Χάθηκα λίγο από το φόρουμ αυτές τις μέρες(δεν νομίζω να το πρόσεξε και κανείς).
Ο λόγος δεν ήταν φωτογραφικός.
Το Σάββατο έτρεξα τον πρώτο μου ημιμαραθώνιο και τις επόμενες μέρες ανάρρωνα σωματικά και ψυχικά.
Είναι ωραίο να κάνεις όνειρα αλλά το πραγματικά ωραίο είναι αυτά να πραγματοποιούνται.
Αυτό που φαίνεται στη φωτογραφία είναι η εικόνα που είχα φανταστεί όλο το χειμώνα.
Κάθε βράδυ με κρύο, με αέρα, με βροχή που πήγαινα και έτρεχα σε κάθε βήμα μου έβλεπα αυτή τη στιγμή.
Να τερματίζω κρατώντας από το χέρι τις κόρες μου.
Η φωτογραφία είναι από τη γυναίκα του κουμπάρου με μια nikon 1 j1 (υπάρχει και σε καλύτερη ποιότητα).
Είναι η στιγμή που λέμε εδώ μέσα και είναι πάνω από τον εξοπλισμό ίσως και το φωτογράφο.
Τα τελευταία χρόνια που φωτογραφίζω δεν έχω πολλές φωτογραφίες μου αυτή μου αρκεί και θα την κάνω αφίσα.
Τα λόγια είναι λίγα για να περιγράψω το συναίσθημα όταν μετά από 2,5 ώρες τρεξίματος έφτασα στην τελική ευθεία
και αντίκρισα φίλους και συγγενείς να με περιμένουν και να με χειροκροτούν.
Έχω νιώσει πολλές έντονες στιγμές στη ζωή μου αλλά αυτή είχε κάτι το ξεχωριστό.
Και κάθε φορά που βλέπω τις φωτογραφίες νιώθω το ίδιο ξανά και ξανά.
Χαλάλι και ο πόνος και η φλεγμονή στον τένοντα του πέλματος που θα με ταλαιπωρήσει για λίγες μέρες ακόμη
και θα μου στερήσει και τον αγώνα των 10χλμ στη Σύρο αυτό το Σάββατο.
Ναι δεν είναι και τόσο φωτογραφικά αυτά που έγραψα αλλά ήθελα να τα μοιραστώ με τους φίλους μου εδώ μέσα.
Υ.Γ. Λόγω δουλειάς και αγάπης για το αθλητισμό έχω ζήσει πολλές οριακές καταστάσεις με υπερπροσπάθειες,
τραυματισμούς και άλλα πολλά όμως το να έχει σταματήσει να τρέχει το σώμα και να συνεχίζει το μυαλό
πρώτη φορά το έζησα και θέλω να το ξαναζήσω.