Κάπου είχα διαβάσει ότι μια από τις μεγαλύτερες τραγωδίες του ανθρωπίνου γένους είναι ο χωρισμός της Καρδιάς από το Νου. Ο χωρισμός αυτός είναι, ίσως, αποτέλεσμα του φόβου: ο Νους προφυλάσσει ενώ η Καρδιά δεν διστάζει να παίρνει τα πιο τρελά ρίσκα.
Το να μπορείς να ακολουθείς την καρδιά σου αψηφώντας τον κίνδυνο, είναι εξόχως ηρωικό. Άλλωστε, οι μεγαλύτερες επιτεύξεις της καρδιάς είναι και οι πιο ανιδιοτελείς.
Μια τέτοια ηρωίδα ήταν και η Φλέρυ. Η ευαισθησία της πήγαζε από το θάρρος της να ακολουθήσει τις προσταγές του βαθύτερου είναι της, όσο επικίνδυνο και να ήταν αυτό. Γι’ αυτό και στην ερμηνεία της δεν κρατούσε γι’ αυτήν τίποτε, έδινε τα πάντα.
Τα παραπάνω μπορεί να είναι εντελώς λάθος, άλλωστε δεν είχα την τύχη να την γνωρίσω, ούτε άλλωστε μπήκα στον κόπο να μάθω λεπτομέρειες από την ζωή της (ντρέπομαι, αλλά δεν έχω διαβάσει ούτε την βιογραφία της). Είναι μόνο αυτή η αίσθηση του χωρίς όρια δοσίματος που αποπνέει η ερμηνεία της, ακόμα και στα πιο απλά τραγούδια, ακόμα και στις πιο ερασιτεχνικές της στιγμές, που νοιώθεις την καρδιά της να σπαρταρά χωρίς όρια και χωρίς καμία προφύλαξη, φτάνοντας στο μεδούλι του τραγουδιού και ακόμα παραπέρα.
Θέλω να πιστεύω ότι όταν, μετά από, ίσως, πολλές γενιές, βρούμε την απαραίτητη ισορροπία, πρώτα-πρώτα μεταξύ μας και έπειτα με τον υπόλοιπο πλανήτη, ο φόβος δε θα μπορεί να κρατά δέσμιο και αποξενωμένο το Νου από την Καρδιά μας. Ίσως τότε, όλοι οι άνθρωποι να μπορούν να τραγουδούν με παρόμοια αισθαντικότητα με αυτήν της Φλέρυς.
Ακούστε την Φλέρυ, ίσως ακούσετε το μέλλον…