Οι ταινίες της ζωής μας....

Emilot said:

Σαν σήμερα γεννήθηκε..... Ποτέ δεν θα πεθάνει....

Ingmar Bergman


http://thefilmstage.com/news/watch-...fe-and-death-in-one-hour-interview-from-2003/

Click to expand...

christos said:

Το Σολαρις το ειχα δει 19- 20 χρονων σ ενα καλοκαιρινο σινεμα στα Εξαρχεια ,δεν θυμαμαι το ονομα του.Ειχα καθυστερησει να μπω και η ταινια ειχε αρχισει,Αυτο με εκανε να συγκεντρωθω ακομη περισσοτερο για να μπω στο πνευμα αυτης της υπεροχης ταινιας.Θυμαμαι σχεδον καθε σκηνη με δεος. Η σκηνοθεσια το φως και κυριως το σεναριο του Στανισλαβ Λεμ ειναι για μενα ισως οτι καλυτερο εχει δωσει ο κινηματογραφος ως φιλοσοφικη αναζητηση .Τα ερωτηματα που βαζει η ταινια ειναι για αιωνιες ηδονικες συζητησεις .Ο Ταρκοφσκι κινειται πανω στο μωσαικο του Λεμ με μια θεικη ματια που ειναι ταυτοχρονα αποστασιοποιημενη και συγκαταβατικη .Αποφευγω να την ξαναδω (την ειδα εκτοτε αλλη μια φορα σε vhs ) για να διατηρησω την γευση της πρωτης αναμνησης .

Click to expand...

GiannisH said:

Λίγο άσχετο το Top Gun αλλά η λατρεία για το αεροπλάνο υπέρτατη

Click to expand...

arav said:

Μία από τις καλύτερες ταινίες που έχω δει, είναι ''ο Πολίτης Κέην'' του Ορσον Γουέλς. Ενα αφιέρωμα στη σχεδόν έμφυτη τάση του ανθρώπου, να εξουσιάζει τους άλλους και ταυτόχρονα να φθείρεται, χάνοντας την ανθρωπιά του, από την ίδια του την ισχύ. Δεν έχω δει πιο πυκνή ταινία σε νοήματα. Ο σκηνοθέτης ''δίνει ρέστα''.Οι διάλογοι είναι οι πιο μεστοί που έχω συναντήσει. Απίστευτες όλες οι σκηνές , η γνωριμία του Κέιν με τη δεύτερη γυναίκα του και οι διάλογοι με το παιδικό του φίλο. Τα σκηνικά της μυθικής έπαυλης που οι ίδιες οι φαραονικές διαστάσεις της , δίδονται στο θεατή με τόσο, απλά αλλά μεγαλοφυή τρυκ . Παράδειγμα η σκηνή που ο Κέην στέκεται στο υπερφυσικά μεγάλο τζάκι, που τον κάνει να φαίνεται αντιστρόφως ανάλογα μικρός σε σχέση με τη ματαιοδοξία του. Το δε φλας μπακ της αρχής, με τη τελευταία λέξη του Κέην πριν πεθάνει, στο οποίο στηρίζεται όλη η δομή της ταινίας, ίσως το πιο έντεχνα ευρηματικό που έχω δει σε ταινία. Τη συστήνω ανεπιφύλακτα σε όσους δεν την έχουν δει.

Click to expand...

arav said:

Θα σας συστήσω τότε μία άλλη, αν και δε ξέρω αν θα αρέσει σε όλους , ούτε αν υπάρχει με Ελληνικούς υπότιτλους. Εμένα μου αρέσε πολύ , άλλοι φρίκαραν όταν τους την πρότεινα και την είδαν ως ωμή, σκληρή και βίαιη. Ονομάζεται η μπαλάντα του Νορογιάμα. Γυρίστηκε το 1983 , αν δε κάνω λάθος, από τον Σοέι Ιμαμούρα. Εμένα μου φάνηκε μία ταινία ύμνος στη φύση, αλλά και αποχαιρετισμού, ανθρώπων που αγαπάς. Την εποχή που την είδα, αποχαιρετούσα την γιαγιά μου που υπεραγαπούσα, καθώς χάθηκε βυθισμένη στην άνοια της νόσου του Αλσχάιμερ. Η ταύτιση της γηραιάς ηρωήδας με εκείνην, ήταν τόσο έντονη για μένα, που με σημάδευσε, ως μία από τις πιο τρυφερές ιστορίες αποχαιρετισμού, παρόλη τη φυσική σκληρότητα που ενέχει κάτι τέτοιο. Φυσικά αυτό μπορεί να είναι άκρως υποκειμενικό, αλλά για μένα, είναι μία από τις καλύτερες Ιαπωνικές ταινίες που είδα ποτέ.

Click to expand...