'Captain, My Captain...'

[Κωστας Λυμπεροπουλος]

Αυτό που βασικά φταίει, κατά βάθος, είναι πως, στην ουσία, δεν ήταν μουσικός: ήταν ζωγράφος και γλύπτης. Οσον αφορά τον τρόπο που αντιλαμβάνεται και προσλαμβάνει τον κόσμο γύρω του, τον κρίνω με τα ίδια κριτήρια που κρίνω τον Νταλί, τον Jean Dubuffet ή τον Whyndam Lewis.
Σχεδόν ολόκληρη η Τέχνη είναι, νομίζω, στο σύνολό της, μία ολομέτωπη επίθεση στην καθεστηκυία κατάσταση των πραγμάτων - τόσο από άποψη έκφρασης, γλώσσας, όσο και από τη σκοπιά ηθικών/πολιτικών αξιών. Η διαφορά, συνήθως, είναι στο σερβίρισμα: υπάρχουν αυτοί που, από την αρχή, διαλέγουν το δρόμο της ολοκληρωτικής ρήξης με ό τι προηγήθηκε. Και υπάρχουν οι άλλοι που παίρνουν την παράδοση, τη διαφυλάσσουν, την εξελίσσουν και βαθμηδόν την αλλάζουν, συνέχεια, μέχρι που, στο τέλος, την κάνουν αγνώριστη. Οσον αφορά τη μουσική γλώσσα, ο Chopin και ο Debussy είναι τυπικά παραδείγματα της δεύτερης περίπτωσης. Η Σχολή της Βιέννης (Schoenberg, Webern, Berg) ανήκει στην πρώτη.
Στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού και σ ένα τελείως διαφορετικό μορφικά ιδίωμα, ο Captain Beefheart διέτρεξε ολόκληρο το φάσμα: το Trout Mask Replica και το Lick My Decals Off, Baby εκπροσωπούν τη ρήξη. Ζουρλομανδύας και salto mortale στο κενό, χωρίς ζώνη ασφαλείας. Οι μετέπειτα δίσκοι του ενσωματώνουν αυτή τη ρήξη με τρόπο μαγικό και, ταυτόχρονα, καταφέρνουν να ακούγονται υπέροχοι και απείρως πιο …φιλικοί. Ακούς σήμερα αυτό το ακραία επιθετικό μίγμα από Delta blues, free jazz και ποπ και αδυνατείς να καταλάβεις πως και δεν βρήκε μια θέση κάτω από τον ήλιο.
Ο Captain δεν γούσταρε καθόλου να εξασκείται στο σαξόφωνο. Στα 'Japan In A Dishpan' και 'Flash Gordon’s Ape' -από το Decals…- οι κιθάρες αρχίζουν να ξεδιπλώνουν δύο παράλληλα σχήματα οστεώδη και γεμάτα γωνίες. Δύο ντράμερς που μοιάζουν κλειδωμένοι σε άλλο δωμάτιο ο καθένας, χωρίς κανείς τους να ακούει τι παίζει το υπόλοιπο γκρούπ. Και στις δύο περιπτώσεις, ο Captain παίρνει το σαξόφωνο και τα χώνει με τις πάντες σ ένα κακόφωνο σόλο που σου ξεριζώνει το σκάλπ. “Αυτός είναι! Αυτός ακριβώς που ακούτε εκεί μέσα!” λέει ο Moris Tepper, κιθαρίστας του από το 1975 και δώθε. “Εφτιαξε αυτή τη μουσική, και μετά ακούει τους μουσικούς να την παίζουν, και το κομμάτι ακούγεται υπέροχο, και αυτός, με κάποιο περίεργο τρόπο νιώθει πως δεν είναι πιά μέρος του, και παίρνει το σαξόφωνο, δίκην πυροσβεστικής μάνικας, και αρχίζει να το ραντίζει”.




Αναφορά (Moris Tepper): The Wire, issue 170, April 1998.

 

[ecodrifter]

Οπως επισης δεν μπορει να συγκριθει και το Safe as Milk με την Πεστροφα. Καπου εκει ο καπτεν περασε νομιζω στο ροκ οτι και οι free-τζαζιστες στο δικο τους χωρο λιγο νωριτερα. Ισως να τον επηρρεασαν σαν confrontational σταση, δεν ξερω. Σιγουρα ομως παραμενει ο δημιουργικοτερος ανατροπεας στην ιστορια της ροκ.

 

[caerbannog]

Ο Κάπταιν υπήρξε απ' όλα: και επαναστάτης και ρεφορμιστής.Υπήρξε μαγικός και με τις δυο του ιδιότητες.Ανέτρεψε τα μπλουζ και έκανε εκεί τομές γιατί μπορούσε να δει τον πλούτο και την αξία τους.Προχώρησε με ασυνεχή άλματα αλλά δεν πάταγε στον αέρα, ήξερε πάρα πολύ καλά τι έκανε γιατί είχε βάσεις σε μια παράδοση που αγαπούσε-σε αντίθεση με κάτι παπαρολογούντες κατά φαντασίαν αβανγκαρντίστες.
Σε σχέση με το Trout Mask Replica και την κατανόηση του πως έφθασε εκεί θα πρέπει να διορθωθεί μια ιστορική ανορθογραφία και ένας δισκογραφικός αναχρονισμός:Η μπάντα ηχογράφησε ένα διπλό σε διάρκεια δίσκο στην Buddah Records, το 1967, το οποίο θα κυκλοφορούσε με τον τίτλο It comes to you in a plain brown paper. Η εταιρία εξαγοράστηκε και τα νέα εταιρικά τζιμάνια αποφάσισαν ότι δεν τους άρεσε το υλικό του διπλού δίσκου. Έτσι κυκλοφόρησε τέσσερα χρόνια αργότερα - μετά την πέστροφα - πετσοκομένο, ως Mirror Man ενώ άλλα κομμάτια η μπάντα τα ξαναηχογράφησε για το Strictly Personal.
Η Buddha τριάντα χρόνια μετά (με διορθωμένο το όνομά της) και αναστημένο label κυκλοφόρησε το μεγαλύτερο κομμάτι αυτού του υλικού σχεδόν αποκαταστημένο με τίτλο The Mirror Man Sessions. Όσοι έχετε ακούσει το δίσκο στην αρχική του μορφή σπεύσατε, μιλάμε για άλλο πράγμα. Ακούγοντάς το - πιστέψτε με αξίζει τον κόπο- μπορείτε να καταλάβετε ότι είναι η κουζίνα που μαγειρεύτηκε η πέστροφα και αν είχε κυκλοφορήσει στον καιρό του θα ήταν επανάσταση.Κανονικά θα έπρεπε να λέγεται The Trout Mask Replica Warm Up Sessions.

 

[Δημήτρης Ν.]

Απάντηση: Re: 'Captain, My Captain...'

Ο Κάπταιν υπήρξε απ' όλα: και επαναστάτης και ρεφορμιστής.Υπήρξε μαγικός και με τις δυο του ιδιότητες.Ανέτρεψε τα μπλουζ και έκανε εκεί τομές γιατί μπορούσε να δει τον πλούτο και την αξία τους.Προχώρησε με ασυνεχή άλματα αλλά δεν πάταγε στον αέρα, ήξερε πάρα πολύ καλά τι έκανε γιατί είχε βάσεις σε μια παράδοση που αγαπούσε-σε αντίθεση με κάτι παπαρολογούντες κατά φαντασίαν αβανγκαρντίστες.
Σε σχέση με το Trout Mask Replica και την κατανόηση του πως έφθασε εκεί θα πρέπει να διορθωθεί μια ιστορική ανορθογραφία και ένας δισκογραφικός αναχρονισμός:Η μπάντα ηχογράφησε ένα διπλό σε διάρκεια δίσκο στην Buddah Records, το 1967, το οποίο θα κυκλοφορούσε με τον τίτλο It comes to you in a plain brown paper. Η εταιρία εξαγοράστηκε και τα νέα εταιρικά τζιμάνια αποφάσισαν ότι δεν τους άρεσε το υλικό του διπλού δίσκου. Έτσι κυκλοφόρησε τέσσερα χρόνια αργότερα - μετά την πέστροφα - πετσοκομένο, ως Mirror Man ενώ άλλα κομμάτια η μπάντα τα ξαναηχογράφησε για το Strictly Personal.
Η Buddha τριάντα χρόνια μετά (με διορθωμένο το όνομά της) και αναστημένο label κυκλοφόρησε το μεγαλύτερο κομμάτι αυτού του υλικού σχεδόν αποκαταστημένο με τίτλο The Mirror Man Sessions. Όσοι έχετε ακούσει το δίσκο στην αρχική του μορφή σπεύσατε, μιλάμε για άλλο πράγμα. Ακούγοντάς το - πιστέψτε με αξίζει τον κόπο- μπορείτε να καταλάβετε ότι είναι η κουζίνα που μαγειρεύτηκε η πέστροφα και αν είχε κυκλοφορήσει στον καιρό του θα ήταν επανάσταση.Κανονικά θα έπρεπε να λέγεται The Trout Mask Replica Warm Up Sessions.

Συμφωνώ απολύτως .

 

[Γιώργος Κουν.]

Ακούς σήμερα αυτό το ακραία επιθετικό μίγμα από Delta blues, free jazz και ποπ και αδυνατείς να καταλάβεις πως και δεν βρήκε μια θέση κάτω από τον ήλιο.

Σήμερα που η θέαση είναι ευρυγώνια, χαίρω πολύ.
Τότε όμως, αν απο Eagles και Steve Miller, ανυποψίαστος έπεφτες κατευθείαν στην Πέστροφα, έστριβες κανονικά...
Και έχανες και τα υπόλοιπα.
Γι'αυτό σου λέω, το βαρέλι έχει ακοοόμα...! -bye-

 

[supersonic]

καλύτερα να τρώς ξύλο του βαρελιού παρά....φιλέτα του αφρού...

 

[superfly]

Απάντηση: Re: 'Captain, My Captain...'

καλύτερα να τρώς ξύλο του βαρελιού παρά....φιλέτα του αφρού...

:flipout::flipout::grinning-smiley-043

 

[caerbannog]

Στον ήλιο των πωλήσεων μπορεί να μη βρήκαν θέση, αλλά στάθηκαν βασική επίδραση (έστω ανομολόγητη) για γενιές μουσικών. Όχι μόνο γιατί λειτούργησαν αισθητικά, αλλά και γιατί λειτούργησαν γονιμοποιητικά για φόρμες που μέχρι τότε είχαν ήδη στεγανά στην περιφέρειά τους και απελευθερωτικά για τη ματιά των μουσικών και των μουσικόφιλων. Ήταν κατ' αναλογία το "Θείο Τραγί" της εποχής, για όσους θυμούνται το Σκαρίμπα.
Αυτος είναι και ο λόγος που συζητάμε σήμερα - και θα συνεχίσουν άλλοι στο μέλλον- για αυτά.
Μια συμβουλή για όσους τα ψάχνουν. Μην αναλωθείτε σε κυνήγι βινυλίου, καλής επανέκδοσης κλπ. Ειδικά η πέστροφα είναι από τις περιπτώσεις που το cd είναι κλάσεις ανώτερο, με στίχους κλπ (το αμερικάνικο που έχω). Είχα την τύχη να ακούσω την πρώτη έκδοση κατά τη μακρά αναζήτηση ενός αξιοπρεπους βινυλίου. Πέρα από το πολύ ωραίο εξώφυλλο και το βιβλιαράκι, απλώς δεν αξίζει τον κόπο από πλευράς ήχου.

 

[Δημήτρης Ν.]

ναι , θα περιμένουμε το γιαπωνέζικο remaster με cardboard sleeve ( mini-LP )

 

[caerbannog]

Μακάρι να έχει και το βιβλιαράκι με τα χρώματα.Είμαι περίεργος να δω αν θα επιχειρήσουν οι Ιάπωνες να βγάλουν έτσι το Clear Spot, σε διαφανές cd :flipout:

 

[Δημήτρης Ν.]

πάντως με ζωγραφιά του Κάπτεν έχει κυκλοφορήσει το Broken Barricades των ZNR από την ReR .

 

[Κωστας Λυμπεροπουλος]

The Mirror Man Sessions.

Εκ των ων ουκ άνευ στη δισκογραφία του Captain.
Πρωτόγονα Blues jams ποτισμένα με αδηφάγο εξερευνητικό πνεύμα.
Το 'Tarrotplane' ίσως παραείναι μεγάλο σε διάρκεια (22') και δε φαίνεται να πηγαίνει κάπου συγκεκριμένα. Το 'Kandy Korn' όμως είναι εξαιρετικό και το take του 'Trust Us' πολύ καλύτερο απ ότι εμφανίσθηκε στην 'επίσημη' βερσιόν του, εκείνη του 'Strictly Personal'.
Μου λείπουν τα 'Uncoditionally Guaranteed' και 'Bluejeans & Moonbeams' που έχω λιώσει τα βινύλιά μου. 'Just the normal crap you hear on the radio' τα είχε απαξιώσει ο ίδιος όταν πρωτοβγήκαν, στο εξώφυλλο του πρώτου ποζάρει κιόλας με τα αργύρια της ...προδοσίας. Και μόνο για τις φωτογραφίες του εξωφύλλου αξίζει να το έχει κάποιος. Ετσι όπως τα βλέπω τώρα σε βάθος χρόνου, ήταν και τα δύο εκπληκτικά Σχόλια πάνω στο mainstream της εποχής τους, καθένα τους ένα φανταστικό μίγμα Αγάπης και Ειρωνείας. Το 'Uncoditionally Guaranteed' περιέχει και ένα από τα καλύτερα κομμάτια που έγραψε ποτέ, μιά μπαλάντα εκπληκτικής ομορφιάς ('This Is The Day').

 

[Κωστας Λυμπεροπουλος]

Aυτό εδώ το live όμως, είναι απλά αδιανόητο.
Desert Island stuff.
Το κυκλοφόρησε η Rhino σε περιορισμένα αντίτυπα και είναι πια καταργημένο.
Το βλέπω κάθε τόσο να αλλάζει χέρια στο eBay για τιμές γύρω στα 70 τάλαρα.
Αστείο ποσό αν θέλετε τη γνώμη μου: αξίζει το βάρος του σε χρυσάφι.

 

[caerbannog]

Θα το βρω, που θα πάει.Κυκλοφορούν βέβαια ένας σωρός ζωντανά και ανεπίσημα.Το Blue Jeans... αφού το έλιωσα σε βινύλιο τώρα προσπαθώ να το εξαχνώσω σε cd.Αυτός ο δίσκος και ο βαθμός αποδοχής του ως mainstream (o Κάπτεν το αδικεί αλλά έτσι είναι σε όλες τις κρίσεις του-το Ζάππα τον έλεγε πόδι μύγας) δείχνουν ξεκάθαρα ότι ο πολύς κόσμος ως πρωτοπορία εννοεί το φαίνεσθαι και όχι την ουσία.Αξίζει μόνο και μόνο για την υπέροχη διασκευή του Same old blues... του JJ Cale.
Καλό Σαββατοκύριακο-πάω για ανάρρωση παρά θιν αλός

 

[Κωστας Λυμπεροπουλος]

Θα το βρω, που θα πάει.Κυκλοφορούν βέβαια ένας σωρός ζωντανά και ανεπίσημα.

καμία σχέση. Χρειάζεσαι μόνο αυτό, τα άλλα ωχριούν.
Αμα δεν το βρείς, σφύρα κλέφτικα

Καλημέρες και καλή ανάρρωση -bye-

 

[Έκτωρ Κατσίκης]

Απάντηση: Re: 'Captain, My Captain...'

Aυτό εδώ το live όμως, είναι απλά αδιανόητο.
Desert Island stuff.
Το κυκλοφόρησε η Rhino σε περιορισμένα αντίτυπα και είναι πια καταργημένο.
Το βλέπω κάθε τόσο να αλλάζει χέρια στο eBay για τιμές γύρω στα 70 τάλαρα.
Αστείο ποσό αν θέλετε τη γνώμη μου: αξίζει το βάρος του σε χρυσάφι.

Έχεις απόλυτο δίκιο Κώστα. Απίστευτος δίσκος. Και εκπληκτική ηχογράφηση σαν bonus.

Συνέβη όμως κάτι παράξενο γι αυτό και επαναφέρω το θέμα. Στα χέρια μου (τρόπος του λέγειν) έπεσαν και κάτι flac απο το ίδιο live με το παρακάτω εξώφυλλο.

Αν παρατηρήσετε, δεν γράφει πουθενα I'm going to do what I wanna do αλλά μόνο live at my father's place.

Τα κομμάτια είναι τα ίδια με την εξαίρεση του πρώτου κομματιού (tropical hot dog night) όπου η ηχογράφηση ξεκινάει πιό νωρίς αφού ακούγεται το "would you please give a warm welcome to cpt. beefheart and the magic band" που στο πρώτο live δεν ακούγεται.

Δεν είναι μόνο αυτό. Ο ήχος είναι τόσο χάλια που τα κομμάτια σχεδόν δεν ακούγονται ενώ το κοινό ακούγεται πιό έντονα. Και (κυρίως) τα κομμάτια παίζουν πιό...αργά.

Παραδείγμα: Ice rose 4.15 αντί 3.57 και πάει λέγοντας. Και βέβαια η διαφορά κάνει μπάμ. Τα κομμάτια είναι απίστευτα αργά. Φαντάστηκα οτι θα έγινε καμιά στραβή στην flac κωδικοποίηση, αλλά οι ίδιοι χρόνοι είναι γραμμένοι και στο εξώφυλλο.

Συμβουλή μου. Μακρυά απο αυτήν την έκδοση. Η έκδοση όμως που αναφέρει ο Κώστας είναι κορυφή.

 

[supersonic]

Ακουσα χτες το κανονικό.
τουλάχιστον στο tropical hot dog night δεν υπάρχει προσφώνηση.
Η ηχογράφηση μπορεί να χαρακτηριστεί πολύ καλή γιά live και γιά την εποχή της.
Φυσικά όχι hiend.
Ο δίσκος πολύ καλός - όχι φυσικά σαν το one man dog - αλλά σίγουρα καλός.
Γιά το άλλο ....δεν ηξεύρω...

 

[supersonic]

έχω την εντύπωση ότι υπάρχουν κάποιοι τύποι στο διαδίκτυο που "φαμπρικάρουν δίσκους"
Πριν από λίγους μήνες πήρε κάπου το μάτι μου τα "outtakes του Caravanserai"
Πέρασα αρκετές ώρες προ-στερητικού συνδρόμου μέχρι να βρώ τρόπο να τα αποκτήσω.
Μιλάμε γιά εξαιρετικό artwork, να σου τρέχουν τα σάλια, τίτλοι κ.ά πολλά μόνο που πουθενά στο διαδίκτυο - ούτε φυσικά στην υπερφορτωμένη μου μνήμη στο λήμμα santana - δεν υπήρχε τίποτα, παρά μόνο στα site αυτού του τύπου.
Περιττό να πω ότι το υλικό είναι απλά useless, πιθανότατα ούτε κάν του μακρυνού εξ αγχιστείας εξαδέλφου του Καρλος.

 

[Κωστας Λυμπεροπουλος]

Ο δίσκος πολύ καλός - όχι φυσικά σαν το one man dog - αλλά σίγουρα καλός.

Μπρρρρ...κρυάδες... :shot: :silly:
Σηκώθηκαν τώρα τα ρηχά πιάτα και ζητάνε ...σούπα -bye-

 

[Δημήτρης Ν.]

τι είναι το One man dog ? James Taylor ?? :bang::bang::bang::flipout::flipout::flipout: