Ανεμοστρόβιλος! [Camel]

[grio]

Ελεύθερη πτώση...​

Camel - Mirage (Μάρτιος 1974, Deram/Gama)

​

Τραγούδια: A1 Freefall (Bardens) - 5:55, A2 Supertwister (Bardens) - 3:20, A3 Nimrodel / The Procession / The White Rider (Latimer) - 9:18, , B1 Earthrise (Latimer, Bardens) - 6:50, [Lady Fantasy - 12:59]: B2.1 Encounter (Latimer, Ward, Ferguson, Bardens, B2.2 Smiles For You (Latimer, Ward, Ferguson, Bardens, B2.3 Lady Fantasy (Latimer, Ward, Ferguson, Bardens)
Μουσικοί: Andrew Latimer (κιθάρες, φλάουτο, φωνητικά: A3.3, B2.3), Peter Bardens (όργανο, πιάνο, μίνι Μουγκ, Μέλλοτρον, Fender ηλεκτρικό πιάνο, Hohner κλαβινέτ, τσελέστα, φωνητικά: A1, B2.3), Doug Ferguson (μπάσο), Andy Ward (ντραμς, κρουστά)
Παραγωγή / Μηχανικοί: David Hitchcock / Howard Kilgour (ηχογράφηση ρυθμικής συνοδείας), Bill Price (ηχογράφηση όβερνταμπ στα Air, ρεμίξ), John Burns (ηχογράφηση όβερνταμπ στην Decca)

Ηχογραφήθηκε τον Νοέμβριο του 1973, στα Island, Decca, AIR στούντιο, Λονδίνο

το οικογενειακό δένδρο των Camel από τον Pete Frame​

Αν κοιτάξουμε πίσω την εξαιρετικά καινοτόμο μουσική που παρήχθη από βρετανικά συγκροτήματα που εμφανίστηκαν τη δεκαετία του 1970, το όνομα Camel είναι πάντα περίοπτο. Η κληρονομιά των κλασικών άλμπουμ τους ενισχύει πολύ τη φήμη μιας μπάντας που, σε αντίθεση με πολλές από τις σύγχρονές τους, έχει επιβιώσει πάνω από πέντε δεκαετίες και εξακολουθεί να διαθέτει πιστούς και αφοσιωμένους θαυμαστές σε όλο τον κόσμο. Ο σταθερός παράγοντας μέσα από διάφορες αλλαγές στη σύνθεση των Camel παρέμεινε, ο κιθαρίστας και φλαουτίστας Andrew Latimer.

Οι ρίζες των Camel χρονολογούνται από τα μέσα της δεκαετίας του 1960 όταν ο Andrew Latimer/Άντριου Λάτιμερ (1949) σχημάτισε τους The Phantom Four που εξελίχθηκαν σε Strange Brew και μετά την προσθήκη του ντράμερ Andy Ward (1952) και του μπασίστα Doug Ferguson (1947) το νέο μπλουζ τρίο μετονομάστηκε σε Brew, αναλαμβάνοντας την υποστήριξη του τραγουδιστή/τραγουδοποιού Phillip Goodhand-Tait. Στα τέλη Σεπτεμβρίου του 1971, ο Peter Bardens/Πίτερ Μπάρντενς (1945-2002†) απάντησε στην αγγελία του γκρουπ για κιμπορντίστα, διαθέτοντας εντυπωσιακή μουσική προϋπηρεσία, αφού είχε παίξει με τους Them του Van Morrison, Peter B's Looners (με Dave Ambrose, Mick Fleetwood, Peter Green), Shotgun Express (με Rod Stewart), Village κ.α., και είχε ηχογραφήσει επίσης πολλά σόλο άλμπουμ.

Μέχρι τον Νοέμβριο του 1971, το γκρουπ είχε αλλάξει το όνομά του σε Camel και μετά από μια περίοδο ζωντανών εμφανίσεων, τον Φεβρουάριο του 1973 κυκλοφόρησε το ομότιτλο ντεμπούτο άλμπουμ τους στη MCA Records. Αν και οι πωλήσεις του Camel, ήταν αρκετά καλές, με πάνω από 5.000 αντίτυπα μέσα στους πρώτους δώδεκα μήνες κυκλοφορίας, η MCA Records αρνήθηκε να κυκλοφορήσει περαιτέρω ηχογραφήσεις τους. Για πολλές μπάντες αυτή η ξαφνική εγκατάλειψη τύχης θα είχε αποδειχθεί καταστροφική, αλλά οι Camel είχαν δημιουργήσει σταθερούς οπαδούς στο λάιβ κύκλωμα του Ηνωμένου Βασιλείου τους τελευταίους δεκαοκτώ μήνες, συμπεριλαμβανομένης της συναυλιακής υποστήριξης των Wishbone Ash και Barclay James Harvest. Άλλωστε, η ποιότητα του ντεμπούτου άλμπουμ των Camel είχε βελτιώσει ακόμα περισσότερο την εικόνα τους.

Ο μάνατζερ και ατζέντης Geoff Jukes διατηρώντας την εμπιστοσύνη του στο μέλλον των Camel, μαζί με τους επιχειρηματικούς συνεργάτες Richard Thomas και Max Hole, υπέγραψαν την μπάντα στη νεοσύστατη εταιρεία του, Gama Records. Μέσα σε λίγες εβδομάδες έγινε ένα τηλεφώνημα στον παραγωγό David Hitchcock/Ντέιβιντ Χίτσκοκ, (ο οποίος είχε αποκτήσει φήμη κάνοντας παραγωγή άλμπουμ για τους Caravan και Genesis) και η μπάντα στάλθηκε στα στούντιο της Island Records στην Basing Street ηχογραφώντας υλικό για αυτό που θα γινόταν το δεύτερο άλμπουμ τους. Ενώ αυτά τα σέσιον ήταν σε εξέλιξη, η Gama Records εξασφάλισε μια μακροπρόθεσμη συμφωνία με την Decca Records για να κυκλοφορήσει όλα τα πρότζεκτ των Camel και της Gama.

Το υλικό που ηχογραφήθηκε τον Νοέμβριο του 1973 ήταν από τα πιο δυνατά των Camel, με το γράψιμο τραγουδιών τόσο του Bardens όσο και του Latimer να προχωρά με άλματα. Μεγάλο μέρος της μουσικής που ηχογραφήθηκε είχε δοκιμαστεί και ελεγχθεί μπροστά σε ζωντανό ακροατήριο, και όταν η μπάντα είχε φτάσει στο στούντιο ηχογράφησης είχαν γίνει όποιες αλλαγές χρειάζονταν στις διασκευές, δημιουργώντας ένα άλμπουμ που είχε τόσο σαφήνεια όσο και κατεύθυνση. Τα τελικά επιλεγμένα αποτελέσματα της δουλειάς στα στούντιο της Basing Street κυκλοφόρησαν την 1η Μαρτίου του 1974 ως Mirage στην Deram, και τοποθετήθηκαν σε ένα εξώφυλλο σχεδιασμένο να είναι μια απομίμηση από ένα πακέτο τσιγάρα της μάρκας Camel. Σχεδόν κάθε κομμάτι του άλμπουμ προοριζόταν να γίνει κλασικό Camel.

Α-Δ Andrew Latimer, Andy Ward, Peter Bardens και Doug Ferguson, ποζάρουν μπροστά από καμήλες στη Γερμανία το 1974​

 

[grio]

Χαμόγελα για σένα​

​

Από τον επείγοντα χαρακτήρα του κομματιού έναρξης "Freefall", με το μίνι-Μουγκ και τα άλλα πλήκτρα του Bardens, τις εξαιρετικές γραμμές κιθάρας, τις αλλαγές ρυθμού και τα κατάλληλα φωνητικά, ο ρυθμός στο Mirage δεν μειώθηκε ποτέ. Το πιο χαλαρό και παιχνιδιάρικο "Supertwister" του Peter Bardens παρουσιάζει το σαγηνευτικό φλάουτο του Latimer παράλληλα με τη χρήση διαφόρων πλήκτρων από τον Bardens, οδηγώντας στην πρώτη εκτενή σύνθεση του Andrew Latimer που παρουσιάστηκε σε δίσκο τους, το εννιάλεπτο έργο "Nimrodel" / "The Procession" / "The White Rider". Αυτό, εμπνευσμένο από το "Lord of the Rings" του J.R.R. Tolkien, παρέχει ένα δραματικό κλείσιμο στην πρώτη πλευρά του άλμπουμ με τις επιβλητικές μελωδίες που κορυφώνονται δίνοντας τη θέση τους σε ορχηστρικά ηχητικά μέρη που επιτρέπουν στην μπάντα να αναπτύσσεται, καθώς η υπέροχη κιθάρα και το φλάουτο του Latimer συναρπάζουν με τον λυρισμό τους.

Το δεύτερο μέρος του άλμπουμ ανοίγει με μια σύνθεση των Bardens/Latimer, το "Earthrise" και το μίνι-Μουγκ είναι και πάλι στο προσκήνιο πριν ξεσπάσει σε μια τυπική λαχταριστή Camel μελωδία, διαθέτοντας μερικές φανταστικές ικανότητες αλληλεπίδρασης μεταξύ του κουαρτέτου, παράδειγμα της ισχυρής χημείας τους. Το τέλος επιφυλάσσει αυτό που θα γινόταν από τα πιο γνωστά κομμάτια των Camel, το δωδεκάλεπτο έπος "Lady Fantasy". Μια κοινή σύνθεση των Bardens, Latimer, Ward και Ferguson, το κομμάτι αυτό συνεχίζει να κλείνει τις συναυλίες των Camel μέχρι σήμερα. Με μια συγχώνευση από σαρωτικά θέματα, έξυπνη οργανική αλληλεπίδραση και φανταστικής θεματικής στίχους, το "Lady Fantasy" παραμένει το βασικό τραγούδι των Camel, δικαιώνοντας τον σεβασμό μας.

Αν και το Mirage έγινε δεκτό από τον βρετανικό μουσικό τύπο, το άλμπουμ ανέλπιστα απέτυχε να μπει στο τσαρτ. Το περιοδικό 'Sounds' έγραψε, «Δεν ακούς μια μπάντα, όπως οι Camel, για γρήγορες συγκινήσεις. Πρέπει πραγματικά να τους ακούσεις μερικές φορές πριν αρχίσει η μουσική να καταχωρείται - όλα αυτά τα εκτενή και λεπτεπίλεπτα διασκευασμένα οργανικά περάσματα σιγοκαίγονται, αλλά μόλις μπουν οι μελωδίες στο κεφάλι σου, δεν σβήνονται εύκολα». Το περιοδικό 'Beat Instrumental' πήγε ένα βήμα παραπέρα από το 'Sounds' ανακηρύσσοντας το Mirage ως το Άλμπουμ του Μήνα και δηλώνοντας ότι «η μουσική ικανότητα σε όλο το άλμπουμ είναι εξαιρετική και οι Camel φαίνεται να είναι μια από τις λίγες μπάντες που παίρνουν το καλύτερο ο ένας από τον άλλο και το βάζουν μέσα σε δυνατή και σφιχτή μουσική».

Οι Camel, όλο τον Απρίλιο και τον Μάιο, περιόδευσαν στην Ευρώπη για την προώθηση του άλμπουμ. Ενώ η μπάντα ήταν σε περιοδεία, το αμερικανικό τμήμα των τσιγάρων Camel αντιλήφθηκε το σχέδιο του εξώφυλλου του Mirage και απαίτησε να αποσυρθεί ή θα ακολουθούσαν νομικές διαδικασίες. Στις ΗΠΑ, το Mirage είχε αδειοδοτηθεί στην Janus Records, η οποία ανασχεδίασε βιαστικά το εξώφυλλο του άλμπουμ πριν κυκλοφορήσει το άλμπουμ. Σε όλο τον υπόλοιπο κόσμο το αρχικό σχέδιο του εξώφυλλου παρέμεινε, αποτέλεσμα συμφωνίας του μάνατζμεντ των Camel με το Ευρωπαϊκό τμήμα των τσιγάρων Camel για την παραγωγή μικρών συσκευασιών των 5 τσιγάρων με το άρτγουορκ και τη λίστα κομματιών του άλμπουμ των Camel.

Παρά τα δυνητικά προβλήματα με την καλλιτεχνική επιμέλεια του Mirage, το άλμπουμ μπήκε στο άλμπουμ τσαρτ του Billboard Τοπ 200 στα τέλη Νοεμβρίου του 1973, φτάνοντας στη θέση 149. Ως αποτέλεσμα, οι Camel κλείστηκαν για μια περιοδεία επτά εβδομάδων στις ΗΠΑ υποστηρίζοντας τους Wishbone Ash. Η περιοδεία των Camel στις ΗΠΑ είχε προγραμματιστεί να ολοκληρωθεί στο Μαϊάμι τον Δεκέμβριο του 1974, αλλά η ανταπόκριση ήταν τόσο μεγάλη που η μπάντα παρέμεινε στην Αμερική, περιοδεύοντας πια από μόνη της και εμφανιζόμενη σε ενθουσιώδες κοινό.

Με σχεδόν καθόλου ανάπαυλα από τον βαρύ φόρτο εργασίας, οι Camel επέστρεψαν στη Βρετανία για να ηχογραφήσουν το δεύτερο άλμπουμ τους για την Decca Records. Αποσυρόμενοι στο καταφύγιό τους, ένα εξοχικό σπίτι στο Ντέβον, ο Andrew Latimer και ο Peter Bardens δημιούργησαν ίσως το πιο γνωστό έργο των Camel, το The Snow Goose.

Οι Camel με κυρίως οργανικό προσανατολισμό, συνδυάζαν στοιχεία από ροκ, ποπ, τζαζ, μπλουζ, φολκ, κλασική και ηλεκτρονική. Αν και δεν προέρχονταν από το Καντέρμπερι, έχουν κάποια συγγένεια με τον ήχο του, λόγω των πολλών ιστορικών διασυνδέσεών τους με τους Caravan και άλλους μουσικούς της σκηνής του.

Το Mirage είναι ένα υπέροχο άλμπουμ που αρνείται να παλιώσει, με εξαιρετική μουσικότητα, όπου οι σπουδαίες μελωδίες, τα εντυπωσιακά σόλο και οι ταιριαστές ερμηνείες εναρμονίζονται ιδανικά. Είναι το απόλυτο προγκρέσιβ κλασικό άλμπουμ και σίγουρα δεν ανήκει στα απωθητικά, ανούσια και κουραστικά δείγματα, που μερικές φορές χαρακτηρίζουν (άδικα) το είδος.

(*****, πηγές: εξώφυλλο, σημειώσεις επανέκδοσης, Mark Powell)

Α-Δ Peter Bardens, Andy Ward, Doug Ferguson και Andrew Latimer κάνουν πρόβα, γύρω στο 1975​

 

[grio]

- Camel · Mirage [Playlist] -

 

[grio]

50 χρόνια δυνατοί​

​

«Νομίζω ότι οι Camel ήταν μια από τις σπουδαίες μπάντες της δεκαετίας του '70. Είναι υπέροχο τώρα που οι νέοι μπορούν να τους δουν. Ο Andy Latimer σημαίνει πολλά για μένα. Είναι ο μόνος που έχει μείνει... Ναι, είμαι τόσο μεγάλος θαυμαστής αυτής της μπάντας», λέει ο Steven Wilson (σόλο, Porcupine Tree) σε συνέντευξή του το 2013, και συνεχίζει με αλήθειες, «Νομίζω ότι τα σόου των επανεμφανίσεων θα είναι απίστευτα. Αλλά έχω μια πολύ περίεργη σχέση με την όλη νοσταλγία. Υπάρχει μια τάση αυτή τη στιγμή και γκρουπ από εκείνη την εποχή επανενώνονται για να παίξουν τη μουσική που έγραψαν πριν από 40 χρόνια. Είμαι σίγουρος ότι οι θαυμαστές θα ήθελαν να τους δουν, και οι μπάντες θα το απολάμβαναν επίσης. Προσπαθούν να αναδημιουργήσουν την ατμόσφαιρα που υπήρχε πριν από 40 χρόνια, αλλά δεν είναι οι ίδιοι άνθρωποι σήμερα. Δεν μιλάω για τους Camel. Είμαι πολύ χαρούμενος για αυτούς και τον Andy Latimer και είμαι σίγουρος ότι θα αρέσει στους θαυμαστές».

 

[Δημήτρης Ιωάννου]

Ανεμοστρόβιλος είσαι εσύ Γρηγόρη,σαρώνοντας τα πάντα με τις παρουσιάσεις σου!!!

Σε ευχαριστούμε πολύ για τους Camel..

 

[Δημοκηδής]

Τους λατρεύω από τα 13 μου μέχρι σήμερα... Τα πρώτα έξι άλμπουμς εκπληκτικά, δεν πετάς νότα... Μετά κάποια επόμενα δεν μου πολυάρεσαν και τους έχασα... Δεν ξέρω αν έχουν βγάλει τίποτε καλό στα τόσα πολλά χρόνια που ο Αντυ επιμένει να τους διατηρεί...

Μέσα στα χρόνια, πρώτο μεταξύ πρώτων στην καρδιά μου είναι το ομώνυμο πρώτο άλμπουμ τους... Ειδικά τα κομμάτια από αυτό που δεν παίχθηκαν αρκετά, αλλά αν τα ακούσεις προσεκτικά παθαίνεις πλάκα...

Γρηγόρη, εύγε για το μεράκι και τον κόπο !


Sent from my iPhone using Tapatalk

 

[grio]

Ευχαριστώ τους φίλους, σχολιάσαντες και αρεσκόμενους!

 

[superfly]

Συμφωνώ με το Σπύρο.Στα πρώτα έξι άλμπουμ δεν πετάς νότα.
Πολύ μεγάλη και αγαπημένη μπάντα, που για μένα τοποθετούνται στον αφρό του progressive κάτι που θα πρεπε να τονιζόταν περισσότερο από τους εγχώριους κριτικούς.
Δεν τους έλειπε στην κυριολεξία τίποτα σε σχέση με πιο διάσημους συγχρονούς τους.
Είχαν την μελωδικότητα των Μoody Blues, ενορχηστρώσεις εφάμιλες των Genesis,των Yes και των Caravan,τη βιρτουοζιτέ των ELP , και είχαν το ένα πόδι στο ροκ (Wishbone Ash) και το άλλο στο Canterbury, όπως πολύ σωστά έγραψε ο Γρηγόρης.
Τεράστιοι παίχτες όλοι τους,άφησαν πολύ μεγάλη κληρονομιά στις επόμενες γενιές μουσικών που ακολούθησαν τα βήματα τους.
Και μιλώντας για το Mirage ειδικότερα δεν αφαιρώ ούτε λέξη από αυτά που έγραψε ο Γρηγόρης,απλά να προσθέσω, μια και είναι ξανα στην επικαιρότητα, ότι ο Τόλκιν ήταν πολύ δημοφιλής στα βρεττανικά γκρουπ εκείνη την εποχη,με πολλά από αυτά να έχουν γράψει μουσική που να αναφέρεται στον Άρχοντα.
Η σύνθεση των Camel που υπάρχει στο Μirage είναι-για μένα- η καλύτερη που έχει γραφτεί.

Γρηγόρη για μια φορά ακόμα τα σέβη μου.

Υ.Γ. Αναρωτιέμαι αν ο Λύμπε συνεχίζει να μπερδεύει τους Camel με τους Kansas.......

 

[vsklav]

Εξαιρετικο αφιερωμα, δεν αφαιρω ουτε κομμα , για μια εξαιρετικη και παραγκωνισμενη μπαντα.

Δε θα συμφωνησω οσον αφορα τα 6 πρωτα, μου φαινεται υπερβολικο, αλλα οκ δικο μου γουστο. Εγω θα λεγα σιγουρα τα δυο πρωτα και ισως τα 4 πρωτα μαξ.

Το ντεμπουτο παντως ειναι ανατριχιαστικο για μενα. Μετα ακολουθει το mirage.

 

[superfly]

Το Μirage ήτσν το πρώτο που ακουσα οπότε το σοκ και δέος που ενιωσα τότε δεν ξεχνιέται,αλλά έχω μια αδυναμία στα Snowgoose και Moonmadness.

 

[Νότης]

Μέσα στα χρόνια, πρώτο μεταξύ πρώτων στην καρδιά μου είναι το ομώνυμο πρώτο άλμπουμ τους... Ειδικά τα κομμάτια από αυτό που δεν παίχθηκαν αρκετά, αλλά αν τα ακούσεις προσεκτικά παθαίνεις πλάκα...

Κι εγώ αυτό λατρεύω, μου 'χει κολλήσει σαν τιμή πανω σε εξώφυλλο δίσκου...

 

[Νότης]

Γρηγόρη είσαι ο Άρχοντας των παρουσιάσεων! Εκτιμώ βαθύτατα τον κόπο που καταβάλλεις για μια αξιοπρεπή παρουσίαση και αυτό μου δείχνει, πως αγαπάς αυτά που παρουσιάζεις - με πολύ μεράκι - και σέβεσαι το φόρουμ και τους ανθρώπους του.
Αυτή ήταν άλλη μια εξαιρετική παρουσίαση για ένα σούπεργκρούπ, που έλειπε από τους καταλάγους της μουσικής κατηγορίας. Για άλλη μιά φορά σε ευχαριστώ.

 

[Cicadelic Ranger]

Eξαιρετικη παρουσιαση. Για ενα πολυ αγαπηένο συγκροτημα.

Την Χηνα την εχω διπλη σε εξαιρετικη κατασταση. Συντοντομα σκεφτομαι να την πουλησω, οποιος ενδιαφερεται να με π.μ.

Αλλα οχι τωρα αμεσα. Σε κανα εναμιση μηνα θα μπορεσω να στειλω.

Τι βγαζαν οι ανθρωποι...

 

[opsim]

Είχαν την μελωδικότητα των Μoody Blues, ενορχηστρώσεις εφάμιλες των Genesis,των Yes και των Caravan,τη βιρτουοζιτέ των ELP , και είχαν το ένα πόδι στο ροκ (Wishbone Ash) και το άλλο στο Canterbury, όπως πολύ σωστά έγραψε ο Γρηγόρης.

Με μαχαίρωσες 5 φορές σε μία φράση φίλε μου!!!

Αλλά είσαι αδελφός και σε αγαπώ!!!