Search
Search titles only
By:
Search titles only
By:
Home
Forums
New posts
Search forums
What's new
New posts
Latest activity
Members
Current visitors
Κανονισμός Λειτουργίας
Σωματείο AVClub
Log in
Register
Search
Search titles only
By:
Search titles only
By:
New posts
Search forums
Menu
Install the app
Install
Reply to thread
Home
Forums
Μουσική - Κινηματογράφος - Τηλεόραση - Πολιτισμός
Μουσική
Παρουσιάσεις δίσκων - Aφιερώματα
Το ανεκπλήρωτο όνειρο του Πητ….
JavaScript is disabled. For a better experience, please enable JavaScript in your browser before proceeding.
You are using an out of date browser. It may not display this or other websites correctly.
You should upgrade or use an
alternative browser
.
Message
<blockquote data-quote="supersonic" data-source="post: 15400" data-attributes="member: 94"><p>Έτσι <strong>το Lifehouse μπαίνει αμετάκλητα στο χρονοντούλαπο της ιστορίας </strong>και το νέο project βαφτίζεται, ελλείψει άλλων ιδεών, ως ο επόμενος δίσκος των Who ή αλλιώς <strong>Who's next </strong>(με τη διφορούμενη έννοια) και με ένα εξώφυλλο που έμεινε στην ιστορία καθώς οι τέσσερις εμφανίζονται να ανεβάζουν τα «μαγαζιά» τους αφού ανακουφίστηκαν πάνω σε ένα μονόλιθο στη μέση του πουθενά, ένα σαφή μεταφυσικό παραλληλισμό στην τότε πρόσφατη ταινία του Kubrick 2001 οδύσσεια του Διαστήματος. <em>(και τελικά σαν εξώφυλλο ήταν πολύ καλύτερο από εκείνο που είχε προταθεί που απεικόνιζε τον Keith Moon με κορσέ και μαστίγιο….)</em></p><p></p><p>Το όνειρο του Pete πήγε χαμένο λοιπόν?</p><p></p><p>Όχι.</p><p></p><p>Ο δίσκος ήταν ένας από τους καλύτερους του συγκροτήματος. Προσωπικά καλύτερος από το αφελές Tommy και ο πρόγονος του επικού Quadrophenia. </p><p>Περιέχει τουλάχιστον δυό κολοσσιαία κομμάτια το baba o' Riley και τον ύμνο Won't get fooled again.</p><p><strong>Ιδίως το δεύτερο δεν έχει, ακόμα και σήμερα αντίπαλο</strong>, και συγκρίνεται μόνο ίσως με κομμάτια όπως το my generation, αν και σίγουρα το won't get fooled again είναι η συνέχεια και η απάντηση στο νεανικό και αισιόδοξο my generation, ενώ στο άλλο το γνώθι σ αυτόν και η ωριμότητα πλέον βλέπει αποφασιστικά το μέλλον…</p><p></p><p>Τα υπόλοιπα 6 κομμάτια είναι επίσης πάρα πολύ πολύ καλές συνθέσεις, δείγματα του τίμιου αγγλικού ροκ, όλα τους πρώϊμα δείγματα του τι θα ακολουθούσε λίγα χρόνια μετά στο Quadropehnia. </p><p></p><p>Τελικά ο δίσκος όσο και να ήθελε ο καημένος ο Townshend να είναι συλλογική και πλέον προσπάθεια, αποδεικνύεται ότι είναι ίσως <strong>ο πιο προσωπικός από όλους</strong>. Όλες οι καλές ιδέες είναι από την προσωπική του δουλειά και τις προσωπικές του ταινίες και οι άλλοι απλά βάζουν την ερμηνεία τους.</p><p></p><p></p><p>Η δουλειά του είναι θαυμάσια ακόμα και στα φωνητικά και ιδίως στα πρωτόγνωρα για την εποχή synthesizer. Υπάρχουν τουλάχιστον σε 3-4 κομμάτια και μάλιστα εμφανέστατα. Το παίξιμο δε της SG θα μπορούσε να είναι το λεξικό κάθε κιθαρίστα. Ακούστε μόνο το won't get fooled again, όπου χωρίς καθόλου overdubs κάνει τα πάντα. Παίξιμο λιτό και πλούσιο μαζί, ακόρντα μαζί με γεμίσματα και μια μικρή πινελιά λήντ. </p><p></p><p><em>Μόνο αυτός και ο άλλος που έπεσε από τη φοινικιά παίζουν έτσι. </em></p><p>Η ακουστική του επίσης είναι υπογραφή των 70'ς…</p></blockquote><p></p>
[QUOTE="supersonic, post: 15400, member: 94"] Έτσι [B]το Lifehouse μπαίνει αμετάκλητα στο χρονοντούλαπο της ιστορίας [/B]και το νέο project βαφτίζεται, ελλείψει άλλων ιδεών, ως ο επόμενος δίσκος των Who ή αλλιώς [B]Who's next [/B](με τη διφορούμενη έννοια) και με ένα εξώφυλλο που έμεινε στην ιστορία καθώς οι τέσσερις εμφανίζονται να ανεβάζουν τα «μαγαζιά» τους αφού ανακουφίστηκαν πάνω σε ένα μονόλιθο στη μέση του πουθενά, ένα σαφή μεταφυσικό παραλληλισμό στην τότε πρόσφατη ταινία του Kubrick 2001 οδύσσεια του Διαστήματος. [I](και τελικά σαν εξώφυλλο ήταν πολύ καλύτερο από εκείνο που είχε προταθεί που απεικόνιζε τον Keith Moon με κορσέ και μαστίγιο….)[/I] Το όνειρο του Pete πήγε χαμένο λοιπόν? Όχι. Ο δίσκος ήταν ένας από τους καλύτερους του συγκροτήματος. Προσωπικά καλύτερος από το αφελές Tommy και ο πρόγονος του επικού Quadrophenia. Περιέχει τουλάχιστον δυό κολοσσιαία κομμάτια το baba o' Riley και τον ύμνο Won't get fooled again. [B]Ιδίως το δεύτερο δεν έχει, ακόμα και σήμερα αντίπαλο[/B], και συγκρίνεται μόνο ίσως με κομμάτια όπως το my generation, αν και σίγουρα το won't get fooled again είναι η συνέχεια και η απάντηση στο νεανικό και αισιόδοξο my generation, ενώ στο άλλο το γνώθι σ αυτόν και η ωριμότητα πλέον βλέπει αποφασιστικά το μέλλον… Τα υπόλοιπα 6 κομμάτια είναι επίσης πάρα πολύ πολύ καλές συνθέσεις, δείγματα του τίμιου αγγλικού ροκ, όλα τους πρώϊμα δείγματα του τι θα ακολουθούσε λίγα χρόνια μετά στο Quadropehnia. Τελικά ο δίσκος όσο και να ήθελε ο καημένος ο Townshend να είναι συλλογική και πλέον προσπάθεια, αποδεικνύεται ότι είναι ίσως [B]ο πιο προσωπικός από όλους[/B]. Όλες οι καλές ιδέες είναι από την προσωπική του δουλειά και τις προσωπικές του ταινίες και οι άλλοι απλά βάζουν την ερμηνεία τους. Η δουλειά του είναι θαυμάσια ακόμα και στα φωνητικά και ιδίως στα πρωτόγνωρα για την εποχή synthesizer. Υπάρχουν τουλάχιστον σε 3-4 κομμάτια και μάλιστα εμφανέστατα. Το παίξιμο δε της SG θα μπορούσε να είναι το λεξικό κάθε κιθαρίστα. Ακούστε μόνο το won't get fooled again, όπου χωρίς καθόλου overdubs κάνει τα πάντα. Παίξιμο λιτό και πλούσιο μαζί, ακόρντα μαζί με γεμίσματα και μια μικρή πινελιά λήντ. [I]Μόνο αυτός και ο άλλος που έπεσε από τη φοινικιά παίζουν έτσι. [/I] Η ακουστική του επίσης είναι υπογραφή των 70'ς… [/QUOTE]
Verification
Post reply
Home
Forums
Μουσική - Κινηματογράφος - Τηλεόραση - Πολιτισμός
Μουσική
Παρουσιάσεις δίσκων - Aφιερώματα
Το ανεκπλήρωτο όνειρο του Πητ….
Top
Bottom
This site uses cookies to help personalise content, tailor your experience and to keep you logged in if you register.
By continuing to use this site, you are consenting to our use of cookies.
Accept
Learn more…