Η πρώτη επαφή με τις Γαλλικές Σουίτες του Γιόχαν Σεμπάστιαν Μπάχ ήταν στα 15-16 με μια ερμηνεία του Gavrilov σε ηχογράφηση της EMI(προσφορά τοτε της Καθημερινής), και με τις παρτιτούρες στο πιάνο μελετώντας ("εύκολα") μέρη από την 5η σουίτα. Ο Gavrilov μ' εντυπωσίαζε με την ταχύτητα στα tempi, το βαθύ πάτημα στα πλήκτρα, τον λαμπρό ήχο...
Αρκετά χρόνια αργότερα μελέτησα τη 2 σουίτα λόγω εξετάσεων, και τότε άκουσα την ερμηνεία του Gould. H πρώτη εντύπωση ήταν κάτι σαν "Τι παίζει;;". Ο Gould, αγνοώντας την παρτιτούρα του Bach, αλλάζει τη δυναμική, τις τρίλιες και τους καλλωπισμούς, βάζει δικές του νότες, κι όλα αυτά γιατι ο Gould πιστεύει οτι το έργο, επηρεασμένο από το Γαλλικό στυλ της εποχής, είναι "παραφορτωμένο...!
Κι ομως αυτή η ερμηνεία είναι πιο κοντά στον Bach απ' οτιδήποτε έχω ακούσει. Το ύφος του Gould είναι ευλαβικό, σκεπτικό, λιτό παρόλες τις επεμβάσεις του στο έργο. Ο ρυθμός, σε ορισμένα σημεία αργότερος απ' ότι θα περιμενε κανείς, αναδεικνύει πραγματικά τους χορούς. Το non-legato του Gould(κι όχι staccato όπως διαβάζω σε reviews στο δίκτυο) κάνει τις φράσεις και τα θέματα των χορών να "τραγουδούν" και τις επεμβάσεις του στο έργο ν' ακούγονται φυσιολογικές κι όχι ξένες, σαν ο ίδιος να 'ταν μαθητής του Bach.
Στο βιβλιαράκι του δίσκου υπάρχει ένα σχόλιο του Tim Page, σύγχρονου κριτικού της μουσικής, που ονομάζει την ερμηνεία του Gould "ακτινογραφία", κατ' άλλους φοβερά μονότονη. Προσωπικά, παρόλο που το παίξιμο του Gould με κουράζει καμιά φορά, θεωρώ τη συγκεκριμένη ερμηνεία κορυφαία γιατί καθιστά πολύ γρήγορα προσιτό το ίδιο το έργο, τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο.