Η αγορά video-κάμερας είναι πια δύσκολη υπόθεση. Από τη μία υπάρχει η δοκιμασμένη λύση του miniDV και από την άλλη έρχονται ένα σωρό άλλα format που υπόσχονται HD και τελικά σου δίνουν MPEG-2. Κατ' αρχήν θα σε συμβούλευα να αποφύγεις λύσεις που δεν γράφουν σε κασέτα. Είναι ακριβότερες και δεν είναι το ίδιο ευέλικτες, σε σχέση με το να γράφεις σε miniDV κασετούλα. Πολλές φορές δε, γίνεται και δύσκολο το μονταζ σε PC (ό,τι γράφει σε MPEG-2 δεν καταγράφει καρέ καρέ, οπότε μετά στο μονταζ υπάρχει πρόβλημα).
Πάμε στο HDV. Το HDV έχει σχέση με το HD μόνο ως προς την ανάλυση και τα γράμματα H και D. Ούτε το κοντραστ του HD σου προσφέρει, ούτε καλύτερα χρώματα από το miniDV σου δίνει. Μάλιστα στα πιο φτηνά μικρά μοντέλα ο σένσορας είναι ένας CMOS με αποτέλεσμα να έχει χαμηλή ταχύτητα απόκρισης (αργό κλείστρο για να μιλάμε φωτογραφικά) ενώ και τα χρώματα δεν είναι το ίδιο πολλά όσο θα ήταν αν υπήρχαν 3 CCD. Άσε που η φτηνότερη HDV κοστίζει γύρω στα 1500 Euros.
Κατά την ταπεινή μου γνώμη, η λύση της panasonic που προτείνεται παραπάνω είναι ιδανική. Είναι miniDV άρα το μοντάζ στο PC γίνεται εύκολα αρκεί να έχεις αρκετά μεγάλο σκληρό δίσκο, έχει 3 CCD άρα η ποιότητα εικόνας είναι πολύ καλή για handycam και τα χρώματα πολύ ζωντανά, και δεν κοστίζει πάνω από 500 Euros.
Κάτι που επίσης πρέπει να κοιτάξεις είναι ο φακός, αλλά και το κόστος των accesories (batteries, cards κλπ). Σε αυτό το τελευταίο ίσως βρεις την panasonic κομματάκι ακριβή σαν εταιρία...
Τώρα λίγα λόγια για το miniDV σε σχέση με το HDV. Κατά τη γνώμη μου το miniDV σαν format υπερέχει κατά κράτος του HDV. Στο μόνο που υστερεί είναι η ονομαστική ανάλυση που περιορίζεται στις 576 ορατές γραμμές, τη στιγμή που το HDV φτάνει τις 1080. Μέχρι εκεί όμως. Πάμε να δούμε και τί είναι αυτές οι γραμμές. Στην περίπτωση του miniDV το video κωδικοποιείται με bitrate στα 25MBps κατά τέτοιο τρόπο που η συμπίεση που δέχεται από το CCD στην κασέτα δεν ξεπερνά το 1:8. Αντίθετα στο HDV το video καταγράφεται πάλι στα 25Mbps στην miniDV κασέτα αλλά αυτή τη φορά σαν πληροφορία MPEG-2 με ότι αυτό συνεπάγεται όσον αφορά την επεξεργασία του (δηλαδή αντίο frames, δύσκολες μετατροπές για το montage), ενώ και η ποιότητα χάνει πάρα πολύ λόγω της συμπίεσης που φτάνει τα επίπεδα του 1:20! Έχουμε δηλαδή το παράδοξο, η εικόνα με τη μεγαλύτερη ανάλυση να είναι τελικά σχεδόν χειρότερη (για κάποιους άλλους οριακά καλύτερη) από μια λιγότερο συμπιεσμένη εικόνα μικρότερης ανάλυσης. Και ταυτόχρονα, το video που παίρνουμε κατά HDV χρειάζεται και ένα workstation για να το επεξεργαστούμε ακριβώς λόγω της συμπίεσης και όχι της ανάλυσης, τη στιγμή που το miniDV δεν έχει τρομερές απαιτήσεις.
Τώρα για τους φανατικούς του HD, που αντέχουν τα πορτοφόλια τους, υπάρχουν λύσεις αμειγώς High Definition χωρίς συμβιβασμούς που αγγίζουν την επαγγελματική κινηματογραφική ποιότητα. Η JVC έχει το πρότυπο του HDPro, με την φτηνότερη κάμερα να αγγίζει τα 15.000 Euros, ενώ η δική μου επιλογή σε HD θα ήταν η AG-HVX200 της Panasonic η οποία γράφει σε DVCPro-HD και με όλα τα accesories (PCMCIA cards, 1394 Hard disc) φτάνει στα 10.000 Euros. Σε αυτό το επίπεδο όμως μιλάμε για εικόνα True HD, με κοντράστ που αγγίζει τα 7 στοπ, και ανάλυση 1080i ή 720p.
Αν είχα βέβαια ένα budget μεχρι 3500 Euros μόνο, θα πήγαινα σε miniDV και στην AG-DVX100 της panasonic, την μοναδική miniDV camera για την οποία έκανε review το American Cinematographer.