The sun never sets in the desert

Back Door Man

AVClub Enthusiast
20 March 2009
992
Αθήνα
Ιδιαίτερα από τις αρχές της δεκαετίας του ’80 και μετά, τα ροκ και μέταλ γκρουπ που ‛έβγαιναν’ από την Καλιφόρνια (από το Λος Άντζελες περισσότερο) έμοιαζαν με οτιδήποτε άλλο στην πόλη: φλασάτα, περισσότερο εντυπωσιακά παρα ουσιαστικά, εγωκεντρικά, με μία νοοτροπία του νταή που κοιτάει να την ‛μπεί’ σε όλους. Κόντρα σε αυτή την τάση και νοοτροπία των μουσικών της Καλιφόρνια ήρθε μία μπάντα που έμελλε να απασχολήσει έντονα το περιβάλλον του ροκ για τα επόμενα χρόνια.

Ο λόγος για τους Kyuss, την μπάντα που έγινε η γεννεσιουργός αιτία ολόκληρου είδους νέου ήχου, του stoner rock. Οι αρχικά επονομαζόμενοι Katzenjammer(‛πονοκέφαλος’ στην γερμανική slang), άλλαξαν τ όνομα τους σε Sons of Kyuss και στη συνέχεια, χάρην συντομίας, σε Kyuss. Δημιουργήθηκαν το 1988 στην πόλη Palm Desert της Καλιφόρνια από τους John Garcia στα φωνητικά, Joshua Homme στην κιθάρα, Brant Bjork στα ντράμς και Chris Cockrell στο μπάσο. Την θέση του τελευταίου θα έπαιρνε σύντομα ο Nick Oliveri. Οι Kyuss έβγαλαν αρχικά κάποια EPs εως τον πρώτο τους δίσκο το Σεπτέμβριο του 1991 με τίτλο ‛Wretch’. Το μεγαλύτερο κομμάτι του δίσκου περιέχει τα κομμάτια του demo που είχε στείλει το γκρουπ στη δισκογραφική εταιρία. Γι αυτό δικαιολογείται σε μεγάλο βαθμό η άσχημη παραγωγή και το γεγονός ότι ο δίσκος είναι ακατέργαστος τόσο τεχνικά όσο και μουσικά.




Kyuss+sons+of.jpg





Για πολλούς, το ντεμπούτο των Kyuss έγινε με την κυκλοφορία του ‛Blues for the red sun’ την αμέσως επόμενη χρονιά, ένα άλμπουμ με σαφώς πιο ξεκάθαρα πλαίσια κι ελαφρώς καλύτερη παραγωγή υπο την αιγίδα της Dali records. Χαρακτηριστικό γνώρισμα του ήχου ο ιδιαίτερα χαμηλός, μπάσος τόνος στην παραμόρφωση που την έκανε να ακούγεται ως ένας ξερός ήχος, αποσταγμένος από κάθε στοιχείο που θα μπορούσε να του προσδώσει ρευστότητα. Από εκεί προκύπτει άλλωστε και τ όνομα του είδους (stoner/desert rock)καθώς ο ήχος παρομοιάζεται με την ξηρασία της ερήμου. Σ αυτό βέβαια συνεισφέρει και το γεγονός ότι η κιθάρα είναι συνδεδεμένη με ενισχυτή μπάσου και το ότι και τα δύο έγχορδα έχουν το χαμηλότερο κούρδισμα που θα μπορούσαν να έχουν. Ο δίσκος αποτελούμενος από πολύ απλά, πιασάρικα και ιδιαίτερα ρυθμικά riffs αλλά και με το δίδυμο του...’μηχανοστασίου’ Bjork και Oliveri να είναι καταιγιστικό, κατάφερε να δημιουργήσει μία ξεχωριστή θέση στο ράφι πολλών ροκάδων αλλά και να αποτελέσει μεγάλη πηγή έμπνευσης για μετέπειτα μπάντες.

Και αν το σημάδι των Kyuss στον ήχο των nineties είχε αρχίσει να γίνεται έντονο με την κυκλοφορία αυτού του δίσκου, αυτό δεν ήταν τίποτα μπροστά στο μέγεθος στο οποίο θα εξελίσσονταν. Η φυγή του Oliveri στο τέλος της ηχογράφησης του ‛Blues for the red sun’ δεν στάθηκε αρκετή για να σταματήσει την ξέφρενη πορεία του γκρουπ, το οποίο με τον νέο(τότε) Scott Reeder στο μπάσο έβγαλε το ‛Welcome to Sky valley’ – τιτλοφορούμενο ως ‛Kyuss’ και γνωστό στους οπαδούς με το ανώθι όνομα – το 1994. Ό ήχος πλέον πιο ώριμος, με πιο σαφή προσανατολισμό και με μία ευδιάκριτη ψυχεδελική πινελιά αλλά σταθερά στο ίδιο πλαίσιο: απλότητα στη σύνθεση. Ο δίσκος κατα διαστήματα παίρνει funk ύφος, αφήνοντας τα βαρύγδουπα drive των γκρουπ με την νοοτροπίας της Καλιφόρνια και καταφέρνει να είναι πιο ευέλικτος μουσικά απ ότι το προηγούμενο άλμπουμ, ιδιαίτερα με κομμάτια όπως το Space Cadet.
 
Last edited by a moderator:

Back Door Man

AVClub Enthusiast
20 March 2009
992
Αθήνα
Με το τέλος της ηχογράφησης του δίσκου άλλη μία σημαντική απώλεια σημειώθηκε καθώς ο Brant Bjork έφυγε από το γκρουπ. Το κενό του στο drum kit κάλυψε αρκετά αποτελεσματικά ο Alfredo Hernandez (κυρίως επειδή είχε συνεργαστεί με τον Reeder και πιο παλιά). Προβλήματα στις σχέσεις μεταξύ των μελών συνέχισαν να αναστατώνουν το γκρουπ ακόμα και μετά τη φυγή του Bjork, κάτι που οδήγησε στην πρόωρη διάλυση τους το 1995. Λίγο πριν τα μέλη των Kyuss διασκορπισθούν και γίνουν στυλοβάτες άλλων σημαντικών γκρουπ του είδους ( Queens of the stone age, Unida, Fu Manchu, Mondo Generator, Hermano,κ.α.) κατάφεραν να εκπονήσουν το ‛...And the circus leaves town’. Εξάλλου στο τελευταίο αυτό άλμπουμ μολονότι η ποιότητα ήταν στα ίδια υψηλά επίπεδα, φαινόταν ότι το γκρουπ είχε αρχίσει να ξεμένει από ιδέες και να επαναλαμβάνεται. Οπότε θα μπορούσε μάλλον να σκεφτεί κανείς ότι η διάλυση θα ερχόταν αναπόφευκτα, αργά ή γρήγορα.
Χρόνια μετά, με το σύννεφο της οικονομικής κρίσης να σκιάζει τους πάντες και τα πάντα, οι Kyuss μιμούμενοι άλλες παλιές μπάντες, οδηγήθηκαν σε reunion με το όνομα Kyuss lives! το Φθινόπωρο του 2010. Τα μέλη είναι οι μουσικοί του πρώτου δίσκου με εξαίρεση τον Homme που ανέκαθεν ήταν κατα των reunion – και όχι άδικα. Στη θέση του είναι ο Bruno Fevery, ο Βέλγος κιθαρίστας αρκετά γνωστός στον Garcia καθώς έχουν συνεργαστεί στο πρόσφατο παρελθόν. Οι φήμες τους θέλουν να ετοιμάζουν δίσκο προορισμένο για κυκλοφορία το καλοκαίρι του 2012 αλλά τα μπλεξίματα του Oliveri με τη δικαιοσύνη έχουν ‛παγώσει’τις εξελίξεις.


john-Garcia-Kyuss-lives.jpg




Δεν είναι λίγες οι φορές που φαντάζομαι την Αμερική και τους μουσικούς της. Τη σύσταση τους. Την ανόρθωση τους. Την καταξίωση τους. Τη δημοτικότητά τους. Το πνευματικό τους υπόβαθρο. Τον τρόπο με το οποίο το απέκτησαν. Τον περίγυρό τους. Το περιβάλλον μέσα στο οποίο μελετούσαν τα όργανα τους. Βλέποντας τους Kyuss στη δύση τους σε δύο περάσματα απ τη χώρα μας (με διαφορά 3 μηνών), συνειδητοποιώ για ακόμα μία φορά πόσο μαγικό είναι να ‛σαλπάρει’ κανείς με μόνο σκαρί τη μουσική και μόνο αέρα στα πανιά του την ίδια του την έμπνευση. Μπορεί το ‛Kyuss’ στο ακρόπρωρο να έχει φαγωθεί από τη σκουριά και πλέον το...σκαρί να μην είναι η ναυαρχίδα που ήταν κάποτε αλλά ένα είναι σίγουρο: αυτοί που το αγαπάνε είναι έτοιμοι να γυρίσουν τον κόσμο ανάποδα μόνο και μόνο για να δουν την παλιά του δόξα να ακτινοβολεί ξανα. Τουλάχιστον εγώ, είμαι...
 
Last edited:
19 June 2006
8,661
Μπράβο Νίκο για την παρουσίαση.
Το γκρουπ δεν θα ξέμενε ποτέ από ιδέες. Δεν σε αφήνουν τα μανιτάρια να ξεμείνεις. Εξάλλου δες πόσες μπάντες έφτιαξαν μετά και τι έγραψαν.
Απλά στους Kyuss βρέθηκαν την κατάλληλη στιγμή ,οι κατάλληλοι άνθρωποι. Είναι συμπαντική η ένωση αυτή.
Άσε που πίστευω ότι υπάρχει και εξωγήϊνο στοιχείο στη μπάντα.

Απόλυτα καθοριστικό γκρουπ.
 

Back Door Man

AVClub Enthusiast
20 March 2009
992
Αθήνα
Μπράβο Νίκο για την παρουσίαση.
Το γκρουπ δεν θα ξέμενε ποτέ από ιδέες. Δεν σε αφήνουν τα μανιτάρια να ξεμείνεις. Εξάλλου δες πόσες μπάντες έφτιαξαν μετά και τι έγραψαν.
Απλά στους Kyuss βρέθηκαν την κατάλληλη στιγμή ,οι κατάλληλοι άνθρωποι. Είναι συμπαντική η ένωση αυτή.
Άσε που πίστευω ότι υπάρχει και εξωγήϊνο στοιχείο στη μπάντα.

Απόλυτα καθοριστικό γκρουπ.



Από τα τελευταία μπορώ να πω. Και είμαστε πολύ τυχεροί που μπορέσαμε να τους δούμε ακόμα και τώρα...
 

supersonic

Μέλος Σωματείου
17 June 2006
49,351
αυτόν ακριβώς είχα στο νού μου....

he gave us the finger...it was rigid and stiff....
 

supersonic

Μέλος Σωματείου
17 June 2006
49,351
φυσικά, αν κάποιος θελήσει να συσχετίσει φωτό....χάνει από χέρι
 
17 June 2006
14,350
φυσικά, αν κάποιος θελήσει να συσχετίσει φωτό....χάνει από χέρι

ο πιτσιρικάς παραπάνω είναι inferior competition.
να συσχετίσεις φωτό με τον ένα και μοναδικό Κύριο που είχε η Bizarre/Straight -για λίγο τουλάχιστον...- και τότε θα σου πώ εγώ Ποιός χάνει.
κι όταν λέω 'χάνει' εννοώ χάνει τ αυγά και τα καλάθια.

730224yoyo.jpg



δεν μετράω φυσικά τον Ian Underwood: αυτόν, ο Φρανκ, ποτέ δεν τον άφησε να βγεί απ την αφάνεια

ianunderwood.jpg
 

ecodrifter

Supreme Member
27 January 2009
3,012
Ιδιαίτερα από τις αρχές της δεκαετίας του ’80 και μετά, τα ροκ και μέταλ γκρουπ που ‛έβγαιναν’ από την Καλιφόρνια (από το Λος Άντζελες περισσότερο) έμοιαζαν με οτιδήποτε άλλο στην πόλη: φλασάτα, περισσότερο εντυπωσιακά παρα ουσιαστικά, εγωκεντρικά, με μία νοοτροπία του νταή που κοιτάει να την ‛μπεί’ σε όλους. Κόντρα σε αυτή την τάση και νοοτροπία των μουσικών της Καλιφόρνια ήρθε μία μπάντα που έμελλε να απασχολήσει έντονα το περιβάλλον του ροκ για τα επόμενα χρόνια.


Δεν ξερω για τα μεταλ, αλλα εκεινη την εποχη στην καλιφορνια εδρασαν οι Minutemen, οι Black Flag και απο την αλλη πλευρα της ερημου οι Meat Puppets, απλησιαστα μεγεθη.
Να μη βαλουμε και την υπολοιπη δυτικη ακτη μεχρι το Seattle γιατι θα χαθει η μπαλλα
 
Last edited:

superfly

Moderator
Staff member
21 November 2008
15,733
πετρουπολη
Απάντηση: Re: The sun never sets in the desert

Και είμαστε πολύ τυχεροί που μπορέσαμε να τους δούμε ακόμα και τώρα...

Οντως....Σημαδεψαν τα 90’ς στο δοξα πατρι.Αν υπηρξε μια μπαντα στο φασμα του χαρντ ροκ (και του μεταλ) που εφερε μια φρεσκαδα εκεινη την εποχη ηταν αυτοι (υπηρξαν και καποιοι αλλοι προς Σιατλ μερια).Και γι’ αυτο και ξεφυγαν απο αυτο.
Το στονερ αν και για μενα πρωτοεμφανιστηκε ως ηχος με τους Trouble,αυτοι το καθορισαν.Και αναθεμα αν καταφερε κανενας να συνεχισει αυτο που αφησαν.Μονο οι ιδιοι μεσα απο αλλες συνεργασιες εκαναν κατι σπουδαιο,οπως ειπε και ο Τζιμμης.

Εξαιρετικο κειμενο αγαπης ενος πραγματικου devotee.Δεν γινοταν αλλιως αλλωστε....:worshippy:
 

superfly

Moderator
Staff member
21 November 2008
15,733
πετρουπολη
Απάντηση: Re: Απάντηση: Re: The sun never sets in the desert

Yes, he definitely is.
But he's listening to the wrong music.
When he starts challenging the rules of harmony, then he's gonna be on the right track.
Or, maybe, should I say on the left track

:ernaehrung004:

On the left,on the left!:award:

It’s very important though to be a devotee...To want to lick the boots of those you love.To get horny every time you listen to them.It's elementary my dear,and you know it better...
Damn those who don't give a shit in a tune (any tune)...
 

Haagenti

AVClub Fanatic
18 November 2006
16,559
Ministry Of Silly Walks
Ο John Garcia είναι ο ορισμός της αλητείας...Δεν χρειάζονται πολλές αποδείξεις...
Αν καθίσει κάποιος να ακούσει λίγο Unida θα καταλάβει πολλά...
Τώρα για το stoner θα συμφωνήσω με τον Πανο (Superfly)..
Δεν ήταν δική τους εφεύρεση...Αν ψάξει κανείς μπορεί να βρει σπουδαία πράγματα από τα 70's όπως το παρακάτω...


elias-hulk-unchained.jpg