Re: TOOL LIVE - Η ΑΠΟΛΥΤΗ ΕΜΠΕΙΡΙΑ.
Το πρόβλημα δεν είναι ηλικιακό, εξάλλου μας χωρίζουν λίγα χρόνια.
Αυτό που γράφει ο Μουκ. είναι πολύ σημαντικό. Όταν είσαι αγκιστρωμένος στο παρελθόν δεν διαθέτεις τον απαραίτητο χρόνο να ασχοληθείς και με τα καινούργια.
Αυτό που γράφει ο Ντοκ είναι άκυρο. Οι Tool για π.χ. θέλουν ακούσματα.
Με 10 λεπτά δεν έχεις πάρει μυρωδιά ούτε το εξώφυλλο.
Το αν σε κάποιους δεν αρέσουν ακόμη και μετά από πολύωρες ακροάσεις είναι φυσιολογικό. Γούστα είναι αυτά.
Έγώ μιλάω για κριτική στην ποιότητα τους.
Η εμπειρία δεν φαίνεται στα 10λεπτα. Φαίνεται στο αν μπορείς να αντιληφθείς τι παίζεται ακόμη και αν μια μπάντα δεν σου ταιριάζει. Για να γίνει αυτό θέλει ακροάσεις και ανοιχτά αυτιά. Το ξέρω πως με τις υποχρεώσεις της καθημερινότητας αυτό είναι δύσκολο.
Ο Λύμπε δέχτηκε πίεση. Αλλά η συμμορία ήταν σίγουρη πως θα απολαύσει το όλο γεγονός ,άσχετα αν μετά από αυτό θα τους άκουγε τακτικά ή καθόλου.
Η άποψη του μέτρησε πολύ γιατί δεν πολυγουστάρει το είδος αλλά διέγνωσε το ειδικό βάρος του γκρουπ στις μέρες μας.
Και βέβαια όταν μιλάμε για τις μέρες μας , μιλάμε για τα τελευταία 15 χρόνια.
Δηλαδή μιλάμε για κλασικό πια σχήμα.
Κύριοι η κάθε γενιά έχει τα δικά της αδιέξοδα, τους δικούς της ήχους,τις δικές της αγωνίες , μυρωδιές, ανάγκες. Ο τρόπος έκφρασης είναι διαφορετικός και καλά κάνει.
Δεν μπορεί ένας άνθρωπος μιας σύγχρονης βιομηχανικής μεγαλούπολης να εκφραστεί με τους ίδιους ήχους , που έφτιαχνε η γενιά των sixties.
Το πιο λογικό είναι να χωθεί στο idustrial ή την House ή στη βαρβατίλα των Mastodon.
Kαι αυτό είναι λογικό γιατί ζει στο σήμερα.
Εάν βγαίνετε τα βράδια , στα λιγοστά μαγαζιά που παίζουν παλιά , θα βρείτε λίγους νοσταλγούς μιας άλλης εποχής. Δεν λέω ότι είναι γραφικοί αλλά μου προκαλούν θλίψη. Καλή η νοσταλγία αλλά έτσι χάνουν τεύχη.
Και εγώ γουστάρω να ζω που και που παρέα με τις αναμνήσεις μου.
Είναι μία διέξοδος.
Αλλά θέλω να ζω και το σήμερα, να καταλαβαίνω τους νεότερους μου, να δικαιολογώ τη φασαρία τους, να αντλώ από την ενεργειά τους.
Ίσως γιατί έχω και περισσότερο χρόνο να καταναλώσω.
Το κορυφαίο που έγραψε ο Μουκ. είναι για αυτές τις απλές μελωδιούλες.
Θεωρώ πολύ δύσκολο και μαγικό να εκφράσεις κορυφαία συναισθήματα με τρία ακόρντα και ένα ριφ.
Μπορεί μία μελωδιούλα να με στείλει στο διάολο και ένα 15λεπτο δεξιοτεχνικό άκουσμα να με αφήσει παγερά αδιάφορο.
Αυτή η μελωδιούλα σαφώς και είναι σημαντικότερη από τους βιρτουόζους.
Εγώ ξέρω πολλές μπάντες που παλεύουν με τις παρτιτούρες σε ανούσια τέρατα.
Μπάντες με μαγικές τρεις νότες , ελάχιστα.
Για αυτό κατουρήθηκα με τους Gossip και τη συγκλονιστική τους απλότητα.
Δεν υπάρχει καμμία αντιπαράθεση νέων ακουσμάτων και παλιών.
Εγώ θεωρώ ισότιμα μέλη στη καρδιά μου και τους Zeppelin και τους Τool.
Θεωρώ αστεία μπάντα τους Beatles ( μπροστά στους sonics) αλλά δεν είμαι ανόητος να μην αναγνωρίσω τη μοναδικότητα τους και το τι προκάλεσε η γέννηση τους.
Δεν είμαι δογματικός.
Σπυράκο μου εσύ ακούς μελωδιούλες και εγώ βλέπω Καλιφορνέζικα δειλινά.
Αμερικανιά μεν αλλά έχουν και αυτοί οι μίζεροι κάποιες ωραίες εικόνες.
Υ.Γ. Το μόνο που έχω να σου καταλογίσω είναι πως έφαγες τον Σόλιντ.
