Χρυσάφι και Ασήμι [Quicksilver Messenger Service]

[grio]

...Έφτασε η στιγμή να εμπλουτίσουμε τις παρουσιάσεις μας με την αγαπημένη μου μπάντα του Φρίσκο. Οι δίδυμες βιρτουόζικες κιθάρες και η λατρεία τους για τον Bo Diddley, υπήρξαν τα βασικά χαρακτηριστικά τους και σύντομα ανέπτυξαν καλτ φήμη στη περιοχή του κόλπου και έγιναν περιζήτητοι για τις ζωντανές τους παραστάσεις. Όπως πιθανόν να καταλάβατε, πρόκειται για τους Quicksilver Messenger Service.

​

Αργοπορημένοι δισκογραφικά και με συμβολή στη παραγωγή του πρώτου τους δίσκου, των Nick Gravenites και Harvey Brooks των Electric Flag - επηρεασμένοι κι' από τον ήχο τους, κατά το Rolling Stone της εποχής - το 1968 ηχογράφησαν στην Capitol το αναμενόμενo, καυτό ντεμπούτο τους, αλλά περισσότερα γι' αυτό αργότερα. Τώρα, για την ιστορία τους, θα παραθέσω ένα εξαιρετικό κείμενο του φίλου, Κώστα Λυμπερόπουλου, που είχε παλαιότερα αρθρογραφήσει σε αφιέρωμα για την Ψυχεδέλεια.

---

Οι Quicksilver Messenger Service άρχισαν μαζί με τους Dead και τους Airplane. Ανεπίσημα αρχηγός τους ήταν ο Dave Freiberg (1938) βιολιστής μέχρι τα 16 του χρόνια (είχε αρχίσει τις σπουδές του στο όργανο απ' τα πέντε του). Στο γυμνάσιο έπαιζε βιόλα στη σχολική ορχήστρα. Παρ' όλα αυτά δεν είχε τη μουσική στα ενδιαφέροντά του όταν μπήκε στο Miami University του Ohio. Κι αυτός ήταν ένας απ' τους λόγους που παράτησε τις σπουδές του μετά τρεισήμισι χρόνια.

Το 1960 μετακινείται στο Σαν Φρανσίσκο και πιάνει δουλειά σαν υπάλληλος της σιδηροδρομικής εταιρείας Southern Pacific. Με την έκρηξη της φολκ του '63 ωστόσο το ενδιαφέρον του για τη μουσική ανανεώνεται κι αρχίζει να παίζει κιθάρα, ενώ τα Σαββατοκύριακα κερδίζει μερικά χρήματα παραπάνω παίζοντας στα φολκ κλαμπ. Στη συνέχεια αφήνει την δουλειά του στην Southern Pacific και φτιάχνει ένα φολκ ντουέτο, ενώ λίγο αργότερα και μετά από δίμηνη διακοπή, λόγω προβλημάτων του με το νόμο και μη έχοντας άλλη εκλογή, μετακινείται στο Sansalito όπου τον περιμένουν δύο παλιοί γνώριμοι, ο Jim Murray (1942-2013) κι ο John Cipollina (1943-1989).

Τούτος δω ο τελευταίος, γόνος κι αυτός μουσικής οικογένειας - η μητέρα του ήταν πιανίστα κονσέρτου - είχε πάρει μαθήματα πιάνου επί μια δεκαετία περίπου μέχρι που αποφάσισε πως αυτό δεν είναι όργανο γι' αυτόν. Ήταν γύρω στα δεκατρία του όταν ο νονός του, του έκανε δώρο μια φτηνή κιθάρα κι άρχισε να μαθαίνει μόνος του. Μερικοί από τους φίλους του έπαιζαν κιθάρα φλαμένκο και ο Cipollina, που κύρια τον ενδιέφεραν τα κάντρι μπλουζ, άρχισε να παίζει ένα μείγμα από φλαμένκο και ρυθμ εντ μπλουζ. Το '64 τον βρίσκει λάτρη του LSD.

Ο Freiberg, ο Cipollina κι ο Murray (που έπαιζε κι αυτός κιθάρα) έμεναν στο σπίτι του τελευταίου επί ένα οκτάμηνο χωρίς να έχουν συζητήσει καθόλου για μουσική. Μια μέρα καθισμένοι στο ξύλινο πάτωμα του σπιτιού, αναρωτήθηκαν τι θα μπορούσαν να κάνουν ώστε να κερδίσουν τα προς το ζην κάνοντας ταυτόχρονα την πλάκα τους. Κατέληξαν στη μουσική κι αποφάσισαν να φτιάξουν ένα γκρουπ. Βρίσκοντας όμως πως τους έλειπε ένας ντράμερ ζήτησαν απ' τον Dino Valenti (1937-1994) ν' αναλάβει το ντραμ-κιτ. Ο τελευταίος δέχεται αλλά λίγο μόλις αργότερα συλλαμβάνεται για ουσίες και καταδικάζεται σε 18 μήνες φυλακή. Οι άλλοι τρεις συναντούν τον Gary Duncan (1946) και τον Greg Elmore (1946) και η γέννηση των Quicksilver είναι γεγονός.

(Α-Δ) David Freiberg, John Cipollina, Jim Murray, Greg Elmore, Gary Duncan (φωτο: Herb Greene)​

Το γκρουπ αρχίζει να παίζει στο σιρκουί των auditoriums του Φρίσκο και δημιουργεί φανατικούς ακροατές. Τέλη του '67, την εποχή πάνω κάτω που τους εγκαταλείπει ο Murray τους υπολογίζουν σαν έναν απ' τους καλύτερους άσιντ-ροκ συνδυασμούς. Πάντα στα λάιβ όμως μια και ποτέ δεν κατάφεραν να μεταφέρουν την ατμόσφαιρα των κονσέρτων τους στο βινύλιο (μ' εξαίρεση ίσως το "Happy Trails"). Γύρω στην εποχή της κυκλοφορίας του δεύτερου LP τους, του Happy Trails, ο Gary Duncan αποχωρεί. Τον αντικαθιστά ο Nicky Hopkins (1944-1994), πολύ προικισμένος μουσικός με συμμετοχές στις ηχογραφήσεις των Rolling Stones, Jeff Beck, Who, Kinks, Beatles και Steve Miller εκείνης της εποχής.

Μουσικά οι Quicksilver στέκονται κάπου ανάμεσα στα άλλα δύο μεγάλα γκρουπ του Σαν Φρανσίσκο, τους Dead και τους Airplane, με την έννοια ότι ενώ ο ήχος τους ήταν ψυχεδελικός ποτέ δεν αγνόησαν το ρυθμό. Τα κομμάτια τους διακρίνονται από ένα σκληρό ρυθμό και μια δεξιοτεχνία σπάνια για ροκ εντ ρολ γκρουπ, ακόμα και σήμερα. Τα επόμενα άλμπουμ τους έδωσαν την αναγνώριση των κριτικών αλλά ποτέ δεν είχαν ικανοποιητικές πωλήσεις.

​

Ο Freiberg, εξήγησε την προέλευση του ονόματος της μπάντας. «Αρχικά στην μπάντα, υπήρχαν τέσσερις Παρθένοι και ένα Δίδυμος. Από τους τέσσερις Παρθένoυς, υπήρχαν μόνο δύο γενέθλια, ο Τζον και εγώ γεννηθήκαμε στις 24 Αυγούστου και Γκάρι και Γκρεγκ γεννήθηκαν στις 4 Σεπτεμβρίου... Ο κυρίαρχος πλανήτης για τον Παρθένο στην αστρολογία, είναι ο Ερμής/Mercury, όπως και για τον Δίδυμο. Έτσι, στην αναζήτηση για όνομα, σκεφτήκαμε ότι mercury σημαίνει και υδράργυρος/quicksilver, σωστά; O Ερμής είναι ο μαντατοφόρος των Θεών, οπότε Quicksilver Messenger Service.»

 

[grio]

Χρυσάφι και Ασήμι​

Quicksilver Messenger Service - Quicksilver Messenger Service (Μάιος 1968, Capitol)

​

Τραγούδια: A1 Pride Of Man (Hamilton Camp) - 4:06, A2 Light Your Window (G. Duncan. D. Freiberg) - 2:39, A3 Dino's Song (Dino Valenti) - 3:07, A4 Gold And Silver (G. Duncan, S. Schuster) - 6:44, B1 It's Been Too Long (R. Polte) - 2:56, B2 The Fool (G. Duncan, D. Freiberg) - 12:10
Μουσικοί: John Cipollina (ληντ κιθάρα), Gary Duncan (ρυθμική και ληντ κιθάρα, φωνητικά), David Freiberg (μπάσο, φωνητικά, βιόλα), Greg Elmore (τύμπανα)
Παραγωγή / Σχεδιασμός εξώφυλλου: Nick Gravenites, Harvey Brooks, Pete Welding / Rick Griffin

​

Οι Quicksilver Messenger Service σχηματίστηκαν στα τέλη του 1965 και συνέχισαν με αρκετές αλλαγές στη σύνθεση μέχρι τα τέλη του 1967, όταν κατέληξαν στο πιο δημιουργικό τους σχήμα, με τους John Cipollina, Gary Duncan, David Freiberg και Greg Elmore. Ανέβαλαν για χρόνια να υπογράψουν σε ετικέτα για να αποφύγουν τις υποχρεώσεις των περιοδειών και τις πιέσεις από τις δισκογραφικές εταιρείες να φτιάξουν άλμπουμ όχι σύμφωνα με τα δικά τους πρότυπα (μια μοίρα που κτύπησε την πόρτα σε αρκετά σύγχρονά τους γκρουπ του Σαν Φρανσίσκο).

Μερικές φορές η αναμονή είναι το πιο δύσκολο μέρος, καθώς οι φίλοι των QMS δεν απέκτησαν άλμπουμ τους, μέχρι τον Μάιο του 1968. «Δεν είχαμε καμία φιλοδοξία να κάνουμε δίσκους. Θέλαμε απλώς να διασκεδάσουμε, να παίξουμε μουσική και να βγάλουμε αρκετά χρήματα για να μπορούμε να καπνίζουμε χόρτο...», είπε ο κιθαρίστας-τραγουδιστής Gary Duncan σε μια συνέντευξη. Προς όφελος όλων, αυτή η έλλειψη φιλοδοξίας σε συνδυασμό με τα χρόνια που έπαιζαν μαζί και τον επαγγελματισμό δημιούργησαν έναν από τους καλύτερους δίσκους της εποχής, του οποίου η απόλυτη μουσικότητα λάμπει τόσο φωτεινά σήμερα, όσο πριν από μισό και, αιώνα.

Αφού, λοιπόν, κατέφυγαν στους λόφους του Φρίσκο, ζούσαν σε ένα αγρόκτημα ντυμένοι σαν καουμπόηδες, με τις γυναίκες, τα όπλα και τις ουσίες τους, όταν τελικά, στα τέλη του '67 υπέγραψαν στην Capitol. Η εταιρεία, χωρίς καμιά αμφιβολία περίμενε περισσότερα από την επένδυσή της, αλλά το άλμπουμ έμεινε χωρίς σινγκλ, με πενιχρή δράση στα τσαρτ και άτονη αντίδραση από τους κριτικούς. Όλα αυτά βέβαια δεν τους πτόησαν, ούτε τους παρεκκλίναν από την πορεία τους. Έκαναν αυτό που ήξεραν και τους ευχαριστούσε και έτσι απέκτησαν ένα φανατικό και αφοσιωμένο κοινό.

Περιέργως, ένα από τα πλεονεκτήματά τους υπήρξαν οι διασκευές που ενέτασσαν στο υλικό τους, αφού με τις εκτελέσεις τους κατόρθωναν να τις οικειοποιούνται. Ακόμη, μεταξύ των σπουδαίων αποκαλύψεων του άλμπουμ είναι ότι αναδεικνύει μια ροκ εντ ρολ μπάντα που δεν είναι μόνο εξοικειωμένη με την τζαζ, αλλά άνετη και επιδέξια με την ποπ μουσική.

...​

Γύρνα, πήγαινε πίσω, πίσω με τον τρόπο που ήρθες,​

Δεν βλέπεις την λάμψη της φωτιάς που είναι δέκα φορές φωτεινότερη από την ημέρα;​

Και ιδού μια πανίσχυρη πόλη, κομματιασμένη στη σκόνη και πάλι,​

Θεέ μου, η Υπερηφάνεια του Ανθρώπου, κομματιασμένη στη σκόνη και πάλι...​

Έτσι αρχίζει ο δίσκος με το σπιρίτσουαλ, που υιοθετήθηκε σαν ύμνος τότε από τους αντιπολεμικούς ακτιβιστές, "Pride Of Man" του Hamilton Camp, με δυνατά φωνητικά από τον Freiberg συνοδευόμενα από μια άσιντ-ροκ μελωδία στη κιθάρα και με τα πνευστά στο βάθος, να θυμίζουν τους Electric Flag. Για να προετοιμαστούμε, το άλμπουμ έχει τέσσερα τραγούδια, σε στυλ φολκ-ροκ με ισχυρή δόση ήχου δυτικής ακτής και δυο μεγάλης διάρκειας καλοδουλεμένα άσιντ-ροκ, ταξιδιάρικα ινστρουμένταλ, πλησιέστερα στο κλίμα των φημισμένων, τρομερών, ζωντανών τους, εμφανίσεων. Στη συνέχεια, το σπουδαίο, απαλό και ευρηματικό "Light Your Windows", τονίζεται από το τζάζι παίξιμο του Cipollina και τα ντραμς του Greg Elmore.

Δεν θέλω ποτέ να σε δω να κλαις,​

Και δεν θέλω ποτέ να σε βλέπω θλιμμένη,​

Ω, όχι, το μόνο που πάντα ήθελα ήταν να σε γνωρίσω​

Και ελπίζω ίσως να με γνωρίσεις και συ.​

Λοιπόν εγώ δεν ήθελα ποτέ να σε κάνω να λυπάσαι​

Για οτιδήποτε έχεις πει ποτέ ή κάνει,​

Ω, όχι, το μόνο που πάντα ήθελα ήταν να σ' αγαπώ,​

Και ελπίζω ίσως να με αγαπήσεις και συ.​

Και είναι όλα εντάξει μωρό μου, είμαι ερωτευμένος μαζί σου...​

Αυτά μας λέει το επόμενο κομμάτι, "Dino's Song", του τραγουδοποιού τους Dino Valenti, που λόγω "προβλημάτων", όπως προείπαμε, απουσίαζε από τις ηχογραφήσεις. Ένα πιασάρικο κομμάτι, με μελωδία που υπογραμμίζεται από την κιθάρα και παραδίδει στο πρώτο οργανικό κομμάτι που κλείνει την πρώτη πλευρά, το εκπληκτικό "Gold And Silver". Το Χρυσάφι και Ασήμι ξεκινά σαν ελεύθερη "διασκευή" του "Take Five" του Dave Brubeck, αλλά βέβαια σε καμιά περίπτωση, αυτό, δεν υπαγορεύει την μετέπειτα εξέλιξή του. Σε έξι λεπτά και σαράντα πέντε δευτερόλεπτα πρωταγωνιστεί το καλύτερο κιθαριστικό παίξιμο του διδύμου, Cipollina και του υποτιμημένου Duncan, άλλοτε με τζαζ φράσεις, άλλοτε με ψυχεδελικά ξεσπάσματα και άλλοτε με απίστευτα μελαγχολικά σόλο. Αυτές οι κιθαριστικές "φιλονικίες", υπήρξαν το σήμα κατατεθέν τους και συντηρούσαν τον ξεχωριστό ήχο της μπάντας.

Σε άρθρο του περιοδικού Vintage Guitar, τον Σεπτέμβριο του '01, ο συντάκτης ανέφερε: «Τα τραγούδια των Quicksilver, είχαν περισσότερες τζαζ επιρροές από άλλα ψυχεδελικά συγκροτήματα του Φρίσκο και τα τζαμαρίσματα ήταν πιο περίπλοκα. Το 'Gold and Silver', είχε ένα ρυθμό όπως το 'My Favorite Things' του Coltrane και φέρεται να ήταν εμπνευσμένο από το 'Take Five' του Brubeck». Και ο Gary Duncan απάντησε: «Το έγραψα όταν ήμουν 16 ή 17, όταν αυτά τα είδη των τραγουδιών ήταν δημοφιλή και το 'Take Five' ήταν ένα τεράστιο χιτ. Πάντα άκουγα πολλή τζαζ - και πολύ λίγο, από οτιδήποτε άλλο. Άκουγα τους παίκτες των πνευστών, περισσότερο από τους κιθαρίστες. Στην ερώτηση, ποιος είναι ο αγαπημένος μου κιθαρίστας, για μεγάλο διάστημα δεν είχα πραγματικά απάντηση, ωστόσο, θα πρέπει να ομολογήσω ότι πραγματικά λατρεύω τον Freddie King. Άκουγα, ως επί το πλείστον, πνευστά και προσπαθούσα να παίζω τα ριφ* των πνευστών στην κιθάρα, που δεν είναι εύκολο και ακόμα το κάνω αυτό».
__________
*. επαναλαμβανόμενη μουσική φράση

​

 

[grio]

​

Θα μείνω για λίγο, αλλά δεν θα κάτσω πολύ / Θα μείνω για λίγο, αλλά δεν θα κάτσω πολύ / Όχι, δεν θα το κάνω / Πέρασε πολύς καιρός από τότε που ήμουν δίπλα στην αγαπημένη μου...​

Το ξεκίνημα της δεύτερης πλευράς αναλαμβάνει το "It's Been Too Long" του Νικ Γκραβενίτη, παρότι πιστώνεται στον μάνατζέρ τους, Ron Polte, σε συνταγή Electric Flag και αυτό. Ένα έξοχο κομμάτι, απ' τα αγαπημένα μου, με ωραία φωνητικά, εκρηκτική κιθάρα και συγκρατημένη ντραμς. Ο δίσκος κλείνει με το δωδεκάλεπτο "σχεδόν" οργανικό, δαιδαλώδες ψυχεδελικό τζαμάρισμα, "The Fool", το οποίο είναι το υποχρεωτικό εκτεταμένο τραγούδι που όλες οι μπάντες του Σαν Φρανσίσκο διέθεταν, αλλά σίγουρα αυτό δεν απλώνεται άσκοπα. Αντίθετα, είναι μια συλλογή μίνι σουιτών που διατρέχουν κάθε είδους μουσικό χώρο, καθώς κλιμακώνονται με ελεγχόμενο φιντμπάκ, ενώ προς το τέλος η φαλσέτο φωνή του Freiberg τονίζει με έμφαση και καταλήγει:

...Ένας κόσμος / Μια, μια αλήθεια / Ψηλά στους ουρανούς / Η ζωή είναι αγάπη / Η ζωή είναι αγάπη / Η αγάπη είναι ζωή / Είναι αγάπη... αγάπη...​

Η κιθάρα είναι εκθαμβωτική, ενώ πλαισιώνεται από διακριτικά έγχορδα και συνοδευτική ρυθμ σέξιον, που άλλη φορά κρατά τη μελωδία και άλλοτε κουδουνίζει, κροταλίζει, ασθμαίνει και ξεθυμαίνει, μεταμορφούμενη συνεχώς, παρασύροντάς μας και διαμορφώνοντας τα συναισθήματά μας. Αχ και εκείνο το γρύλισμα και κλαψούρισμα του πεταλιού ουα-ουά, τι ερμηνευτικός παροξυσμός; Η εκτελεστική και εκφραστική δεινότητα είναι σε απίστευτο υψηλό επίπεδο και εντάσσει τον Σιπολίνα στο πάνθεον των άλλων μεγάλων του κόλπου μαζί με τους Κάουκονεν, Γκαρσία και Μέλτον.

Εάν ο σκοπός ενός ντεμπούτου άλμπουμ είναι να αποδείξει τι μπορεί να πετύχει, το Quicksilver Messenger Service είναι μια αναμφισβήτητη επιτυχία. Δείχνει ένα γκρουπ που δημιουργεί στο έπακρο αυτό που επιδίωκε, ένα στυλ που παραμένει εντελώς μοναδικό. Το μόνο παράπονό μας, η μικρή διάρκεια του δίσκου, αλλά μας αρκεί τελικά, η ομορφιά και η αποπλανητική μαγεία του...

(*****, πηγές: εξώφυλλο, rollingstone.com, sputnikmusic.com, Mojo)

​

 

[grio]

- It’s Been Too Long -

- The Fool -

Ζωντανή εκτέλεση του "Dino's Song", το 1967 στο Monterey Pop Festival

 

[grio]

Πανσέληνος στον Καρκίνο...​

Quicksilver Messenger Service - Happy Trails (Μάρτιος 1969, Capitol)

​

Τραγούδια: Who Do You Love Suite - 25:22 {A1 Who Do You Love - Part 1 (E. McDaniels) - 3:32, A2 When You Love (G. Duncan) - 5:30, A3 Where You Love (Fillmore Audience, G. Elmore) - 6:00, A4 How You Love (J. Cipollina) - 2:40, A5 Which Do You Love (D. Freiberg) - 3:26, A6 Who Do You Love - Part 2 (E. McDaniels) - 3:21}, B1 Mona (E. McDaniels) - 6:53, B2 Maiden Of The Cancer Moon (G. Duncan) - 3:07, B3 Calvary (G. Duncan) - 13:25, B4 Happy Trails (Dale Evans) - 0:47
Μουσικοί: John Cipollina (κιθάρα, φωνητικά), Gary Duncan (κιθάρα, φωνητικά), David Freiberg (μπάσο, φωνητικά, πιάνο), Greg Elmore (τύμπανα, φωνητικά, πιάνο, κρουστά)
Σχεδιασμός άλμπουμ: Globe Propaganda, George Hunter

Τα λάιβ κομμάτια ηχογραφήθηκαν στα Fillmore East και West. Το "Calvary" ηχογράφησε ζωντανά στα Golden State Recorders στο Σαν Φρανσίσκο, 19 Νοεμβρίου 1968.

Gary Duncan, John Cipollina, Greg Elmore και David Freiberg (φωτο: Michael Ochs)​

Όποιος έχει ποτέ του χλευάσει τους χίπηδες ως μαλθακούς και παθητικούς, θα έπρεπε να υποχρεώνεται σε προσεκτική ακρόαση του τεράστιου αριστουργηματικού άλμπουμ, Happy Trails, στο οποίο οι Quicksilver Messenger Service παίζουν με μια ενστικτώδη, ισοπεδωτική δύναμη που είναι η απόλυτη αντίθεση του αδύναμου και του βαρετού. Αιχμηρές, παραμορφωμένες κιθάρες που καλπάζουν σε ρυθμούς "Δυτικής Ακτής", διαμορφώνουν το αδιαμφισβήτητο μανιφέστο του σκληρού ψυχεδελικού ροκ.

Ως άσιντ ροκ εξερευνητές, οι Quicksilver Messenger Service ήταν ομότιμοι των Grateful Dead και Jefferson Airplane, αλλά, σε αντίθεση με αυτές τις μπάντες, οι ρίζες τους δεν ήταν τόσο στις σκηνές της φολκ, του μπλούγκρας ή στα γκρουπ με αυτοσχέδια μουσικά όργανα. Ο John Cipollina, ο πιο τρελαμένος από τους σπουδαίους ψυχεδελικούς κιθαρίστες της γενιάς του, εξήγησε: «Απέκτησα την πείρα μου στα μπλουζ και το σκληρό ροκ. Η μεγαλύτερη επιρροή μου ήταν ο Link Wray... ο παππούς του πανκ. Άκουσα αυτόν τον ήχο και σκέφτηκα, 'Θεέ μου, μπορείς να βρίζεις χωρίς να χρησιμοποιείς λέξεις με τέσσερα γράμματα!'»

Μεγάλο μέρος του άλμπουμ περιλαμβάνει μιξαρισμένες διάφορες "ζωντανές" ταινίες από τα Fillmore East και West. «Ήμασταν πάντα καλύτεροι ζωντανά», είπε ο Cipollina αργότερα στο περιοδικό Zigzag. «Βρήκαμε την ατμόσφαιρα του στούντιο λίγο παράξενη όταν κόψαμε το πρώτο μας άλμπουμ και αποφασίσαμε να ηχογραφήσουμε τη συνέχεια ζωντανά σε ένα οικείο περιβάλλον και με ένα γνώριμο κοινό, ώστε να μπορούμε πραγματικά να 'μαγειρεύουμε' και να αφήσουμε τους εαυτούς μας ελεύθερους».

Το έξι τμημάτων "Who Do You Love"/ Ποιον αγαπάς - Μέρος 1 / Όταν αγαπάς / Εκεί που αγαπάς / Πώς αγαπάς / Τι αγαπάς / Ποιον αγαπάς - Μέρος 2, του θρύλου Bo Diddley, που συγκροτεί ολόκληρη την πρώτη πλευρά του πρωτότυπου άλμπουμ, είναι ένας διονυσιακός αυτοσχεδιασμός, ένα φευγάτο ταξίδι με όχημα το ρυθμ εντ μπλουζ. Αυτή η πληθωρική αποδόμηση και εξερεύνηση της κάθε πτυχής του τραγουδιού, περιγράφεται από τον κριτικό Greil Marcus ως «μια από τις καλύτερες ηχογραφήσεις από το Σαν Φρανσίσκο και μερικό από το καλύτερο σκληρό ροκ που έχει ηχογραφηθεί ποτέ». Το κομμάτι αρχίζοντας, ξεσπά σ' ένα σόλο κιθάρας από τον Gary Duncan σε στυλ κάπου μεταξύ ροκ και τζαζ, με μια βηματιστή μπασογραμμή από τον Freiberg. Έπειτα αυτό ηρεμεί με κάποιο κιθαριστικό αυτοσχεδιασμό και γλιστρήματα του μπάσου, ανάδραση, χειροκροτήματα και συμμετοχή του κοινού. Ακολουθούν το χαρακτηριστικό, τρεμάμενο με έντονο βιμπράτο σόλο του Cipollina και μετά του Freiberg. Στη συνέχεια μια πιο αργή και ήσυχη επανάληψη ενός στίχου του τραγουδιού του Bo Diddley, που οδηγεί σε σιγανά και γλυκά φωνητικά, και ένα φινάλε στο οποίο ο Elmore αλλάζει σε μπακ-μπιτ, ενώ οι Duncan και Freiberg εξακολουθούν να παίζουν τον Μπο Ντιντλεϊκό ρυθμό καθώς o Cipollina παίζει ληντ ενάντια στη μελωδία, με αποτέλεσμα έναν πολυρυθμικό ροκ ήχο.

Προωθητικές φωτογραφίες των Quicksilver Messenger Service από τον Michael Ochs​

Η ανακοίνωση «Στη συνέχεια, αυτό εδώ το ροκ εντ ρολ» ξεκινά τη δεύτερη πλευρά, με την άλλη διασκευή του Bo Diddley, τη "Mona". Τα υπόκωφα τομ-τομ και η βομβώδης, ρυθμική μπασογραμμή του Freiberg ωθούν το κομμάτι, καθώς η κουδουνιστή ανατροφοδότηση αργοσβήνει από τον ενισχυτή του Cipollina και έρχεται σε αντιπαράθεση με τα ρυθμικά ριφ του Duncan. Τα φωνητικά αρχίζουν, «Έι, Μόνα, έι έι έι, γεια σου, Μόνα / Θα σου πω τι θα κάνω / Θα χτίσω το σπίτι μου δίπλα σου / Μπορώ να κάνω έρωτα μαζί σου πού και πού;...» και τελικά πέφτει η ένταση, με τον Cipollina να μεταβαίνει στο ουα-ουά και την ενέργεια να διαχέεται. Το βαρύ κύριο ρεφρέν με τα τομ-τομ επιστρέφει και η μπάντα μεταπηδά στο φρενήρες "Maiden Of The Cancer Moon". Τα δύο σόλο που εκρήγνυνται εδώ, δεν είναι τίποτα λιγότερο από ηφαιστειακά και παρόλο που ήταν μια σύνθεση του Duncan, φαίνεται ότι αυτά είναι καθαρά του Cipollina, σε πλήρη πτήση και ολική έκλυση θερμότητας, συμπληρωμένα με τρέμολο, παραμόρφωση και ανατροφοδότηση.

Η δεύτερη πλευρά περιλαμβάνει επίσης το δεύτερο εκτεταμένο οργανικό κομμάτι του Duncan, το συναρπαστικό και ατμοσφαιρικό "Calvary"/Γολγοθάς, ηχογραφημένο ζωντανά στο στούντιο και περιγράφεται από τον Cipollina ως «η ερμηνεία μας για τη Σταύρωση: ξεκινά με την καταδίκη, περνά από την πορεία στον σταυρό και τελειώνει με τον ερχομό των αγγέλων». Ανάσταση! Το κομμάτι δεν μπορεί εύκολα να ταξινομηθεί ως ροκ, τζαζ ή μπλουζ, διαθέτοντας μια ατμόσφαιρα μουσικής επένδυσης με τις εικόνες που δημιουργεί. Σίγουρα όμως εδώ γράφεται από τους Cipollina και Duncan, το εγχειρίδιο της ψυχεδελικής κιθάρας καθώς από τις Gibson τους, ξεχύνονται σκοτεινές μινόρε διαδρομές, παραμορφωμένες μπλουζ φράσεις, εφέ ανατροφοδότησης, βαριά ουα-ουά κλαψουρίσματα και βροντερά ακόρντα. Ένα σύνολο από δεκατέσσερα παραισθητικά λεπτά υγροποιημένων σόλο με τις ρίζες τους στη ράγκα και στα σπαγκέτι γουέστερν φλαμένγκο του Ennio Morricone. Ο Tom Verlaine σαφώς κράταγε σημειώσεις για τους Television.

Το σύντομο κομμάτι τίτλου, μια διασκευή στο γλυκερό παλιό γουέστερν τραγουδάκι των Roy Rogers και Dale Evans, κλείνει το δίσκο και φαίνεται σχεδόν ασήμαντο μετά από τέτοιο βιρτουόζικο παίξιμο. Όταν, διαθέσεις και συναισθήματα, εκφράζονται μέσω του παιξίματος της κιθάρας, της φωνής και του ρυθμού, όταν αυτό που μεταδίδεται μπορείς να το νιώσεις, όταν η μουσική οπτικοποιείται και μετατρέπεται σε καμβά, δε μπορεί παρά οι Quicksilver Messenger Service να έχουν κάνει τη δουλειά τους, ανεξάρτητα από την 'άποψη' για τη μουσική τους. Για μας πάντως τους φαν, παρότι πια, η κάθε στιγμή του Happy Trails είναι προβλέψιμη, ο ηχητικός καμβάς του, συνεχίζει να μας καθηλώνει όποτε παραδινόμαστε στα θέλγητρά του...

Και τι εκπληκτικό εξώφυλλο-πίνακας, είναι αυτό της Globe Propaganda, εταιρίας σχεδιασμού του George Hunter των Charlatans; Καλό δρόμο...

(*****, πηγές: εξώφυλλο, Pete Prown, Harvey P. Newquist: Legends of Rock Guitar, Mojo)

(Α-Δ) David Freiberg, Gary Duncan, Greg Elmore, John Cipollina και Jim Murray (φωτο: Herb Greene)​

 

[grio]

- QMS- Happy Trails [Playlist] -

 

[Cicadelic Ranger]

Απλά σκεφτόμουνα να κάνω μια παρουσίαση των Quicksilver, με πρόλαβες αλλα δεν πειράζει γιατι ειναι ενας άλλος δίσκος που ειχα διαλέξει, δίσκος που μου άλλαξε τη ζωή. Δε λέω ποιος γιατί μπορεί να επανέλθω.
Απλα να πω οτι ειναι μαζι με τους Doors το αγαπημένο μου Αμερικάνικο Συγκρότημα
Nαι...και έχει και έναν καταπληκτικό πιανίστα δε λέω παραπάνω-bye-

Όλα τους τα άλμπουμ είναι σημαντικά και πανέμορφα και σε μεταφέρουν σε άλλα, ταξίδια μακρινά αισθησιακά και νοητικά.
Με συνοδεύουν ακόμα και πάντα (και εις διπλούν:ADFADF1::flybye

 

[grio]

Nαι...και έχει και έναν καταπληκτικό πιανίστα δε λέω παραπάνω-bye-

Βρε συ, το Shady Grove με το Nicky Hopkins, ετοιμάζεις; Για προχώρησε...

 

[Cicadelic Ranger]

Βρε συ, το Shady Grove με το Nicky Hopkins, ετοιμάζεις; Για προχώρησε...

Θα το ετοιμάσω αυτο το Σαββατοκύριακο. Προκειται για το πιο αμφιλεγόμενο και το πιο αμφισβητούμενο απο τα άλμπουμ τους. :music-smiley-006:

 

[grio]

Θα το ετοιμάσω αυτο το Σαββατοκύριακο. Προκειται για το πιο αμφιλεγόμενο και το πιο αμφισβητούμενο απο τα άλμπουμ τους. :music-smiley-006:

Αμφιλεγόμενο, sez who? Το allmusic.com και το musicheaven.gr;
Στείλε τους πάλι στην εξεταστική, να ξαναδώσουν το μάθημα και το γραπτό να το αξιολογήσει επιτροπή! :grandpa:
Το Edward, the Mad Shirt Grinder, μας στοίχειωσε την ύπαρξη, αλλά θα μας τα πεις εσύ σύντομα...
Ψοφάω για επανάληψη!
Ρίξτε και μια ματιά στις παραπάνω φωτο και αναλογιστείτε, για τι πράγματα μιλάμε... :worshippy:

 

[Cicadelic Ranger]

Φίλε το αποφάσισα...θα είναι 2 αφιερώματα. Τα αναγγέλλω: Shady Grove και Just fo Love θα τα βάλλω μαζί.
Μνημεια ζωής και αντίληψης.
Είναι βαριά η ψυχεδελική (όπως λέμε η καλογερική)...:hippy:

Με άξονα αυτόν

 

[Stellios papa]

.
Θα το ομολογησω
και ειμαι ετοιμος να δεχτω την τιμωρια που μου αξιζει
γνωριζω μονο το θρυλικο Happy Trails

Γρηγορη τρεχω

 

[grio]

Re: Απάντηση: Χρυσάφι και Ασήμι

.
Θα το ομολογησω
και ειμαι ετοιμος να δεχτω την τιμωρια που μου αξιζει
γνωριζω μονο το θρυλικο Happy Trails

Γρηγορη τρεχω

Στέλιο μου, το Happy Trails είναι το απολύτως απαραίτητο και αντιπροσωπευτικό, με το ντεμπούτο τους από κοντά, τα άλλα συμπληρώνουν την εικόνα και είναι οι επόμενες λογικές κινήσεις. Και εγώ το Happy Trails πρωτοαγόρασα, μετά το QMS και αργότερα το Shady Grove και τα υπόλοιπα. Βέβαια το πόσο το "γνωρίζεις" έχει τη σημασία του, αλλά τι λέω, εσύ ήσουν παρών όταν συνέβαιναν αυτά...
:ernaehrung004:

 

[Stellios papa]

Απάντηση: Re: Απάντηση: Χρυσάφι και Ασήμι

αλλά τι λέω, εσύ ήσουν παρών όταν συνέβαιναν αυτά...
:ernaehrung004:

ποιος παρων ?
μετα απο ενα δυο χρονια τα μαθαιναμε και Οχι ολα

 

[grio]

Νέο αφιέρωμα...

...γνωρίζω μόνο το θρυλικό Happy Trails

"Καλά, για το Happy Trails δεν έχετε πει λέξη", με 'κάρφωσε' φίλος, παρατηρητής της κατηγορίας μας; Έχουμε πει, του απάντησα και βέβαια μπορούμε να πούμε και περισσότερα...

​

Προστέθηκε λοιπόν παραπάνω, κάτω από την παρουσίαση του 1ου άλμπουμ των QMS, αυτή του Happy Trails, με τίτλο Πανσέληνος στον Καρκίνο...
Καλό κατευόδιο!

Στέλιο μου, για σένα που σου αρέσει...

 

[Δημήτρης Ιωάννου]

Εγώ που στο διάολο αλώνιζα το '15 και έχανα τέτοιες εκπληκτικές παρουσιάσεις??

Το έπαθα και σε παρουσίαση του Πάνου στο Σινεμά!

Σοβαρά αναρωτιέμαι και ανησυχώ,κάτι δεν μου πήγαινε καλά μάλλον αλλά δεν θυμάμαι και αυτό είναι χειρότερο.

Τέλος πάντων,Γρηγόρη μου respect για άλλη μια φορά

Είσαι η Μουσική μου εγκυκλοπαίδεια.:2thumb22sup: