Ποιο είναι το πιο άσχημο μέρος του σώματός σου;
The Mothers Of Invention -
We're Only In It For The Money (Μάρτιος 1968, Verve Records)
Τραγούδια: A1 Are You Hung Up, A2 Who Needs The Peace Corps, A3 Concentration Moon, A4 Mom & Dad, A5 Bow Tie Daddy, A6 Harry, You're A Beast, A7 What's The Ugliest Part Of Your Body?, A8 Absolutely Free, A9 Flower Punk, A10 Hot Poop, B1 Nasal Retentive Caliope Music, B2 Let's Make The Water Turn Black, B3 The Idiot Bastard Son, B4 Lonely Little Girl, B5 Take Your Clothes Off When You Dance, B6 What's The Ugliest Part Of Your Body? (Reprise), B7 Mother People, B8 The Chrome Plated Megaphone Of Destiny
Μουσικοί: Frank Zappa (κιθάρα, πιάνο, κύρια φωνητικά), Roy Estrada (ηλεκτρικό μπάσο, φωνητικά), Billy Mundi (τύμπανα, φωνητικά), Jimmy Carl Black (τύμπανα, τρομπέτα, φωνητικά), Bunk Gardner (ξύλινα πνευστά), Ian Underwood (πιάνο, ξύλινα πνευστά), Don Preston (πληκτροφόρα), Euclid James "Motorhead" Sherwood (βαρύτονο και σοπράνο σαξόφωνο)
Παραγωγή: Frank Zappa, Tom Wilson
Ηχογραφήθηκε στις 14-16 Μαρτίου, 2-9 Αυγούστου και τον Οκτώβριο του 1967 στα
Capitol Studios, Λος Άντζελες και στα
Mayfair και
Apostolic Studios, Νέα Υόρκη
«Πιο είναι το πιο άσχημο μέρος του σώματός σου; Μερικοί λένε η μύτη σου / Μερικοί λένε τα δάχτυλα των ποδιών σου / Αλλά νομίζω ότι είναι το μυαλό σου...»
Ανάμεσα στα οξύμωρα της ψυχεδελικής εποχής είναι το γεγονός ότι ένα από τα αριστουργήματά της, είναι μια ανελέητη σάτιρα του χιπισμού που δημιουργήθηκε από έναν άνθρωπο που ποτέ δεν πήρε ναρκωτικά και απέλυε τα μέλη της μπάντας που το έκαναν. Πίσω από τη δυσπεπτική παρωδία του
Cal Schenkel για το εξώφυλλο του
Sgt. Pepper, καραδοκούσε μια εφιαλτική απεικόνιση του έθνους σαν πρωτο-φασιστικό αστυνομικό κράτος που εξισορροπούνταν από ένα σωρό χαζούς, επιδειχτικούς χίπηδες.
Ακόμη πιο εντυπωσιακό από το μήνυμα του άλμπουμ ήταν ο τρόπος που πραγματικά ακούγεται. Το
We're Only In It For The Money είναι μια "εξαρθρωτική" εμπειρία από την αρχή μέχρι το τέλος, τραγουδιών που συνδέονται με κολάζ τηλεφωνικών κλήσεων, διακωμώδηση ραδιοφωνικών ανακοινώσεων, ηχητικών εφέ και εκρήξεων "
συγκεκριμένης μουσικής"/
musique concrete που δημιουργήθηκαν από τροφοδοτούμενους ήχους μέσω πρωτόγονων ταλαντωτών μεταβλητής ταχύτητας, συσκευών παραμόρφωσης και των ιδιοσυγκρασιών της εκκεντρικής κονσόλας μιξαρίσματος των
Apostolic Studios, όλα συναρμολογημένα από τον
Frank Zappa, που επεξεργαζόταν την ταινία με ξυραφάκι ξυρίσματος. Κανένας άλλος δεν θα ήταν σε θέση να κάνει κάτι σαν αυτό ούτε στο ελάχιστο, μέχρι την άφιξη των σάμπλερ.
Με τον κανονικό κύριο τραγουδιστή των
Mothers Of Invention,
Ray Collins αδικαιολογήτως απόντα, ο
Zappa πήρε ο ίδιος μερικά κύρια φωνητικά, μεταβάλλοντας την ταχύτητα της ταινίας για να μεταμορφώσει τη βαθιά βαρύτονη φωνή του σε αυτό που ο κριτικός του
Rolling Stone χαρακτήρισε σαν "
Ντόναλντ Ντακ φωνές". Η χλεύη του
Zappa αγγίζει τα πάντα, χίπις, κουλτούρα των ναρκωτικών, κατασκευασμένη εξέγερση, και διάφορες μπάντες που θεωρούσε πουλημένες. Στο "
Flower Punk", "πυροβολεί" σχεδόν όλο το χίπι κίνημα. Εδώ υπάρχουν στιγμές γνήσιας κοινωνικής επίγνωσης, και ενώ είναι όλες πολύ χιουμοριστικές για να συνδεθούν με τα αληθινά μεγάλα τραγούδια διαμαρτυρίας, μπορούν, τουλάχιστον, να κάνουν τον ακροατή να σκεφτεί. Στο "
Mom & Dad" ακούγεται να λέει:
«...Μαμά! Μαμά! / Το παιδί σου σκοτώθηκε σήμερα στο πάρκο / Πυροβολήθηκε από τους μπάτσους καθώς βρισκόταν ήσυχα δίπλα στα φρικιά που γνώριζε / Τη σκότωσαν κι αυτή...»
Ενώ στη δυστοπία μαζικού εγκλεισμού του "
Concentration Moon" καταγγέλλει:
«...Αμερικάνικος τρόπος / Κρατούμενος: κλείδωμα / Χτυπήστε κάθε φρικιό στο πρόσωπο με πέτρα...»
Υπάρχει όμως και η συμπόνια γι' αυτούς που ο ίδιος θεωρούσε ως πραγματικούς αντικομφορμιστές, όπως για τον ομότιτλο χαρακτήρα του "
The Idiot Bastard Son", που «
εγκαταλείφθηκε για να πεθάνει στο πίσω μέρος ενός αυτοκινήτου».
Επίσης, η χρήση ηλεκτρονικών σε σχέση με άλλα ροκ άλμπουμ της εποχής υπήρξε σημαντική, με εντονότερη παρουσία στα πιο πειραματικά κομμάτια, όπως το "
Are You Hung Up?" ή το "
Nasal Retentive Calliope Music", αλλά τα ηλεκτρονικά είναι παρόντα σε όλη τη διάρκεια είτε ως μεταβατικά μεταξύ των τραγουδιών, ή λειτουργώντας ως όργανα από μόνα τους. Και όπως κάνει πάντα, όσο πιο αλλόκοτα τόσο το καλύτερο. Από την τζάζι αστική γεύση του "
Who Needs The Peace Corps", και τις ποπ φωνητικές αρμονίες των δύο μερών του "
What's the Ugliest Part of Your Body", στο χιουμοριστικά ευφορικό ήχο του "
Let's Make The Water Turn Black", η μουσική του άλμπουμ είναι σταθερά πολύχρωμη και ενεργητική. Το
We're Only In It For The Money καταλήγει σε μια ανησυχητική σημείωση: Το διπλό χτύπημα του "
Mother People", στο οποίο οι επιθετικότητες και ο θυμός των "άλλων" ανθρώπων τελικά ξεχειλίζουν, και το "
The Chrome-Plated Megaphone of Destiny", ένα εξάλεπτο ηχητικό κολάζ χωρίς λόγια που ακούγεται σαν σπασμοί θανάτου.
Η
MGM, που διένεμε τη
Verve, καθυστέρησε για μήνες την κυκλοφορία, φοβούμενη μήνυση για το εξώφυλλο και έκοψε τμήματα που θεωρούσε ανεπίτρεπτα. Η γραμμή «
Θυμάμαι τη μαμά με την ποδιά και το μαξιλαράκι της, ταΐζοντας όλα τα αγόρια στο καφενείο του Εντ», μια κανονική αναφορά σε μια γκαρσόνα, απομακρύνθηκε από τις πρώτες δοκιμαστικές κοπές, επειδή τα στελέχη θεώρησαν ότι το "
pad" αφορούσε σερβιέτα. Μια άλλη γραμμή, «
κλείστε το γ@μημένο στόμα σας για το μήκος των μαλλιών μου», κόπηκε από το "
Mother People" μπαίνοντας ανάποδα ενώ και ένα προφορικό κομμάτι του "
Moon Concentration" αναφερόμενο στους
Velvet Underground διαγράφηκε επίσης. Ο
Zappa αργότερα απέρριψε τη βράβευση για το άλμπουμ, δηλώνοντας ότι «
προτιμώ το βραβείο να παρουσιαστεί σ' εκείνον που τροποποίησε αυτό τον δίσκο, γιατί αυτό που ακούτε αντανακλά περισσότερο τη δουλειά του παρά τη δική μου».
Μερικές φορές, το
Money... δημιουργεί την εντύπωση του κακεντρεχούς και ο ίδιος ο
Zappa κατηγορήθηκε για ταύτιση του υποκριτικού κατεστημένου με τον περιθωριακό αρνητή του συστήματος. Πάντως η εξέλιξη τόσο μουσικά όσο και κοινωνικοπολιτικά τον δικαίωσε, ενώ συχνά φάνηκε να γράφει μουσική μόνο για τη δική του απόλαυση!
«...ολόκληρη η στάση σας βρωμάει, λέω, και η ζωή που οδηγείτε είναι εντελώς άδεια...»
(*****, πηγές: εξώφυλλο, wikipedia.org, Charles Shaar Murray)
Α-Δ
Frank Zappa, ο μηχανικός ηχογράφησης
Gary Kellgren, ο μπασίστας
Roy Estrada και ο παραγωγός
Tom Wilson,
ενώ ηχογραφείται το άλμπουμ
We're Only In It For The Money, στο
Mayfair Recording Studio, 701 Seventh Ave., Νέα Υόρκη