Re: Απάντηση: Re: Οι ταινίες της ζωής μας....
surprise....:music-smiley-005::ernaehrung004:
surprise....:music-smiley-005::ernaehrung004:
Οι ταινίες της ζωής μας....
- Thread starter Emilot
- Start date
Re: Απάντηση: Re: Οι ταινίες της ζωής μας....
let me guess
Saving Private Ryan;
:award:
Το βρήκα ε;
Troll mode off...
let me guess
Saving Private Ryan;
:award:
Το βρήκα ε;
Troll mode off...
Gojakla
Supreme Member
- 20 May 2009
- 5,856
Εγώ δεν μπορώ να μεταφέρω με λόγια όπως οι υπόλοιποι τα συναισθήματα και το πώς με καθήλωσε αυτή η ταινία...
Το θέμα γνωστό από παλιά αλλά μαγειρεμένο και σερβιρισμένο όπως ποτέ άλλοτε.
Αισθητική? Ερμηνείες? Σκηνοθεσία?
Ο Bergman με μάγεψε, με ταξίδεψε.
Ο Max von Sydow με καθήλωσε.
Δεν μπορείς να πάρεις τα μάτια σου.
Αυτή την παρτίδα σκάκι νομίζω δεν θα την ξεχάσω ποτέ.
Το θέμα γνωστό από παλιά αλλά μαγειρεμένο και σερβιρισμένο όπως ποτέ άλλοτε.
Αισθητική? Ερμηνείες? Σκηνοθεσία?
Ο Bergman με μάγεψε, με ταξίδεψε.
Ο Max von Sydow με καθήλωσε.
Δεν μπορείς να πάρεις τα μάτια σου.
Αυτή την παρτίδα σκάκι νομίζω δεν θα την ξεχάσω ποτέ.
Gojakla
Supreme Member
- 20 May 2009
- 5,856
Τί ευχαριστείτε?
Ίσως από τις πιο "υπαρξιακές" ταινίες... βάζει στη χύτρα τη ζωή, τον θάνατο, το ταξίδι... σάλτσα από θρησκεία, ανθρώπινη ματαιοδοξία, υπαρξιακά ερωτήματα...
Κάπου το 'χω χάσει και ο ίδιος. Είναι από τις περιπτώσεις που κάθε φορά που την βλέπεις, αντιλαμβάνεσαι πως όλο και κάτι σου είχε διαφύγει την προηγούμενη φορά.
Το λευκό πρόσωπο με τον μανδύα... μπρρρρ... δέος.
Τα αριστουργηματικά παιχνίδια με το φώς/σκιά... απλά σε ρουφάνε όλο και πιο μέσα.
Ίσως από τις πιο "υπαρξιακές" ταινίες... βάζει στη χύτρα τη ζωή, τον θάνατο, το ταξίδι... σάλτσα από θρησκεία, ανθρώπινη ματαιοδοξία, υπαρξιακά ερωτήματα...
Κάπου το 'χω χάσει και ο ίδιος. Είναι από τις περιπτώσεις που κάθε φορά που την βλέπεις, αντιλαμβάνεσαι πως όλο και κάτι σου είχε διαφύγει την προηγούμενη φορά.
Το λευκό πρόσωπο με τον μανδύα... μπρρρρ... δέος.
Τα αριστουργηματικά παιχνίδια με το φώς/σκιά... απλά σε ρουφάνε όλο και πιο μέσα.
Re: Απάντηση: Οι ταινίες της ζωής μας....
αχαχαχαχαχαχαχ!!!!!!! κουφάλα μην αφήσεις να πέσεις κάτι κάτω....
+10....
αχαχαχαχαχαχαχ!!!!!!! κουφάλα μην αφήσεις να πέσεις κάτι κάτω....
+10....
Stellios papa
AVClub Fanatic
Απάντηση: Re: Οι ταινίες της ζωής μας....
μ απογοητευεις Αιμιλιε ...
δεν εχεις δει την σφραγιδα ?
δεν πρεπει τουλαχιστον να το λες
αν και ολα τα Μπεργκμανικα αριστουργηματα
θελουν κινηματογραφικη αιθουσα
.
μ απογοητευεις Αιμιλιε ...
δεν εχεις δει την σφραγιδα ?
δεν πρεπει τουλαχιστον να το λες
αν και ολα τα Μπεργκμανικα αριστουργηματα
θελουν κινηματογραφικη αιθουσα
.
Re: Απάντηση: Re: Οι ταινίες της ζωής μας....
Εσύ φταις με τους Κορεάτες σου που δεν του αφήνεις χρόνο του ανθρώπου!!!!!!!!!!!!!:flipout::flipout:
Εσύ φταις με τους Κορεάτες σου που δεν του αφήνεις χρόνο του ανθρώπου!!!!!!!!!!!!!:flipout::flipout:
Re: Απάντηση: Re: Οι ταινίες της ζωής μας....
αμαν πάει θα με βαράνε όλοι μαζί τώρα....χαχαχαχ!!! Καλα ντε θα το δω.....
(δεν φτάνουν οι 96 ιντσες?? Τι να κάνω να το φαρδύνω το πανί??).....αχχααχχ!!!
αμαν πάει θα με βαράνε όλοι μαζί τώρα....χαχαχαχ!!! Καλα ντε θα το δω.....
(δεν φτάνουν οι 96 ιντσες?? Τι να κάνω να το φαρδύνω το πανί??).....αχχααχχ!!!
Re: Απάντηση: Re: Οι ταινίες της ζωής μας....
Πες του τα ρε Πάνο....Έγραψα και για τον Lee στο άλλο....ο αχάριστος.....:bigcry::bigcry::bigcry:
Πες του τα ρε Πάνο....Έγραψα και για τον Lee στο άλλο....ο αχάριστος.....:bigcry::bigcry::bigcry:
Απάντηση: Re: Απάντηση: Οι ταινίες της ζωής μας....
+10???
Δηλαδη σε 13 χρονια θα εισαι 60?
Οχι ρε φιλε!!! Σε ειχα για μεγαλο, αλλα εσυ τελικα μαρτυρας χωρις ξυλο.:flipout:
+10???
Δηλαδη σε 13 χρονια θα εισαι 60?
Οχι ρε φιλε!!! Σε ειχα για μεγαλο, αλλα εσυ τελικα μαρτυρας χωρις ξυλο.:flipout:
Re: Απάντηση: Re: Απάντηση: Οι ταινίες της ζωής μας....
καταδικάζω ρε την βία....
Υ.Γ(+1 ήθελα να γράψω...χαχααχ!!)....Μια χαρά τα είπα ρε τα χρόνια μου...εξ αρχής...(37+23=60)....αιντε.....
καταδικάζω ρε την βία....
Υ.Γ(+1 ήθελα να γράψω...χαχααχ!!)....Μια χαρά τα είπα ρε τα χρόνια μου...εξ αρχής...(37+23=60)....αιντε.....
Re: Απάντηση: Re: Οι ταινίες της ζωής μας....
Ivanovo detstvo(Ivan's Childhood)
Μονο μια μεγαλοφυΐα θα μπορούσε να γυρίσει μια ταινία με θέμα τον Β Παγκόσμιο Πόλεμο και για ήρωα να βάλει ένα παιδί 12 χρονών.
Φυσικά δεν θα μπορούσε να ήταν άλλος εκτός του Ταρκόφσκι.
Ο Ταρκόφσκι αποφασίζει να βάλει ως το κύριο πρόσωπο ενα παιδί, απέναντι σε μια Ναζιστική μηχανή. Απέναντι στον απάνθρωπο αντίπαλο. Στον στυγερό χασάπη που δολοφόνησε εκατομμύρια ανθρώπους. Σημειώστε οτι ο Ταρκόφσκι κάνει αυτή την επιλογή, όχι οταν είναι στα φόρτε του και σπουδαίος σκηνοθέτης.....το κάνει στην πρώτη του ταινία. Και πραγματικά θέλει μεγάλα @@ για να το κάνεις.
Με αυτή του την απόφαση βάζει στο πλάνο κάτι που δεν έχω ξαναδεί. Την παιδικότητα απέναντι σε αυτά που προείπα και πετυχαίνει το απίστευτο. Να μας δείξει οτι ο αγώνας εναντίον του φασισμού είναι υπόθεση όλων μας, ακόμη και των πιο μικρών "ενήλικων" "παιδιών"..... Ο Ιβάν δεν είναι ένα παιδί. Ειναι ένας ενήλικας σε σώμα παιδιού. Θα την πει σε όλους στον στρατώνα, θα τους επιπλήξει, θα τους βάλει στην θέση τους και πάνω απο όλα θα εναντιωθεί σε αυτούς που προσπαθούν να τον διώξουν απο το μέτωπο.
Το μέτωπο είναι ο τόπος που "παίζει", αντί στις αλάνες με τα άλλα παιδιά και παιδιά είναι οι στρατιώτες που χάνουν την ζωή τους. Ο Ταρκόφσκι μέσω του Ιβαν μας δείχνει οτι ο φασισμός είναι το απάνθρωπο πρόσωπο του εξουσιαστή ανθρώπου και η αντίθεση που διαλέγει είναι ότι πιο σοκαριστικό έχω δει σε ματιά σκηνοθέτη, μέχρι σήμερα για το θέμα αυτό.
Πραγματικά ο συνδυασμός της ματιάς του, με τα απίστευτα σκηνικά και τα καταπληκτικά του κάδρα/πλάνα, είναι κάτι που ξεφεύγει απο τα πλαίσια της σκηνοθεσίας. Οι αντιθέσεις άπειρες και οι σιωπές με τα τροχιοδεικτικά πραγματικά λυρικές, μέσα στην τραγικότητα τους.
Η τελευταία σκηνή με τον Ιβάν να χαίρεται την παιδικότητα του, στο μοναδικό "μέρος" που βρήκε "ειρήνη" στην σύντομη ζωή του, είναι μάθημα.
Οτι και να πω είναι λίγο για αυτόν τον μοναδικό σκηνοθέτη που μόνο στο άκουσμα του ονόματος του, ριγώ. Το όραμα του και η αποτύπωση του στον "καμβά" της Τέχνης θα μείνουν ανεξίτηλα στον ψυχισμό κάθε σκεπτόμενου, ευαίσθητου ανθρώπου.
Πραγματικά τα σέβη μου.
Ivanovo detstvo(Ivan's Childhood)
Μονο μια μεγαλοφυΐα θα μπορούσε να γυρίσει μια ταινία με θέμα τον Β Παγκόσμιο Πόλεμο και για ήρωα να βάλει ένα παιδί 12 χρονών.
Φυσικά δεν θα μπορούσε να ήταν άλλος εκτός του Ταρκόφσκι.
Ο Ταρκόφσκι αποφασίζει να βάλει ως το κύριο πρόσωπο ενα παιδί, απέναντι σε μια Ναζιστική μηχανή. Απέναντι στον απάνθρωπο αντίπαλο. Στον στυγερό χασάπη που δολοφόνησε εκατομμύρια ανθρώπους. Σημειώστε οτι ο Ταρκόφσκι κάνει αυτή την επιλογή, όχι οταν είναι στα φόρτε του και σπουδαίος σκηνοθέτης.....το κάνει στην πρώτη του ταινία. Και πραγματικά θέλει μεγάλα @@ για να το κάνεις.
Με αυτή του την απόφαση βάζει στο πλάνο κάτι που δεν έχω ξαναδεί. Την παιδικότητα απέναντι σε αυτά που προείπα και πετυχαίνει το απίστευτο. Να μας δείξει οτι ο αγώνας εναντίον του φασισμού είναι υπόθεση όλων μας, ακόμη και των πιο μικρών "ενήλικων" "παιδιών"..... Ο Ιβάν δεν είναι ένα παιδί. Ειναι ένας ενήλικας σε σώμα παιδιού. Θα την πει σε όλους στον στρατώνα, θα τους επιπλήξει, θα τους βάλει στην θέση τους και πάνω απο όλα θα εναντιωθεί σε αυτούς που προσπαθούν να τον διώξουν απο το μέτωπο.
Το μέτωπο είναι ο τόπος που "παίζει", αντί στις αλάνες με τα άλλα παιδιά και παιδιά είναι οι στρατιώτες που χάνουν την ζωή τους. Ο Ταρκόφσκι μέσω του Ιβαν μας δείχνει οτι ο φασισμός είναι το απάνθρωπο πρόσωπο του εξουσιαστή ανθρώπου και η αντίθεση που διαλέγει είναι ότι πιο σοκαριστικό έχω δει σε ματιά σκηνοθέτη, μέχρι σήμερα για το θέμα αυτό.
Πραγματικά ο συνδυασμός της ματιάς του, με τα απίστευτα σκηνικά και τα καταπληκτικά του κάδρα/πλάνα, είναι κάτι που ξεφεύγει απο τα πλαίσια της σκηνοθεσίας. Οι αντιθέσεις άπειρες και οι σιωπές με τα τροχιοδεικτικά πραγματικά λυρικές, μέσα στην τραγικότητα τους.
Η τελευταία σκηνή με τον Ιβάν να χαίρεται την παιδικότητα του, στο μοναδικό "μέρος" που βρήκε "ειρήνη" στην σύντομη ζωή του, είναι μάθημα.
Οτι και να πω είναι λίγο για αυτόν τον μοναδικό σκηνοθέτη που μόνο στο άκουσμα του ονόματος του, ριγώ. Το όραμα του και η αποτύπωση του στον "καμβά" της Τέχνης θα μείνουν ανεξίτηλα στον ψυχισμό κάθε σκεπτόμενου, ευαίσθητου ανθρώπου.
Πραγματικά τα σέβη μου.
Last edited:
Απάντηση: Re: Απάντηση: Re: Οι ταινίες της ζωής μας....
Ο Ιταλικος κινηματογραφος περα απο το οτι ανεδειξε και καθορισε νεους δρομους αισθητικης,υπηρξε ταυτοχρονα και βαθυτατα πολιτικος.
Κανενας αλλος κινηματογραφος δεν εβαλε την πολιτικη και δεν προσδιοριστηκε τοσο πολυ μεσα απο την πολιτικη οσο ο Ιταλικος.
Και ολα αυτα χωρις ποτε να πεφτει στην παγιδα της δημαγωγιας,του λαικισμου ή της "στεγνής" καταγγελιας.
Ισα ισα που ανεδειξε την πολιτικη σε αυτο που-επρεπε-παντα να ειναι:Μια υψιστη τεχνη του ανθρωπινου πνευματος η οποια καθοριζει το πλαισιο κοινωνικων συμπεριφορων,ιδεολογιων και φιλοσοφιας.
Η πολιτικη ειναι αναποσπαστο κομματι του ανθρωπινου πνευματος και ειναι αδυνατον ο ανθρωπος να ζησει εξω απο αυτο,λενε οι Ιταλοι και μας προσφερουν ενα υπεροχο σινεμα γεματο απο φιλοσοφικα ερωτηματα,ιδεολογικες συγκρουσεις και σχεσεις εξουσιας.
Ο Ελιο Πετρι υπηρξε απο τους πιο "στρατευμενους" πολιτικα σκηνοθετες οχι γιατι ανηκε καπου πολιτικα-αυτο ειναι αυτονοητο-αλλα κυριως γιατι ο κινηματογραφος του επικεντρωθηκε περισσοτερο στη σχεση του κρατους,ως εξουσια,με τον πολιτη και λιγοτερο σε πιο αφηρημενα φιλοσοφικα θεματα οπως εκανε ο Παζολινι για παραδειγμα.
Ήταν ενας πιο "πρακτικος" κινηματογραφος και λιγοτερο αφηρημενος.
Αυτο ομως δεν τον κανει περισσοτερο ευτελή.Ο Πετρι ηταν μεγαλος αισθητικος και δεν ανεχοταν λαικισμους και φτηνες διεξοδους σε τοσο σοβαρα θεματα οπως η πολιτκη και οι σχεσεις κρατους-εξουσιας.Γιατι αυτα τα ζητηματα ειναι παρα πολυ σοβαρα για να τα αντιμετωπισεις επιδερμικα.
Και δεν υπαρχει πιο αντιαισθητικο πραγμα απο τον λαικισμο.Οι Ιταλοι θεωρουν την αισθητικη ως ηθικη και αρα οτιδηποτε αντιαισθητικο ειναι και ανηθικο.
Κλασσικο παραδειγμα ειναι τουτη η ταινια.Η οποια εξεταζει τοσο τη διαφθορα,και τα ορια,της γραφειοκρατικης εξουσιας,οσο και την σταση του ανθρωπου απεναντι της.
Ενα θεμα που στα χερια ενος αδαους προσφερεται για κανιβαλλισμο λαικισμου στα ορια της προπαγανδας,και θα μπορουσε να καταντησει ενα φτηνο μελοδραμα καταγγελιας.
Ο Πετρι ομως αντιθετα αποφασιζει να κοιταξει μεσα απο μια αγρια σατιρα,μια ψυχολογικη με μαυρη κωμωδια με στοιχεια crime thriller.Οι ισορροπιες ειναι πολυ λεπτες αλλα ο μινιμαλισμος στην εκφραση των μεσων,τοσο στην αφηγηση οσο και στις ερμηνεις των ηθοποιων,κανει αυτο το "περπατημα στις μυτες" απολυτα ευστοχο και απολαυστικο.
Μια ταινια,μαθημα ισορροπιας,μεταξυ ρεαλισμου και σουρεαλισμου που λογω αυτου του μινιμαλισμου της ξεπερναει τα ορια της εποχης της και γινεται διαχρονικη οπως και τα θεματα με τα οποια καταπιανεται.
Ο Τζιαν Μαρια Βολοντε,το "ερυθρον καθαρμα" συμφωνα με ελληνα κριτικο της εποχης εκεινης,ειναι το γραναζι που κινει ολο αυτο το οικοδομημα και δινει την ερμηνεια της ζωης του.Πολυ μεγαλη φυσιογνωμια περα απο τα ορια ενος ηθοποιου οπως και ο μεγαλος Ελιο Πετρι.
Υ.Γ.Θεωρω περιττο να ψελισω το οτιδηποτε για το Περσι στο Μαριεμπαντ,την Εβδομη σφραγιδα και τα παιδικα χρονια του Ιβαν.Απλα τα σεβη μου...
Μερικοι καλα θα κανουν να αφησουν τον σινεμα της Χιουντάι και να ασχοληθουν με σοβαρο κινηματογραφο....:elefant:
Εμιλ δες το Αντρει Ρουμπλιοφ.Οπωσδηποτε...
Ο Ιταλικος κινηματογραφος περα απο το οτι ανεδειξε και καθορισε νεους δρομους αισθητικης,υπηρξε ταυτοχρονα και βαθυτατα πολιτικος.
Κανενας αλλος κινηματογραφος δεν εβαλε την πολιτικη και δεν προσδιοριστηκε τοσο πολυ μεσα απο την πολιτικη οσο ο Ιταλικος.
Και ολα αυτα χωρις ποτε να πεφτει στην παγιδα της δημαγωγιας,του λαικισμου ή της "στεγνής" καταγγελιας.
Ισα ισα που ανεδειξε την πολιτικη σε αυτο που-επρεπε-παντα να ειναι:Μια υψιστη τεχνη του ανθρωπινου πνευματος η οποια καθοριζει το πλαισιο κοινωνικων συμπεριφορων,ιδεολογιων και φιλοσοφιας.
Η πολιτικη ειναι αναποσπαστο κομματι του ανθρωπινου πνευματος και ειναι αδυνατον ο ανθρωπος να ζησει εξω απο αυτο,λενε οι Ιταλοι και μας προσφερουν ενα υπεροχο σινεμα γεματο απο φιλοσοφικα ερωτηματα,ιδεολογικες συγκρουσεις και σχεσεις εξουσιας.
Ο Ελιο Πετρι υπηρξε απο τους πιο "στρατευμενους" πολιτικα σκηνοθετες οχι γιατι ανηκε καπου πολιτικα-αυτο ειναι αυτονοητο-αλλα κυριως γιατι ο κινηματογραφος του επικεντρωθηκε περισσοτερο στη σχεση του κρατους,ως εξουσια,με τον πολιτη και λιγοτερο σε πιο αφηρημενα φιλοσοφικα θεματα οπως εκανε ο Παζολινι για παραδειγμα.
Ήταν ενας πιο "πρακτικος" κινηματογραφος και λιγοτερο αφηρημενος.
Αυτο ομως δεν τον κανει περισσοτερο ευτελή.Ο Πετρι ηταν μεγαλος αισθητικος και δεν ανεχοταν λαικισμους και φτηνες διεξοδους σε τοσο σοβαρα θεματα οπως η πολιτκη και οι σχεσεις κρατους-εξουσιας.Γιατι αυτα τα ζητηματα ειναι παρα πολυ σοβαρα για να τα αντιμετωπισεις επιδερμικα.
Και δεν υπαρχει πιο αντιαισθητικο πραγμα απο τον λαικισμο.Οι Ιταλοι θεωρουν την αισθητικη ως ηθικη και αρα οτιδηποτε αντιαισθητικο ειναι και ανηθικο.
Κλασσικο παραδειγμα ειναι τουτη η ταινια.Η οποια εξεταζει τοσο τη διαφθορα,και τα ορια,της γραφειοκρατικης εξουσιας,οσο και την σταση του ανθρωπου απεναντι της.
Ενα θεμα που στα χερια ενος αδαους προσφερεται για κανιβαλλισμο λαικισμου στα ορια της προπαγανδας,και θα μπορουσε να καταντησει ενα φτηνο μελοδραμα καταγγελιας.
Ο Πετρι ομως αντιθετα αποφασιζει να κοιταξει μεσα απο μια αγρια σατιρα,μια ψυχολογικη με μαυρη κωμωδια με στοιχεια crime thriller.Οι ισορροπιες ειναι πολυ λεπτες αλλα ο μινιμαλισμος στην εκφραση των μεσων,τοσο στην αφηγηση οσο και στις ερμηνεις των ηθοποιων,κανει αυτο το "περπατημα στις μυτες" απολυτα ευστοχο και απολαυστικο.
Μια ταινια,μαθημα ισορροπιας,μεταξυ ρεαλισμου και σουρεαλισμου που λογω αυτου του μινιμαλισμου της ξεπερναει τα ορια της εποχης της και γινεται διαχρονικη οπως και τα θεματα με τα οποια καταπιανεται.
Ο Τζιαν Μαρια Βολοντε,το "ερυθρον καθαρμα" συμφωνα με ελληνα κριτικο της εποχης εκεινης,ειναι το γραναζι που κινει ολο αυτο το οικοδομημα και δινει την ερμηνεια της ζωης του.Πολυ μεγαλη φυσιογνωμια περα απο τα ορια ενος ηθοποιου οπως και ο μεγαλος Ελιο Πετρι.
Υ.Γ.Θεωρω περιττο να ψελισω το οτιδηποτε για το Περσι στο Μαριεμπαντ,την Εβδομη σφραγιδα και τα παιδικα χρονια του Ιβαν.Απλα τα σεβη μου...
Μερικοι καλα θα κανουν να αφησουν τον σινεμα της Χιουντάι και να ασχοληθουν με σοβαρο κινηματογραφο....:elefant:
Εμιλ δες το Αντρει Ρουμπλιοφ.Οπωσδηποτε...
Last edited:
Re: Απάντηση: Re: Απάντηση: Re: Οι ταινίες της ζωής μας....
Πολιτικό σινεμά. Δύσκολο και πολύ λίγοι το έχουν καταφέρει με επιτυχία. Πάνο θα σπεύσω να το δω μετά το διαμάντι!!! κείμενο σου....:award:
Χαίρομαι που τέτοια κείμενα και προτάσεις αποτυπώνονται στο φόρουμ και χαίρομαι ακόμη περισσότερο που γίνεται σε τέτοια χρονική συγκυρία. Πραγματικά το θεωρώ πολύ σπουδαίο.:worshippy:
Υ.Γ Όσον αφορά την "προτροπή" σου...είπα να ξεκινήσω απο την αρχή και ας ξαναδώ κανα δυο....Έργα του.
Δεν σας προλαβαίνω....:ernaehrung004:
Πολιτικό σινεμά. Δύσκολο και πολύ λίγοι το έχουν καταφέρει με επιτυχία. Πάνο θα σπεύσω να το δω μετά το διαμάντι!!! κείμενο σου....:award:
Χαίρομαι που τέτοια κείμενα και προτάσεις αποτυπώνονται στο φόρουμ και χαίρομαι ακόμη περισσότερο που γίνεται σε τέτοια χρονική συγκυρία. Πραγματικά το θεωρώ πολύ σπουδαίο.:worshippy:
Υ.Γ Όσον αφορά την "προτροπή" σου...είπα να ξεκινήσω απο την αρχή και ας ξαναδώ κανα δυο....Έργα του.
Δεν σας προλαβαίνω....:ernaehrung004:
Stellios papa
AVClub Fanatic
Απάντηση: Re: Απάντηση: Re: Οι ταινίες της ζωής μας....
:slapface::argue::aetsch::date:
:slapface::argue::aetsch::date: