Εικονομάχοι!
The Monkees -
Head (Δεκέμβριος 1968, Colgems)
Τραγούδια: A1 Opening Ceremony, A2 Porpoise Song (Theme From "Head") (Goffin, King), A3 Ditty Diego - War Chant (Nicholson, Rafelson), A4 Circle Sky (Nesmith), A5 Supplicio, A6 Can You Dig It (Tork), A7 Gravy, B1 Superstitious, B2 As We Go Along (King, Stern), B3 Dandruff?, B4 Daddy's Song (Nilsson), B5 Poll, B6 Long Title: Do I Have To Do This All Over Again (Tork), B7 Swami - Plus Strings, Etc. (Ken Thorne)
Μουσικοί: Micky Dolenz (A2, A6, B2) (κύρια φωνητικά), Davy Jones (B4) (κύρια φωνητικά, μαράκες), Mike Nesmith (A4) (κύρια φωνητικά) / (A4, B4) (ηλεκτρική & ακουστική κιθάρα) / (A4) (ηλεκτρικό όργανο, κρουστά), Peter Tork (B6) (κύρια φωνητικά, ηλεκτρική κιθάρα)
- με τους:
Jack Nitzsche (A2, B2) / Shorty Rogers (B4) (ενορχήστρωση), Russ Titelman (A2) (διεύθυνση ορχήστρας, κύμβαλο), John Raines (A2, B2) / Mike Ney (A2) / Eddie Hoh (A4, B4) / Buddy Miles (A6) / Dewey Martin (A6, B6) / Earl Palmer (B2) Denny Bruce (B2) (τύμπανα, κρουστά), Danny "Kootch" Kortchmar (A2, B2) / Ken Bloom (A2, B2) / Keith Allison (A4) / Bill Chadwick (A4) / Carole King (B2) / Neil Young (B2) / Ry Cooder (B2) / Lance Wakely (B6) / Stephen Stills (B6) (κιθάρα), Doug Lubahn (A2) / John Gross (A4) / Richard Dey (A4, B4) / Harvey Newmark (B2) / Lance Wakely (B6) (μπάσο), Clyde "Whitey" Hoggan (A2) / Jerry Scheff (A2) / Jim Hughart (A2) / Max Bennett (A2) (όρθιο μπάσο), David Filerman (A2) / Gregory Bemko (A2) / Jacqueline Lustgarten (A2) / Jan Kelley (A2) / Eleanor Slatkin (B4) / Emmet Sargeant (B4) / Justin Ditullio (B4) / Ray Kramer (B4) (τσέλο), Michel Rubini (A3) / Harry Nilsson (B4) (πιάνο), Leon Russell (A2) / Ralph Schuckett (A2) (πλήκτρα), Dick Leith (B4) / Lew McCreary (B4) (τρομπόνι), Buddy Childers (B4) / Pete Candoli (B4) / Tony Terran (B4) (τρομπέτα), Cappy Lewis (B4) / Stu Williamson (B4) (φλούγκελχορν), Bill Hinshaw (A2) / Jules Jacob (A2) (ξύλινα & χάλκινα πνευστά)
Παραγωγή: The Monkees, Gerry Goffin (A2)
Ηχογραφήθηκε τον Δεκέμβριο του 1967 μέχρι τον Αύγουστο του 1968, στα
California Recorders, Wally Heider Recording, RCA Victor Studios, Western Recorders, Original Sound Recording Studio και
Sunset Sound Recorders, Χόλιγουντ
Michael Nesmith, Davy Jones, Micky Dolenz, Peter Tork, στο
Head (1968)
«Έι, γεια, είμαστε οι Monkees, ξέρετε ότι μας αρέσει να ευχαριστούμε
Μια κατασκευασμένη εικόνα χωρίς φιλοσοφίες...»
Ο
Bob Rafelson και ο
Bert Schneider ήταν συνεργάτες για έναν και μόνο λόγο: να κάνουν ταινίες. Το πρώτο τους εγχείρημα ήταν η σύλληψη και το κάστινγκ των
Monkees, μιας τηλεοπτικής σειράς που ξεκίνησε στη νιρβάνα του κινηματογραφικού ντεμπούτου,
A Hard Day's Night των
Beatles. Το σκανταλιάρικο δίδυμο του Χόλιγουντ, προσδοκούσε στην επιτυχία των
Monkees για να μπορέσει τελικά να φτιάξει το είδος των ταινιών που επιθυμούσε - καλλιτεχνικές, αστείες και συχνά κυνικές.
Η τηλεοπτική σειρά κρατούσε το γκρουπ σε πλήρη απασχόληση μέχρι τη στιγμή που αποφάσισε να κάνει κάτι εντελώς διαφορετικό, δισκογραφικά αλλά και κινηματογραφικά. Η ιδέα της ταινίας άρχισε να υλοποιείται, όταν οι
Jack Nicholson και
Bob Rafelson ανέλαβαν το σενάριο και την παραγωγή της παράλογης, παράξενης και συχνά όμορφης ταινίας
Head, του 1968.
Σε σκηνοθεσία του
Rafelson και εκτελεστικό παραγωγό τον
Schneider, η ταινία παίρνει τους
Monkees από την οθόνη της τηλεόρασης, στην πρώτη τους κινηματογραφική περιπέτεια, σε μια προσπάθεια που απόλυτα δεν περίμενε κανείς, φυσικά ούτε οι οπαδοί της μπάντας. Οι κινηματογραφόφιλοι, κουλτουριάρηδες και άλλοι παρόμοιοι σνόμπαραν σίγουρα καθετί που έπρεπε να ασχοληθεί με ένα «
ψεύτικο συγκρότημα από την τηλεόραση για εφήβους». Η ταινία, είναι σουρεαλιστική, σατιρική, ζωντανή, γεμάτη μουσική, χρώμα και ενέργεια, ένα εξαιρετικά διασκεδαστικό, τεχνικολόρ κιτς θέαμα.
«Ελπίζουμε να σας αρέσει η ιστορία μας, αν και δεν είναι μόνο μια.
Δηλαδή, υπάρχουν πολλές, για περισσότερη διασκέδαση!»
Η μουσική που συγκροτήθηκε για την ταινία και εμφανίστηκε αντίστοιχα στο άλμπουμ με το ίδιο όνομα ήταν, ωστόσο, εξαιρετική. Υπάρχουν μόνο έξι "αληθινά τραγούδια" - επτά, αν συμπεριληφθεί ο προφορικός "ψαλμός" -, αλλά η ποιότητα αυτής της συλλογής, γενικά, οδηγεί στην καλύτερη δουλειά που έκαναν ποτέ οι
Monkees.
Ο
Jack Nicholson με τους
Monkees μεταξύ των λήψεων της ταινίας
Head (φωτογραφία
Henry Diltz)
Μετά την "
Opening Ceremony"/Εναρκτήρια Τελετή, έρχεται η πρώτη μεγάλη στιγμή με το θεματικό τραγούδι της ταινίας, "
Porpoise Song (Theme from Head)", των
Gerry Goffin/Carole King. Αυτό το υπέροχο τραγούδι, με την πλούσια ενορχήστρωση που το διαποτίζει στην ψυχεδέλεια, δίνει τον τόνο του φιλμ μάλλον εξαιρετικά. Η υπόθεση είναι ότι οι
Monkees προσπαθούν να απεγκλωβίσουν τους εαυτούς τους, να απελευθερωθούν από το ίματζ, το πλαστογράφημα του Χόλιγουντ, το μεγαλειώδες ψέμα... Η όμορφη παραγωγή είναι του συν-συγγραφέα
Gerry Coffin και η εξαιρετική ερμηνεία, από τον
Micky Dolenz. Τα έγχορδα, τα μελωδικά κουδούνια και το όργανο χτίζονται αργά, καθώς το τραγούδι ξεσπά στον αρχικό του στίχο. Το κομμάτι διατηρεί στοιχεία της εφήμερης γοητείας των πιο εμπορικών επιτυχιών της μπάντας, αλλά ενσωματώνεται άνετα στις ευαισθησίες της ποπ ψυχεδέλειας του 1968.
«Λες ότι είμαστε κατασκευασμένοι, μ' αυτό όλοι συμφωνούμε
Έτσι, κάνε την επιλογή σου και θα χαρούμε να μην απελευθερωθούμε ποτέ!»
Ο
Mike Nesmith παίρνει τον κεντρικό ρόλο με το ασταμάτητο ριφ και τα σεξουαλικά μουγκρητά του εξαίρετου "
Circle Sky", ένα τραγούδι που ερμηνεύεται ζωντανά στην ταινία και από τους τέσσερις
Monkees. Το κομμάτι του άλμπουμ είναι μια στούντιο έκδοση, με τον
Mike στα φωνητικά και την κιθάρα, υποστηριζόμενο από στούντιο μουσικούς. Αυτό το κάντρι-ρόκερ έχει μια αόριστη αίσθηση ροκαμπίλι, με πρόδηλους τους τεξάνικους ρυθμούς του
Nesmith.
Ο
Peter Tork συνεισφέρει ως τραγουδοποιός στο
Head, με δύο δικές του εξαιρετικές πρωτότυπες συνθέσεις στο σάουντρακ. Το πρώτο είναι το μεσανατολίτικα-χρωματισμένο "
Can You Dig It", που στην αρχή δημιουργήθηκε ως ντέμο κατά τη διάρκεια των σέσιον του
Headquarters. Το τραγούδι επανεξετάστηκε για το
Head και ενώ αρχικά τα κύρια φωνητικά ήταν του
Peter (εδώ παίζει κιθάρα και μπάσο) στη ταινία κατέληξε σε μια διασκευή με τον
Micky στην ερμηνεία. Ένα όμορφο καλειδοσκοπικό κομμάτι, με ταξιδιάρικους και παλαβούς στίχους εμπνευσμένους από το Τάο Τε Τσινγκ, υπογραμμισμένους από μοδάτη αργκό των '60ς.
«Για όσους αναζητούν νόημα και διαμορφώνονται από τα γεγονότα
Θα μπορούσαμε να σας πούμε ένα πράγμα, αλλά μόλις το ανακαλέσαμε...»
Το ήρεμο ακουστικό "
As We Go Along", διαθέτει μερικά από τα καλύτερα φωνητικά του
Micky σε οποιοδήποτε τραγούδι των
Monkees, ένα εντυπωσιακό κομμάτι των
Carole King και
Toni Stern. Αναμφίβολα, είναι το πιο γλυκό, συναισθηματικά ευάλωτο και δραματικά άμεσο κομμάτι στο άλμπουμ, μια απλή έκκληση να πετάξετε τις άμυνές σας και να ανοίξετε τον εαυτό σας σε ένα αγαπημένο σας πρόσωπο. Πέρα από τον ταλαντούχο
Micky, κιθάρα παίζει η
Carole King, συνοδευόμενη από τους
Ry Cooder και
Neil Young.
Ο θρυλικός
Harry Nilsson έκανε μερικές από τις πρώτες του επιτυχίες γράφοντας τραγούδια για τους
Monkees. Αυτό επαναλαμβάνεται και με το "
Daddy's Song", ένα τραγούδι-και-χορευτικό που εντυπωσιάζει, παρουσιάζοντας τον
Davy Jones σε μια ενθουσιώδη μουσικοθεατρική παράσταση με τους στίχους να περιγράφουν λεπτομερώς τους θρήνους ενός ανθρώπου μετά την εγκατάλειψή του από έναν αγαπημένο πατέρα. Η γυναίκα που ο
Davy χορεύει μαζί της στην ταινία, είναι η
Toni Basil, της Τοπ-40 επιτυχίας του 1982, "
Mickey".
«Ξέρουμε ότι δεν έχει σημασία, γιατί αυτό που ήρθες να δεις
Είναι αυτό που θα θέλαμε να δώσουμε, και δώσ' το μια, δυο, τρεις!»
Το τελευταίο "κανονικό" τραγούδι στο άλμπουμ είναι η δεύτερη από τις δύο συνθέσεις του
Peter Tork, "
Long Title: Do I Have To Do This All Over Again" και ενώ υπολείπεται από το "
Can You Dig It", παραμένει ποιοτικό, ένα ρόκερ με γρήγορο ρυθμό. Ο
Pete τραγουδάει, παίζει κιθάρα και μπάσο ενώ ο
Stephen Stills "μεγαλουργεί" σ' όλο το κομμάτι.
Οι στίχοι του "
Ditty Diego - War Chant", που υπάρχουν διάσπαρτοι στο κείμενο, γράφτηκαν από τον
Jack Nicholson και τον
Bob Rafelson και αυτό αποτελεί τη Διακήρυξη των Αρχών της ταινίας. Είναι προφανές ότι οι
Monkees αυτοσαρκαζόμενοι, επιχειρούν τη διάλυση της δημόσιας εικόνας τους.
«Αλλά μπορεί να έρθουν τρία, δύο, ένα, δύο - ή άλμα από το εννιά στο πέντε
Και όταν βλέπεις το τέλος να πλησιάζει / Η αρχή μπορεί να ξεπροβάλλει!»
Το υπόλοιπο του άλμπουμ είναι (εμβόλιμα) ηχητικά κλιπ από την ταινία, αποσπάσματα διαλόγου, αφηγήσεις, ενορχηστρώσεις... που συμβάλλουν σίγουρα στην ολοκλήρωση της εμπειρίας. Το άλμπουμ είναι μια πειραματική απόκλιση από την τυποποιημένη ποπ μουσική που εκτόξευσε το γκρουπ στην επιτυχία, παρουσιάζοντας το πλήρες εύρος του ταλέντου και της δημιουργικότητας που οι
Monkees ήταν ικανοί και είχαν αγωνιστεί να παρουσιάσουν εδώ και χρόνια, πριν την κυκλοφορία του
Head. Η απλοϊκή και εύκολα διανεμημένη στις μάζες μπάμπλγκαμ ποπ είχε δώσει τη θέση της σε κάτι εντελώς διαφορετικό, ονειρικό, ενδοσκοπικό και αποδομητικό του μέχρι τότε προφίλ τους...
(****1/2, πηγές: εξώφυλλο, wikipedia.org, Andrew Sandoval, The Monkees: The Day-By-Day Story of the 60s TV Pop Sensation, 2005)
Peter Tork, Michael Nesmith, Davy Jones, Micky Dolenz