Γλυκά Όνειρα [Roy Buchanan]

[grio]

Το ρέκβιεμ ενός χαμένου...​

Roy Buchanan, 48 ετών, ένας κιθαρίστας

Ο Roy Buchanan, που είχε κάποτε περιγραφεί σ' ένα τηλεοπτικό ντοκιμαντέρ ως «ο καλύτερος άγνωστος κιθαρίστας στον κόσμο» και που δημιούργησε δύο χρυσούς δίσκους, κρεμάστηκε σ' ένα κελί το βράδυ της Κυριακής, δήλωσε σήμερα το γραφείο του σερίφη στην κομητεία Φέρφαξ. Ήταν 48 ετών.

Ο κ. Buchanan συνελήφθη το βράδυ της Κυριακής με την κατηγορία της δημόσιας μέθης και οδηγήθηκε μόνος του στο κελί υποδοχής στο Κέντρο Κράτησης Ενηλίκων της Κομητείας Φέρφαξ, δήλωσε ο διευθύνων αναπληρωτής σερίφης, Carl Peed.

Ο κ. Peed είπε ότι ο κ. Buchanan, που ζούσε στο Ρέστον της Βιρτζίνια, ελέγχθηκε 10 λεπτά περίπου μετά τη φυλάκισή του στις 22:55, αλλά όταν έκαναν έναν δεύτερο έλεγχο στις 23:16, βρέθηκε κρεμασμένος με το πουκάμισό του, που είχε δεμένο στη σχάρα του παραθύρου.

Ο κ. Buchanan, ο οποίος επηρεάστηκε στις αρχές της καριέρας του από τον κιθαρίστα Jimmy Nolan, άρχισε να παίζει στις αρχές της δεκαετίας του 1950. Δημιούργησε τη δική του μπάντα στο Λος Άντζελες όταν ήταν 15 ετών, μετά πήγε στην Οκλαχόμα και γνώρισε τον Dale Hawkins, με τον οποίο περιόδευσε και ηχογράφησε για δύο χρόνια. Το 1960, ο κ. Buchanan προσχώρησε σε ένα καναδικό γκρουπ που περιελάμβανε τους Robbie Robertson, Rick Danko και Garth Hudson, που ήταν ο πρόδρομος των Band.

Ο κ. Buchanan πέρασε τα επόμενα χρόνια στα στούντιο ηχογράφησης υποστηρίζοντας μια πληθώρα από ποπ και κάντρι-και-γουέστερν τραγουδιστές. Στη συνέχεια δημιούργησε ένα άλλο γκρουπ και άρχισε να παίζει στην περιοχή της Ουάσιγκτον.

Το 1971, το περιοδικό Rolling Stone δημοσίευσε μια επαινετική κριτική για μια από τις παραστάσεις του. Ακολούθησε ένα δημόσιο τηλεοπτικό ντοκιμαντέρ με τίτλο «Ο καλύτερος άγνωστος κιθαρίστας στον κόσμο» και η Polydor Records του έκλεισε συμβόλαιο. Ως αποτέλεσμα, πέρασε από τα τοπικά κλαμπ στο εθνικό επίπεδο των θεάτρων και αιθουσών συναυλιών.

Το δεύτερο από τα πέντε άλμπουμ του για την Polydor, Roy Buchanan's Second Album, πούλησε μισό εκατομμύριο αντίτυπα. Έπειτα κυκλοφόρησε τρία άλμπουμ για την Atlantic Records, συμπεριλαμβανομένου ακόμη ενός χρυσού άλμπουμ. Οι πιο πρόσφατες ηχογραφήσεις του έγιναν για την Alligator Records.

Αφήνει πίσω τη σύζυγό του, Τζούντι, επτά παιδιά και πέντε εγγόνια.

The New York Times
17 Αυγούστου 1988, Τμήμα D, Σελίδα 23

---

Αίτια θανάτου: αστυνομική βία, ντροπή, υπερβολική ευθιξία, άρνηση της πραγματικότητας, ανεκπλήρωτα όνειρα;

Το παραπάνω ερώτημα, εύλογα μας δημιουργήθηκε τότε και μέχρι σήμερα παραμένει αναπάντητο. Ίσως, η απάντηση να μην έχει πια ιδιαίτερη σημασία, όσο η παρακαταθήκη ενός καλλιτέχνη που οφείλουμε να σεβαστούμε και να διαφυλάξουμε.

​

 

[grio]

Επειδή μέσα μου ουρλιάζω...​

​

Ο άνθρωπος δεν ήταν σταρ, δεν είχε την εμφάνιση ούτε διέθετε την απαιτούμενη εξωστρεφή ιδιοσυγκρασία. Με αγροτική ανατροφή, ήταν ταπεινός και ευγενικός, εξαιρετικά συνεσταλμένος, ένα ευαίσθητο πνεύμα με αντιφατικό όμως χαρακτήρα. Έδινε την εντύπωση ενός συνηθισμένου και αδιάφορου τύπου που είχε αποτύχει στο δικό του αμερικάνικο όνειρο, κάτι σαν τον εμποράκο του Μίλερ. Αλλά δεν ήταν καθόλου έτσι, κάπου μέσα, βαθιά του, βασανιζόταν και πονούσε αφού αδυνατούσε να εκδιώξει τους δαίμονές του. Προσπαθούσε να συμφιλιωθεί με την πραγματικότητα και πίστευε ότι ο δρόμος που είχε επιλέξει θα τον βοηθούσε. Ένας πολύπλοκος άνθρωπος με μεγάλη τρυφερότητα και μια ταραγμένη ψυχή.

Απολάμβανε την προστασία της ιδιωτικής ζωής και τον χρόνο του με την οικογένεια αλλά ήταν αναγκασμένος λόγω του επαγγέλματος ως μουσικού να εκτίθεται, παρά τη φυσική αποστροφή του για το προσκήνιο. Αυτό πάντα τον έφερνε σε αμηχανία και η δύσκολη θέση που περιερχόταν ήταν εμφανής σ' όλες τις ζωντανές εμφανίσεις του. Το πρόσωπό του έκανε συσπάσεις όχι για επιδεικτικούς λόγους, αλλά γιατί νοητικά μάλλον απουσίαζε από τον χώρο. Και ο αυτοδίδακτος Ρόυ, που αρνιόταν να διαβάσει νότες, είχε ένα ταλέντο τεράστιο, όντας χαρισματικός στο να εκφράζει με αφοπλιστική και χαρακτηριστική ευκολία στην κιθάρα του, πράγματα που άλλοι δεν μπορούσαν ούτε να ονειρευτούν. Αλλά αυτό που "έβγαζε" παίζοντας ήταν θλίψη, πράγμα που δεν ήθελε και δεν ήξερε να το εκφράσει με άλλο τρόπο. Όχι δεν ήταν γραφικός, προσπαθούσε να ξεγελάσει του άλλους, ότι όλα πήγαιναν καλά και τις περισσότερες φορές κατάφερνε να καμουφλάρει τη θλίψη με την εκτελεστική δεινότητά του. Όπως είπε όταν ρωτήθηκε πως διατηρεί την εξωτερική του ηρεμία, μέσα από τέτοια καθαρτικά σόλο: «Επειδή ουρλιάζω μέσα μου»...

Όποιος όμως "ερμήνευε" την ουσία του παιξίματός του, τη "φωνή" που έβγαινε από μέσα του, καταλάβαινε την προσωπική του αγωνία. Στον κόσμο αυτό, δυσκολευόταν να ζει και ο αλκοολισμός του, βοήθησε την επίσπευση του τέλους. Η φωνή του ήταν βασική, πάντα διέθετε κάποιο τραγουδιστή, όταν όμως επρόκειτο για κάποιο "δικό" του, το "ερμήνευε" ο ίδιος και τότε μεταμορφωνόταν σ' εμμονικό ιεροκήρυκα (ο πατέρας του υπήρξε πεντηκοστιανός, κατ' αυτόν, αν και αμφισβητείται από τον μεγαλύτερο αδελφό του) της Παλιάς Δύσης που ψέλλιζε προσευχές και προφητείες... Η κιθάρα του παραληρούσε σ' ένα παροξυσμικό ντελίριο από πρωτόγνωρους ήχους που εξωτερίκευαν τα συναισθήματά του, σοκάροντας αλλά και τρομάζοντας.

​

Δεν θα μπορούσε ποτέ να πάει στους Ρόλινγκ Στόουνς (ο μύθος αναφέρει ότι αρνήθηκε, λέγοντας ότι ήταν πολύ τεμπέλης για να μάθει όλα τα τραγούδια τους), εάν τελικά αληθεύει η πρόσκληση για διαδοχή του Μπράιαν Τζόουνς ή στην Plastic Ono Band, αλλά αυτό δείχνει γι' άλλη μια φορά τον στρουθοκαμηλισμό της σόου μπιζ. Ο Eric Clapton είδε τον Buchanan να παίζει κάποτε και τον ανακήρυξε «...τον καλύτερο στον κόσμο». Ο Buchanan καθόρισε υφολογικά τον νεαρό Robbie Robertson (αργότερα στους Band). O Jerry Garcia των Grateful Dead διατυμπάνιζε τις «...καταπληκτικές ικανότητες» του Μπιουκάναν. Ο Jeff Beck έμαθε τις Τελεκάστερ τεχνικές απ' αυτόν, έγινε φίλος, του αφιέρωσε το "Cause We've Ended as Lovers" από το Blow By Blow άλμπουμ του και συνεχίζει να τον μνημονεύει με δέος. Στους κύκλους της τζαζ - όχι συχνά πηγή θαυμαστών για ροκ εντ ρολ μουσικούς - οι Les Paul, Charlie Byrd, Barney Kessell και Mundell Lowe έσπευσαν γρήγορα να αναγνωρίσουν και να παινέψουν τα ταλέντα του Μπιουκάναν.

Όταν ο Ρόμπερτσον τον ρώτησε από που είχε μάθει τις φράσεις του, ο Buchanan του είπε ότι ήταν μισός λύκος. «Έκανε όλα αυτά τα κόλπα, τους παράξενους ήχους, τα λυγίσματα και έπαιζε με τον έλεγχο έντασης. Ήταν μια πολύ, πολύ τρομακτική εμπειρία».

«Μπορούσε να παίξει οτιδήποτε ήθελε, και να το παίξει καλύτερα από οποιονδήποτε άλλο», εξήγησε ο Ronnie Hawkins. «Ο Robbie (Robertson) ήταν πολύ καλός για την ηλικία του, αλλά ο Roy ήταν εκεί έξω για καιρό. Ήταν ο μάστερ. Αυτό που χρειαζόταν ήταν πειθαρχία, ήταν ένα υπερβολικά ελεύθερο πνεύμα για την εποχή. Δεν ήξερες αν ήταν υπερ-νοήμων ή απλά έξω από αυτόν τον κόσμο!»

«Δεν είχαμε ακούσει οτιδήποτε σαν αυτό που έκανε ο Roy», είπε ο Les Paul. «Δεν έπαιζε ένα αρπέτζιο με τον τρόπο που το είχαμε μάθει. Αν είχες μελετήσει το όργανο, το έπαιζες ορθόδοξα, τη χρωματική κλίμακα που διδάχτηκες στο σχολείο. Αυτός ο τύπος ήταν κάθε άλλο παρά συμβατικός - ήταν αλλού. Ήταν απεριόριστος, όσον αφορά το τι έπαιζε. Δεν υπήρχαν κανόνες με τον Roy...»...

Για τη δισκογραφική του διαδρομή, διαβάστε το ωραίο και περιεκτικό νήμα του Φραγκίσκου.

Στις αρχές της δεκαετίας του '70 (φωτο Robert Berman)​

 

[grio]

Ο Μεσσίας θα έρθει και πάλι​

Roy Buchanan - Roy Buchanan (Αύγουστος 1972, Polydor)

​

Τραγούδια: A1 Sweet Dreams (D. Gibson) - 3:33, A2 I Am A Lonesome Fugitive (Casey Anderson, Liz Anderson) - 3:43, A3 Cajun (R. Buchanan) - 1:34, A4 John's Blues (R. Buchanan) - 5:04, A5 Haunted House (R. Geddins) - 2:44, B1 Pete's Blues (R. Buchanan) - 7:15, B2 The Messiah Will Come Again (R. Buchanan) - 5:53, B3 Hey, Good Lookin' (Hank Williams) - 2:16
Μουσικοί: Roy Buchanan (ληντ κιθάρα, φωνητικά: B2), Chuck Tilley (φωνητικά: A1-B1, B3), Teddy Irwin (ρυθμική κιθάρα), Dick Heintze (όργανο, πιάνο), Pete Van Allen (μπάσο), Ned Davis (τύμπανα)
Παραγωγή / Μηχανικός: Peter K. Siegel / Shelly Yakus

Η ηχογράφηση έγινε στο Record Plant East, Νέα Υόρκη

ο Buchanan το 1957 / ο Buchanan (τρίτος από δεξιά) με τον Dale Hawkins (δεύτερο αριστερά), το 1958​

Ο Leroy Buchanan (1939-1988), που αυτοπεριγράφεται «χίλμπιλι τεχνίτης», ήταν ήδη βετεράνος του κυκλώματος των μικρών κλαμπ μέχρι τη στιγμή που κύλησαν τα '70ς. Ένας μύθος μεταξύ των σκληροπυρηνικών οπαδών, αλλά άγνωστος στο ευρύ κοινό. Ο Roy είχε υποστηρίξει με την κιθάρα του, τους ομοίους του, τον Dale Hawkins (διάσημο για το "Suzie Q") και τον ξάδελφό του, Ronnie Hawkins (πιο γνωστό για τη συνοδευτική του μπάντα, τους Hawks, αργότερα The Band, των οποίων ο νεαρός κιθαρίστας Ρόμπι Ρόμπερτσον ήταν στην πραγματικότητα εκπαιδευμένος από τον Buchanan), μεταξύ αναρίθμητων άλλων.

Βέβαια, αυτό που οι περισσότεροι διατείνονται ότι θέλουν μόνο να είναι αληθινοί στη μουσική τους και δεν ενδιαφέρονται για τις παγίδες του καλλιτεχνικού στερεώματος, στην περίπτωση του Buchanan, ίσχυε απόλυτα. Για πολλά χρόνια προτίμησε να παίζει στην ανωνυμία των σκιών παρά να είναι κάτω από τα φώτα της δημοσιότητας. Ωστόσο, για ένα ταλέντο όπως ο Roy που έμεινε "άγνωστο" για πολύ καιρό, η "ανακάλυψη" ήρθε δεκαπέντε χρόνια μετά το ξεκίνημα της επαγγελματικής του καριέρας, αλλά έκτοτε τα γεγονότα είχαν γρήγορη διαδοχή, υπήρξε το άρθρο στο Rolling Stone, ακολουθούμενο από του παρόμοιου θέματος, εξαιρετικά δημοφιλές τηλεοπτικό αφιέρωμα στο PBS και η επακόλουθη συναυλία, που ξεπούλησε, στο Carnegie Hall.

Σύντομα ακολούθησε το ομότιτλο άλμπουμ, Roy Buchanan του 1972, (στην πραγματικότητα το τρίτο του) και ανέδειξε ευρύτερα έναν κιθαρίστα ανώτερης κλάσης, τον πιο απίθανο "ήρωα της κιθάρας" που θα μπορούσε να βρεθεί. Ήταν 32 χρονών (φαινόταν τουλάχιστον πενήντα), υπέρβαρος και πατέρας 6 παιδιών, όταν έκανε δισκογραφικό συμβόλαιο με την Polydor. Αυτό το άλμπουμ είναι περισσότερο γνωστό για δυο κομμάτια, τη διασκευή του "Sweet Dreams" του Don Gibson και το δικό του "The Messiah Will Come Again", εξαιρετικά και τα δύο.

Το "Sweet Dreams", είναι ένα υπέροχο μελαγχολικό οργανικό κομμάτι. Ο Buchanan ήταν αναμφισβήτητα ο πιο συναισθηματικός κιθαρίστας που υπήρξε ποτέ, απόλυτος κυρίαρχος αυτού του μελαγχολικού στυλ παιξίματος. Η καθαρότητα του ήχου του και ο τρόπος που η κιθάρα του κλαίει είναι συγκλονιστικός ενώ στη στοιχειωμένη ατμόσφαιρα του τραγουδιού συμβάλλουν επίσης και τα διεισδυτικά πλήκτρα του Dick Heintze.

Το επόμενο τραγούδι, μια διασκευή στο "I Am A Lonesome Fugitive" του Merle Haggard, με τον Chuck Tilley στα φωνητικά, είναι καλό, με τις μπλουζ κιθαριστικές φράσεις ανάμεσα στο χαλαρό κάντρι ρυθμό του, που ωστόσο δεν προκαλεί έκπληξη, δεδομένων των ριζών του Roy στην κάντρι (μεγάλωσε στο Αρκάνσας). Το "Cajun" είναι ένα σύντομο οργανικό κομμάτι με ένα πικάντικο γκρουβ χαρμάνι ενώ το "John's Blues", ένα ακόμη οργανικό, δεν είναι τόσο τυπικό "τραγούδι", μάλλον μια δικαιολογία για περισσότερη σπαρακτική μπλουζ κιθάρα του Roy και εκτεταμένα αισθαντικά σόλο (ο Heintze προσθέτει εξ ίσου το πιάνο του). Στη συνέχεια έρχεται το "Haunted House", ένα ικανοποιητικό κάντρι μπούγκι.

​

Το εναρκτήριο της δεύτερης πλευράς "Pete's Blues", ένα άλλο (το μαντέψατε) οργανικό κομμάτι, διαθέτει και πάλι ελάχιστη συνοδεία, καθώς πάλι το μόνο που χρειάζεται, είναι τα συναισθηματικά σόλο του Roy. Πράγμα που μας φέρνει στο τραγούδι υπογραφή του, "The Messiah Will Come Again".

Απλά ένα χαμόγελο, μόνο μια ματιά
Ο Πρίγκιπας του Σκότους
Εμφανιζόταν από παλιά
Υπήρξαν πολλοί άνθρωποι
Και είχαν πολλά να πουν
Αλλά αυτή τη φορά, θα τα πω με τον δικό μου τρόπο

Υπήρχε μια πόλη,
Υπήρχε μια παράξενη μικρή πόλη, που ονομαζόταν "Ο Κόσμος"
Ήταν μια μοναχική, μοναχική μικρή πόλη
Μέχρι που μια μέρα εμφανίστηκε ένας ξένος
Και οι καρδιές τους χάρηκαν και η θλιβερή μικρή πόλη ήταν ευτυχισμένη και πάλι
Αλλά υπήρχαν μερικοί που αμφέβαλαν, δυσπιστούσαν, έτσι τον χλεύαζαν
Και ο ξένος, έφυγε μακριά
Τώρα η θλιβερή μικρή πόλη που ήταν λυπημένη χθες
Είναι πολύ πιο θλιβερή σήμερα

Περπάτησα σε πολλά μέρη που δεν έπρεπε ποτέ να βρεθώ
Αλλά ξέρω ότι ο Μεσσίας, θα έρθει και πάλι​

Στα πρώτα δυόμισι λεπτά ο Roy σε ρόλο ιεροκήρυκα ψιθυρίζει σαν φάντασμα την "εισαγωγή" του, αλλά το τραγούδι σοβαρεύει πραγματικά, στη συνέχεια, με ένα ακόμη όμορφο οργανικό πέρασμα. Ο απίστευτος ήχος της κιθάρας του Roy είναι μπροστά και στο κέντρο, ενώ τα ατμοσφαιρικά πλήκτρα του Heintze εντείνουν το θλιμμένο κλίμα. Μερικές φορές ο Roy χτυπά γρήγορα τις νότες, αλλά παρά αυτά τα εκπληκτικά τερτίπια, οι καλύτερες στιγμές είναι όταν η κιθάρα του αργά, κραυγάζει αγωνιωδώς, μ' όλο το αίσθημα και το πάθος που μπορεί να επιστρατεύσει.

Περιττό να πούμε ότι, την απρόβλεπτη φύση του άλμπουμ υπογραμμίζει η διασκευή του Hank Williams, "Hey Good Lookin’", άλλο ένα κάντρι μπούγκι (πάλι με τον Tillis στα φωνητικά), αλλά πιο αργό και ελαφρύ από το "Haunted House". Είναι ενδιαφέρον ότι και τα τρία φωνητικά κομμάτια είναι διασκευές, ενώ τα περισσότερα από τα οργανικά είναι πρωτότυπα.

Σε τελική ανάλυση, αυτό που μας μένει και αγαπάμε, είναι ο θρήνος της κιθάρας του Roy Buchanan, καθώς λίγοι κιθαρίστες μπορούν να παίξουν από τα σωθικά τους τόσο πειστικά, με τέτοια απίστευτη συναισθηματική δύναμη και το μεγαλύτερο μέρος αυτού του άλμπουμ προσφέρει ακριβώς αυτό.

​

 

[grio]

Πεντάχορδο μπλουζ​

Roy Buchanan ‎- Second Album (Φεβρουάριος 1973, Polydor)

​

Τραγούδια: A1 Filthy Teddy (Roy Buchanan) - 3:11, A2 After Hours (A. Parrish, B. Feyne, R. Bruce) - 6:13, A3 Five String Blues (Roy Buchanan) - 6:23, A4 Thank You Lord (Roy Buchanan) - 2:23, B1 Treat Her Right (Roy Head) - 2:43, B2 I Won't Tell You No Lies (Roy Buchanan) - 6:35, B3 Tribute To Elmore James (Roy Buchanan) - 3:25, B4 She Once Lived Here (A. Inman) - 3:00
Μουσικοί: Roy Buchanan (κιθάρα, ακουστική κιθάρα, φωνητικά), Dick Heintze (πιάνο, όργανο), Teddy Irwin (ρυθμική κιθάρα), Jerry Mercer: A1-B3 / Ned Davis: B4 (τύμπανα), Don Payne (μπάσο), Chuck Tilley (φωνητικά: B1)
Παραγωγή / Μηχανικοί: Peter Kieve Siegel / Shelly Yakus, Roy Cicala, Danny Turbeville

Η ηχογράφηση έγινε στο Record Plant East, Νέα Υόρκη

​

Με την ίδια μπάντα, τους Snakestretchers, να τον υποστηρίζει (εκτός από τον Don Payne που αντικατέστησε τον Pete Van Allen στο μπάσο), ο Buchanan προσκολλάται περισσότερο αυστηρά στα μπλουζ, αφήνοντας σε μεγάλο βαθμό την κάντρι, εκτός από το τελευταίο κομμάτι. Ως αποτέλεσμα, αυτό το άλμπουμ είναι πιο περιορισμένο στυλιστικά και μονοδιάστατο από το προηγούμενο, αν και αυτό δεν είναι απαραίτητα κάτι κακό, καθώς ο Roy εμμένει στα δυνατά σημεία του. Εκείνο που αρέσει σ' αυτό το άλμπουμ είναι ότι η κιθάρα του Roy είναι ακόμα πιο κυρίαρχη και το παίξιμό του σπουδαίο όπως πάντα. Η μπλουζ φόρμα, ενίοτε είναι λίγο αυστηρή αλλά ο Buchanan, όπως οι Johnny Winter και Peter Green, μεταξύ άλλων, γενικά ωφελήθηκε από τον "εμπλουτισμό" που επιχείρησε.

Με πέντε πρωτότυπα και τρεις διασκευές, ή αλλιώς πέντε οργανικά και τρία κομμάτια με φωνητικά (ένα τραγουδιέται από τον Tilley), το Second Album ξεκινά με το "Filthy Teddy", μια άσκηση στο λύγισμα των χορδών στην πατενταρισμένη Τελεκάστερ του 1953 που χρησιμοποιούσε ο Roy (την ονόμαζε Νάνσυ). Ακολουθεί μια έκδοση του "After Hours" του Erskine Hawkins που είναι βασικά ένα αργό μπλουζ αν και με άφθονα πυροτεχνήματα της ταστιέρας, καθώς ο Roy υπερβαίνει τη "μονοτονία" του δωδεκάμετρου μπλουζ με το μεγαλείο του παιξίματός του. Ο Μπιουκάναν είχε έναν απίστευτο τόνο, δεν χρησιμοποιούσε κανένα εφέ, που ίσως τον έκανε να φαίνεται παλιομοδίτης, σε σχέση με την εξέλιξη της τεχνολογίας, αλλά εξακολουθούσε να βγάζει τους πιο μοναδικούς ήχους από την κιθάρα του. Άλλωστε, τι να τα κάνει τα βοηθήματα, όταν η εκφραστική δύναμη και το ταλέντο ξεχειλίζουν;

Ω, Ιησού
Αυτός είναι ο τελευταίος λόγος μου
Ναι, Ιησού
Αυτός είναι ο τελευταίος λόγος μου
Καταλαβαίνεις, ακόμα σε ικετεύω,
Μην αφήνεις τον διάβολο να με καταβάλλει​

Ακόμα καλύτερο είναι το "Five String Blues", στο οποίο η κιθάρα του Roy κραυγάζει και γρυλίζει με εντελώς ωμό και συναισθηματικό τρόπο, ενώ ο Heintze εξίσου ξεχωρίζει στο πιάνο. Το όμορφο "Thank You Lord" είναι κάτι μεταξύ προσευχής/στοχασμού, ενώ η ροκ διασκευή του κομματιού του Roy Head, "Treat Her Right", παραπέμπει πιθανότατα σ' αυτά που ο Roy εκτέλεσε μυριάδες φορές κατά τη διάρκεια των πολλών ετών που έπαιζε στα κλαμπ. Το "I Wont Tell You No Lies", στη συνέχεια είναι ένα αποκορύφωμα, με σπουδαίο παίξιμο από τον Roy και τη μελαγχολική ατμόσφαιρα στα πλήκτρα του Heintze, ενώ το αυτεξήγητο "Tribute To Elmore James", είναι επίσης καλό, αν και κάπως μιμητικό. Τέλος, για κλείσιμο υπάρχει το κάντρι κομμάτι, μια όμορφη διασκευή του "She Once Lived Here", που κατεβάζει την αυλαία σ' ένα πολύ συμπαγές, συνεπές και πραγματικά εμπνευσμένο άλμπουμ.

​

«Ήξερα ότι ο Roy αντιμετώπιζε προβλήματα από πολύ νωρίς», δήλωσε ο Bruce Iglauer, ο οποίος υπέγραψε τον Buchanan στην ετικέτα του Alligator στις αρχές του 1985. «Εκείνη την εποχή που κάναμε μαζί το πρώτο σέσιον, ο Roy έκανε ακόμα αποτοξίνωση και πήγαινε σε συναντήσεις των Ανώνυμων Αλκοολικών. Αλλά κάπου μεταξύ του εν λόγω άλμπουμ και του επόμενου, ο Roy άρχισε ξανά να πίνει...». Το ίδιο διάστημα ταυτόχρονα, έπαιρνε αντικαταθλιπτικά που αντενδείκνυται η χρήση τους μαζί με αλκοόλ. Ο ψυχίατρός του, Dr. Richard Ratner δήλωσε εκ των υστέρων ότι «η αυτοκτονία του Roy δεν ήταν μια εκούσια πράξη, αλλά ήταν αποτέλεσμα της έλλειψης ικανότητας να συνειδητοποιήσει την επικινδυνότητα της συμπεριφοράς του. Το αλκοόλ συνέβαλε εξαφανίζοντας τις αναστολές του».

Σχεδόν τρεις δεκαετίες αργότερα, τα γεγονότα του θανάτου του Roy Buchanan σκεπάζονται από την υποψία. Κανείς δεν έχει ακόμη παρουσιάσει μια οριστική εξήγηση για το τι συνέβη πραγματικά στο κελί R-45 στη φυλακή, εκείνη την καυτή νύχτα του Αυγούστου. Ο χρόνος για αγωγή κατά της αστυνομικής αρχής για άδικο θάνατο έχει προ πολλού παρέλθει. Αλλά ίσως υπάρχει κάποια παρηγοριά στο γεγονός ότι μπορούμε να επικοινωνούμε με το πνεύμα του Ρόυ, που υπάρχει στους δίσκους του...

Κύριε, σ' ευχαριστώ, είδα τον ήλιο να λάμπει και σήμερα
Κύριε να σ' ευλογημένος, μπόρεσα να δω τα παιδιά μου να προσεύχονται
Ίσως να μην είναι ο σωστός τρόπος
Όμως, έτσι και αλλιώς θέλω να σ' ευχαριστήσω
Κύριε, σ' ευχαριστώ​

Για σένα φίλε Μιχάλη, Καλύμνιε, ξέρεις...

(***** και για τα δύο, πηγές: εξώφυλλα, nytimes.com, Scott Floman, Mojo)

​

 

[grio]

- Roy Buchanan · Roy Buchanan [Playlist] -

- Roy Buchanan · Second Album [Playlist] -

 

[grio]

Το ντοκιμαντέρ...

Το πλήρες ντοκιμαντέρ "The Greatest Unknown Guitarist In The World" της αμερικάνικης δημόσιας ραδιοτηλεόρασης (PBS) που αρχικά μεταδόθηκε το 1971. Υπάρχουν εκτελέσεις πολλών κομματιών, περιλαμβάνοντας βίντεο των Bill Graham, Nils Lofgren, Merle Haggard και Johnny & Shuggie Otis. Πολλά από τα ζωντανά αποσπάσματα, γυρίστηκαν στο Fillmore East του Bill Graham στη Νέα Υόρκη και σε συνεντεύξεις ο Buchanan συζητά τις επιρροές του.

Όσοι αντέχετε, αξίζει να το δείτε. Μια μαρτυρία για τον άνθρωπο και ένα ντοκουμέντο για την εποχή.

- Introducing Roy Buchanan - 1971 PBS Special (WNET 13 New York) -

Στο διαδίκτυο άρχισε να κυκλοφορεί το 2015, το ψάχναμε χρόνια και το είχα πρωτοδεί τέλη του '80 σε βιντεοκασέτα φίλου, που το είχε κοπιάρει όταν βρισκόταν στην Αμερική...

 

[Cicadelic Ranger]

δεν μπορει ενα τετοιο νημα να μενει ασχολείαστο...Δεν μπορει ενας τετοιος καλλιτεχνης να μην δεχεται ακομα καταιγισμο απο ενθουσιωδες ευφηειες, δεν μπορει οι δισκοι του να μην βρισκονται για το ευρυ κοινο παρα σε φορμα best off, δεν μπορει να ακουμε τοσα ευτελη σημερα και να μην ακουμε τον ηχο της αληθειας ...και ομως...πρεπει κατι να πω και δεν ξερω τι.

Και επειδη δεν ξερω τι να πω απλα θα παραθεσω αυτο. ηταν απο ενα πρωτο μη ολοκληρωμενο δισκο απότι λεγεται. Αλλα ο Grio θα τα ξερει περισσοτερο.

για ταξιδι μιλαμε παλι...

Μαυρο Φθινοπωρο

Spoiler

Subways stumbling through the night
Flashing rows of neon lights
People with no place to go
Rushing madly to and frow
A shrine where all the nameless robots
Pay homage to their countrey idol
Got to pass the time of day
Between the canyon walls of stone and steel
The misers count their gold
And wish the world would spin the other way


Silver mantles speak the shouting
Talking loud but saying nothing
Sounds of hungry children crying
Drowned out by cannon firing
As the giant with the passing face manipulates his toys
And one by one they're trampled in the mud
The high priest and his sacrificial counsel hold a meeting
And demand another sacrifice of blood

​

--- Αυτόματη συγχώνευση μηνύματος ---

Να σαι καλα Grio θησαυροφυλακα !

 

[supersonic]

πότε μπήκε αυτό..... :bigcry:

εγώ πού είμαι? :7SFGSFG:

αδικα πήγε ο μεγάλος.
Πολύ....

Αν δεν έχετε το δίσκο αυτό

​

και στα επόμενα 30 δλ δεν είστε το amazon να τον αγοράσετε....
ΚΑΚΟ ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΙΟΎ ΣΑΣ...

 

[Νότης]

Γνώρισα τον Roy τον ίδιο καιρό που κατάλαβα τη διαφορά του λευκού και του μαύρου μπλούζ, αρχές του 80 και ακόμα στο ναυτικό. Κασέτες στα φορητά στο κατάστρωμα, ανάμεσα Σύρο και Τζιά και την ώρα που ο ήλιος έπαιρνε το μπάνιο του στο Αιγαίο. Με την πρώτη έξοδο, έτρεξα στα δισκάδικα...Δεν έκλεισα δισκογραφία όπως με άλλους αγαπημένους, αλλά είναι κι αυτός ένας λόγος να υπάρχουμε.
Γρηγόρη με τις υγείες μας να τον ακούμε για πολλά πολλά χρόνια ακόμα. Ευχαριστούμε.

 

[supersonic]

το φιλμάκι ήταν μια προσπάθεια πλασαρίσματος του Roy στον έξω κόσμο, καθώς ήδη έπαιζε σχεδόν 15 χρόνια και τον γνώριζαν μόνο όσοι τριγυρνούσαν σε μπαρ.
Στην προσπάθεια αυτή οι δημοσιογράφοι Holland και Zito με δυό άρθρα, ξεκίνησαν την χιονοστιβάδα, και σκέφτηκαν το φιλμ, με την υποτιθέμενη επιστροφή στο πατρικό μετά από 15 χρόνια, όταν ήδη ο Roy ήταν παντρεμένος με 6 παιδιά που δεν είχαν γνωρίσει ποτέ τους παππούδες.
Το φίλμ σκηνοθετήθηκε και γυρίστηκε όπως θα λέγαμε "ζωντανά" με τους ήρωες να ζούν τους εαυτούς τους.
Στο ενδιάμεσο οι παραγωγοί βρήκαν συνεργάτες του Roy από το παρελθόν και τους βάλανε να παίξουν μαζί του ξανά, χρωματίζοντας με σέπια τα φιλμάκια. Ακόμα και στην εκκλησία τον βάλανε να παίξει.
Επίσης επικοινώνησαν με τον Bill Graham που έστησε ένα event καλώντας με την πληθωρική του επιρροή πολλούς επώνυμους, ενώ βάλανε και τον μαθητή του Roy και μετέπειτα κιθαρίστα του boss, Nils Lofgren να εμφανιστεί τιμητικά μαζί του.
Το φιλμάκι, μια τίμια, και ειλικρινής (εκ του αποτελέσματος - άμεση υπογραφή συμβολαίου με την Polygram) προσπάθεια αποκάλυψης του ταλέντου του Roy παραμένει σήμερα ιστορικό.

Στα διάφορα sites φυσικά δεν παραλείπονται τα υπονοούμενα περι ξυλοδαρμού του ως αιτία θανάτου (πράγματα που επανέλαβαν και άλλοι γνωστοί σε μεταγενέστερα documentaries)

There are still missing pieces to the puzzle of what happened that night. Even 10 years later, a hard look at the evidence requires withholding judgment. At Buchanan's funeral, one former band member recalled that Judy opened the coffin for them.

"It was obvious he'd had his head bashed in," this witness said. "There were bruises on his head. I saw them." The Fairfax County coroner's report did not mention bruises on Buchanan's head. Thus questions have arisen that still call out for answers.

 

[grio]

Γι' αυτό τον λόγο είμαι εδώ​

Roy Buchanan - That's What I Am Here For (1973, Polydor)

​

Τραγούδια: A1 My Baby Says She's Gonna Leave Me (R. Buchanan, Billy Price, John Harrison) - 3:22, A2 Hey Joe (In Memory Of Jimi Hendrix) (William Roberts) - 5:25, A3 Home Is Where I Lost Her (R. Buchanan, J. Harrison) - 4:27, A4 Rodney's Song (R. Buchanan, B. Price, J. Harrison, Mike Kalina) - 4:30, B1 That's What I Am Here For (Jack Bond) - 2:30, B2 Roy's Bluz (R. Buchanan) - 5:59, B3 Voices (Dick Heintze) - 2:27, B4 Please Don't Turn Me Away (R. Buchanan, B. Price) - 4:47, B5 Nephesh (R. Buchanan) - 3:27
Μουσικοί: Roy Buchanan (κιθάρα, κύρια φωνητικά: B2), Dick Heintze (πιάνο, όργανο, κλαβινέτ, υποστηρικτικά φωνητικά), Billy Price (κύρια και υποστηρικτικά φωνητικά), John Harrison (μπάσο Fender, υποστηρικτικά φωνητικά), Robbie Magruder (ντραμς)
Παραγωγή / Μηχανικοί: Jay Reich, Jr. / Dennis Ferrante, Shelly Yakus

Ηχογραφήθηκε τον Οκτώβριο του 1973 στο Record Plant στούντιο της Νέας Υόρκης

παίζοντας τη Fender Telecaster του​

«Προφανώς ο λόγος που δεν έπιασα την καλή είναι επειδή δεν με ένοιαζε αν θα το πετύχαινα ή όχι. Το μόνο που ήθελα να κάνω ήταν να μάθω να παίζω κιθάρα για τον εαυτό μου... Βάζεις τους στόχους σου για επιτυχία. Και όταν πετύχεις, δεν σημαίνει απαραίτητα ότι θα γίνεις μεγάλο αστέρι, θα κερδίσεις πολλά χρήματα ή οτιδήποτε άλλο. Θα το νιώσεις στην καρδιά σου, είτε έχεις πετύχει είτε όχι.»

Αφού τα δύο πρώτα άλμπουμ έλαβαν επιδοκιμασίες από τους κριτικούς αλλά ελάχιστη εμπορική επιτυχία, ο Roy Buchanan απέκτησε μια νέα μπάντα, αν και ήταν αρκετά έξυπνος για να κρατήσει τον Dick Heintze. Με τους ντράμερ Robbie Magruder, μπασίστα John Harrison, τραγουδιστή Billy Price, κιμπορντίστα Heintze να τον υποστηρίζουν, και τον Jay Reich στην καρέκλα του παραγωγού, ο Roy υιοθέτησε έναν σκληρότερο ροκ ήχο.

Κομμάτια βασισμένα σε ριφ όπως τα "My Baby Says She's Gonna Leave Me", "Rodney's Song" και το κομμάτι του τίτλου είναι ρυθμικά, δυναμικά και γοητευτικά αποτελώντας κύρια παραδείγματα ενός "μπλουζ ροκ" άλμπουμ, συχνά με έμφαση στο τελευταίο. Αυτό φυσικά δεν εμποδίζει τον Roy να κάνει τα δικά του, όποτε του δίνεται η ευκαιρία καθ' όλη τη διάρκεια αυτού του άλμπουμ, προς δική μας τέρψη και απόλαυση.

Ναι, η ψυχή μου παραδόθηκε την περασμένη Παρασκευή​

Ναι, αλλά επέστρεψε ξανά σήμερα​

Ναι, νομίζω ότι μου αρέσει καλύτερα η ζωή​

Ω, ίσως ακόμη και να αποφασίσω να μείνω​

​

Ναι, ονειρευόμουν τον παράδεισο​

Ναι, και είδα το μωρό μου εκεί​

Ξέρεις ότι είχε πραγματικά όμορφα μάτια​

Ναι και είχε μακριά, μαύρα, κυματιστά μαλλιά​

​

Ναι, αν πάω στην κόλαση​

Θα πω τα καλύτερα για σένα​

Γιατί έχεις κάνει κάποια πράγματα ομορφούλα​

Που δεν πιστεύω ότι ο διάβολος θα έκανε​

- Roy’s Bluz (Roy Buchanan)​

Υπάρχουν ακόμα τραγούδια για να προσελκύσουν τους μπλουζ καθαρολόγους, όπως το "Roy's Bluz", κομμάτι μιας άδειας συναισθηματικά γυναίκας, με το σύνηθες εξαιρετικό παίξιμο από τους Roy και Heintze, που πρέπει να ακουστεί για να γίνει πιστευτό, και το "Nephesh", ένα ωραίο κάντρι μπλουζ που παρέχει ένα χαμηλών τόνων κλείσιμο του δίσκου. Το "Nephesh" (η "ψυχή" στα εβραϊκά), σε άμεση αντίθεση με τα δύο προηγούμενα άλμπουμ, είναι το μοναδικό οργανικό του άλμπουμ, αν και τα περισσότερα από τα κομμάτια του, έχουν εκτεταμένα οργανικά τμήματα. Και μια ιστορία που έχει επιβεβαιωθεί: κατά τη διάρκεια των σέσιον γι' αυτόν τον δίσκο, ο Buchanan συναντήθηκε με τον John Lennon, ο οποίος μιξάριζε ένα άλμπουμ σε ένα παρακείμενο στούντιο. Ο Lennon προσφέρθηκε να παίξει στο άλμπουμ του Buchanan και κάλεσε τον κιθαρίστα να βάλει μερικές φράσεις στο LP του, αλλά ο Buchanan το αντιπαρήλθε.

Ο Price αναλαμβάνει τα περισσότερα από τα ερμηνευτικά καθήκοντα, και παρά την ενίοτε τεχνητή απόδοση, η γαλανομάτικη σόουλ φωνή του είναι αποτελεσματική, με τις καλύτερες ερμηνείες του να έρχονται πιθανότατα στην αργή, ικετευτική μπαλάντα "Please Don't Turn Me Away", όπου ο Roy τον μιμείται επιδέξια στους στίχους εξαπολύοντας τις 'διατρητικές' γραμμές του, και στο αγαπημένο "Home Is Where I Lost Her". Αυτό το τραγούδι δεν είναι τυπικό κλασικό μπλουζ, με το κάπως κάντρι ροκ ύφος, αλλά έχει μια υπέροχη μελωδία και συγκινητικά φωνητικά. Φυσικά το καλύτερο από όλα, είναι το σόλο του Buchanan, και το μοναδικό ηχητικό όργιο που δημιουργείται στη συνέχεια από την κιθάρα του, είναι πραγματικά απίστευτο - ίσως μερικά από τα καλύτερα πράγματα που έχει παίξει ποτέ μια Telecaster... Ο Buchanan εκφράζει το συναίσθημα της ακραίας θλίψης, τόσο απόλυτα που συγκλονίζει.

Ο Roy παίζει ζωντανά στη σκηνή​

Πέρα όμως από αυτό το τραγούδι για την απελπισία της απώλειας, υπάρχει και το "Voices", ένα διασκεδαστικό (αν και με δυσάρεστους στίχους, ειδικά λαμβάνοντας υπόψη μερικά από τα μετέπειτα συναισθηματικά προβλήματα του Buchanan), πιασάρικο ποπ τραγούδι γραμμένο από τον Heintze, που προσθέτει λίγη ελαφρότητα, υπογραμμίζοντας την ποικίλη φύση του άλμπουμ. Αξιοσημείωτη είναι επίσης η εκτεταμένη ανάγνωση του "Hey Joe", που για καιρό υπήρξε στο ζωντανό ρεπερτόριο του Roy, φόρος τιμής στον Hendrix του οποίου άλλωστε υπήρξε θαυμαστής. Η έκδοση αυτή είναι πολύ αργή, με σχεδόν φωνητικά ομιλίας, αλλά ο Roy δεν απογοητεύει στην κιθάρα ούτε εδώ ούτε οπουδήποτε αλλού σ' αυτό το άλμπουμ, σ' ένα από τα πιο συνεπή μέχρι εκείνη τη στιγμή.

Πραγματικά, κάθε τραγούδι εδώ - τα περισσότερα από τα οποία είναι πρωτότυπα -, έχει τουλάχιστον μία εκπληκτική στιγμή κιθάρας, και η σκληρή ροκ υποστηρικτική μπάντα του παρέχει έναν πιο γεμάτο ήχο από ό,τι στο παρελθόν. Ακόμη ενδιαφέρων είναι ο τρόπος με τον οποίο ο Roy ταιριάζει το νότιο ροκ σε έναν πιο επεκτάσιμο και ολοένα πιο εκλεκτικό ήχο, τον οποίο δεν εκτιμούσαν όλοι εκείνη την εποχή (το Rolling Stone συγκεκριμένα έγραψε μια καυστική κριτική του άλμπουμ). Όμως, αν και σπάνια φέρεται ως τέτοιο, το That's What I Am Here For είναι ένα από τα καλύτερα στούντιο άλμπουμ, του ξεχωριστού, πολύ περίεργου αλλά μουσικά ιδιοφυή, Roy Buchanan.

Πραγματικά εξαιρετικό και σίγουρα υποτιμημένο!

Φωνές​

Ακούω φωνές​

Πολλή συζήτηση​

Αλλά τίποτα δε λέγεται, τώρα​

​

Φωνές​

Ακούω φωνές​

Προσπαθώ να καταλάβω​

Προσπαθώ να βρω την αλήθεια​

​

Οι άνθρωποι προσπαθούν να γεμίσουν το κεφάλι σου με τόσες πολλές λέξεις​

Σου λένε τι είναι σωστό​

Και σου λένε τι είναι λάθος​

​

Σου λένε πώς να φας​

Σου λένε πώς να ζήσεις​

Προσπαθείς να καταλάβεις, τι σημαίνουν όλα αυτά;​

​

Φωνές​

...​

- Voices (Dick Heintze)​

Και όπως γράφει ο βιογράφος του, Phil Carson, «Αν αφαίρεσε τη ζωή του, ίσως το σκοτάδι να κέρδισε στο τέλος. Αν δολοφονήθηκε, του κάναμε κακό, εφιστώντας την προσοχή στους δαίμονές του. Ο Roy Buchanan είχε κάτι μουσικό να πει - κάτι βαθιά μέσα του, συχνά όμορφο και υπερβολικά συχνά οδυνηρό - και αυτό έβγαινε μόνο όταν είχε στα χέρια του μια κιθάρα, κατά προτίμηση την Tele του '53. Παρά τις δυσκολίες και τις χαμένες ευκαιρίες, η βαθιά εκφραστική ειλικρίνεια του Buchanan παραμένει ζωντανή».

(****1/2, πηγές: εξώφυλλο, Phil Carson (August 1999) - The Life and Times of Roy Buchanan, Phil Carson (2001) - Roy Buchanan: American Axe, Matthew Greenwald)

​

 

[grio]

- Roy Buchanan · That's What I Am Here For [Playlist] -