Ώρες ώρες νομίζω πως χάνω την ώρα μου με ανούσιες σκέψεις και συνήθειες αντί να κάθομαι με το τηλεκοντρόλ στο χέρι αναζητώντας την ανοσία...
Μάλιστα...εκεί βρίσκεται η θεραπεία της ψυχής και του μυαλού...Στα φευγαλέα σκιρτήματα των πάνω άκρων ...Στις γρήγορες καθοδικές κινήσεις των δαχτύλων..Στα βαριεστημένα προτάγματα και το αφηρημένο βλέμμα...Ένα βλέμμα που ρουφά τον ρόλο του σαν έτοιμο από πάντα...Γριές που ζουν την δεύτερή τους νιότη με άλλον αέρα...Όχι αυτόν που φέρνει στην επιφάνεια το στερημένο παρελθόν,,αλλά με τον αέρα του νταβατζή που γουστάρει να λιντσάρει την πόρνη που σέρνει απ τα μαλλιά που και που....
Αυτήν που τόνε τρέφει.....Αυτήν που γέμισε με ουλές το σώμα της για να τον ευχαριστήσει....
Πως την πάτησα ετσι...Χριστούγεννα με εορταστικά προγράμματα και άκυρες ευχές...Δέκα ατάλαντοι γύρω από ένα τραπέζι να κλαίνε την μοίρα τους γεμίζοντας την τσέπη τους με άρτια περιβολή και Αριστοφανικό μανδύα...
Πολλά δεν ανέχομαι τελευταία αλλά δεν είναι τις ώρας...
Σε έναν τόσο μίζερο κόσμο πρέπει να σηκώνουμε το μεσαίο μας δάχτυλό ανά τακτά χρονικά διαστήματα και να του υπενθυμίζουμε πως σε αυτόν τον πλανήτη δεν υπάρχουν μόνο περήφανα άσπρα άλογα που τρέχουν με αγέρωχη κορμοστασιά στα καταπράσινα λιβάδια αλλά και τα σκουλήκια που πατούν άθελά τους.....
Τα οποία αναπαράγονται με ασύλληπτο ρυθμό σε πείσμα της αισθητικής ενός μέσου ανθρώπου...
Malevolent Creation
Σκουλήκι είκοσι ετών πλέον αν σκεφτούμε πως το 1991 κυκλοφόρησαν το πρώτο και φαρμακερό The Ten Commandments....
Τον δίσκο που διδάσκει καλλιτεχνικό πατινάζ για γορίλες...
Τον δίσκο που σέρνεται στο αίμα μου σαν άχρωμο αιμοσφαίριο έτοιμο να με μεταλλάξει σε κάτι απάνθρωπο,,χαοτικό...
Ίσως αυτό να θέλω...Καλύτερα χαοτικός και απρόβλεπτος παρά συγκεκριμένος και προβλέψιμος....
Πόσο ''αντέχει'' το αυτί του γείτονα;;Πραγματικά δεν με νοιάζει...Κάποτε με ένοιαζε χωρίς να συντρέχει λόγος...
Τώρα πλέον απανθρακώθηκαν και οι τελευταίες αμφιβολίες...Μόνον τον εαυτό μου θα πρέπει να ρωτάω αν με εκφράζει η όχι κάτι....
Ποιον να ρωτήσω...Αυτόν που συνομιλεί με την τηλεόραση που έχει απέναντί του;Η τον άλλον που αναζητά την αλήθεια σε ρομποτικά κρεμαστάρια και άοσμες φιγούρες;Ε όχι δα...
Είμαστε σε θέση να ξεχωρίσουμε την πορεία της μπασογραμμης και στα πιο δύσβατα τοπία....Αυτά που αποφεύγεις την παγίδα με την δαγκάνα και σε τσιμπάει το φίδι....Και στις δυο περιπτώσεις ο ακρωτηριασμός μοιάζει να είναι μια από τις καταλήξεις...
Άλλωστε τι το θέλουμε το ακέραιο σώμα όταν δεν παίζει το βλέμμα...
What's the point?
''...no one can destroy this malevolent creation...''
Μάλιστα...εκεί βρίσκεται η θεραπεία της ψυχής και του μυαλού...Στα φευγαλέα σκιρτήματα των πάνω άκρων ...Στις γρήγορες καθοδικές κινήσεις των δαχτύλων..Στα βαριεστημένα προτάγματα και το αφηρημένο βλέμμα...Ένα βλέμμα που ρουφά τον ρόλο του σαν έτοιμο από πάντα...Γριές που ζουν την δεύτερή τους νιότη με άλλον αέρα...Όχι αυτόν που φέρνει στην επιφάνεια το στερημένο παρελθόν,,αλλά με τον αέρα του νταβατζή που γουστάρει να λιντσάρει την πόρνη που σέρνει απ τα μαλλιά που και που....
Αυτήν που τόνε τρέφει.....Αυτήν που γέμισε με ουλές το σώμα της για να τον ευχαριστήσει....
Πως την πάτησα ετσι...Χριστούγεννα με εορταστικά προγράμματα και άκυρες ευχές...Δέκα ατάλαντοι γύρω από ένα τραπέζι να κλαίνε την μοίρα τους γεμίζοντας την τσέπη τους με άρτια περιβολή και Αριστοφανικό μανδύα...
Πολλά δεν ανέχομαι τελευταία αλλά δεν είναι τις ώρας...
Σε έναν τόσο μίζερο κόσμο πρέπει να σηκώνουμε το μεσαίο μας δάχτυλό ανά τακτά χρονικά διαστήματα και να του υπενθυμίζουμε πως σε αυτόν τον πλανήτη δεν υπάρχουν μόνο περήφανα άσπρα άλογα που τρέχουν με αγέρωχη κορμοστασιά στα καταπράσινα λιβάδια αλλά και τα σκουλήκια που πατούν άθελά τους.....
Τα οποία αναπαράγονται με ασύλληπτο ρυθμό σε πείσμα της αισθητικής ενός μέσου ανθρώπου...
Malevolent Creation
Σκουλήκι είκοσι ετών πλέον αν σκεφτούμε πως το 1991 κυκλοφόρησαν το πρώτο και φαρμακερό The Ten Commandments....
Τον δίσκο που διδάσκει καλλιτεχνικό πατινάζ για γορίλες...
Τον δίσκο που σέρνεται στο αίμα μου σαν άχρωμο αιμοσφαίριο έτοιμο να με μεταλλάξει σε κάτι απάνθρωπο,,χαοτικό...
Ίσως αυτό να θέλω...Καλύτερα χαοτικός και απρόβλεπτος παρά συγκεκριμένος και προβλέψιμος....
Πόσο ''αντέχει'' το αυτί του γείτονα;;Πραγματικά δεν με νοιάζει...Κάποτε με ένοιαζε χωρίς να συντρέχει λόγος...
Τώρα πλέον απανθρακώθηκαν και οι τελευταίες αμφιβολίες...Μόνον τον εαυτό μου θα πρέπει να ρωτάω αν με εκφράζει η όχι κάτι....
Ποιον να ρωτήσω...Αυτόν που συνομιλεί με την τηλεόραση που έχει απέναντί του;Η τον άλλον που αναζητά την αλήθεια σε ρομποτικά κρεμαστάρια και άοσμες φιγούρες;Ε όχι δα...
Είμαστε σε θέση να ξεχωρίσουμε την πορεία της μπασογραμμης και στα πιο δύσβατα τοπία....Αυτά που αποφεύγεις την παγίδα με την δαγκάνα και σε τσιμπάει το φίδι....Και στις δυο περιπτώσεις ο ακρωτηριασμός μοιάζει να είναι μια από τις καταλήξεις...
Άλλωστε τι το θέλουμε το ακέραιο σώμα όταν δεν παίζει το βλέμμα...
What's the point?
''...no one can destroy this malevolent creation...''