Τελικά, τα πάντα είναι ζήτημα ορισμών και αντίληψης. Έπειτα μπαίνουν τα ''φιλοσοφικά'' ζητήματα-διλήμματα. Είναι πάντα η εξέλιξη των τεχνικών τέτοια ώστε να μην αλλοιώνει/μεταλλάσσει τον χαρακτήρα του αντικειμένου σε κάτι άλλο, κάτι διαφορετικό που το ορίζουμε αλλιώς?
Π.χ.
Λέμε ότι το 3D είναι η εξέλιξη του κινηματογράφου. Διαφωνώ κάθετα και οριζόντια. Όχι γιατί μ' αρέσει ή δεν μ' αρέσει, αλλά, διότι έχει στρεβλώσει την έννοια της κινηματογραφικής εικόνας. Όταν πρωτοείδα το Άβαταρ, είπα ''ναι, μια χαρά ήταν, μόνο που αυτό δεν είναι κινηματογράφος, είναι θέατρο!!''. Γιατί? Για τον απλούστατο λόγο ότι η ζωγραφική ορίζεται ως το αποτέλεσμα 10-20-100 πινελιών πάνω σ' ένα καμβά. Η πέτρα και το σκαρπέλο δεν ορίζεται ως 3D ζωγραφική, αλλά, ως γλυπτική και είναι άλλο πράγμα. Στο δε μυαλό μας, ζωγραφική και γλυπτική ορίζονται με αντικειμενικούς όρους και παραστάσεις ώστε να διαχωρίζονται εύκολα και να αξιολογούνται αντίστοιχα.
Έτσι και με το σινεμά. Μια μηχανή και ένας φακός πετάνε φως και χρώματα ζωγραφίζοντας μια δισδιάστατη εικόνα πάνω σ' ένα πανί και 'μεις το εκλαμβάνουμε ακριβώς έτσι. Όταν αλλάζει η προοπτική στις βασικές αρχές που αναγκαστικά πρέπει να παραμείνουν αναλλοίωτες διότι ορίζουν το αντικείμενο, τότε δεν υπάρχει εξέλιξη, αλλά, μετάλλαξη-μεταμόρφωση κατά τέτοιο τρόπο ώστε ο αρχικός ορισμός να χάνει πρακτικά την αξία προσδιορισμού.
Ας πάμε σ' ένα άλλο παράδειγμα...
Όσο και αν εξελίχθηκαν εδώ και 100 χρόνια τα αυτοκίνητά μας, πάντα παρέμεναν σταθερά στα χαρακτηριστικά που τα όριζαν προσδιοριστικά. Οι 4 ρόδες, η καμπίνα, το τιμόνι, η μηχανή, οι πόρτες κ.λ.π. Αν ένας άνθρωπος του 1920 δει ένα σημερινό αυτοκίνητο, δεν θα έχει καμμιά δυσκολία να το αναγνωρίσει ως όχημα, παρότι θα του κάνουν εντύπωση τα περίεργα σχήματα, χρώματα, καμπύλες, δυνατότητες κ.λ.π. Έχω την αίσθηση, όμως, ότι δεν θα του φανεί κινηματογράφος αυτό που θ' αντικρίσει με τα γυαλιά.
Ας μην παρεξηγηθώ. Δεν είμαι κατά της εξέλιξης οπουδήποτε. Είμαι κατά της λεγόμενης ''εξέλιξης'' όταν αυτή στρεβλώνει στα βασικά χαρακτηριστικά οποιοδήποτε αντικείμενο που έχουμε ορίσει μ' έναν συγκεκριμένο τρόπο. Δεν έχει τόση σημασία αν ο ορισμός είναι σωστός ή λανθασμένος. Σημασία έχει ότι στο λεξιλόγιο του μυαλού μας έχει καταχωρηθεί με μια συγκεκριμένη μορφή. Αν αυτή η μορφή αλλάξει, μπορούμε πανεύκολα να ορίσουμε διαφορετικά το νέο που προκύπτει και όχι να το στριμώξουμε με το ζόρι κάτω από την κουβέρτα της ''εξέλιξης'' που όλα τα σφάζει και όλα τα μαχαιρώνει.
Τώρα θα μου πείτε....1) γιατί μας τα λες αυτά? και 2) είσαι Οφ τόπικ.
Έκανα αυτό τον πρόλογο για να καταλήξω στο εξής:
Καλώς ή κακώς τα 24 καρεδάκια αποτελούν βασικό συστατικό της κινηματογραφικής εικόνας, είτε μας αρέσει είτε όχι. Είναι δε τόσο βασικό συστατικό, ώστε όταν πρωτοείδαμε τα διπλάσια καρέ μέσα σε ένα δευτερόλεπτο, δεν δυσκολευτήκαμε διόλου να την ορίσουμε αλλιώς.....βιντεάδικη εικόνα!!! Αυτό σημαίνει ότι άλλαξε την προοπτική μας και ως εκ τούτου και τον ορισμό που δίναμε στην συγκεκριμένη μορφή που εκλαμβάναμε μ' έναν δεδομένο τρόπο. Δεν είναι κακό. Όμως, πάραυτα ''φροντίσαμε'' να το ορίσουμε διαφορετικά.
Τι θέλω να πω...
Θέλω να πω ότι τα πάντα είναι ζήτημα ορισμών, προοπτικής και αποδοχής. Για κάποιον τα 48 καρεδάκια είναι η εξέλιξη της κινούμενης εικόνας διότι προσδίδει ένα κάρο συν στην όλη αίσθηση, για κάποιον άλλον, όμως, είναι αιτία διαζυγίου λόγω ασυμβατότητας χαρακτήρων. Στην τελική, δεν είναι όλα ζήτημα κολοκυθόπιττας?
Μα....πανεύκολα θα μπορούσα να υποστηρίξω και το ''ναι'' και το ''όχι'' στην παραπάνω ερώτηση.:smile: