλαδή ονομάζουμε περιληπτικά ως διαστημικό καιρό.
Ο από τον Ήλιο προερχόμενος διαστημικός καιρός έχει σχετικά συχνές εκρηκτικές εκφάνσεις που γεμίζουν το ηλιακό σύστημα με υψίσυχνη ηλεκτρομαγνητική ακτινοβολία και σχετικά βαριά φορτισμένα σωματίδια (πρωτόνια, κατά βάση) με ενεργειακό περιεχόμενο το οποίο ο ανθρώπινος οργανισμός πολλές φορές δεν μπορεί να αντέξει.
Οι λεγόμενες «σκληρές» ακτίνες Χ αλλά κυρίως οι ακτίνες γ των μεγάλων ηλιακών εκλάμψεων έχουν τη δυνατότητα να παρέμβουν απευθείας στην έλικα του DNA με άμεσες και καταστροφικές συνέπειες.
Πρωτόνια πάνω από μια ενέργεια μπορούν να προκαλέσουν οξύ σύνδρομο ακτινοβολίας στον εγκέφαλο, τα άκρα και ζωτικά όργανα όπως οι πνεύμονες.
Σε περιπτώσεις μεγάλων ενεργειών οι δόσεις είναι θανατηφόρες, είτε ακαριαία είτε εντός λίγων 24ώρων.
Ακόμα και χωρίς τις ηλιακές εκρήξεις, οι γαλαξιακές κοσμικές ακτίνες στο βαθύ διάστημα, πέρα από την προστατευτική γήινη ατμόσφαιρα, μπορούν να συγκεντρώσουν δόσεις ακτινοβολίας ικανές να δημιουργήσουν μεγάλα προβλήματα.
Για το εξάμηνο ταξίδι στον Άρη, η συσσώρευση ακτινοβολίας ξεπερνά τη δόση που θα έπαιρνε ένας άνθρωπος στην επιφάνεια της θάλασσας σε 400 χρόνια!
Ας υποθέσουμε ότι το σκάφος που μεταφέρει αστροναύτες (όπως και ο Διεθνής Διαστημικός Σταθμός, άλλωστε) είναι σχετικά προστατευμένο από την ακτινοβολία.
Ως προς αυτό υπάρχουν τεχνολογικές λύσεις οι οποίες όμως ακόμα δοκιμάζονται.
Ας υποθέσουμε επίσης ο σχεδιασμός του ταξιδιού στον Άρη γίνεται σε περίοδο ηλιακού ελαχίστου δραστηριότητας ώστε να αποφευχθούν κατά το δυνατό οι απρόβλεπτες ηλιακές εκρήξεις.
Κάποια στιγμή το πλήρωμα θα φτάσει, ας υποθέσουμε ακμαίο, στον Άρη. Τι θα αντιμετωπίσει εφόσον βγει από το σκάφος;
Την ηλιακή και γαλαξιακή ακτινοβολία, με πολύ μικρότερη προφύλαξη αυτή τη φορά, μια πρακτικά ανύπαρκτη ατμόσφαιρα με ατμοσφαιρική πίεση περίπου 155 φορές μικρότερη αυτή της Γης (μη αναπνεύσιμη, αποτελούμενη κατά 95% από διοξείδιο του άνθρακα) και μέση θερμοκρασία –60 βαθμών Κελσίου (–125 βαθμοί Κελσίου στους πόλους και μέχρι 20 βαθμοί Κελσίου μια ζεστή καλοκαιρινή μέρα στον πλανητικό ισημερινό, η οποία όμως θα πέσει στους –75 βαθμούς το ίδιο κιόλας βράδυ).
Το ανθρώπινο σώμα θα πρέπει συνεχώς να βρίσκεται σε διαστημικό κοστούμι υπό πίεση, αλλιώς οι πνεύμονες θα διασταλούν ανεξέλεγκτα μέσα σε διάστημα λεπτών και θα διαρραγούν, με αποτέλεσμα τον ακαριαίο θάνατο.
Εκτεθειμένο δέρμα σημαίνει αυτόματο πάγωμα με ταυτόχρονη διάρρηξη των αιμοφόρων αγγείων.
Έξω από το σκάφος, λοιπόν, ο άνθρωπος χρειάζεται άμεσα ένα καταφύγιο, πιθανότερα σε φυσικές κοιλότητες και λιγότερο πιθανά, με βάση κάποιες ιδέες, σε φουσκωτές κατοικίες.
Όποια κι αν είναι η λύση, αυτός ο ζωτικός χώρος πρέπει να είναι ερμητικά κλειστός και να δημιουργηθεί αναπνεύσιμη ατμόσφαιρα η οποία να ανανεώνεται με ταυτόχρονη αποβολή του διοξειδίου του άνθρακα και ατμοσφαιρική πίεση όπως στη Γη.