Σέ ηλικία 50 ετών ο Μεγάλος Αυτιστικός αφήνει τον κόσμο ετούτο μετά απο μιά εγκεφαλική αιμορραγία...
Γεννημένος στο Bert τού Tορόντο στίς 25/9/1932....
Το κανονικό του όνομα ήταν Gold,αλλά η οικογένειά του το άλλαξε σε Gould επειδή στην δεκαετία τού 30 σύννεφα αντισημιτισμού σκέπαζαν τον Καναδά.
Προερχόμενος από συντηρητική και βαθειά θρησκευόμενη
αλλά και μουσική οικογένεια ο Glenn παρακινούμενος κυρίως απο την μητέρα του έμαθε μουσική πρίν αρχίσει να διαβάζει...
Μερικοί λένε πώς το ´μουρμούρισμα´πού ακούγεται στίς διάφορες ηχογραφήσεις του αναπαριστά τον ήχο τής μάνας του,όταν τόν συντρόφευε στό πιάνο...
Ο ίδιος έλεγε πώς μουρμούριζε επειδή το πιάνο δέν ήταν επαρκές γιά να ´συλλάβει´αυτό που ο ίδιος είχε στό μυαλό του.
Σταμάτησε να δίνει κοντσέρτα τον Απρίλιο τού 1964 δηλώνοντας πώς η Μουσική είναι μιά κυρίως ιδιωτική υπόθεση.
Απο τότε ηχογραφούσε και σχολίαζε γιά το N.B.C. καλώντας πολλούς διάσημους μουσικούς τής εποχής του...
Ο Gould εκτιμούσε ιδιαίτερα τήν Rosalin Tureck(τής οποίας θαύμαζε τήν ερμηνεία γιά ´Τό Καλοσυγκερασμένο Κλειδοκύμβαλο´)και θεωρούσε πώς ιδιοσυγκρασιακά ταίριαζε μέ τον Arthur Schnabel...
Και οι δυό τους είχαν τήν μοναδική ικανότητα νά μήν περνάνε πολλές ώρες πάνω στό πιάνο γιά να μάθουν ένα κομμάτι,αλλά προτιμούσαν τήν ανάγνωση μόνον τής παρτιτούρας....
Το 1957 ήταν ο πρώτος Β.Αμερικανός πού έδωσε ρεσιτάλ στήν Σ.Ενωση παίζοντας Μπάχ ,Μπετόβεν αλλά και Σαίνμπεργκ και Kρένεκ πού ήσαν έως τότε απαγορευμένοι λόγω τού ´Σοσιαλιστικού Ρεαλισμού´.
Το 1955 ερμηνεύει τίς μυθικές Goldberg Variations ,τίς οποίες επανερμήνευσε το 1981 μέ εντελώς διαφορετικό τρόπο..
Ιδιόρρυθμος,μονήρης,φοβόταν το κρύο,κυκλοφορούσε πάντα μέ παλτό,χρησιμοποιούσε πάντα μιά μισοχαλασμένη καρέκλα γιά να απίζει πιάνο ,έπλενε τά χέρια του μέ ζεστό νερό πρίν καθήσει στό clavier και δυσφορούσε στό άγγιγμα τών άλλων...Απεχθανόταν το φώς τής ημέρας και τά αεροπλάνα..Συχνά χρησιμοποιούσε ψευδώνυμα ,πού τά λάτρευε...
Επίσης εκτιμούσε ιδιαίτερα τήν Μπάρμπαρα Στρέϊζαντ και αντιπαθούσε την Σβάρτσκοπφ.
Μιλούσε μέ τίς ώρες στο τηλέφωνο μέ τούς φίλους του ακόμα και όταν πλέον αυτοί αποκαμωμένοι κοιμόντουσαν μέ τό ακουστικό στό χέρι.
Ο Gould είχε ένα πολύ πλούσιο ρεπερτόριο αλλά δεν έκρυβε την πρoτίμησή του γιά τον Bach καί τούς Συνθέτες τού 20ού αιώνα...
Συχνά αρνιόταν να παίξει έργα μεγάλης δεξιοτεχνίας όπως τίς Etudes τού Chopin..
Δεν συμπαθούσε τον Mozart τού οποίου κυριολεκτικά αποδόμησε τίς σονάτες γιά πιάνο...
Ομως έπαιξε μέ μεγάλο σεβασμό στην Στοκχόλμη το Piano Concerto No24..
Ο Gould δέν δεχόταν γιά τον εαυτό του τον χαρακτηρισμό τού Πιανίστα.
Ελεγε,όπως και ο Schnabel,πώς ήταν πρώτα Μουσικός και μετά πιανίστας...
Στην ουσία ο μεγάλος αυτός Αυτιστικός ήταν φιλόσοφος,ποιητής και πιανίστας ταυτόχρονα...
Σάν τούς καλλιτέχνες τού ´παλιού καιρού´πού ήσαν πανεπιστήμονες...
Ο σύγχρονος κόσμος μάλλον τού ήταν πολύ ´θορυβώδης´γιά να τόν αντέξει...
Τώρα πλέον επανακυκλοφορεί μεγάλο μέρος τής δισκογραφίας του...
Γιά μένα ο Gould αποτελούσε από τά 25 μου και μετά μιά αχτίδα Φωτός.
Χαρις σε αυτόν αγάπησα τον Bach αλλά και πολλούς συνθέτες τού 20ού αιώνα..
Ακόμα τόν ανακαλύπτω παρότι τά Απαντά του στίς παλιές εκδόσεις τής Sony κοσμούν τό σπίτι μου.
Ομως παρακολουθούσα πάντα μέ ιδιαίτερο ενδιαφέρον και όλες τίς ιδιόρρυθμες εκτελέσεις του γιατί πάντα είχε κάτι να πεί ακόμα και εάν δέν μού άρεσαν εν τέλει.
Οπως επίσης χαιρόμουν επειδή εκνεύριζε τούς Βρεττανούς κριτικούς επειδή θεωρούσαν ιεροσυλία τό ´μουρμούρισμά ´του στίς ηχογραφήσεις του...
Ο Gould υπήρξε ένας star σέ ´αρνητικό´...Δημιούργησε πολλούς εχθρούς αλλά και πολλούς φανατικούς φίλους...
Θά μπορούσα να γράφω ώρες γι´αυτόν....
Αλλά σταματώ εδώ...
Μιάς και αύριο είναι 4 Οκτωβρίου τόν χαιρετώ εκεί όπου ξεκουράζεται.
Κάπου θά τον νανουρίζει η Μάνα του..........................
Γεννημένος στο Bert τού Tορόντο στίς 25/9/1932....
Το κανονικό του όνομα ήταν Gold,αλλά η οικογένειά του το άλλαξε σε Gould επειδή στην δεκαετία τού 30 σύννεφα αντισημιτισμού σκέπαζαν τον Καναδά.
Προερχόμενος από συντηρητική και βαθειά θρησκευόμενη
αλλά και μουσική οικογένεια ο Glenn παρακινούμενος κυρίως απο την μητέρα του έμαθε μουσική πρίν αρχίσει να διαβάζει...
Μερικοί λένε πώς το ´μουρμούρισμα´πού ακούγεται στίς διάφορες ηχογραφήσεις του αναπαριστά τον ήχο τής μάνας του,όταν τόν συντρόφευε στό πιάνο...
Ο ίδιος έλεγε πώς μουρμούριζε επειδή το πιάνο δέν ήταν επαρκές γιά να ´συλλάβει´αυτό που ο ίδιος είχε στό μυαλό του.
Σταμάτησε να δίνει κοντσέρτα τον Απρίλιο τού 1964 δηλώνοντας πώς η Μουσική είναι μιά κυρίως ιδιωτική υπόθεση.
Απο τότε ηχογραφούσε και σχολίαζε γιά το N.B.C. καλώντας πολλούς διάσημους μουσικούς τής εποχής του...
Ο Gould εκτιμούσε ιδιαίτερα τήν Rosalin Tureck(τής οποίας θαύμαζε τήν ερμηνεία γιά ´Τό Καλοσυγκερασμένο Κλειδοκύμβαλο´)και θεωρούσε πώς ιδιοσυγκρασιακά ταίριαζε μέ τον Arthur Schnabel...
Και οι δυό τους είχαν τήν μοναδική ικανότητα νά μήν περνάνε πολλές ώρες πάνω στό πιάνο γιά να μάθουν ένα κομμάτι,αλλά προτιμούσαν τήν ανάγνωση μόνον τής παρτιτούρας....
Το 1957 ήταν ο πρώτος Β.Αμερικανός πού έδωσε ρεσιτάλ στήν Σ.Ενωση παίζοντας Μπάχ ,Μπετόβεν αλλά και Σαίνμπεργκ και Kρένεκ πού ήσαν έως τότε απαγορευμένοι λόγω τού ´Σοσιαλιστικού Ρεαλισμού´.
Το 1955 ερμηνεύει τίς μυθικές Goldberg Variations ,τίς οποίες επανερμήνευσε το 1981 μέ εντελώς διαφορετικό τρόπο..
Ιδιόρρυθμος,μονήρης,φοβόταν το κρύο,κυκλοφορούσε πάντα μέ παλτό,χρησιμοποιούσε πάντα μιά μισοχαλασμένη καρέκλα γιά να απίζει πιάνο ,έπλενε τά χέρια του μέ ζεστό νερό πρίν καθήσει στό clavier και δυσφορούσε στό άγγιγμα τών άλλων...Απεχθανόταν το φώς τής ημέρας και τά αεροπλάνα..Συχνά χρησιμοποιούσε ψευδώνυμα ,πού τά λάτρευε...
Επίσης εκτιμούσε ιδιαίτερα τήν Μπάρμπαρα Στρέϊζαντ και αντιπαθούσε την Σβάρτσκοπφ.
Μιλούσε μέ τίς ώρες στο τηλέφωνο μέ τούς φίλους του ακόμα και όταν πλέον αυτοί αποκαμωμένοι κοιμόντουσαν μέ τό ακουστικό στό χέρι.
Ο Gould είχε ένα πολύ πλούσιο ρεπερτόριο αλλά δεν έκρυβε την πρoτίμησή του γιά τον Bach καί τούς Συνθέτες τού 20ού αιώνα...
Συχνά αρνιόταν να παίξει έργα μεγάλης δεξιοτεχνίας όπως τίς Etudes τού Chopin..
Δεν συμπαθούσε τον Mozart τού οποίου κυριολεκτικά αποδόμησε τίς σονάτες γιά πιάνο...
Ομως έπαιξε μέ μεγάλο σεβασμό στην Στοκχόλμη το Piano Concerto No24..
Ο Gould δέν δεχόταν γιά τον εαυτό του τον χαρακτηρισμό τού Πιανίστα.
Ελεγε,όπως και ο Schnabel,πώς ήταν πρώτα Μουσικός και μετά πιανίστας...
Στην ουσία ο μεγάλος αυτός Αυτιστικός ήταν φιλόσοφος,ποιητής και πιανίστας ταυτόχρονα...
Σάν τούς καλλιτέχνες τού ´παλιού καιρού´πού ήσαν πανεπιστήμονες...
Ο σύγχρονος κόσμος μάλλον τού ήταν πολύ ´θορυβώδης´γιά να τόν αντέξει...
Τώρα πλέον επανακυκλοφορεί μεγάλο μέρος τής δισκογραφίας του...
Γιά μένα ο Gould αποτελούσε από τά 25 μου και μετά μιά αχτίδα Φωτός.
Χαρις σε αυτόν αγάπησα τον Bach αλλά και πολλούς συνθέτες τού 20ού αιώνα..
Ακόμα τόν ανακαλύπτω παρότι τά Απαντά του στίς παλιές εκδόσεις τής Sony κοσμούν τό σπίτι μου.
Ομως παρακολουθούσα πάντα μέ ιδιαίτερο ενδιαφέρον και όλες τίς ιδιόρρυθμες εκτελέσεις του γιατί πάντα είχε κάτι να πεί ακόμα και εάν δέν μού άρεσαν εν τέλει.
Οπως επίσης χαιρόμουν επειδή εκνεύριζε τούς Βρεττανούς κριτικούς επειδή θεωρούσαν ιεροσυλία τό ´μουρμούρισμά ´του στίς ηχογραφήσεις του...
Ο Gould υπήρξε ένας star σέ ´αρνητικό´...Δημιούργησε πολλούς εχθρούς αλλά και πολλούς φανατικούς φίλους...
Θά μπορούσα να γράφω ώρες γι´αυτόν....
Αλλά σταματώ εδώ...
Μιάς και αύριο είναι 4 Οκτωβρίου τόν χαιρετώ εκεί όπου ξεκουράζεται.
Κάπου θά τον νανουρίζει η Μάνα του..........................
Last edited:
.jpg)
