Re: Now playing...
Beethoven: Piano Sonata op.90 (no.27)
αγαπώ πολλούς.
αλλά με τον Μπετόβεν, η σχέση μου αγγίζει το ειδωλολατρικό.
μία 'ταπεινή' σονάτα με 2 μέρη, διάρκεια μόλις 14 λεπτά.
σαν ορφανό, ριγμένο μέσα σε Λαιστρυγόνες: πριν, είναι η Waldstein, η Apassionata, η Les Adieux. Μετά, η Hammerklavier και οι 4 τελευταίες. Κυκλώπειες κατασκευές όλες τους, απ την αρχή ως το τέλος.
Και στη μέση, η op.90.
Σαν αυτά τα άπορα ορφανά που τα στρατολογούσαν, και επειδή δεν μπορούσαν να σηκώσουν όπλο, τους έδιναν τύμπανο. Οδηγούσαν στη μάχη τους θηριώδεις γρεναδιέρους της Garde Imperiale.
Μιά 'ταπεινή', 'μικρή' σονάτα.
Τέλεια αρχιτεκτονική φυσικά - όπως πάντα.
Το β´μέρος, είναι ένα Αριστούργημα. Μία κομψεπίκομψη μελωδία τόσο αποπλανητική, τόσο τέλεια δομημένη που ελάχιστα μπορείς να την παραλλάξεις - και όμως: την πάει στα όριά της.
'Ποιός 'φωστήρας' υποστήριξε πως ο Μπετόβεν είναι μόνο αρχιτέκτονας; πως έχει αδύναμο θεματικό υλικό και είναι μέτριος μελωδός;' αναρωτιέται ο Rosen. 'Aυτός ο ...φωστήρας, έχει ακούσει άραγε το β' μέρος της op. 90; ή το μενουέτο από την Tempest;'.
