Re: Post your video
Μεταλλεία Βάβδου - Χαλκιδική
Σε μια άλλη Χαλκιδική από αυτή των συνωστισμένων λουόμενων, άλλη από αυτή που καλοδέχτηκε το «δολάριο» με όχι και τον καλύτερο τρόπο, η ιστορία φτάνει μέχρι τα αρχαία χρόνια.
Κάποιες εποχές, όχι πολύ μακρινές, το δευτερότοκο παιδί κάποιας οικογένειας που ζούσε σχετικά κοντά στη θάλασσα κληρονομούσε την «άμμο», τα παραθαλάσσια δηλαδή οικόπεδα στα οποία τίποτα δεν μπορούσε να φυτρώσει.
Και μετά ήρθε το εξής μοντέλο ανάπτυξης:
«Λέω στον πάππου, τι την θες την αποθήκη? Χτίσε δυο ντουβάρια να τα κάνεις ενοικιαζόμενα!» και αν δεν τα έφτιαχνε ο παππούς, πριν τον κλάψουν στα εννιάμερα είχαν ήδη αρχίσει τις εργασίες, και με τι ζήλο! Μα κυρίως με τι όραμα…
Την ίδια στιγμή, κάπου αλλού, η ιστορία της μεταλλείας ακολουθούσε αυτή της υπόλοιπης Ελλάδας, με τα πάνω και τα κάτω της, είναι η αλήθεια όμως πάντα καθυστερημένη και σε μικρή κλίμακα. Και τον καιρό της μετανάστευσης αυτή ήταν που κράτησε πολύ κόσμο στον τόπο του, όχι μόνο ιθαγενείς αλλά και εσωτερικούς μετανάστες.
Στην Χαλκιδική και την Εύβοια υπάρχουν τα σημαντικότερα κοιτάσματα μαγνησίτη, ή αλλιώς λευκολίθου στην Ελλάδα, ενώ από το τέλος της δεκαετίας του 50 η εξόρυξη και επεξεργασία του άρχισε να πραγματοποιείται σε βιομηχανική κλίμακα.
Πριν την επεξεργασία σε μεγάλη κλίμακα, ο μαγνησίτης ψηνόταν σε μικρά καμίνια. Για καύσημη ύλη χρησιμοποιουσαν ότι θάμνο μπορούσε να φυτρώσει στην περιοχή και τα κατάφεραν μέχρι και την δεκαετία του 60. Η φώτο από περιοχή κοντά στη Γερακινή. Για τα πνευματικά δικαιώματα απευθυνθείτε στον πατέρα μου :flipout:
Το 1957 τα μεταλλεία Βάβδου παραχωρούνται στην Αυστροαμερικανική Μαγκνομίν, ενώ δύο χρόνια αργότερα αυτά της Γερακινής παραχωρούνται στην Ελληνικοί Λευκόλιθοι. Η δεύτερη σήμερα, ίσως μετά από περισσότερο μεθοδευμένη ανάπτυξη βρίσκεται μεταξύ των κυριότερων παραγωγών σε παγκόσμιο επίπεδο.
Στο Βάβδο η εταιρία αποχώρησε μαζί με τον εξοπλισμό της το 1997, και για ότι απέμεινε μερίμνησαν αναλόγως οι περαστικοί «ανακυκλωτές».
Σήμερα στέκει λεηλατημένο και σιωπηλό ανάμεσα στα υψώματα χωρίς να υπάρχει κανένα σχέδιο για το μέλλον.
Ο γειτονικός Βάβδος, -που το πιθανότερο πήρε το όνομα του από κάποιο ρωμαίο, αλλά σήμερα αποκαλείται συνήθως «η» Βάβδος αφού στην ντόπια διάλεκτο και «ο» Μανώλης έγινε «η» Μανώλης- είναι στενά συνδεδεμένος με την σύγχρονή ιστορία του μεταλλείου.
Επίσης εκείνες τις όχι πολύ μακρινές εποχές, ο Βάβδος αποτελούσε και προορισμό εξορμήσεων δια τους θεσσαλονικείς, για βολτούλα και πικνικ, αφού για να πας στην Κασσάνδρα για ψαράκια ήθελε προγραμματισμό εβδομάδας με μια μικρή υπερβολή.
Περιστροφικός κλίβανος σαν αυτόν που εγκατέσταθηκε και στο Βάβδο, όπως φαίνεται με το ζόρι κάτω δεξιά. Φώτο από τη Γερακινή και για τα δικαιώματα τα είπαμε ήδη :flipout:
Το βιντεάκι είναι από μια μέρα του Αυγούστου, από αυτές που στις παραλίες της Χαλκιδικής νομίζεις πως έγινε απόβαση. Είπα να διαλέξω την σιωπή, που πολλές φορές έχει να πει περισσότερα.
