Γκραν μετρ - Τα τέσσερα μεγάλα "W" της Chess Records!

[grio]

Let's get back to the blues...​

​

Επειδή, είμαστε σε μπλουζ αστερισμό στην κατηγορία, με τις πρόσφατες παρουσιάσεις μας και αναφορές σε αντίστοιχα ακούσματα και όσο συμβαίνουν ευτράπελα αλλά και τραγικά, θα μου επιτρέψετε να συνεχίσω τις μπλου νότες και να αναφερθώ, στους γίγαντες εκείνους, που είναι επιβεβλημένο κάποιος να γνωρίζει, από τη στιγμή που ασχολείται με το είδος. Όλοι τους μεγαλούργησαν στο μεταπολεμικό Σικάγο, με θεματολογία στο έργο τους εμπνευσμένη από τα προβλήματα προσαρμογής στο αστικό περιβάλλον, τη φτώχεια, το ρατσισμό, την υψηλή θνησιμότητα και τις προκαταλήψεις. Η περιθωριοποίηση και ο συνεπαγόμενος παραβατισμός, τραγουδήθηκαν όχι μοιρολατρικά και με ηττοπάθεια, αλλά σαν ανάγκη έκφρασης και λύτρωσης. Ο ήχος από ακουστικός μετατράπηκε σε ηλεκτρικό, σηματοδοτώντας πρόθεση για αντίδραση και διεκδίκηση δικαιώματος γνώμης και ισοτιμίας στη ζωή.

​

Ο Muddy Waters ήταν το μακροβιότερο αστέρι, στο ρόστερ της Chess, η οποία αφιερώθηκε σε μεγάλο βαθμό στους καλλιτέχνες του Σικάγο. Η Chess συνδέεται πλέον με αυτό που τα ενημερωμένα μπλουζ λαγωνικά αποκαλούν, ήχο των τεσσάρων μεγάλων "W": Muddy Waters, Little Walter, Howlin' Wolf και ο Sonny Boy Williamson. Ο ήχος αυτός, είχε μια σκληρή λάμψη, με την προβεβλημένη ηλεκτρική κιθάρα και την καυτή φυσαρμόνικα που υποστηρίζονταν από γρανιτένια ρυθμ σέξιον. Όπως ο Sam Phillips της Sun Records, η Chess πρόσθεσε ένα ιδιαίτερο βάθος στην ηχογράφηση των ενισχυμένων οργάνων, που προσέδιδε στο ηχητικό αποτέλεσμα μια "απόκοσμη" και μυστηριακή ηχώ...

Χούτσι Κούτσι​

Muddy Waters - The Best Of Muddy Waters (Απρίλιος 1958, Chess)

​

Τραγούδια: A1 I Just Want To Make Love To You (Willie Dixon) [1954] - 2:50, A2 Long Distance Call [1951] - 2:39, A3 Louisiana Blues [1950] - 2:52, A4 Honey Bee [1951] - 3:20, A5 Rollin' Stone [1950] - 3:05, A6 I'm Ready [1954] (Willie Dixon) - 3:02, B1 Hoochie Coochie [1954] - 2:49, B2 She Moves Me [1951] - 2:55, B3 I Want You To Love Me [1953] - 3:01, B4 Standing Around Crying [1952] - 3:19, B5 Still A Fool [1951] - 3:12, B6 I Can't Be Satisfied [1948] - 2:41
Μουσικοί: Muddy Waters (φωνητικά & κιθάρα σ' όλα τα κομμάτια, στίχοι & σύνθεση εκτός A1, A6), Ernest "Big" Crawford (μπάσο: A2, A3, A4, B3, B6), Willie Dixon (μπάσο: A1, A6, B1), Little Walter (φυσαρμόνικα: A1, A2, A3, A6, B1, B2, B4, κιθάρα: B5), Walter "Shakey" Horton (φυσαρμόνικα: B3), Jimmy Rogers (κιθάρα: A1, A4, A6, B1, B3, B4), Otis Spann (πιάνο: A1, A6, B1, B3, B4), Fred Below (τύμπανα: A1, A6, B1), Elgin Evans (τρίφτης/washboard: A3, τύμπανα: B3, B4), Leonard Chess (γρανκάσα: B2, B5)
Παραγωγή: Leonard Chess, Phil Chess

Ηχογραφήθηκε στο Σικάγο, από τον Απρίλιο του 1948 έως 1η Σεπτεμβρίου του 1954. Το άλμπουμ είναι μια ανθολογία του 1958, ο πρώτος μεγάλης διάρκειας δίσκος (LP) του μπλουζίστα (και ο τρίτος για την Chess), που αρχικά κυκλοφόρησε σαν Chess LP 1427 και περιέχει πολλά από τα καλύτερα τραγούδια του Muddy των αρχών της δεκαετίας του 1950. Μάλιστα πέντε από αυτά, έφτασαν το Top 10 του ρυθμ εντ μπλουζ τσαρτ του περιοδικού Billboard από τις αρχές του 1951 μέχρι τα τέλη του 1954.

---

Πήρα ένα κόκαλο μαυρόγατας (σπάνιο είδος φυλαχτού)
Πήρα και μια σακούλα φυλαχτών
Πήρα ρίζα Ιωάννη του Κατακτητή (φυτό για ξόρκια)
Θα σας φέρω μπέρδεμα
Εγώ κορίτσια θα σας κάνω να με κρατάτε από το χέρι
Τότε ο κόσμος θα ξέρει τον άντρα χούτσι κούτσι (γυναικάς)​

Είναι ένα ασυγκράτητο μπλουζ, πλούσιο, με βουντού αναφορές, μυστικιστικό, εξωτικό και διεγερτικό. (Ο Marshall Stearns, επισημαίνει στο "The Story Of Jazz", ότι είναι μια γοητεία "κατασκευασμένη" στο Σικάγο, με σκοπό να κάνει έναν αγαπητικό ακόμα πιο αξιαγάπητο. Ακόμα, εγγυάται την καλή τύχη στα τυχερά παιχνίδια. Μάλλον πρόκειται για τον νεοαφιχθέντα απόδημο από το βαθύ Νότο παρά για τον μαύρο "σαγηνευτικό" αστό)...

Η συνέχεια στο παλιότερο νήμα "Δεν μπορώ να είμαι ικανοποιημένος"...

Muddy Waters​

 

[grio]

Μπλουζ με συναίσθημα​

Little Walter - The Best Of Little Walter (1957, Checker)

​

Τραγούδια: A1 My Babe (Dixon) - 2:52, A2 Sad Hours (Jacobs) - 2:37, A3 You're So Fine (Jacobs) - 2:49, A4 Last Night (Jacobs) - 3:23, A5 Blues With A Feeling (Jacobs) - 3:08, A6 Can't Hold Out Much Longer (Jacobs) - 2:59, B1 Juke (Jacobs) - 2:47, B2 Mean Old World - 2:57, B3 Off The Wall (Jacobs) - 3:01, B4 You Better Watch Yourself - 3:23, B5 Blue Lights (Jacobs) - 3:08, B6 Tell Me Mamma (Jacobs) - 2:40
Μουσικοί: Little Walter (κύρια φωνητικά, φυσαρμόνικα), Muddy Waters (κιθάρα: B1, A6), Jimmy Rogers (κιθάρα: B1, A6), David Myers (κιθάρα), Louis Myers (κιθάρα), Leonard Caston (κιθάρα: A1), Robert Lockwood Jr. (κιθάρα: A1), Willie Dixon (μπάσο), Elgin Evans (τύμπανα: B1, A6), Fred Below (τύμπανα)
Παραγωγή / Μηχανικοί: Leonard Chess, Phil Chess, Willie Dixon

Ηχογραφήθηκε από τις 12 Μαΐου 1952 έως 25 Ιανουαρίου 1955 στο Σικάγο του Ιλλινόις

---

Ο Little Walter (Marion Walter Jacobs, 1η Μαΐου 1930 - 15 Φεβρουαρίου 1968) εντυπωσίασε αρχικά σαν αρμονικίστας στην μπάντα του Muddy Waters, στα πρώτα χρόνια του 1950 και ξεκίνησε τη σόλο καριέρα μετά το οργανικό του, "Juke", που θριάμβευσε στα R&B τσαρτ το 1952. Ότι ήταν ο Jimi Hendrix για τη ροκ κιθάρα, ήταν ο Little Walter για την μπλουζ φυσαρμόνικα, επαναπροσδιορίζοντας τις παραμέτρους του οργάνου με έναν τρόπο που άλλαξε οριστικά το πώς παιζόταν και μέχρι σήμερα δεν υπάρχει αντιστοιχία. Ο Walter αντιμετώπισε την φυσαρμόνικά του σαν τα άλλα πνευστά, με ορμή και αυτοσχεδιασμούς τζαζ φράσεων, ενισχύοντάς την, έτσι ώστε να μπορεί να ανταγωνιστεί επί ίσοις όροις με ηλεκτρικές κιθάρες. Χρησιμοποίησε χρωματική φυσαρμόνικα για να πάρει τόνους και αποχρώσεις, που ήταν αδύνατο με τα συνήθη μοντέλα. Επιπλέον ήταν καλός τραγουδιστής με ένα οπλοστάσιο από αξιόλογο υλικό. Το αξέχαστο "My Babe" ήταν η μεγαλύτερη επιτυχία του, ενώ το "Mean Old World", "Mellow Down Easy" και "Off the Wall" δεν υστερούσαν, αποτελώντας μέχρι σήμερα πρότυπα για τους παίκτες φυσαρμόνικας. Ο Walter "έκοψε" δεκάδες κομμάτια τη δεκαετία του 1950, αλλά αν και ήταν ακόμα νεαρός, κατέρρευσε καλλιτεχνικά λόγω αλκοολισμού τη δεκαετία του 1960, με κατάληξη το θάνατο σε καβγά στο δρόμο, το 1968, σε ηλικία μόλις 37 χρονών.

- Little Walter - My Babe -

 

[grio]

Μουρμουρίζοντας στο φως του φεγγαριού​

Howlin' Wolf - Moanin' In The Moonlight (1959, Chess) / Howlin' Wolf (Ιανουάριος 1962, Chess)

​

Τραγούδια:
-- 1. Moanin' In The Moonlight
1-A1 Moanin' At Midnight (C. Burnett) - 2:43, 1-A2 How Many More Years (C. Burnett) - 2:58, 1-A3 Smokestack Lightnin' (C. Burnett) - 2:32, 1-A4 Baby, How Long (C. Burnett) - 2:18, 1-A5 No Place To Go (C. Burnett) - 2:31, 1-A6 All Night Boogie (C. Burnett) - 2:16, 1-B1 Evil (W. Dixon) - 3:01, 1-B2 I'm Leavin' You (C. Burnett) - 2:29, 1-B3 Moanin' For My Baby (C. Burnett) - 2:17, 1-B4 I Asked For Water (She Gave Me Gasoline) (C. Burnett) - 2:47, 1-B5 Forty-Four (Roosevelt Sykes) - 3:02, 1-B6 Somebody In My Home (C. Burnett) - 2:59
-- 2. Howlin' Wolf
2-A1 Shake For Me (W. Dixon) - 2:12, 2-A2 The Red Rooster (W. Dixon) - 2:22, 2-A3 You'll Be Mine (W. Dixon) - 2:23, 2-A4 Who's Been Talkin' (C. Burnett) - 2:18, 2-A5 Wang-Dang Doodle (W. Dixon) - 2:18, 2-A6 Little Baby (W. Dixon) - 2:43, 2-B1 Spoonful (W. Dixon) - 2:42, 2-B2 Going Down Slow (St. Louis Jimmy) - 3:18, 2-B3 Down In The Bottom (W. Dixon) - 2:05, 2-B4 Back Door Man (W. Dixon) - 2:45, 2-B5 Howlin' For My Baby (W. Dixon) - 2:28, 2-B6 Tell Me (C. Burnett) - 2:52
Μουσικοί: Howlin' Wolf (φωνητικά, φυσαρμόνικα, κιθάρα: 2-A2, 2-A3, 2-B2), Willie Johnson (κιθάρα: 1-A1 έως 1-A3, 1-B4, 1-B6, 2-A4, 2-B6), Hubert Sumlin (κιθάρα: 1-A3 έως 1-B3, 1-B5, 1-B6, 2-A1 έως 2-B6), Jody Williams (κιθάρα: 1-A4, 1-A6, 1-B1, 1-B3, 1-B5), Lee Cooper (κιθάρα: 1-A5), L.D. McGhee (κιθάρα: 1-B2), Jimmy Rogers (κιθάρα: 2-A3, 2-A6, 2-B2, 2-B3), Otis "Smokey" Smothers (κιθάρα: 1-B4, 2-B5), Otis Spann (πιάνο: 1-A4, 1-A5, 1-B1, 1-B5, 2-A5, 2-B1, 2-B4), Hosea Lee Kennard (πιάνο: 1-A3, 1-A6, 1-B2 έως 1-B4, 1-B6, 2-A4, 2-B5, 2-B6), Ike Turner (πιάνο: 1-A2), Johnny Jones (πιάνο: 2-A1, 2-A2, 2-A6, 2-B3), Henry Gray (πιάνο: 2-A3, 2-B2), Willie Dixon (μπάσο: 1-A3 έως 1-A5, 1-B1, 1-B2, 1-B5, 2-A1 έως 2-A3, 2-A5 έως 2-B4, φωνητικά: 2-B2), Earl Phillips (ντραμς: 1-A3 έως 1-A5, 1-B1, 1-B3 έως 1-B6, 2-A4, 2-B6), Willie Steel (ντραμς: 1-A1, 1-A2), Fred Below (ντραμς: 1-A6, 2-A5, 2-B1, 2-B4), S.P. Leary (ντραμς: 1-B2, 2-B5), Sammy Lay (ντραμς: 2-A1 έως 2-A3, 2-A6, 2-B2, 2-B3), Adolph "Billy" Dockins (τενόρο σαξόφωνο: 1-B3), Abe Locke (τενόρο σαξόφωνο: 2-B5)
Παραγωγή / Μηχανικοί: Leonard Chess (1), Phil Chess (1), Willie Dixon (1), Sam Phillips (1), Ralph Bass (2) / Ron Malo (2)

Το Moanin' In The Moonlight ηχογραφήθηκε στις 14 Μαΐου ή τον Αύγουστο του 1951 στο Memphis Recording Service του Μέμφις, Τενεσί και τον Μάρτιο του 1959 στο Σικάγο, Ιλλινόις ενώ τα σινγκλ του Howlin' Wolf ηχογραφήθηκαν το 1959-1962

---

Ο Howlin' Wolf (Chester Arthur Burnett, 10 Ιουνίου 1910 - 10 Ιανουαρίου 1976) είχε εμπλακεί σε μια συνεχή "μάχη" με τον Muddy Waters για την επικράτηση στην μπλουζ σκηνή της Πόλης των Ανέμων και ενώ ποτέ δεν απέσπασε από τον Waters το ανεπίσημο στέμμα, η βραχνή, στοιχειωμένη φωνή του ήταν περισσότερο χαρισματική, από οποιοδήποτε άλλο κλασικό Σικάγο μπλουζίστα. Ο Wolf είχε ήδη διακριθεί με τις ηχογραφήσεις του, στα στούντιο της Sun στο Μέμφις στις αρχές του 1950, αλλά μετά την μετακίνησή του στον Βορρά, η μουσική του απέκτησε τρομακτική ένταση και δράμα. Ποτέ δεν έκανε τις πωλήσεις του Waters ή του Walter, αλλά μακροπρόθεσμα, ήταν εξίσου επιδραστικός, τόσο για την φωνή που συγκλόνιζε τους ακροατές όσο και για τις καταπληκτικές ηχογραφήσεις του.

Τα δύο αρχικά άλμπουμ του Howlin' Wolf στην Chess είναι απολύτως απαραίτητα ακούσματα υψίστης σημασίας. Απαρτίζονται από διάφορα σινγκλ, και συνιστούν την τέλεια εισαγωγή στη μουσική του. Το ντεμπούτο του Wolf περιλαμβάνει όλες τις πρώτες επιτυχίες του ("How Many More Years", "Moanin' at Midnight", "Smokestack Lightning", "Forty Four", "Evil", και "I Asked for Water (She Gave Me Gasoline)"), και είναι μια πολύ ισχυρή συλλογή από μόνη της. Αλλά είναι η συνέχεια (που αναφέρεται πάντα ως "το άλμπουμ της κουνιστής πολυθρόνας" λόγω του χαρακτηριστικού εξωφύλλου του Don Bronstein) όπου η εξίσου ισχυρή ομάδα των Willie Dixon και Wolf παρήγαγε το ένα κλασικό μπλουζ του Σικάγο ("Spoonful", "The Red Rooster", "Back Door Man", "Wang Dang Doodle") μετά το άλλο. Πολλά από αυτά αποτέλεσαν ρεπερτόριο φημισμένων ροκ γκρουπ της δεκαετίας του 1960, όπως των Rolling Stones, Cream κ.α. Επίσης σε αυτές τις θαυμάσιες πλευρές μπορεί κανείς να ακούσει ξεκάθαρα τον επικεφαλής κιθαρίστα Hubert Sumlin να διαπρέπει και να δημιουργεί τον δικό του θρύλο στην μπλουζ κιθάρα. Σπάνια η μουσική έρχεται με τόσο πολλή προσωπικότητα και ωμή δύναμη.

- Howlin' Wolf - Smokestack Lightnin' -

Για την ανθολογία Howlin' Wolf - The Definitive Collection (2007, Geffen Records), μπορείτε να διαβάσετε εδώ. Είναι ακριβώς ίδια με τη συλλογή, Howlin' Wolf - His Best (1997, MCA/Chess), που είναι εξαιρετική (*****), και συστήνεται σε όποιον θέλει ένα αντιπροσωπευτικό δίσκο του.

 

[grio]

Εννιά υπό το μηδέν​

Sonny Boy Williamson ΙΙ - The Real Folk Blues (Ιανουάριος 1966, Chess) / More Real Folk Blues (1966, Chess)

​

Τραγούδια:
-- 1. The Real Folk Blues
A1 One Way Out (S.B. Williamson, Elmore James, Marshall Sehorn) 2:44, A2 Too Young To Die (S.B. Williamson) 2:55, A3 Trust My Baby (S.B. Williamson) 2:42, A4 Checkin' Up On My Baby (S.B. Williamson) 1:55, A5 Sad To Be Alone (S.B. Williamson) 2:55, A6 Got To Move (S.B. Williamson) 2:25, B1 Bring It On Home (Willie Dixon) 2:35, B2 Down Child (S.B. Williamson) 2:32, B3 Peach Tree (S.B. Williamson) 2:34, B4 Dissatisfied (S.B. Williamson) 2:42, B5 That's All I Want (W. Dixon) 2:15, B6 Too Old To Think (S.B. Williamson) 2:10
-- 2. More Real Folk Blues
A1 Help Me (S.B. Williamson, Ralph Bass) 3:08, A2 Bye Bye Bird (S.B. Williamson, Willie Dixon) 2:36, A3 Nine Below Zero (S.B. Williamson) 3:27, A4 The Hunt (S.B. Williamson, W. Dixon) 2:44, A5 Stop Right Now (S.B. Williamson) 2:24, A6 She's My Baby (S.B. Williamson) 2:09, B1 The Goat (S.B. Williamson) 2:44, B2 Decoration Day (S.B. Williamson) 3:25, B3 Trying To Get Back On My Feet (S.B. Williamson) 2:07, B4 My Younger Days (S.B. Williamson) 3:20, B5 Close To Me (W. Dixon) 2:59, B6 Somebody Help Me (S.B. Williamson) 2:18
Μουσικοί: Sonny Boy Williamson (φωνητικά, φυσαρμόνικα), Luther Tucker (κιθάρα: 1-A1 έως 1-A5, 1-B2 έως 1-B6, 2-A3 έως 2-B1, 2-B6), Robert Lockwood Jr. (κιθάρα: 1-A1 έως 1-A5, 1-B2, 1-B4 έως 1-B6, 2-A3 έως 2-B1), Matt Murphy (κιθάρα: 1-A6, 1-B1, 2-A1, 2-A2), Eddie King (κιθάρα: 1-B3, 2-B6), Buddy Guy (κιθάρα: 2-B2 έως 2-B5), Otis Spann (πιάνο: 1-A1, 1-A2, 1-A4, 1-A5, 1-B3, 1-B4, 2-A3 έως 2-B1, 2-B6), Lafayette Leake (πιάνο: 1-A3, 1-B2, 1-B5, 1-B6, 2-B2 έως 2-B5, όργανο: 1-A6, 1-B1, 2-A1, 2-A2), Billy Emerson (όργανο: 1-A6, 2-A1, 2-A2), Willie Dixon (μπάσο: 1-A1 έως 1-A3, 1-A5, 1-B2, 1-B4, 1-B6, 2-A3 έως 2-B1, 2-B4, φωνητικά: 1-A2, 2-A4), Άγνωστος (μπάσο: 1-A4), Milton Rector (μπάσο: 1-A6, 1-B1, 2-A1, 2-A2), Jack Meyers (μπάσο: 2-B2 έως 2-B5), Fred Below (ντραμς: 1-A1, 1-A3 έως 1-A5, 1-B2 έως 1-B6, 2-A3, 2-B1, 2-B6), Odie Payne (ντραμς: 1-A2, 2-A4 έως 2-A6), Al Duncan (ντραμς: 1-A6, 1-B1, 2-A1, 2-A2), Clifton James (ντραμς: 2-B2 έως 2-B5), Donald Hankins (βαρύτονο σαξόφωνο: 2-B2 έως 2-B4), Jarrett Gibson (τενόρο σαξόφωνο: 2-B2 έως 2-B4)
Παραγωγή: Willie Dixon, Marshall Chess, Leonard Chess, Phil Chess

Το The Real Folk Blues περιέχει ηχογραφήσεις που έγιναν στο Σικάγο του Ιλλινόις, από τον Σεπτέμβριο του 1957 έως 11 Ιανουαρίου του 1963, ενώ το More Real Folk Blues από 30 Ιανουαρίου του 1960 έως 30 Απριλίου του 1964, επίσης στο Σικάγο

---

Ο Sonny Boy Williamson ΙΙ (Alex ή Aleck Ford, αργότερα Aleck Miller, γνωστός και ως Rice Miller, 5 Δεκεμβρίου 1899 - 25 Μαΐου 1965) είχε ήδη ηχογραφήσει και εμφανιζόταν για κάποιο διάστημα στο Αρκάνσας και το Μισισιπή, πριν συνδεθεί με την Chess Records. Ιδιοποιείται το όνομα του μακαρίτη, John Lee "Sonny Boy" Williamson και σε αντίθεση με σχεδόν όλους τους άλλους που προσπάθησαν παρόμοια κόλπα, το κράτησε και το δικαίωσε με το ταλέντο του, που ήταν ίσο ή και μεγαλύτερο με αυτό του αρχικού Sonny Boy. Λιγότερο πειραματικός και περισσότερο κάντρι στο παίξιμο της φυσαρμόνικας, από τον Little Walter, ο Williamson ήταν ωστόσο μάγος στο να κάνει πνευματώδη σχόλια με τα ριφ του. Ήδη μεσήλικας, όταν άρχισε τη θητεία του στην Chess, ήταν επίσης χιουμοριστικός συνθέτης και τραγουδιστής, συνεισφέροντας την δική του σειρά από μπλουζ στάνταρτ.

Όπως και άλλες κυκλοφορίες στη σειρά, Chess Real Folk Blues series, και οι δύο δίσκοι δεν ήταν πραγματικά φολκ και ούτε πραγματικά κανονικά άλμπουμ. Αντίθετα, ήταν επιλεγμένες συλλογές, με τίτλο για να προσελκύσει το πλήθος που είχε στραφεί στα μπλουζ κατά τη διάρκεια της φολκ αναβίωσης της δεκαετίας του 1960 και οι ηχογραφήσεις προέρχονταν κυρίως από τα τελευταία χρόνια του Sonny Boy Williamson, το πρώτο μισό της δεκαετίας του '60. Κομμάτια όπως τα "One Way Out", "Checkin' Up On My Baby", "Sad To Be Alone", "Bring It On Home", "Down Child" που υπάρχουν στο The Real Folk Blues αντιπροσωπεύουν μερικά από τα καλύτερα του Williamson. Τον εξαιρετικό αρμονικίστα βοηθούν τέτοιες μουσικές εξοχότητες του Σικάγου, όπως οι Willie Dixon, Robert Lockwood Jr., Fred Below και ο Otis Spann. Στο More Real Folk Blues, περιλαμβάνονται ακόμη περισσότερες καλές ηχογραφήσεις της Chess με τα "Help Me", "Bye Bye Bird", και το "Nine Below Zero" να έχουν διασκευαστεί από πολλούς μπλουζ και ροκ καλλιτέχνες.

- Sonny Boy Williamson - Help Me -

 

[grio]

​

 

[grio]

Fred Below, Willie Dixon...​

Κρίσιμοι παρασκηνιακοί παράγοντες στην επιτυχία της Chess υπήρξαν οι σέσιον μουσικοί και συνθέτες που ποτέ δεν έγιναν ευρέως γνωστοί στο κοινό, με αυτή την ιδιότητα. Ακόμη και όταν υπέγραψαν στην Chess σαν σόλο καλλιτέχνες, κάποιοι από αυτούς υποστήριζαν άλλους μουσικούς. Ο Little Walter, για παράδειγμα, εμφανιζόταν στα τραγούδια του Muddy Waters, καθ' όλη τη δεκαετία του 1950, αρκετό καιρό μετά τις προσωπικές δουλειές του, αλλά σταμάτησε τις ζωντανές εμφανίσεις μαζί του.

Ο ντράμερ Fred Below (16 Σεπτεμβρίου 1926 - 14 Αυγούστου 1988), που εμφανιζόταν σε πολλές σέσιον της Chess, ήταν ο αφανής αρχιτέκτονας του ροκ εν ρολ, με το τζάζι, κεφάτο συγκοπτόμενο μπιτ - όχι τόσο εγκεφαλικό σαν της τζαζ αλλά περισσότερο σοφιστικέ και επινοητικό από το βασικό ντράμινγκ των πρώτων ηλεκτρικών μπλουζ ηχογραφήσεων - έβαλε το θεμέλιο για το σταθερό, επίμονο ρυθμό της μετέπειτα ποπ μουσικής.

Και βέβαια κανείς δεν ήταν περισσότερο σημαντικός στην κλασική εποχή των Σικάγο μπλουζ από το William James "Willie" Dixon (1η Ιουλίου 1915 - 29 Ιανουαρίου 1992), τον τραγουδοποιό που επινόησε σπουδαία κομμάτια για πολλούς από τους καλλιτέχνες του Σικάγου και της Chess: "Hoochie Coochie Man","I Just Want to Make Love to You", "Back Door Man", "Wang Dang Doodle", "My Babe","Spoonful", "Little Red Rooster" και "Pretty Thing" ήταν όλα από την πένα του. Μια ιδιοφυΐα στον εκσυγχρονισμό των μπλουζ, για ένα πιο ποπ και αστικό κοινό, ο Dixon επίσης βρήκε το χρόνο να παίξει μπάσο σε πολλά σέσιον και στη δεκαετία του 1960 βοήθησε στην οργάνωση περιοδειών για μπλουζ παραστάσεις στην Ευρώπη.

Willie Dixon, Muddy Waters και Buddy Guy (από αριστερά) στα στούντιο της Chess το 1964​

 

[grio]

Chess Records (1950-1975)​

​

Η Chess, ποτέ δεν αυτοπροσδιορίστηκε σαν μπλουζ ετικέτα και ηχογράφησε στη δεκαετία του 1950, ροκ εντ ρολ και doo-wop (Chuck Berry, Bo Diddley, Bobby Charles, The Moonglows, The Flamingos κ.α.) και - όπως είναι πολύ λιγότερο γνωστό - αφθονία τζαζ (Kenny Burrell, Woody Herman, Ramsey Lewis, Ahmad Jamal, Zoot Sims κ.α.).

Στη δεκαετία του 1960, η εμπορική της εστίαση στράφηκε προς τους αναδυόμενους ήχους της σόουλ (Etta James, Fontella Bass, Little Milton, Billy Stewart, Τhe Dells κ.α.), με την οποία είχε ικανοποιητική επιτυχία και ενώ ποτέ δεν γύρισε την πλάτη στο μπλουζ εντελώς, οι ηχογραφήσεις του 1960 των Howlin' Wolf, Muddy Waters και άλλων άρχισαν να υποφέρουν από έλλειψη προσοχής στην προώθηση και την παραγωγή (η ετικέτα, ακόμη κυκλοφόρησε "ψυχεδελικό" ροκ-μπλουζ με τον Waters και Wolf στα τέλη της δεκαετίας του 1960).

Ο ρόλος των ιδρυτών Leonard Chess (χειριζόταν ένα μεγάλο μέρος της στούντιο παραγωγής) και Phil Chess (αντιμετώπισε περισσότερο το τέλος της επιχείρησης) έχει αποτελέσει αντικείμενο αντιπαράθεσης, ιδίως όσον αφορά την ασυνεπή καταβολή δικαιωμάτων. Η συχνά επαναλαμβανόμενη ιστορία, με την επίσκεψη των Rolling Stones στην Chess το 1964, για να βρουν τον Muddy Waters να απασχολείται με το βάψιμο του στούντιο για να κερδίσει έξτρα μετρητά, προφανώς, προσγειώνει στην πραγματικότητα.

Ωστόσο, οι αδελφοί Chess είχαν μια ικανότητα στο φιλτράρισμα των τραγουδιών και του ήχου των καλλιτεχνών τους και την ανάδειξη των πιο "δυνατών", συχνά εμπορικών κομματιών, μια κληρονομιά που δεν μπορεί να απορριφθεί ως απλή τύχη ή εκμετάλλευση.

(πηγές: εξώφυλλα δίσκων, σημειώσεις επανεκδόσεων, wikipedia, allmusic.com)

​

 

[superfly]

Η Aγια Τετραδα της Chess...:worshippy:
Βεβαια στην ουσια ειναι εξαδα,γιατι απο πισω υπηρχε ο Willie Dixon,βασικος συνθετης και παραγωγος και βεβαια ο μεγαλος Πολωνος,ο Leonard Chess,που αγαπησε τα μπλουζ και εδωσε υποσταση στη σκηνη του Σικαγο.
Aπο τους 4 παντως ο αγαπημενος μου ειναι ο Λυκος και μετα ο Sonny Boy με τη μεφιστοφελικη φυσιογνωμια.Το Help me ειναι φετιχ (ασχετα αν θυμιζει το Green Onions).

Στην Chess χρωσταμε ολoυς τους Αγγλους.Απο Stones (που ηχογραφησαν κιολας εκει) μεχρι Zeppelin...

Εχουν βγει και δυο ταινιες για την Chess: To Cadillac Records και το Who Do You Love και οι δυο το 2008.

 

[grio]

Re: Απάντηση: Τα τέσσερα μεγάλα "W"!

...Εχουν βγει και δυο ταινιες για την Chess: To Cadillac Records και το Who Do You Love και οι δυο το 2008.

Πάνο, το Cadillac Records, το έχω δει, ...καλό ήταν... αν και η τύπισσα που το σκηνοθέτησε, παρουσίασε μια πιο λουστραρισμένη κατάσταση από την πραγματική... Το άλλο δεν το ξέρω, είναι καλό;

 

[Στέλιος Π.]

Και εχουν και οι δυο πολυ ενδιαφερον I might add. Αν και προτιμω το Cadillac Records.

Τωρα... για την τετραδα τι να πω.

Οσο για τον Dixon ειναι πραγματικα ενας απο του πιο παραγωγικους συνθετες της Chess, στο box set που κυκλοφορησε μια εποχη, η λιστα των κομματιων ειναι σχεδον ολα τα "χιτ" της Chess.

 

[superfly]

Απάντηση: Re: Απάντηση: Τα τέσσερα μεγάλα "W"!

Πάνο, το Cadillac Records, το έχω δει, ...καλό ήταν... αν και η τύπισσα που το σκηνοθέτησε, παρουσίασε μια πιο λουστραρισμένη κατάσταση από την πραγματική... Το άλλο δεν το ξέρω, είναι καλό;

Συμπαθητικες και οι δυο,τιποτα παραπανω.Πεφτουν κι αυτες στην αμερικανια του gossip,γυαλισμενες και ευπεπτες αλλα βλεπονται ευχαριστα.
Το καστ στo Cadillac ειναι πολυ καλυτερο βεβαια...

 

[supersonic]

View attachment 114900​

κάποια στιγμή πρέπει να κάνουμε ενα αφιέρωμα στις καρέκλες αυτές.
Οι μεταλλικές καρέκλες του τύπου αυτού είναι στάνταρ σε όλα τα στούντιο των ΗΠΑ στη δεκαετία 60.
Ακόμα και στη διασπορά τις είχαν. Οι ίδιες πχ υπήρχαν στην ΧΑΝ Θεσσαλονίκης τη δεκαετία του 1960.
Σε χρώμα μπεζ-γκρι.

Spoiler

btw οι ίδιες και στο ποστ #1 δεξιά

και εδώ...



και στη motown

sorry για τα ot:firstprize:

 

[superfly]

Μας βγηκε καρεκλας ο chief....:flipout:

 

[grio]

Μας βγηκε καρεκλας ο chief....:flipout:

:flipout:

Αρχηγέ μου, μόνο εσύ θα μπορούσες να κάνεις σχόλιο για τις μεταλλικές καρέκλες! Έχω δύο τέτοιες από τα '70ς, θα τις επανεκτιμήσω...

 

[superfly]

Chief η φωτο με τον Hayes ειναι απο τη Stax να υποθεσω?

 

[supersonic]

Remembering Isaac Hayes

 

[superfly]

Remembering Isaac Hayes

Τhanx...

Oι Stones ηχογραφουν στην Chess.


Phil Chess, Muddy Waters, Little Walter, Bo Diddley (απο αριστερα)

 

[Γιώργος Κουν.]

Ωραίο νήμα! :SFGSFGSF:

Μερικά σκόρπια κι απο εμένα:

Ενα απο τα "ωραία" στην υπόθεση της blues ανθολογίας είναι πως -πιθανότατα-οι περισσότεροι απο εμάς γνωρίσαμε τους αυθεντικούς δημιουργούς έμεσα, ακούγοντας πρώτα white boys singing the blues, όπου πράγματι είναι κάτι διαφορετικό -μάλλον αυτονομημένο απο το αρχικό-, όπως λέει και ο Κώστας ο Λυμπε, πλήν όμως δεν έπαψει να είναι το κυρίαρχο -για πολλούς- ερέθισμα για την επιστροφή - γνωριμία με τις "πηγές".
Προς ενίσχυση των παραπάνω, εγώ ακούγοντας Canned Heat και διαβάζοντας τον Morganfield καί ξανά Morganfield ως συνθέτη στα τραγούδια τους, προφανώς και δεν μπορούσα να φανταστώ πως αυτός είναι ο περιώνυμος Muddy Waters.

Πριν ακόμα ακούσω το Motor City Blues του John Lee Hooker πάλι, είχα πριν ακούσει το Hooker 'n Heat.

Τον Sonny Boy Williamson πχ τον είχα πρωτοακούσει και είχα πάθει την πλάκα μου απο το live The Animals with Sonny Boy Williamson, σε φίλο που τον είχε κατεβάσει απο Θεσσαλονίκη ένα Πάσχα, τον οποίο -φυσικά- ουδέποτε βρήκα όσο κι αν τον έψαξα τότε.

Για να μη μιλήσουμε για τον μέγιστο Willie Dixon - πραγματικό "κρυμμένο" θυσαυρό, συμφωνώ με τον superfly- όπου το όνομά του βρισκόταν σε συνθέσεις κομματιών σε δεκάδες δίσκους διαφόρων συγκροτημάτων,αλλά όχι μόνο δεν υπήρχε "δίσκος" του, αλλά ούτε τη φάτσα του δεν είχαμε δεί σε φωτογραφία.