Εγώ την βρήκα εκπληκτική! Γενικά μου αρέσουν οι δουλειές του Τρίερ, αλλά αυτή είναι αρκετά έξω από τα συνήθη μονοπάτια του, τόσο αισθητικά όσο και νοηματικά. Η πρώτη σεκάνς, ασπρόμαυρη, σε αργή κίνηση και με μουσική Haydn, είναι ένα ποίημα. Tίποτα λιγότερο. Η συνέχεια είναι υποβλητική, με εξαιρετική φωτογραφία και με συμβολισμούς που δεν έχουμε συνηθίσει στις δουλειές του. Είναι εντυπωσιακό το πώς αυτός ο άνθρωπος εναλλάσσει τα εκφραστικά του μέσα χωρίς να χάνει τη μαεστρία του.
Δεν αντιλέγω ότι οι "προκλητικές σκηνές" μπορεί να είναι ως ένα βαθμό αυτοσκοπός, αλλά, για εμένα, η βία είναι πάντα αποκρουστική. Γιατί δηλαδή είναι προκλητικός ο Τρίερ και όχι ο "θεός" Ταραντίνο, οι κορεάτες ή οι σπλατεράδες;
