Και εγώ ανήκω σε αυτούς που ενώ μου άρεσε μέχρι το πέμπτο, στο τελευταίο επεισόδιο ξενέρωσα ελαφρώς. Ρεαλιστικό κλείσιμο χωρίς εντάσεις, με μια αίσθηση προχειρότητας και άντε να τελειώνουμε που θα ταίριαζε μεν σε μια αληθινή ιστορία και όχι τόσο σε δραματική σειρά μυστηρίου. Ο Γκραντ έχει εξελιχθεί πολύ ως δραματικός ηθοποιός, αλλά αυτές τις γκριμάτσες φλεγματικής εγγλέζικης αμηχανίας 30 χρόνια δεν μπορεί να τις κόψει. Η Κίντμαν απλά καλή, αν και με το γνωστό ελαφρώς μπλαζέ και ψηλομύτικο υφάκι της. Εμφανισιακά, όμως, δεν ξέρω τι έκανε και θύμιζε τον 40άρη εαυτό της. Γενικώς, για μια ακόμη φορά έχουμε μια σειρά που το βασικό ενδιαφέρον ήταν να βλέπεις μεγάλους σταρ να υποδύονται καθημερινούς ανθρώπους. Χωρίς αυτούς, η σειρά θα ήταν δυο σκαλιά κάτω. Από τους δευτεραγωνιστές ξεχώριζε ο Σάδερλαντ που όμως τον ήθελα σε περισσότερες σκηνές, ο πιτσιρικάς και βέβαια το θύμα και μάλιστα με διαφορά στήθους. Ειδική μνεία στην φωτογραφία του βετεράνου Άντονι Ντοντ Μαντλ που κατόρθωσε να αποδώσει την ψύχρα και τη μουντάδα της χειμωνιάτικης Νέας Υόρκης, όπως και στη σκηνοθεσία της Δανέζας Σουζάν Μπίερ που προσέδωσε έναν ελαφρύ ευρωπαικό τόνο στο όλο εγχείρημα. Εν ολίγοις, μια αξιόλογη σειρά που αξίζει μιας θέασης, χωρίς να είναι κάτι σπουδαίο.
Υ.Γ. Άλλη μια σειρά του HBO που αξίζει μια ματιά είναι το The Third Day με τον Τζούντ Λο. Κάτι μεταξύ Blair Witch και The Wicker Man αλλά Αγγλικά. Προτείνεται!