Απενοχοποίηση Τώρα! Masterpieces We Dislike

[karavan]

Όταν κάναμε τα πρώτα μας δειλά αλλά και συνειδητά βήματα στον κόσμο του κινηματογράφου, όλες και όλοι μας ακούγαμε ή διαβάζαμε για ταινίες που άλλαξαν το κινηματογραφικό ρου. Ταινίες που με τα χρόνια απέκτησαν μυθικές διαστάσεις, ταινίες που φιγουράριζαν (και φιγουράρουν) σε κάθε λογής λίστες με "τα σπουδαιότερα films όλων των εποχών" και πάει λέγοντας. Ίσως κάποιες και κάποιοι από εμάς να βρεθήκαμε κάποτε σε σκληροπυρηνικές σινεφίλ παρέες οι οποίες μας επιτίμησαν σκληρά και μας εγκάλεσαν στην τάξη όταν τολμήσαμε να ομολογήσουμε ότι δεν έχουμε δει το τάδε ή το δείνα αριστούργημα ή ακόμα χειρότερα ότι...δεν μας άρεσε!

Μαζεύοντας την καταρρακωμένη σινεφίλ αξιοπρέπειά μας στρωθήκαμε στη...μελέτη για να καλύψουμε τα κενά είτε κυνηγώντας τις θερινές επανεκδόσεις στους κινηματογράφους είτε παίρνοντας φωτιά τα DVD player του σαλονιού μας είτε ακόμα προσφεύγοντας στην Κινηματογραφική Λέσχη του guru Μπακογιανόπουλου.

Κι όμως ωιμέ! Τα "αριστουργήατα"...δε μας άρεσαν! Ίσως, ως μία πρώτη αντίδραση άγουρου σινεφίλ, να πιέσαμε και εν τέλει να πείσαμε τον ευατό μας ότι το "αριστούργημα" μας άρεσε. Ίσως μάλιστα να ήμασταν σε θέση να επιχειρηματολογήσουμε σχετικά πειστικά επ' αυτού!

Με την πάροδο του χρόνου και τη σταδιακή απογκίστρωση από τα κινηματογραφικά "πρέπει", τέτοιες αντιδράσεις (για όσους και όσες τις είχαν) μπορεί πλέον να μας προκαλούν γέλιο. Δεν παύουμε όμως να τις θυμόμαστε ακόμα όταν στεκόμαστε αμήχανοι μπροστά σε ένα - όπως μας είπαν - "αριστούργημα"...αναζητώντας το και ξύνοντας το κεφάλι μας με απορία.

Ανοίγω λοιπόν το παρόν νήμα για να παραθέσουμε, και φυσικά να συζητήσουμε, όχι αποκλειστικά αριστουργήματα του παγκόσμιου κινηματογράφου, αλλά κλασικές ταινίες που έχουν αφήσει το αποτύπωμά τους και για κάποιο ιδιαίτερο λόγο ποτέ δε μας μίλησαν.

Επειδή ένα τέτοιο θέμα θα μπορούσε να εξελιχθεί σε αντιπαράθεση (αν το τάδε μέλος θάβει την αγαπημένη ταινία ενός άλλου μέλους) προτείνω ψυχραιμία, καλή διάθεση και χιούμορ.

Βγάλτε το φτυάρι. Ουδείς στο απυρόβλητο!

 

[karavan]

Εκκινώ με την ταινία που μου ενέπνευσε το θέμα: Το τελευταίο Ταγκό στο Παρίσι (1972) του Bernardo Bertolucci.

Διάβαζα όλα αυτά τα χρόνια για προωθητικά βούτυρα και τσίχλες κολλημένες σε κάγκελα μέχρι που την περασμένη εβδομάδα στρώθηκα να το δω, με καλή προδιάθεση είναι η αλήθεια. Πέραν του γίγαντα Brando που ενσαρκώνει σπαρακτικά (και σαρκικά) την απόγνωση, ουδέν. Ούτε κάποιο κατακλυσμιαίο και καταραμένο πάθος να με κατακλύσει όπως ανέμενα, ούτε καν...ίδρωσε η οθόνη! Αφήστε που η Maria Schneider δε μου άρεσε καθόλου.
Όχι φυσικά ότι η ταινία είναι κακή. Αλλά δεν είναι και αυτό που ανέμενα βάσει των όσων διάβαζα και άκουγα χρόνια τώρα. Για να έχουμε ένα μέτρο σύγκρισης, η παρεμφερής στη θεματική γαλλική Πορνογραφική Σχέση (1999) του Frederic Fonteyne μου άρεσε περισσότερο. Χαμηλόφωνη σε σχέση με το «φασαριόζο» Bertolucci, αλλά από κάτω τα συναισθήματα βράζουν.

 

[supersonic]

Matrix.....

προσπάθησα να την δω 2 φορές.
Την δεύτερη επειδή στην πρώτη κοιμήθηκα. Περιττό να πω ότι κοιμήθηκα και την δεύτερη.

Μου έχει συμβεί μόνο μ αυτή και με άλλη μία

 

[karavan]

Συνεχίζω με τη δική μας Ευδοκία (1971) του πατριάρχη Αλέξη Δαμιανού.

Ένας ας πούμε καταραμένος έρωτας ανάμεσα σε μια κοπέλα ελευθέρων ηθών και ένα στρατιώτη σε μία δύσκολη εποχή για την Ελλάδα. Αλλά και μία Μαρία Βασιλείου η οποία μου έσπασε τα νεύρα καθόλη τη διάρκεια της προβολής με τις τσιρίδες και την υστερία της!
Ούτε αυτή η ταινία είναι κακή. Διακρίνεται από την "πρωτόγονη" σκηνοθεσία του Δαμιανού που βασίζεται περισσότερο στη σάρκα και στο συναίσθημα παρά στην τεχνική (κάτι ανάλογο βλέπουμε και σε κάποιες ταινίες του Pasolini, αυτοδίδακτος και αυτός γαρ). Απλά θεωρώ ότι ο ΝΕΚ παρουσίασε και καλύτερες ταινίες.

 

[karavan]

Matrix.....

προσπάθησα να την δω 2 φορές.
Την δεύτερη επειδή στην πρώτη κοιμήθηκα. Περιττό να πω ότι κοιμήθηκα και την δεύτερη.

Μου έχει συμβεί μόνο μ αυτή και με άλλη μία

Ε πες μας και την άλλη. Αν τη θυμάσαι βέβαια.

 

[opsim]

Uploaded with ImageShack.us

Reflecting skin (1990) του Philip Ridley.
Η ζωή και η καλπάζουσα φαντασία ενός παιδιού που μεγαλώνει στην μεταπολεμική Αμερική στην μέση του πουθενά.
Όταν την είδα πριν 20 χρόνια με εντυπωσίασε αισθητά. "Σκληρές" σκηνές σε μια απομυθοποιημένη Αμερική. όταν την ξαναείδα πέρυσι δεν μπορώ να πω ότι με απογοήτευσε απλά "the thrill is gone" σε σχέση με την πρώτη φορά.

 

[supersonic]

Patton...
(αν και θα έλεγα ότι θεωρείται αριστούργημα...)

Σημειωτέον το matrix δυό φορές στο σπίτι. (Κόστος 2+2 ευρώ βιντεοκλαμπ).
Patton 2 φορές στο σινεμά την δεκαετία του 70 και 80 αντίστοιχα....

 

[Photis]

Ωραίο θέμα. Και για να γίνει σωστά μια τέτοια απομυθοποίηση, πρέπει να γίνει πάνω σε πραγματικά αγαπημένους μας σκηνοθέτες. Ένας από τους δικούς μου είναι ο Eastwood. Η ταινία του λοιπόν που πραγματικά με έκανε να βαρεθώ τη ζωή μου είναι το million dollar baby. Πραγματικά όμως αδιάφορη. Και γενικά είμαι φαν των ταινιών μποξ (αγαπημένες ταινίες οι δάφνες στο ρινγκ, οργισμένο είδωλο, Ροκυ -το πρώτο), οποτε δεν είχε να κάνει με το θέμα η δυσαρέσκειά μου. Είχε να κάνει κυρίως με τη σκηνοθεσία και τον ρυθμό, και δευτερευοντως με τον συναισθηματικό εκβιασμό στον οποίο με υπέβαλλε ο Eastwood με το δακρύβρεχτο στόρυ του.

Επιφυλλάσομαι και για πιο βαρύγδουπες αποκαθηλώσεις...

 

[by proxy]

Δύο που μούρχονται στο μυαλό :

1. Οι ταινίες του Ζακ Τατί με τον ήρωα του τον κ. Υλώ ( Monsieur Hulot ) για κάποιο λόγο θεωρούνται κλασικές κωμωδίες . Οχι μόνον δεν έχω σκάσει έστω κι ένα μικρό μειδίαμα αλλά τις βαριέμαι του θανατά. Ασε που με εκνευρίζουν τα μακρινά πλάνα όπου ποτέ δεν μπορείς να δεις την φάτσα του πρωταγωνιστή. Κωμωδίες που εμένα μου γεννούν θλίψη και μιζέρια .

2. Το πολυθρύλητο αριστούργημα του ΝΕΚ "Οι τεμπέληδες της εύφορης κοιλάδας" . Οταν άρχισε η προβολή από τα 20 άτομα που είμασταν μέσα ένας - δυο φώναζαν ουυυυ και οι άλλοι τους πρότειναν να κάνουν ησυχία. μετά από μισή ώρα όλο το λιγοστό κοινό φωναζε σύσσωμο ουουου.

ΥΓ. Συμφωνώ για το "Τελευταίο ταγκό" με τον ανοίξαντα το θέμα. Νομίζω ότι είχα κοιμηθεί κάπου στη μέση .

 

[by proxy]

Patton...
(αν και θα έλεγα ότι θεωρείται αριστούργημα...)

Με τον George Scott ; Χριστέ μου δεν περνούσε η ώρα με τίποτα . :ernaehrung004:

 

[MoDis]

Reflecting skin (1990) του Philip Ridley.
Η ζωή και η καλπάζουσα φαντασία ενός παιδιού που μεγαλώνει στην μεταπολεμική Αμερική στην μέση του πουθενά.
Όταν την είδα πριν 20 χρόνια με εντυπωσίασε αισθητά. "Σκληρές" σκηνές σε μια απομυθοποιημένη Αμερική.

Επειδή η ταινία είχε αναφερθεί και σε κάποιο άλλο νήμα ,
με κριτική παρόμοια με τα bold , την έψαξα , την βρήκα , την είδα ....

Πιστεύω αν είχε γραφτεί στην τότε αναφορά της και το

όταν την ξαναείδα πέρυσι δεν μπορώ να πω ότι με απογοήτευσε απλά "the thrill is gone" σε σχέση με την πρώτη φορά.

δεν θα έμπαινα καν στην διαδικασία

 

[karavan]

Όπως ανέφερα κάπου παραπάνω, οι θερινές επανεκδόσεις μάς δίνουν την ευκαιρία να ανακαλύψουμε κλασικές ταινίες του παρελθόντος βλέποντάς τες μάλιστα στο χώρο για τον οποίο προορίζονταν: την αίθουσα. Έτσι και εγώ αποφάσισα προ δύο περίπου ετών να δω για πρώτη φορά ταινία του Γερμανού Max Ophuls που μόλις είχε βγει σε φρέσκια κόπια στους κινηματογράφους.
Η Πτώση της Lola Montes (1955).

Ωραία κουστούμια, ωραία ατμόσφαιρα εποχής αλλά το αριστούργημα ακόμα...καταζητείται! Και δώστου τα αστεράκια να πέφτουν βροχή.
Είμαι σχεδόν σίγουρος ότι ο σπουδαίος (από ό,τι λένε) δημιουργός έχει γυρίσει πολύ καλύτερες ταινίες.

 

[opsim]

Επειδή η ταινία είχε αναφερθεί και σε κάποιο άλλο νήμα ,
με κριτική παρόμοια με τα bold , την έψαξα , την βρήκα , την είδα ....

Πιστεύω αν είχε γραφτεί στην τότε αναφορά της και το



δεν θα έμπαινα καν στην διαδικασία

Προφανώς δεν την είχα ξαναδεί για δεύτερη φορά τότε.....

 

[karavan]

Ένα αστέρι πέφτει, πέφτει, πέφτει...
Αυτός ο τίτλος μου έρχεται στο νου όταν ενατενίζω αναδρομικά τη φιλμογραφία του πάλαι ποτέ αγαπημένου Martin Scorsese από τα mid 90s και μετά.
Σχήμα οξύμωρο - αν και συχνά επαναλαμβανόμενο και φυσικά ευεξήγητο: όσο η ποιότητα πέφτει, τόσο οι διακρίσεις στα όσκαρ αυξάνονται.
Και φτάνουμε στο 2002 και στο μεγαλεπήβολο σχέδιο του Gangs of New York.

Επιστροφή του δημιουργού σε γνώριμα λημέρια (gangsters) και η ώρα της αναγνώρισης από την Αμερικανική Ακαδημία.
Αμ δε! Αδικαιολόγητα μεγάλο σε διάρκεια, άνισο, μανιχαϊσμοί τύπου καλό-κακό και τα προσχήματα να σώζονται από τη θηριώδη και γκροτέσκα ερμηνεία του Daniel Day - Lewis. E όχι και να προταθεί και για δέκα όσκαρ!
Βέβαια, ενδέχεται να υπάρχουν και χειρότερα: ακόμα δεν έχω δει το Kundun.
Το σκηνοθέτη δεν τον έχω ξεγράψει ακόμα. Στις τελευταίες δύο ταινίες επέστρεψε σε ένα σχετικά καλύτερο εαυτό. Ίδωμεν...

 

[karavan]

Δύο που μούρχονται στο μυαλό :



2. Το πολυθρύλητο αριστούργημα του ΝΕΚ "Οι τεμπέληδες της εύφορης κοιλάδας" . Οταν άρχισε η προβολή από τα 20 άτομα που είμασταν μέσα ένας - δυο φώναζαν ουυυυ και οι άλλοι τους πρότειναν να κάνουν ησυχία. μετά από μισή ώρα όλο το λιγοστό κοινό φωναζε σύσσωμο ουουου.

Πρόλαβες το θρυλικό εξώστη του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης; Γιατί από ό,τι έχω διαβάσει εκεί εκδηλώνονταν "θερμές" αντιδράσεις.

 

[Tzimisce]

Matrix.....

προσπάθησα να την δω 2 φορές.

Ε καλά, και εσύ Geek Movie ήθελες να καταλάβεις;
Που να διαβάσεις κανέναν Νευρομάντη να κάθεσαι να αναρωτιέσαι τι γεύση έχει το γαλάζιο... :flipout:

Για το Patton συμφωνώ απόλυτα.
Για μένα σε αυτή τη κατηγορία είναι και το "Όσα παίρνει ο άνεμος"... Εμένα με πήρε ο ύπνος στο σινεμά αντί για τον άνεμο...

 

[karavan]

Δε θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο με το φίλτατο Proxy για το Jacques Tati έχοντας δει μόνο το Playtime (1967).

Πολύ λεπτό, ιδιαίτερο, υπαινικτικό και, σε τελική ανάλυση, ιδιοσυγκρασιακό χιούμορ με το οποίο δεν κατάφερα να ταυτιστώ.
Επιφυλάσσομαι βέβαια για το μέλλον για μία δεύτερη ανάγνωση. Άλλωστε μόνο μία ταινία του έχω δει μέχρι στιγμής.

 

[Kostas_Y]

Δύο που μούρχονται στο μυαλό :

1. Οι ταινίες του Ζακ Τατί με τον ήρωα του τον κ. Υλώ ( Monsieur Hulot ) για κάποιο λόγο θεωρούνται κλασικές κωμωδίες . Οχι μόνον δεν έχω σκάσει έστω κι ένα μικρό μειδίαμα αλλά τις βαριέμαι του θανατά. Ασε που με εκνευρίζουν τα μακρινά πλάνα όπου ποτέ δεν μπορείς να δεις την φάτσα του πρωταγωνιστή. Κωμωδίες που εμένα μου γεννούν θλίψη και μιζέρια .

Είδα το "Οι διακοπές του κου Υλώ" όταν ήμουν έφηβος και είχα πέσει κάτω από τα γέλια. Το ξαναείδα 20 χρόνια μετά και δεν άντεξα ούτε 10 λεπτά, βαρέθηκα...

Με τίποτα δεν μπορώ να δω τα περίφημα αριστουργήματα του Σοβιετικού κινηματογράφου και γενικά του "ανατολικού μπλοκ", των τελευταίων δεκαετιών τουλάχιστον. Με τα προπολεμικά δεν έχω τόσο μεγάλο πρόβλημα, μάλλον επειδη δεν μιλάνε και πολυ. Τα Ρωσικα ακουγονται πολύ άσχημα στα αυτιά μου και δεν με αφήνουν να εκτιμήσω την ταινία.

Με τις Ιαπωνικές ταινίες πάλι, κανένα πρόβλημα. Και πάλι δεν καταλαβαίνω λέξη αλλά καταλαβαίνω (νομίζω) συναίσθημα.

 

[MoDis]

Είδα το "Οι διακοπές του κου Υλώ" όταν ήμουν έφηβος και είχα πέσει κάτω από τα γέλια. Το ξαναείδα 20 χρόνια μετά και δεν άντεξα ούτε 10 λεπτά, βαρέθηκα...

Με τίποτα δεν μπορώ να δω τα περίφημα αριστουργήματα του Σοβιετικού κινηματογράφου και γενικά του "ανατολικού μπλοκ", των τελευταίων δεκαετιών τουλάχιστον. Με τα προπολεμικά δεν έχω τόσο μεγάλο πρόβλημα, μάλλον επειδη δεν μιλάνε και πολυ. Τα Ρωσικα ακουγονται πολύ άσχημα στα αυτιά μου και δεν με αφήνουν να εκτιμήσω την ταινία.

Με τις Ιαπωνικές ταινίες πάλι, κανένα πρόβλημα. Και πάλι δεν καταλαβαίνω λέξη αλλά καταλαβαίνω (νομίζω) συναίσθημα.

με τις ιαπωνο-κορεάτικες έχω το εξής πρόβλημα

Επειδή όλοι μοιάζουν μεταξύ τους μπερδεύω πρόσωπα ....
καλά για τη γλώσσα δε το συζητώ ,
μπορεί οι υπότιτλοι να είναι
αλέ ντελών ή ασυγχρόνιστοι και να μην πάρω χαμπάρι ....

 

[supersonic]

Δε θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο με το φίλτατο Proxy για το Jacques Tati έχοντας δει μόνο το Playtime (1967).

Πολύ λεπτό, ιδιαίτερο, υπαινικτικό και, σε τελική ανάλυση, ιδιοσυγκρασιακό χιούμορ με το οποίο δεν κατάφερα να ταυτιστώ.
Επιφυλάσσομαι βέβαια για το μέλλον για μία δεύτερη ανάγνωση. Άλλωστε μόνο μία ταινία του έχω δει μέχρι στιγμής.

μάλλον δεν έχεις δεί τις αντιπροσωπευτικές.
Εξαιρετική πηγή έμπνευσης. ο Mr Bean άντλησε πάρα πολλά, αν και τα παρατράβηξε.
Εξαιρετικές όλες του. Ιδίως οι διακοπές, ή ο Θείος μου...