Search
Search titles only
By:
Search titles only
By:
Home
Forums
New posts
Search forums
What's new
New posts
Latest activity
Members
Current visitors
Κανονισμός Λειτουργίας
Σωματείο AVClub
Log in
Register
Search
Search titles only
By:
Search titles only
By:
New posts
Search forums
Menu
Install the app
Install
Reply to thread
Home
Forums
Μουσική - Κινηματογράφος - Τηλεόραση - Πολιτισμός
Μουσική
Παρουσιάσεις δίσκων - Aφιερώματα
Αναβάτης της ελευθερίας! [Traffic]
JavaScript is disabled. For a better experience, please enable JavaScript in your browser before proceeding.
You are using an out of date browser. It may not display this or other websites correctly.
You should upgrade or use an
alternative browser
.
Message
<blockquote data-quote="grio" data-source="post: 1058786186" data-attributes="member: 30418"><p><h3>Τρελές σκιές</h3><p>...O <strong>Steve Winwood</strong> επέστρεψε στην αγροικία, φέρνοντας μαζί του τον αντισυμβατικό παραγωγό, <strong>Guy Stevens</strong>, της δισκογραφικής του εταιρείας <em>Island</em>, και ένα σωρό ιδέες για ένα σόλο άλμπουμ που φανταζόταν να ονομάζεται <strong>Mad Shadows</strong>.</p><p></p><p>Δουλεύοντας μόνος με τον <em>Stevens</em> στο φιλόξενο καθιστικό της αγροικίας, με τα πεταμένα χαλιά στο πάτωμα μπροστά από ένα βρυχώμενο τζάκι, ο <em>Winwood</em> κατάφερε να επινοήσει μερικά κομμάτια: ένα επιβλητικό τζαμάρισμα, το "<strong>Every Mother's Son</strong>" και ένα δυναμικό μπλουζ, το "<strong>Stranger To Himself</strong>". Και τα δύο έσφιξαν τους μουσικούς του μύες, αλλά παρόλα αυτά ήταν ακόμα δυσαρεστημένος, καθώς του έλειπε η 'ώθηση και η έλξη' που θα είχε αν περιτριγυριζόταν από μουσικούς που θα ήταν συμπονετικοί στις ιδιοτροπίες του και μπορούσαν επίσης να βοηθήσουν στην εκτέλεση για λογαριασμό του.</p><p></p><p>«<em><span style="color: Darkorange">Ο Winwood ήταν καταπληκτικός, αλλά ένας πολύ ήσυχος, ντροπαλός τύπος</span></em>», λέει ο <strong>Phill Brown</strong>, μηχανικός στα σέσιον των <em>Traffic</em>. «<em><span style="color: Darkorange">Δεν επικοινωνεί άψογα και δεν θα μιλούσε σε κανέναν για μέρες. Έμενε στα πιο ομιλητικά μέλη της μπάντας, Capaldi και Mason, να διατυπώσουν τα πάντα</span></em>».</p><p></p><p>Τελικά, ο <em>Winwood</em> κάλεσε τον <em>Capaldi</em> και τον <em>Wood</em> να τον πλαισιώσουν ξανά στην αγροικία. Με τον <em>Mason</em> δεν ασχολήθηκε, έχοντας υποκινήσει την απόλυσή του, λίγο μετά την ολοκλήρωση του δεύτερου άλμπουμ των <em>Traffic</em>. Ο <em>Stevens</em> έφυγε επίσης, με τον ιδιοκτήτη της <em>Island</em>, <strong>Chris Blackwell</strong> να αναλαμβάνει στη συνέχεια την προσωπική ευθύνη των σέσιον, οι οποίες αρκετά σύντομα εξελίχθηκαν σε μια πλήρη επανένωση των <strong>Traffic</strong>. Σχετικά μ' αυτό, ο <em>Winwood</em> έθεσε μόνο μια προϋπόθεση, να είναι πλέον ο αδιαμφισβήτητος ηγέτης του γκρουπ.</p><p></p><p>Με τον εξωφρενικό <strong>Jim Capaldi</strong> να ψυχαγωγεί και τον εύθραυστο, μυστικιστικό <strong>Chris Wood</strong> να φέρνει μαζί του ένα παραδοσιακό αγγλικό φολκ κομμάτι που ονομαζόταν "<strong>John Barleycorn</strong>" –το είχε ακούσει στο <em>Frost And Fire</em>, ένα άλμπουμ του 1965 από τους φόλκις του <em>Hull</em>, <em>The Watersons</em>–, η σκηνή στήθηκε για να γίνουν επιτέλους οι <em>Traffic</em> η μπάντα που ήθελε εξαρχής ο <em>Winwood</em>. Δηλαδή, να μπορεί να αξιοποιηθεί μια ασύλληπτη σειρά μουσικών στυλ – φολκ, μπλουζ, ροκ, τζαζ, κλασική, έθνικ – και στη συνέχεια να μετατρέπονται σε μια φρέσκια, πρωτότυπη μορφή που χάνεται, ρέει και εκτοξεύεται στα ύψη.</p><p></p><p style="text-align: center">[ATTACH=full]200083[/ATTACH]</p> <p style="text-align: center">o <em>Wood</em> ήταν το επίκεντρο αυτής της διαφήμισης για το άλμπουμ, στο τεύχος του <em>Record World</em> της 18ης Ιουλίου 1970</p><p></p><p>Το <strong>John Barleycorn Must Die</strong> ήταν το πρώτο, τεράστιο βήμα σε αυτό το μονοπάτι. Από αυτό το σημείο εκκίνησης, οι <em>Traffic</em> προχώρησαν στη δημιουργία τριών άλλων στούντιο άλμπουμ που τους ξεχώρισαν ως καταπληκτικούς εξερευνητές και σπάνιους βιρτουόζους. Ωστόσο, το τίμημα υπήρξε βαρύ για τους τρεις πρωταγωνιστές, και θα μπορούσε να ειπωθεί ότι κανένας από αυτούς δεν θα ήταν ποτέ ξανά ο ίδιος.</p><p></p><p>Το άλμπουμ παίρνοντας μορφή σε τρεις μήνες, αρχικά στην αγροικία και στη συνέχεια υπό την καθοδήγηση του <em>Blackwell</em> στο στούντιο <em>Basing Street</em> της <em>Island</em> και στο <em>Olympic</em> στο Λονδίνο, με τους <em>Traffic</em> να προτιμούν την ηχογράφηση υπό το φως των κεριών, είχε στη βάση του επικρατούσα βουκολική διάθεση. Ωστόσο, από εκεί πήδησε σε μια πιο ουράνια σφαίρα, όπως συνέβη σ' ένα από τα ξεχωριστά κομμάτια του, το "<strong>Freedom Rider</strong>". Ουσιαστικά ένας ληθαργικός, ζαλισμένος, θρήνος της υπαίθρου, παγιδεύεται στο ρεύμα πλεύσης του παλλόμενου <em>Hammond</em> του <em>Winwood</em> και από εκεί πηγαίνει βιαστικά στους καταιγισμούς των σπειροειδών γεμισμάτων του σαξόφωνου και του φλάουτου του <em>Wood</em> σε έναν μακρινό, λιγότερο ευδιάκριτο αλλά πιο υποβλητικό ορίζοντα.</p><p></p><p>«<em><span style="color: Darkorange">Πάντα πίστευα ότι το τρίο ήταν το καλύτερο των Traffic</span></em>», λέει ο <strong>Gordon Jackson</strong>, μακροχρόνιος φίλος, συνάδελφος μουσικός και κάποτε ρόντι του συγκροτήματος. «<em><span style="color: Darkorange">Συγκεκριμένα ο Κρις πραγματικά ζωντάνεψε. Πέρα από σπουδαίος τεχνικά, φλαουτίστας και σαξοφωνίστας, η εφευρετικότητά του σε αυτά τα όργανα ήταν απλά τρομερή. Το παίξιμό του βγήκε κατευθείαν από την ψυχή του. Αυτό ακριβώς ακουγόταν μερικές φορές, το άλεσμα της ψυχής του.</span></em></p><p><em><span style="color: Darkorange"></span></em></p><p><em><span style="color: Darkorange">Αποκαλούσαμε τον Τζιμ, 'ο Τσιγγάνος', και ήταν αυτής της φύσης. Υπήρχε λίγο από Ρομά στις συμπεριφορές του και ήταν ταξιδευτής από πολλές απόψεις. Ήταν ο στιχουργός της μπάντας, φυσικά, και περισσότερο ποιητής, μπορούμε να πούμε. Και κάθε φορά που ο Στηβ έβαζε τα δάχτυλά του σε μια κιθάρα ή πιάνο ή άνοιγε το στόμα του για να τραγουδήσει, έβγαινε κάτι που ξεπερνούσε το κανονικό. Έχει τις αδυναμίες του ως άνθρωπος, αλλά υποθέτω ότι δεν μπορείς να τα έχεις όλα</span></em>».</p><p></p><p>Πολύ αργότερα, περιγράφηκε από τον ίδιο τον <em>Winwood</em> ως «<em><span style="color: Darkorange">ίσως το καθ-οριστικό άλμπουμ των Traffic</span></em>»...</p><p></p><p>(Πηγή: loudersound.com, Paul Rees)</p><p></p><p>Καλό Καλοκαίρι!</p></blockquote><p></p>
[QUOTE="grio, post: 1058786186, member: 30418"] [HEADING=2]Τρελές σκιές[/HEADING] ...O [B]Steve Winwood[/B] επέστρεψε στην αγροικία, φέρνοντας μαζί του τον αντισυμβατικό παραγωγό, [B]Guy Stevens[/B], της δισκογραφικής του εταιρείας [I]Island[/I], και ένα σωρό ιδέες για ένα σόλο άλμπουμ που φανταζόταν να ονομάζεται [B]Mad Shadows[/B]. Δουλεύοντας μόνος με τον [I]Stevens[/I] στο φιλόξενο καθιστικό της αγροικίας, με τα πεταμένα χαλιά στο πάτωμα μπροστά από ένα βρυχώμενο τζάκι, ο [I]Winwood[/I] κατάφερε να επινοήσει μερικά κομμάτια: ένα επιβλητικό τζαμάρισμα, το "[B]Every Mother's Son[/B]" και ένα δυναμικό μπλουζ, το "[B]Stranger To Himself[/B]". Και τα δύο έσφιξαν τους μουσικούς του μύες, αλλά παρόλα αυτά ήταν ακόμα δυσαρεστημένος, καθώς του έλειπε η 'ώθηση και η έλξη' που θα είχε αν περιτριγυριζόταν από μουσικούς που θα ήταν συμπονετικοί στις ιδιοτροπίες του και μπορούσαν επίσης να βοηθήσουν στην εκτέλεση για λογαριασμό του. «[I][COLOR=Darkorange]Ο Winwood ήταν καταπληκτικός, αλλά ένας πολύ ήσυχος, ντροπαλός τύπος[/COLOR][/I]», λέει ο [B]Phill Brown[/B], μηχανικός στα σέσιον των [I]Traffic[/I]. «[I][COLOR=Darkorange]Δεν επικοινωνεί άψογα και δεν θα μιλούσε σε κανέναν για μέρες. Έμενε στα πιο ομιλητικά μέλη της μπάντας, Capaldi και Mason, να διατυπώσουν τα πάντα[/COLOR][/I]». Τελικά, ο [I]Winwood[/I] κάλεσε τον [I]Capaldi[/I] και τον [I]Wood[/I] να τον πλαισιώσουν ξανά στην αγροικία. Με τον [I]Mason[/I] δεν ασχολήθηκε, έχοντας υποκινήσει την απόλυσή του, λίγο μετά την ολοκλήρωση του δεύτερου άλμπουμ των [I]Traffic[/I]. Ο [I]Stevens[/I] έφυγε επίσης, με τον ιδιοκτήτη της [I]Island[/I], [B]Chris Blackwell[/B] να αναλαμβάνει στη συνέχεια την προσωπική ευθύνη των σέσιον, οι οποίες αρκετά σύντομα εξελίχθηκαν σε μια πλήρη επανένωση των [B]Traffic[/B]. Σχετικά μ' αυτό, ο [I]Winwood[/I] έθεσε μόνο μια προϋπόθεση, να είναι πλέον ο αδιαμφισβήτητος ηγέτης του γκρουπ. Με τον εξωφρενικό [B]Jim Capaldi[/B] να ψυχαγωγεί και τον εύθραυστο, μυστικιστικό [B]Chris Wood[/B] να φέρνει μαζί του ένα παραδοσιακό αγγλικό φολκ κομμάτι που ονομαζόταν "[B]John Barleycorn[/B]" –το είχε ακούσει στο [I]Frost And Fire[/I], ένα άλμπουμ του 1965 από τους φόλκις του [I]Hull[/I], [I]The Watersons[/I]–, η σκηνή στήθηκε για να γίνουν επιτέλους οι [I]Traffic[/I] η μπάντα που ήθελε εξαρχής ο [I]Winwood[/I]. Δηλαδή, να μπορεί να αξιοποιηθεί μια ασύλληπτη σειρά μουσικών στυλ – φολκ, μπλουζ, ροκ, τζαζ, κλασική, έθνικ – και στη συνέχεια να μετατρέπονται σε μια φρέσκια, πρωτότυπη μορφή που χάνεται, ρέει και εκτοξεύεται στα ύψη. [CENTER][ATTACH type="full" alt="JBMDRecordWorldAd.jpg"]200083[/ATTACH] o [I]Wood[/I] ήταν το επίκεντρο αυτής της διαφήμισης για το άλμπουμ, στο τεύχος του [I]Record World[/I] της 18ης Ιουλίου 1970[/CENTER] Το [B]John Barleycorn Must Die[/B] ήταν το πρώτο, τεράστιο βήμα σε αυτό το μονοπάτι. Από αυτό το σημείο εκκίνησης, οι [I]Traffic[/I] προχώρησαν στη δημιουργία τριών άλλων στούντιο άλμπουμ που τους ξεχώρισαν ως καταπληκτικούς εξερευνητές και σπάνιους βιρτουόζους. Ωστόσο, το τίμημα υπήρξε βαρύ για τους τρεις πρωταγωνιστές, και θα μπορούσε να ειπωθεί ότι κανένας από αυτούς δεν θα ήταν ποτέ ξανά ο ίδιος. Το άλμπουμ παίρνοντας μορφή σε τρεις μήνες, αρχικά στην αγροικία και στη συνέχεια υπό την καθοδήγηση του [I]Blackwell[/I] στο στούντιο [I]Basing Street[/I] της [I]Island[/I] και στο [I]Olympic[/I] στο Λονδίνο, με τους [I]Traffic[/I] να προτιμούν την ηχογράφηση υπό το φως των κεριών, είχε στη βάση του επικρατούσα βουκολική διάθεση. Ωστόσο, από εκεί πήδησε σε μια πιο ουράνια σφαίρα, όπως συνέβη σ' ένα από τα ξεχωριστά κομμάτια του, το "[B]Freedom Rider[/B]". Ουσιαστικά ένας ληθαργικός, ζαλισμένος, θρήνος της υπαίθρου, παγιδεύεται στο ρεύμα πλεύσης του παλλόμενου [I]Hammond[/I] του [I]Winwood[/I] και από εκεί πηγαίνει βιαστικά στους καταιγισμούς των σπειροειδών γεμισμάτων του σαξόφωνου και του φλάουτου του [I]Wood[/I] σε έναν μακρινό, λιγότερο ευδιάκριτο αλλά πιο υποβλητικό ορίζοντα. «[I][COLOR=Darkorange]Πάντα πίστευα ότι το τρίο ήταν το καλύτερο των Traffic[/COLOR][/I]», λέει ο [B]Gordon Jackson[/B], μακροχρόνιος φίλος, συνάδελφος μουσικός και κάποτε ρόντι του συγκροτήματος. «[I][COLOR=Darkorange]Συγκεκριμένα ο Κρις πραγματικά ζωντάνεψε. Πέρα από σπουδαίος τεχνικά, φλαουτίστας και σαξοφωνίστας, η εφευρετικότητά του σε αυτά τα όργανα ήταν απλά τρομερή. Το παίξιμό του βγήκε κατευθείαν από την ψυχή του. Αυτό ακριβώς ακουγόταν μερικές φορές, το άλεσμα της ψυχής του. Αποκαλούσαμε τον Τζιμ, 'ο Τσιγγάνος', και ήταν αυτής της φύσης. Υπήρχε λίγο από Ρομά στις συμπεριφορές του και ήταν ταξιδευτής από πολλές απόψεις. Ήταν ο στιχουργός της μπάντας, φυσικά, και περισσότερο ποιητής, μπορούμε να πούμε. Και κάθε φορά που ο Στηβ έβαζε τα δάχτυλά του σε μια κιθάρα ή πιάνο ή άνοιγε το στόμα του για να τραγουδήσει, έβγαινε κάτι που ξεπερνούσε το κανονικό. Έχει τις αδυναμίες του ως άνθρωπος, αλλά υποθέτω ότι δεν μπορείς να τα έχεις όλα[/COLOR][/I]». Πολύ αργότερα, περιγράφηκε από τον ίδιο τον [I]Winwood[/I] ως «[I][COLOR=Darkorange]ίσως το καθ-οριστικό άλμπουμ των Traffic[/COLOR][/I]»... (Πηγή: loudersound.com, Paul Rees) Καλό Καλοκαίρι! [/QUOTE]
Verification
Post reply
Home
Forums
Μουσική - Κινηματογράφος - Τηλεόραση - Πολιτισμός
Μουσική
Παρουσιάσεις δίσκων - Aφιερώματα
Αναβάτης της ελευθερίας! [Traffic]
Top
Bottom
This site uses cookies to help personalise content, tailor your experience and to keep you logged in if you register.
By continuing to use this site, you are consenting to our use of cookies.
Accept
Learn more…