ΟΛΕΣ οι ευρωπαϊκές Plasma των τελευταίων 3-4 ετών, με σήμα εισόδου 50Hz, ανανεώνουν στα 100Ηz. Mε τα σήματα 24Hz και 60Hz υπάρχουν κάποιες διαφοροποιήσεις, αναλόγως της εταιρείας, π.χ. οι Samsung παίζουν τα 24άρια στα 96Hz αλλά τα 60άρια παραμένουν στα 60Hz, ενώ οι περυσινές Panasonic, έπαιζαν τα 24άρια στα 96Hz και τα 60άρια στα 120Hz (δε βλέπω κάποιο λόγο να έχει αλλάξει κάτι στις φετινές).
Αν και επί της ουσίας, αυτά τα νούμερα έχουν περισσότερο ακαδημαϊκή σημασία στο θέμα του flickering, καθώς μία Plasma όταν ανανεώνει π.χ. στα 100Hz, δεν αναβοσβήνει μόνο 100 φορές την εικόνα της:
Υπάρχει και μία περίπτωση, όπου ο ψηφιακός θόρυβος ενός βίντεο, δύναται να δώσει την εντύπωση flickering σε μία Plasma: υπάρχει ένας τύπος ψηφιακού θορύβου στην κατά mpeg κωδικοποίηση, ο οποίος εκφράζεται ως ταχύτατη συνεχόμενη αναλαμπή/εναλλαγή μεταξύ "καθαρής" και "βρώμικης" εικόνας σε μεγάλες μονόχρωμες επιφάνειες. Σε μία LCD, αυτό το είδος θορύβου, τείνει να "σβήσει" από την σχετικά αργή απόκριση των κρυστάλλων. Σε μία Plasma ή CRT όμως, μπορεί να δώσει την εντύπωση flickering της μισής, από την πραγματική συχνότητα ανανέωσης.
Για να διακρίνουμε αν βλέπουμε αληθές flicker ή ψηφιακό θόρυβο, αρκεί να παγώσουμε την εικόνα. Αν συνεχίζουμε να βλέπουμε flickering, πρόκειται περί αληθούς, αν σταματήσει, σημαίνει ότι βλέπαμε ψηφιακό θόρυβο...
Τέλος, υπάρχει και η περίπτωση του μη φυσιολογικού flickering, σε ένα π.χ. ελλατωματικό πάνελ, αλλά αυτό θα είναι πολύ έντονο, σαν μίας χαλασμένης λάμπας φθορισμού...
Αν και επί της ουσίας, αυτά τα νούμερα έχουν περισσότερο ακαδημαϊκή σημασία στο θέμα του flickering, καθώς μία Plasma όταν ανανεώνει π.χ. στα 100Hz, δεν αναβοσβήνει μόνο 100 φορές την εικόνα της:
Oι Plasma, σε αντίθεση με τις CRT, αποτελούν μέσα απεικόνισης ψηφιακού χειρισμού του φωτός. Αυτό σημαίνει, πως η κατάσταση που μπορούν να πάρουν τα υποεικονοστοιχεία τους, αντιστοιχούν σε 0 και 1 και τίποτα άλλο. Για να μπορούμε λοιπόν να δούμε ενδιάμεσες καταστάσεις, πρέπει τα υποεικονοστοιχεία να αναβοσβήνουν πολλές φορές το δευτερόλεπτο (έως δεκάδες χιλιάδες). Όσο πιο πολλές φορές αναβοσβήνουν, τόσο πιο φωτεινή θα είναι η εικόνα μας.
Επειδή όμως δεν είναι εύκολο και φτηνό να κατασκευαστεί ένας ελεγκτής τσιπ με 1024 διαφορετικές διαδρομές παλμών υψηλής τάσης, για τον έλεγχο ισάριθμων διαβαθμίσεων, έρχονται τα μαθηματικά να βοηθήσουν, χωρίζοντας αυτές τις τιμές σε μικρότερες υπο-ομάδες, τα υποπεδία, ο συνδυασμός των οποίων μεταξύ τους, μας δίνει όλες τις διαθέσιμες διαβαθμίσεις. Το ελάχιστο υποπεδίων που χρειαζόμαστε για να αποδώσουμε 1024 διαβαθμίσεις, είναι 10, αυτομάτως λοιπόν έχουμε απλοποιήσει σημαντικά τον ελεγκτή μας. Στην πράξη, αυτά τα 10 ελάχιστα (δυαδικά) υποπεδία για την απόδοση 1024 διαβαθμίσεων είναι οριακά για την σωστή απόδοση του χρώματος με κίνηση, δημιουργώντας έντονο dynamic false contouring, τα διαβόητα μωβ φίδια του παρελθόντος και δεν χρησιμοποιούνται στις σημερινές Plasma, οι οποίες δουλεύουν με 20+, αλλά για χάρη της απλότητας ας μείνουμε σε αυτά για το παράδειγμά μας. Επίσης, για χάρη της απλότητας, δεν θα αναφερθούμε στους παλμούς erase, oύτε στα πολλαπλά drive modes.
Έστω λοιπόν πως έχουμε το 10bit πάνελ Plasma με δυαδικά υποπεδία. Για την προβολή ενός καρέ (Hz), οι αναφλέξεις κατανέμονται ως εξής:
SF1: 1 ανάφλεξη
SF2: 2 αναφλέξεις
SF3: 4 αναφλέξεις
SF4: 8 αναφλέξεις
SF5: 16 αναφλέξεις
SF6: 32 αναφλέξεις
SF7: 64 αναφλέξεις
SF8: 128 αναφλέξεις
SF9: 256 αναφλέξεις
SF10: 512 αναφλέξεις
Η διάρκεια κάθε υποπεδίου είναι ανάλογη του αριθμού των αναφλέξεων, η χρονική τοποθέτησή του στη διάρκεια ενός Hz είναι απολύτως δεδομένη και ανάλογα με το ποιο ή ποια θα επιλεξουμε να ενεργοποιηθούν στην διάρκεια ενός Hz, μπορούμε να έχουμε 1024 διακριτές τιμές. Π.χ. αν θέλουμε μαύρο, δεν θα επιλεχτεί κανένα υποπεδίο, αν θέλουμε τη μέγιστη φωτεινότητα, θα επιλεχτούν όλα τα υποπεδία. Αυτό δε σημαίνει όμως πως το λευκό αποδίδεται μόνο με όλα τα υποπεδία επιλεγμένα. Όλα τα υποπεδία επιλεγμένα είναι μόνο στο πιο λαμπρό λευκό που μπορεί να αποδώσει το πάνελ. Στις φυσιολογικές ρυθμίσεις που παρακολουθούμε, αυτό που εκλαμβάνουμε ως λευκό, ενδέχεται να είναι και με 512 μόνο αναφλέξεις.
Αν λοιπόν στο ανωτέρω παράδειγμα, έχουμε την απόδοση της διαβάθμισης, που αντιστοιχεί σε 256 αναφλέξεις, το υποεικονοστοιχείο μας θα είναι ανοιχτό για 256/1024 Hz. Στο υπόλοιπο 768/1024 δεν θα είναι εντελώς σβηστό βέβαια, λόγω phosphor persistance, αλλά το μάτι μας θα αντιληφθεί πως ο παλμός της φωτεινότητας ήταν στο 1/4 μόνο του Hz και για τη συγκεκριμένη διαβάθμιση θα αντιληφθούμε την πραγματική ανανέωση καρέ της εικόνας (50-60-100Hz, κτλ.), εισπράττοντάς την ως τρεμόπαιγμα. Το ίδιο θα συμβεί και στη διαβάθμιση που εκφράζεται από την ταυτόχρονη επιλογή των υποπεδίων SF4, SF5, SF6, SF7, SF8 για παράδειγμα. Στην διαβάθμιση όμως που εκφράζεται από την ταυτόχρονη επιλογή των υποπεδίων SF2, SF4, SF6, SF8, SF10 για παράδειγμα, το μάτι δεν είναι δυνατόν να αντιληφθεί τρεμόπαιγμα.
Στις σημερινές Plasma, που δεν χρησιμοποιούν δυαδικά υποπεδία, η χρονική κατανομή των αναφλέξεων είναι πιο ομαλή, μειώνοντας τον αριθμό των διαβαθμίσεων για τις οποίες γίνεται αντιληπτό το flickering.
Στις σημερινές Plasma επίσης, όπως αναφέρθηκε και παραπάνω, λόγω της βελτιωμένης ικανότητας για μέγιστη φωτεινότητα των πάνελ, ένα ικανοποιητικό λευκό για κανονική χρήση, δεν απαιτεί αριθμό αναφλέξεων κοντά στις 1024, αλλά αρκούν και οι μισές περίπου. Όταν λοιπόν λέμε πως το τρεμόπαιγμα εμφανίζεται σε διαβαθμίσεις με υποπεδία δυαδικής βαρύτητας κάτω του 50%, δεν σημαίνει αυτό πως αφορούν απαραίτητα σκοτεινές αποχρώσεις.
Αυτού λοιπόν του τύπου το flickering, υφίσταται σε όλες τις Plasma, απλώς, αναλόγως της μέγιστης ικανότητας του κάθε πάνελ και των δεδομένων ρυθμίσεών του, θα το δούμε είτε σε φωτεινές, είτε σε μέσες σκηνές...
Υπάρχει και μία περίπτωση, όπου ο ψηφιακός θόρυβος ενός βίντεο, δύναται να δώσει την εντύπωση flickering σε μία Plasma: υπάρχει ένας τύπος ψηφιακού θορύβου στην κατά mpeg κωδικοποίηση, ο οποίος εκφράζεται ως ταχύτατη συνεχόμενη αναλαμπή/εναλλαγή μεταξύ "καθαρής" και "βρώμικης" εικόνας σε μεγάλες μονόχρωμες επιφάνειες. Σε μία LCD, αυτό το είδος θορύβου, τείνει να "σβήσει" από την σχετικά αργή απόκριση των κρυστάλλων. Σε μία Plasma ή CRT όμως, μπορεί να δώσει την εντύπωση flickering της μισής, από την πραγματική συχνότητα ανανέωσης.
Για να διακρίνουμε αν βλέπουμε αληθές flicker ή ψηφιακό θόρυβο, αρκεί να παγώσουμε την εικόνα. Αν συνεχίζουμε να βλέπουμε flickering, πρόκειται περί αληθούς, αν σταματήσει, σημαίνει ότι βλέπαμε ψηφιακό θόρυβο...
Τέλος, υπάρχει και η περίπτωση του μη φυσιολογικού flickering, σε ένα π.χ. ελλατωματικό πάνελ, αλλά αυτό θα είναι πολύ έντονο, σαν μίας χαλασμένης λάμπας φθορισμού...