Και μετα την ποδια, προσευχη δυο φορες την ημερα, εμβατηρια στο διαλλειμα, επαρση σημαιας, φωτογραφια το τριο σε καθε αιθουσα κλπ....
χμ...Μην το γελάς καθόλου..
Και εμείς, εννοώ οι άνω των ήντα, έτσι μεγαλώσαμε.Όποιος πήγαινε
δημοτικό σχολείο επί χούντας σίγουρα θα τα θυμάται.
Οταν το '67 οι πραξικοπηματίες χουντικοί στραγγάλισαν την χώρα, άλλαξαν τα πάντα
σε μια νύχτα.Το εκπαιδευτικό σύστημα δεν μπορούσε φυσικά να μείνει απ´έξω από
την μαύρη προπαγάνδα.Επρεπε να αναλάβει
την μέγιστο έργο να γαλουχίσει εμάς που η μοίρα το φερε να πηγαίνουμε τότε σχολείο.
Σε πρώτο φάση εξαφανίστηκαν οι δάσκαλοι μας...Την άλλη μέρα σχεδόν..Οι κανονικοί, οι μορφωμένοι, αυτοί
που είχαν σπουδάσει το επάγγελμα τους.Αντικαταστάθηκαν από τους ανθρώπους με τα μαύρα ρούχα
και τις μαύρες ψυχές.
Το ξύλο και οι τιμωρίες για απίθανα παραπτώματα (η ποδιά δεν ήταν σωστά κουμπωμένη, η κορδέλα
στα μαλλιά ενός κοριτσιού ήταν στραβά, τα μαλλιά σου "πιάνονται" αρα δεν ήρθες σωστά κουρεμένος και χιλιάδες άλλες μπούρδες)
σε καθημερινή βάση.
Το μάθημα ανύπαρκτο με τις ώρες να αναλώνονται σε "ύμνους" για την "επανάσταση της 21 Απριλίου" και
πρόβες για τις παρελάσεις των εθνικών( και μη ) επετείων, ενάμισυ και δυο μήνες πριν.
Η αλήθεια είναι πως τα αντέξαμε...Και τα χρόνια πέρασαν..Και όταν ήρθε η ώρα, εμείς είμαστε
που βγήκαμε μπροστά.Εκείνα τα παιδιά που παρέλαυναν 4 μήνες το χρόνο για να είναι έτοιμα να
αντικαταστήσουν τα γρανάζια..
Εμας βρήκαν απέναντι τους...
Άσχετα αν αργότερα, πολλοί από εκείνη την γενιά θυμήθηκαν εκ των υστέρων τα "διδάγματα"
εκείνων των σχολικών περιόδων!