Το ανεπανάληπτο του ΕΣΥ ''Rachmaninoff, piano concerto No 2 , op. 18''
- Thread starter Δημοκηδής
- Start date
Δημήτρης Ν.
AVClub Fanatic
Απάντηση: Re: Απάντηση: Re: Απάντηση: Το ανεπανάληπτο του ΕΣΥ ''Rachmaninoff, piano c
μπα ...τίποτα το ιδιαίτερο . Οταν το ακούω απλώς , από το μυαλό μου περνάν εικόνες της παγωμένης ρωσσικής στέπας , κρύο , μοναξιά , θλίψη και περηφάνεια και γενικά χειμώνας . Αυτό είχα πεί , ότι δηλαδή είναι ότι πιό ρώσσικο στ' αυτιά μου ή σε ότι για μένα αντιπροσωπεύει η Ρωσσία στο μυαλό μου , αλλά με επανέφεραν στην τάξη οι καθαρολόγοι μας διότι ο Ραχ δεν υπήρχε βασικό μέλος της ρώσσικης σχολής . Που ενδεχομένως είναι σωστό από μία άποψη , αλλά εσφαλμένο από την άλλη , την προσωπική , αφού το τι εικόνες συναισθήματα κλπ μας δημιουργεί ένα έργο , μπορεί να είναι παντελώς άσχετες με τις μουσικολογικές αναλύσεις και την ένταξη κάθε συνθέτη σε εθνικές σχολές κλπ.
ΥΓ. με τρία παιδιά δεν σε παίρνει ....:grandpa: if you can catch my drift...
μπα ...τίποτα το ιδιαίτερο . Οταν το ακούω απλώς , από το μυαλό μου περνάν εικόνες της παγωμένης ρωσσικής στέπας , κρύο , μοναξιά , θλίψη και περηφάνεια και γενικά χειμώνας . Αυτό είχα πεί , ότι δηλαδή είναι ότι πιό ρώσσικο στ' αυτιά μου ή σε ότι για μένα αντιπροσωπεύει η Ρωσσία στο μυαλό μου , αλλά με επανέφεραν στην τάξη οι καθαρολόγοι μας διότι ο Ραχ δεν υπήρχε βασικό μέλος της ρώσσικης σχολής . Που ενδεχομένως είναι σωστό από μία άποψη , αλλά εσφαλμένο από την άλλη , την προσωπική , αφού το τι εικόνες συναισθήματα κλπ μας δημιουργεί ένα έργο , μπορεί να είναι παντελώς άσχετες με τις μουσικολογικές αναλύσεις και την ένταξη κάθε συνθέτη σε εθνικές σχολές κλπ.
ΥΓ. με τρία παιδιά δεν σε παίρνει ....:grandpa: if you can catch my drift...
supersonic
Μέλος Σωματείου
- 17 June 2006
- 49,351
έχω μιά και μοναδική εκτέλεση του έργου, που ήταν αυτή που μου γνώρισε τον συνθέτη και το έργο και μάλιστα μου την έκανε δώρο πριν από κάπου 20 χρόνια ό πεθερός μου, γνωστός και μη εξαιρετέος χαιφιντελίστας...
η εκτέλεση είναι με τον Tamas Vasary και την London symphony orchestra υπό τον Yuri Ahronovitch.
Η εκτέλεση περιλαμβάνει επίσης και το 4ο αλλά η διαφορά είναι μεγάλη (τουλάχιστον γιά μένα) υπέρ του 2ου.
Από τα αγαπημένα μου θα έλεγα, ένα από τα έργα που μιλάνε.
Ίσως δεν ήταν τυχαίο το ... all by myself
http://www.youtube.com/watch?v=6KlhhvfAhM4
η εκτέλεση είναι με τον Tamas Vasary και την London symphony orchestra υπό τον Yuri Ahronovitch.
Η εκτέλεση περιλαμβάνει επίσης και το 4ο αλλά η διαφορά είναι μεγάλη (τουλάχιστον γιά μένα) υπέρ του 2ου.
Από τα αγαπημένα μου θα έλεγα, ένα από τα έργα που μιλάνε.
Ίσως δεν ήταν τυχαίο το ... all by myself
http://www.youtube.com/watch?v=6KlhhvfAhM4
- 23 June 2006
- 9,975
πράγματι το 4ο, περιέργως πως, υπολείπεται κατά πολύ .....
για μένα το απολύτως κορυφαίο, το ιδιοφυές είναι το 3ο και ακολουθεί κατά πόδας το 2ο ..... τα άλλα δύο είναι πολύ πίσω ....
Ντοκ, que mon sort est amer, ah! sans amour s' en aller sur la mer ...... (Μπερλιόζ, νύκτες καλοκαιριού .... ) ...
για μένα το απολύτως κορυφαίο, το ιδιοφυές είναι το 3ο και ακολουθεί κατά πόδας το 2ο ..... τα άλλα δύο είναι πολύ πίσω ....
Ντοκ, que mon sort est amer, ah! sans amour s' en aller sur la mer ...... (Μπερλιόζ, νύκτες καλοκαιριού .... ) ...
teleologikos
New member
- 9 June 2008
- 92
Πολλοί ορκίζονται στην εκτέλεση του Byron Janis, ειδικά για το 3ο, επειδή δεν "σιροπιάζει". Την βρίσκω παρομοίως κι εγώ κορυφαία εκτέλεση επειδή ο Ραχμάνινωφ έχει υποφέρει τα πάνδεινα από τις πλείστες πιασάρικες εκτελέσεις - και κατά κυριολεξία εκτελέσεις που παραπέμπουν σε μπλόκα της Κοκκινιάς. Πολύ σπουδαίος πιανίστας ο Janis, έχει γίνει για μένα συνώνυμο του Ραχμάνινωφ ειδικά στο 3ο κονσέρτο. Πάρα πολύ δύσκολα ακούω άλλες εκτελέσεις κι από αυτές προτιμώ Χόροβιτς και Ασκενάζυ με Χάιτινκ. Δεν καταλαβαίνω γιατί έχει υπερεκτιμηθεί τόσο πολύ η Άργκεριχ, ούτε κρύο ούτε ζέστη οι ερμηνείες της, απλώς μια χωρίς βάθος δεξιοτεχνική ματιά με λίγο πιπέρι επάνω της.
Ανασύρω το νήμα για να καταθέσω κάποιες εντυπώσεις μου για την ερμηνεία του Krystian Zimerman (με Ozawa και Boston SO).
Δυό μέρες τώρα ακούω το κοντσέρτο με Zimerman και με Hough (με Litton και Dallas SO) για τον οποίο έγραψε ο Σπύρος παραπάνω.
Λοιπόν, στα δικά μου ταπεινά αυτιά ο Zimerman είναι σε δική του κλάση.
Ο Βρετανός έχει επιλέξει να ''τρέξει'' κάπως στο άνοιγμα του έργου αντίθετα με την κοινή πρακτική, ενώ ο Πολωνός ακολουθεί την πεπατημένη του συγκρατημένου tempo. Το αποτέλεσμα νομίζω ότι δικαιώνει τον Zimerman διότι με το tempo αυτό δημιουργεί την κατάλληλη δραματικότητα την οποία απαιτεί το έργο. Επίσης οι φράσεις του, πιανιστικά μιλώντας, είναι πιο ανάγλυφες και αναδύονται με μεγαλύτερη σαφήνεια και καθαρότητα από του Hough. Συνολικά ο Πολωνός προσφέρει μια ποιητική ερμηνεία από την αρχή μέχρι το τέλος με τις σωστές δόσεις ενέργειας όπου είναι απαραίτητο (3ο μέρος).
Η συνοδεία της Συμφωνικής της Βοστώνης με τον Ozawa είναι εξαιρετική και προσθέτει στο συνολικό αποτέλεσμα. Πολή καλή και η ηχογράφηση.
Και μια παρατήρηση για την ηχογράφηση του Hough / Litton. Οι ''φωστήρες'' της Hyperion :slapface: έχουν αφήσει τα χειροκροτήματα στο τέλος κάθε κοντσέρτου και εκεί που τελειώνει το έργο και ο ακροατής βρίσκεται σε ''πνευματική'' ανάταση έρχεται σαν σοκ ο κατακλυσμός των χειροκροτημάτων. Φανταστείτε ότι μόλις έχετε γευτεί ένα μεγάλο κρασί και περιμένοντας να νιώσετε την επίγευσή του να σας χώνει κάποιος στο στόμα ξινισμένο γάλα. Τέλος πάντων , προσωπική άποψη αυτή.
Δυό μέρες τώρα ακούω το κοντσέρτο με Zimerman και με Hough (με Litton και Dallas SO) για τον οποίο έγραψε ο Σπύρος παραπάνω.
Λοιπόν, στα δικά μου ταπεινά αυτιά ο Zimerman είναι σε δική του κλάση.
Ο Βρετανός έχει επιλέξει να ''τρέξει'' κάπως στο άνοιγμα του έργου αντίθετα με την κοινή πρακτική, ενώ ο Πολωνός ακολουθεί την πεπατημένη του συγκρατημένου tempo. Το αποτέλεσμα νομίζω ότι δικαιώνει τον Zimerman διότι με το tempo αυτό δημιουργεί την κατάλληλη δραματικότητα την οποία απαιτεί το έργο. Επίσης οι φράσεις του, πιανιστικά μιλώντας, είναι πιο ανάγλυφες και αναδύονται με μεγαλύτερη σαφήνεια και καθαρότητα από του Hough. Συνολικά ο Πολωνός προσφέρει μια ποιητική ερμηνεία από την αρχή μέχρι το τέλος με τις σωστές δόσεις ενέργειας όπου είναι απαραίτητο (3ο μέρος).
Η συνοδεία της Συμφωνικής της Βοστώνης με τον Ozawa είναι εξαιρετική και προσθέτει στο συνολικό αποτέλεσμα. Πολή καλή και η ηχογράφηση.
Και μια παρατήρηση για την ηχογράφηση του Hough / Litton. Οι ''φωστήρες'' της Hyperion :slapface: έχουν αφήσει τα χειροκροτήματα στο τέλος κάθε κοντσέρτου και εκεί που τελειώνει το έργο και ο ακροατής βρίσκεται σε ''πνευματική'' ανάταση έρχεται σαν σοκ ο κατακλυσμός των χειροκροτημάτων. Φανταστείτε ότι μόλις έχετε γευτεί ένα μεγάλο κρασί και περιμένοντας να νιώσετε την επίγευσή του να σας χώνει κάποιος στο στόμα ξινισμένο γάλα. Τέλος πάντων , προσωπική άποψη αυτή.
Μια και το βρήκα τυχαία σήμερα, το παραθέτω, ως σημαντικό για ιστορικούς λόγους.
Ο ίδιος ο Sergey Rachmaninov ερμηνεύει το πρώτο μέρος του 2ου του κονσέρτου, υπό τον Leopold Stokowski.
http://www.youtube.com/watch?v=x8l37utZxMQ&feature=related
Μια τρανή απόδειξη για τα δικά μου αυτιά, ότι η ερμηνεία είναι μια τόσο μεγάλη τέχνη όσο και η σύνθεση, ο ερμηνευτής πολλές φορές μπορεί να αναδείξει ένα έργο πολύ καλύτερα απ'ότι ο ίδιος ο δημιουργός του, ακόμα κι αν ο τελευταίος υπήρξε και ο ίδιος δεξιοτέχνης του πιάνου.
Παραθέτω δε και την αρχή του ιδίου μέρους από τον Lang Lang, έναν πιανίστα που έρχεται πολύ συχνά να διαψεύσει την "εύκολη λύση" περί κινέζων - robots που παίζουν μηχανικά χωρίς κανένα συναίσθημα και μακριά από το πνεύμα του έργου. Ο Lang Lang τολμάει να δώσει μια δική του ερμηνεία μακριά από την πεπατημένη, (κάτι πολύ σημαντικό για έναν καλλιτέχνη που δεν έχει φτάσει ακόμα τα 30 του), παίρνοντας ένα πολύ αργό tempo που ξενίζει... όμως μετά, πάντα κατά την άποψη μου, αναδεικνύει πολλά στοιχεία του έργου που χάνονται ίσως σε άλλες ερμηνείες... προσέξτε για παράδειγμα το καμπαναριό που ζωγραφίζεται από τις πρώτες συγχορδίες στα πρώτα μέτρα....
http://www.youtube.com/watch?v=C6N_CGgGk2s
ΥΓ: Κάτι που είναι εντυπωσιακό σ'αυτό το έργο, είναι το πόσο "εύπεπτο" είναι από ανθρώπους που δεν είχαν ποτέ ξανά επαφή με τη λόγια μουσική. Έχω ακούσει παροιμιώδεις αντιδράσεις από συναδέλφους μηχανικούς βραδιές στο σπίτι μου όταν τους έβαζα να ακούσουν πράγματα... στο συγκεκριμένο έμειναν όλοι καθηλωμένοι ως το τέλος..
Ο ίδιος ο Sergey Rachmaninov ερμηνεύει το πρώτο μέρος του 2ου του κονσέρτου, υπό τον Leopold Stokowski.
http://www.youtube.com/watch?v=x8l37utZxMQ&feature=related
Μια τρανή απόδειξη για τα δικά μου αυτιά, ότι η ερμηνεία είναι μια τόσο μεγάλη τέχνη όσο και η σύνθεση, ο ερμηνευτής πολλές φορές μπορεί να αναδείξει ένα έργο πολύ καλύτερα απ'ότι ο ίδιος ο δημιουργός του, ακόμα κι αν ο τελευταίος υπήρξε και ο ίδιος δεξιοτέχνης του πιάνου.
Παραθέτω δε και την αρχή του ιδίου μέρους από τον Lang Lang, έναν πιανίστα που έρχεται πολύ συχνά να διαψεύσει την "εύκολη λύση" περί κινέζων - robots που παίζουν μηχανικά χωρίς κανένα συναίσθημα και μακριά από το πνεύμα του έργου. Ο Lang Lang τολμάει να δώσει μια δική του ερμηνεία μακριά από την πεπατημένη, (κάτι πολύ σημαντικό για έναν καλλιτέχνη που δεν έχει φτάσει ακόμα τα 30 του), παίρνοντας ένα πολύ αργό tempo που ξενίζει... όμως μετά, πάντα κατά την άποψη μου, αναδεικνύει πολλά στοιχεία του έργου που χάνονται ίσως σε άλλες ερμηνείες... προσέξτε για παράδειγμα το καμπαναριό που ζωγραφίζεται από τις πρώτες συγχορδίες στα πρώτα μέτρα....
http://www.youtube.com/watch?v=C6N_CGgGk2s
ΥΓ: Κάτι που είναι εντυπωσιακό σ'αυτό το έργο, είναι το πόσο "εύπεπτο" είναι από ανθρώπους που δεν είχαν ποτέ ξανά επαφή με τη λόγια μουσική. Έχω ακούσει παροιμιώδεις αντιδράσεις από συναδέλφους μηχανικούς βραδιές στο σπίτι μου όταν τους έβαζα να ακούσουν πράγματα... στο συγκεκριμένο έμειναν όλοι καθηλωμένοι ως το τέλος..
Last edited:
Όντως πολύ ενδιαφέρων ο Λανγκ Λανγκ. Τελικά δεν υπάρχει έλλειψη σε νέους ικανούς σολίστες (πιανίστες, βιολονίστες κλπ.). Στους μαέστρους και στους τραγουδιστές όπερας είναι το πρόβλημα...
Απέκτησα και εγώ την περίφημη ερμηνεία του Ρίχτερ στην DG. Μου θύμισε...τον Πύρρο Δήμα στην τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας (μη γελάτε!). Αν θυμάστε, ο Δήμας κρατούσε τη σημαία στο ένα χέρι και χωρίς λουρί, σαν λαμπάδα.
Έτσι και ο Ρίχτερ, είναι σαν ένας πνευματικός αρσιβαρίστας που καλείται να σηκώσει ένα κεράκι, ένας Άτλας της μουσικής που μπορεί να σηκώσει στους ώμους του τη Γη του Μπαχ ή του Beethoven, αλλά εδώ κρατάει ένα μωρό. Χρησιμοποιεί την απίστευτη διεισδυτικότητά του για να φτάσει ως τον πυρήνα της μουσικής που ερμηνεύει (όπως πάντα) αλλά ο πυρήνας... σχεδόν δεν υπάρχει. Η μουσική του Ραχμάνινοφ μπορεί να μην είναι εκατό τοις εκατό βιρτουόζικη επίδειξη, όπως ίσως να θεωρούταν κάποτε, αλλά δεν έχει και το πνευματικό βάθος του Brahms.
Και πριν με κατακεραυνώσει ο Δημοκηδής επειδή θυμήθηκα να μπω μετά από 3 χρόνια να ποστάρω στην παρουσίασή του για να κακολογήσω το έργο που παρουσίασε, να διευκρινίσω ότι το 2ο Κοντσέρτο του Ραχμάνινοφ είναι από τα έργα που ακούω κάθε 15 μέρες περίπου, από τα πλέον αγαπημένα μου, και η παρουσίασή του Σπύρου καταπληκτική.
Αγαπημένες ηχογραφήσεις μου η πολύ γνωστή των Rubinstein/Reiner, αλλά και η λυρικότατη των Τζίνα Μπαχάουερ και Allain Lombard στην Erato. Η Μπαχάουερ αποφεύγει τις ακρότητες και το υπερβολικό πάθος, η ανάγνωσή της θα μπορούσε να χαρακτηριστεί "αριστοκρατική". Εξαιρετική ηχογράφηση.
Έτσι και ο Ρίχτερ, είναι σαν ένας πνευματικός αρσιβαρίστας που καλείται να σηκώσει ένα κεράκι, ένας Άτλας της μουσικής που μπορεί να σηκώσει στους ώμους του τη Γη του Μπαχ ή του Beethoven, αλλά εδώ κρατάει ένα μωρό. Χρησιμοποιεί την απίστευτη διεισδυτικότητά του για να φτάσει ως τον πυρήνα της μουσικής που ερμηνεύει (όπως πάντα) αλλά ο πυρήνας... σχεδόν δεν υπάρχει. Η μουσική του Ραχμάνινοφ μπορεί να μην είναι εκατό τοις εκατό βιρτουόζικη επίδειξη, όπως ίσως να θεωρούταν κάποτε, αλλά δεν έχει και το πνευματικό βάθος του Brahms.
Και πριν με κατακεραυνώσει ο Δημοκηδής επειδή θυμήθηκα να μπω μετά από 3 χρόνια να ποστάρω στην παρουσίασή του για να κακολογήσω το έργο που παρουσίασε, να διευκρινίσω ότι το 2ο Κοντσέρτο του Ραχμάνινοφ είναι από τα έργα που ακούω κάθε 15 μέρες περίπου, από τα πλέον αγαπημένα μου, και η παρουσίασή του Σπύρου καταπληκτική.
Αγαπημένες ηχογραφήσεις μου η πολύ γνωστή των Rubinstein/Reiner, αλλά και η λυρικότατη των Τζίνα Μπαχάουερ και Allain Lombard στην Erato. Η Μπαχάουερ αποφεύγει τις ακρότητες και το υπερβολικό πάθος, η ανάγνωσή της θα μπορούσε να χαρακτηριστεί "αριστοκρατική". Εξαιρετική ηχογράφηση.
Σήμερα το πρωί μου έστειλε ένας φίλος ένα λινκ με μια συναυλία με το 2ο παιγμένο από έναν 15χρονο prodigy Ρώσο. Του απάντησα ξινισμένα και ολίγον κομπλεξικά ότι "όχι άλλες επιδείξεις πιτσιρικάδων, αυτά είναι για τα τσίρκα, όχι για τη μουσική". Επέμενε, και έκατσα και άκουσα.
Από τις ελάχιστες φορές στη ζωή μου που παρακολουθώ συναυλία με πιτσιρικά απ'την αρχή ως το τέλος, και αφοσιώνομαι στη μουσική και όχι στο "καλός για την ηλικία του", "υποσχόμενος", κλπ κλπ κλπ. Ο μικρός τραγουδάει κανονικά. Έχει συναίσθηση του τι παίζει, ερμηνεύει, φραζάρει, και, αν κρίνει κανείς κι απ'την εικόνα, το ευχαριστιέται πιο πολύ από μας που τον ακούμε. Εντάξει, δεν είναι ακριβώς "μικρός", όμως είναι ακόμα έφηβος, και πολύ πιο ώριμος από καριερίστες της σειράς. Βοηθάει ίσως και η έντονη μελωδικότητα του έργου, αλλά ήταν μια γεμάτη συναυλία, ίσως απ'τα καλύτερα 2α που έχω "δει" σε αναμεταδόσεις και συνήθως τα περνάω στο FF..
Alexander Malofeev, κρατήστε το όνομα.
Στο λινκ φαίνεται trailer μόνο, αλλά με δωρεάν εγγραφή βλέπετε ολόκληρη τη συναυλία. Αν δεν είστε μέλη γραφτείτε, είναι τσάμπα και κατά καιρούς έχει πολύ μεγάλες συναυλίες, και φρέσκιες.
http://www.medici.tv/en/concerts/kr...achmaninov-and-stravinsky-alexander-malofeev/
Από τις ελάχιστες φορές στη ζωή μου που παρακολουθώ συναυλία με πιτσιρικά απ'την αρχή ως το τέλος, και αφοσιώνομαι στη μουσική και όχι στο "καλός για την ηλικία του", "υποσχόμενος", κλπ κλπ κλπ. Ο μικρός τραγουδάει κανονικά. Έχει συναίσθηση του τι παίζει, ερμηνεύει, φραζάρει, και, αν κρίνει κανείς κι απ'την εικόνα, το ευχαριστιέται πιο πολύ από μας που τον ακούμε. Εντάξει, δεν είναι ακριβώς "μικρός", όμως είναι ακόμα έφηβος, και πολύ πιο ώριμος από καριερίστες της σειράς. Βοηθάει ίσως και η έντονη μελωδικότητα του έργου, αλλά ήταν μια γεμάτη συναυλία, ίσως απ'τα καλύτερα 2α που έχω "δει" σε αναμεταδόσεις και συνήθως τα περνάω στο FF..
Alexander Malofeev, κρατήστε το όνομα.
Στο λινκ φαίνεται trailer μόνο, αλλά με δωρεάν εγγραφή βλέπετε ολόκληρη τη συναυλία. Αν δεν είστε μέλη γραφτείτε, είναι τσάμπα και κατά καιρούς έχει πολύ μεγάλες συναυλίες, και φρέσκιες.
http://www.medici.tv/en/concerts/kr...achmaninov-and-stravinsky-alexander-malofeev/
Last edited:
Ολόκληρο το κοντσέρτο από τον μικρό.
Πολύ καλή και η Τοκκάτα του Prokofiev που παίζει ως encore (στο 35:00). Χαριτωμένο το σκηνικό όπου ο μαέστρος αγκαλιάζει και καθίζει τον μάλλον αμήχανο μικρό για να παίξει encore.
https://www.youtube.com/watch?v=LlZpEoVKytI
Πολύ καλή και η Τοκκάτα του Prokofiev που παίζει ως encore (στο 35:00). Χαριτωμένο το σκηνικό όπου ο μαέστρος αγκαλιάζει και καθίζει τον μάλλον αμήχανο μικρό για να παίξει encore.
https://www.youtube.com/watch?v=LlZpEoVKytI
Last edited:
Cicadelic Ranger
AVClub Fanatic
- 16 December 2014
- 15,302
Τωρα το ανακαλυπτω το νημα.
Εξαιρετικη παρουσιαση και "αρωγος" η συζευξη των σχολειων.
Βλεπω εχει πολλους ραχμανινοφιστες το νημα. Οπως εχω παρατηρησει οτι εχει και πολλους μαλεριανους.
Δεν ειμαι ουτε το ενα ουτε το αλλο, αλλα το εργο τους με ενδιαφερει και που και που το ακουω-μελεταω.
Εγω το εχω απο Ασκεναζυ απο Αλγεριχ σιγουρα και απο καποιους αλλους που δεν θυμαμαι τωρα.
Αλλα σιγουρα οχι απο Janis ουτε απο Lang Lang οποτε μου δωθηκε η περιεργεια να το ψαξω. Και απο Τσιμερμαν επισης θα με ενδιεφερε να το ακουσω.
Παντως ο Ασκεναζυ με καλυπτει.
Επι τη ευκαρια θα ανακαλυψω και τον πιτσιρικα, αν και ποτε δνε μ'αρεσε να βλεπω παιδια θαυματα. Μου προκαλουσαν ενα περιεργο συναισθημα αμηχανιας.
Εξαιρετικη παρουσιαση και "αρωγος" η συζευξη των σχολειων.
Βλεπω εχει πολλους ραχμανινοφιστες το νημα. Οπως εχω παρατηρησει οτι εχει και πολλους μαλεριανους.
Δεν ειμαι ουτε το ενα ουτε το αλλο, αλλα το εργο τους με ενδιαφερει και που και που το ακουω-μελεταω.
Εγω το εχω απο Ασκεναζυ απο Αλγεριχ σιγουρα και απο καποιους αλλους που δεν θυμαμαι τωρα.
Αλλα σιγουρα οχι απο Janis ουτε απο Lang Lang οποτε μου δωθηκε η περιεργεια να το ψαξω. Και απο Τσιμερμαν επισης θα με ενδιεφερε να το ακουσω.
Παντως ο Ασκεναζυ με καλυπτει.
Επι τη ευκαρια θα ανακαλυψω και τον πιτσιρικα, αν και ποτε δνε μ'αρεσε να βλεπω παιδια θαυματα. Μου προκαλουσαν ενα περιεργο συναισθημα αμηχανιας.