We can fuck forever, but you'll never get my soul

[Κωστας Λυμπεροπουλος]

The Gun Club

Για τα δικά μου δεδομένα, μιλώ για το τελευταίο Απόλυτο ροκ'ν'ρολ γκρούπ. 2 άλμπουμ τους είναι όλα κι όλα ότι χρειάζεται κανείς. 2 - αλλά που το καθένα τους κάνει για 10.
Το Fire Of Love είναι το πρώτο, βγήκε το 1981. Μεταιχμιακό garage post-punk, βίαιο και αδιάλλακτο, με τρύπα στην καρδιά και τη Νύχτα να πέφτει βαθμηδόν στην ψυχή του, τέρμα τα γκάζια και οι βελόνες 'στα κόκκινα'. Ο δίσκος είναι υπεράνω περιγραφής. Μυρίζει φτηνή τεκίλα και βάλιουμ και είναι πασαλειμμένος με αίμα και σπέρμα. Ο Jeffrey Lee Pierce τραγουδάει σαν να τον κυνηγάει ο διάβολος και γύρω του μαίνεται το πανδαιμόνιο: ένα ακουστικό ντελίριο από Delta Blues, r'n'r και country, μοτοσικλέτα που μπαίνει στη στροφή με 1000, με το πιρούνι της να χτυπάει φραπέ στο 'έμπα'. Δεν πετάς τίποτα.

Το Miami κυκλοφόρησε δεύτερο. 1982. Ανέλαβε την παραγωγή ο Chris Stein -Blondie- και τους άλλαξε τα πετρέλαια: ξέπλυνε και 'απολύμανε' την slide του Ward Dotson, αφαίρεσε όλο τον χοντρό κόκκο από την εικόνα που μέχρι τότε έμοιαζε να'χει φάει αμμοβολή, έβγαλε πολύ μπροστά τη φωνή και ευνούχισε τον ήχο.
Αυτό το 2ο άλμπουμ είναι στην πραγματικότητα ένα ηρωικό στραπάτσο. Σου φέρνει στο νού μεθυσμένο που προσπαθεί να περπατήσει ίσια αλλά δεν του βγαίνει με τίποτα.
Σε σύγκριση με το εξαιρετικό προηγούμενό του μοιάζει ανάπηρο, παραπληγικό. Αλλά εγώ, για κάποιο περίεργο λόγο, το αγαπώ περισσότερο από το πρώτο: το Miami είναι πλήρως αποδιοργανωμένο και κατατονικό, ποτισμένο με αυτό το μοναχικό ουρλιαχτό που σου φέρνει ρίγη καθώς διατρέχει τους καλύτερους δίσκους του Robert Johnson και του Son House. Είναι στοιχειωμένο με τα φαντάσματα του βάλτου, ένα ακατάσχετο ξέσπασμα συναισθηματισμού, πουλί με τσακισμένα φτερά και φλεγόμενη βάτος.
Κάθε φορά που το ακούω νιώθω απόλυτα λεηλατημένος.

O Jeffrey Lee Pierce κάηκε γρήγορα, σαν το κερί. Στη σύντομη διάρκεια της ζωής του δεν έβγαλε τίποτα που να πλησιάζει αυτά τα δύο πρώτα άλμπουμ του.
Πέθανε το 1996.

 

[mdvq]

Κωστα παλι σε μπελαδες μας βαζεις ρε φιλε!!!!!!
Εγω εχω αυτο οποταν παω παλι για ψαξιμο!!!!
Αν αυτα που γραφεις ειναι καλυτερα απο αυτο ,τοτε πρεπει να δανιστω λεξιλογιο απο Τζιμη και Μουκ:
ΑΔΙΑΝΟΗΤΑ:flipout::flipout:

 

[Stergito]

Κώστα, το Fire of Love το θεωρώ "οργασμό για τ' αυτιά μου"! Είχα κολλήσει με το "Sex Beat", πήρα το δίσκο και παραμένει από τα αγαπημένα μου άλμπουμ ever!

Ειδικά εκείνο το "Jack on Fire"...


Μάλλον πρέπει να πάρω και το Miami.

 

[MOUKIOUROUFIS KOSTAS]

Nτάξει, τι να λέμε τώρα για αυτόν τον άνθρωπο που έφτανε να ακούσεις τη φωνή του για να καταλάβεις τις αβύσσους που διένυε η ψυχή του.

Δυό συγκλονιστκοί δίσκοι, που έφεραν στο punk μια κορυφαία γνωριμία με το blues, ή καλύτερα το psycho blues που θα'λεγε και μια ψυχή που ξέρω.

Το ''Lucky Jim'' που ανέφερε ο Μιχάλης (κυκλοφορία 1991) ανήκει κι αυτός στα κορυφαία του Jeffrey Lee. Eδώ, ατόφιο blues και μόνο, το πανκ υποχώρησε, κορυφαίο συναίσθημα και κομάτια που δεν τα παραβλέπεις αν συμβεί να τα ακούσεις έστω και μια φορά.

Ο Γιουτζίνας οφείλει πολλά στο Τζέφρυ και για μένα τον συνεχίζει...

ps.1 Aπό τις τάξεις των Gun Club έχουν περάσει μεταξύ άλλων ο Kid Kongo Powers (από τους αρχικούς Bad Seeds), o μετέπειτα frontman των θρυλικών 45 Grave Rob Graves, καθώς και η μετέπειτα μπασίστρια των Sisters Of Mercy Patricia Morison
ps.2 Kώστα ενα μεγάλο ευχαριστώ για τη παρουσίαση!

 

[Stergito]

Μουκ, όταν λες Γιουτζίνας εννοείς τον Woven Hand - 16 Horsepower;

 

[tonal]

:grinning-smiley-043
I'm a steel driving man, I want to go to Hell!

Δύο αρκετά διαφορετικοί δίσκοι (οι μόνοι που έχω ακούσει).

 

[MOUKIOUROUFIS KOSTAS]

Μουκ, όταν λες Γιουτζίνας εννοείς τον Woven Hand - 16 Horsepower;

Φυσικά Στέργιε-bye-

 

[Δημήτρης Ν.]

Εγώ τα πήρα ανάποδα . Πρώτα αγόρασα το Miami και μετά το Fire of love. Θυμάμαι μάλιστα και τους υπόλοιπους δίσκους που πήρα την ίδια μέρα .Half machine lip moves / Chrome , This Heat ( same ) , The Zounds , George and James / Residents .

Μερικές φορές οι συγκυρίες παίζουν μεγάλο ρόλο . Την καρδιά μου την έκλεψε το Half Machine lip moves. Το μυαλό οι This Heat.Κι από το Miami , το Run through the jungle , πρωτίστως .

Αργότερα , όπως είπα πήρα και το Fire of Love. Οι δύο δυναμίτες του ,Sex Beat και Ghost on the highway , παραμένουν μέχρι σήμερα ανάμεσα στα highlights μου ωμής ενέργειας , κάτι σαν χείμαρρος που πλημμύρισε και παρασέρνει τα πάντα στο διάβα του . Πληθωρικός ο Jeffrey Lee Pierce δεν είχε , δυστυχώς , την δυνατότητα να τιθασεύσει αυτην του την πληθωρικότητα , με αποτέλεσμα , στα δικά μου αυτιά το Fire of Love να ακούγεται άνισο . Το Miami είναι πιό συμμαζεμένο , αλλά έχω χρόνια να το ακούσω . Ευκαιρίας δοθείσης λοιπόν

 

[Stergito]

Κάτι ακόμα: η εισαγωγή από το "Παυσίπονο" των "Μωρών στη Φωτιά" δεν είναι τέρμα κλεμμένη από την εισαγωγή του "Sex Beat";

 

[asikamin]

Παρέα με τα Fire Of Love & Miami , την ίδια μέρα αγόρασα , Bauhaus-Mask & Sound - Jeopardy.

Μέσα 90 , χτυπιόμουν με τα

 

[asikamin]

 

[MOUKIOUROUFIS KOSTAS]

πως στράβωσε έτσι?

 

[Κωστας Λυμπεροπουλος]

thread για τους Gun Club και ...ισορροπημένο, γίνεται;

 

[caerbannog]

Είναι από τις -ελάχιστες -περιπτώσεις που δεν μπορώ να δω ψύχραιμα.Δεν μπορώ να ξεχωρίσω καλύτερα - χειρότερα. Για μένα το ίδιο αριστουργηματικά είναι και το Las Vegas Story (Η διασκευή του My man's gone ή το Walking with the Beast ακόμη με στοιχειώνουν),το Mother Juno, το Lucky Jim ή τα προσωπικά του άλμπουμ: το Wildweed (άμα ακούσεις έφηβος το ομώνυμο και το Midnight Promise άστα να πάνε μετά) και το ακουστικό Ramblin' J. Lee. Για να καταλάβετε ακούω ακόμη και το Death Party το οποίο δεν ακούγεται.Ο χοντρούλης JLee Pierce ήταν έντονη και πολυδιάστατη καλλιτεχνική ύπαρξη πολύ παραπάνω από ότι άφηνε να φανεί ως frontman και εξαιρετικός κιθαρωδός. Δυστυχώς διάλεξε να βολτάρει με το κτήνος και δεν επέστρεψε. Όσο το καλοσκέφτομαι βέβαια "...τι είναι ο άνθρωπος χωρίς τις εμμονές του;". Κι αυτό κολλάει και σε εμένα και στην αγάπη μου για τα μπλουζ της εσαεί άγριας νιότης.-bye-

 

[Ηλίας Κ]

Re: Απάντηση: We can fuck forever, but you'll never get my soul

Θυμάμαι μάλιστα και τους υπόλοιπους δίσκους που πήρα την ίδια μέρα .Half machine lip moves / Chrome , This Heat ( same ) , The Zounds , George and James / Residents .

Πω πω μέρα και αυτή, πως να την ξεχάσεις -bye-

 

[Κωστας Λυμπεροπουλος]

Είναι από τις -ελάχιστες -περιπτώσεις που δεν μπορώ να δω ψύχραιμα.Δεν μπορώ να ξεχωρίσω καλύτερα - χειρότερα.

Σύντροφε :grinning-smiley-043

εγώ αγαπώ πολύ και το live: 'The Birth, The Death, The Ghost'.
ηχογραφημένο σε κασετόφωνο της συμφοράς, έπαιζαν σε κωλάδικο και μάλλον τους έγραφαν από το parking :speechless-smiley-0. Μη βάλουμε τέτοια όμως εδώ γιατί θα μας μπανάρουν τα 'τρυφερά πόδια'

 

[Δημήτρης Ν.]

Απάντηση: Re: We can fuck forever, but you'll never get my soul

Σύντροφε :grinning-smiley-043

εγώ αγαπώ πολύ και το live: 'The Birth, The Death, The Ghost'.
ηχογραφημένο σε κασετόφωνο της συμφοράς, έπαιζαν σε κωλάδικο και μάλλον τους έγραφαν από το parking :speechless-smiley-0. Μη βάλουμε τέτοια όμως εδώ γιατί θα μας μπανάρουν τα 'τρυφερά πόδια'

Καλά τα λές . Τόσον από πλευράς εκτελέσεως όσο και από αυτόν της ηχογράφησης , το εν λόγω είναι ένα πραγματικό δράμα . -bye-
( Γιαν μην πω και για τον απολύτως παράφωνο Jeffrey . Aς το θεωρήσουμε απλώς ένα λάθος κι ας μην αναφερθούμε ξανά σε αυτό)

 

[Κωστας Λυμπεροπουλος]

Re: Απάντηση: Re: We can fuck forever, but you'll never get my soul

Τόσον από πλευράς εκτελέσεως όσο και από αυτόν της ηχογράφησης , το εν λόγω είναι ένα πραγματικό δράμα . -bye-
( Γιαν μην πω και για τον απολύτως παράφωνο Jeffrey .

Τύφλα ήταν, όλοι τους: χάπια, ξύδια, what have you.
But: 'Τhere's more to the picture than meets the eye' (the ear εν προκειμένω) :grandpa:

 

[caerbannog]

Εντελώς αντικειμενικά :music-smiley-005:έχει ένα από τα ωραιότερα εξώφυλλα.Το έχω και σε t shirt.Δεν είναι τόσο οι πράσινες της μπάντας όσο ο άθλιος ήχος που καταστρέφει το αποτέλεσμα. Ένα χαρακτηριστικό τους άλλωστε ήταν ότι ενώ είχαν όλοι τους μεγάλη εκτελεστική δεινότητα, στις ζωντανές εμφανίσεις τους έσφαζαν στο γόνατο χάριν γούστου τα "επιτυχημένα" κομμάτια τους (...παρανοϊκοί ρυθμοί, μεγάαααλο ρουμπάτο ή συστολοδιαστολή του χρόνου κατά το δοκούν, αυτοσχεδιασμοί) και έπαιζαν ευλαβικά και με ακρίβεια κάτι μπλουζ από τις αρχές του 20ου αι-τέλη 19ου. Το έκαναν και στην Αθήνα (την πρώτη φορά) αλλά σε μικρότερο βαθμό. Το γιουτιούμπι έχει σχετικά βιντεάκια .Παραμένει όμως το The Birth, The Death, The Ghost μαρτυρία της ωμής τους ενέργειας (ακόμη και σε φάση slow motion ντάγκλας).
Και μια που ο λόγος γίνεται για ξύδια, χάπια και τα σχετικά, ο ξανθός πέθανε από ανακοπή και όντας καθαρός επί μεγάλο χρονικό διάστημα, πάνω σε μια δημιουργική και ευτυχισμένη περίοδο - από ότι λένε τουλάχιστον. Τα σιρόπια, η συσσώρευση σιδήρου κλπ έκαναν σαφές ότι η βόλτα δεν τελειώνει όταν εσύ θελήσεις αλλά όποτε το τέρας αποφασίσει. Δεν είναι ο πρώτος ούτε ο τελευταίος που την πάτησε έτσι και ήταν κρίμα γιατί είχε πολύ καύσιμο ακόμη.

 

[Κωστας Λυμπεροπουλος]

Ένα χαρακτηριστικό τους άλλωστε ήταν ότι ενώ είχαν όλοι τους μεγάλη εκτελεστική δεινότητα, στις ζωντανές εμφανίσεις τους έσφαζαν στο γόνατο χάριν γούστου τα "επιτυχημένα" κομμάτια τους (...παρανοϊκοί ρυθμοί, μεγάαααλο ρουμπάτο ή συστολοδιαστολή του χρόνου κατά το δοκούν, αυτοσχεδιασμοί)

Faux-amateurism λέγεται. Και fractured aesthetics.
Αλλά πού να τα πείς αυτά...εδώ, μόνο τσιρκολάνους εκτιμάμε. 'look mama! no hands!' :flipout:

από εγκεφαλικό έφυγε. είχε γυρίσει στα πιτς, μαμά μπαμπά για rehab.
απ την πίσω πόρτα έβαλε μέσα κάτι βρώμικους που του έφεραν καλούδια.
μετά ...κώμα.