Η θρησκευτική μουσική ακολουθεί την πολιτιστική εξέλιξη της χώρας.
Στο τέλος του 17ου αιώνα η θρησκευτική μουσική είναι πια πολυφωνική. Η νευματική σημειογραφία (δεν υπάρχουν φθόγγοι αλλά νεύματα που δηλώνουν το διάστημα δηλ. το πόσο θα ανέβει ή θα κατέβει η φωνή σε σχέση με τον προηγούμενο φθόγγο) και ο Οκτώηχος (4 κύριοι και 4 πλάγιοι ήχοι) έχουν εγκαταλειφθεί. Καθιερώνεται το πεντάγραμμο με μείζονα και ελάσσονα κλίμακα.
Ο Bortniansky, που είχε ξεκινήσει σαν καλλίφωνο παιδί της χορωδίας το 1769 γίνεται διευθυντής του αυτοκρατορικού παρεκκλησίου. Αυτό διέθετε δική του ορχήστρα και χορωδία αποτελόντας έναν πολύ ισχυρό θεσμό που είχε κάτω από τον αυστηρό έλεγχο του την χορωδιακή λειτουργική μουσική.
Από τότε εγκαταλείπει την κοσμική μουσική και συνθέτει 50 χορωδιακά έργα ,κάποια και για διπλή χορωδία. Το άκουσμα των ύμνων είναι ρωσικό, συνεπώς αποδεκτοί από τον λαό, αλλά με έντονη την επίδραση της ιταλικής όπερας που τους κάνει να ακούγονται ευχάριστα. Η μουσική του Bortniansky μας έγινε γνωστή από μια σειρά 6 cd της Chandos κάτω από την πολύ καλή διεύθυνση του Valri Polyansky.
Με την θρησκευτική μουσική ασχολήθηκαν από τότε σημαντικοί συνθέτες όπως ο Tchaikovsky με την Λειτουργία του Αγ. Ιωάννη Χρυσόστομου, που είναι πιο κοντά στην αυθεντική ορθόδοξη παράδοση απ ότι τα έργα του Bortrniansky ,ο Rachmaninov (all night Virgil) , ο Schnittke μέχρι και το φετινό cd από τον Sviridov.
Σε όλα τα cd και ιδιαιτέρα στο τελευταίο του Sviridov οι φωνητικές ικανότητες των χορωδιών κινούνται σε στρατοσφαιρικά επίπεδα.
Επίλογος
Η Γαλλική εισβολή του 1812 με τους εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς αναγεννά το εθνικό συναίσθημα.
Στα γράμματα εμφανίζονται μεγάλες μορφές όπως ο Pushkin και ο Gogol. O Pushkin δεν είναι μόνο η απόλυτη αναφορά στα γράμματα αλλά και στην όπερα μια και οι μεγαλύτερες Ρωσικές όπερες προέρχονται από έργα του.
Η σλαβοφιλία επικρατεί του κοσμοπολιτισμού.
Στην μουσική εμφανίζεται ο Glinka και μετά η ομάδα των πέντε. Η πρώτη Ρωσική όπερα είναι γεγονός . Είναι το 1836 η όπερα του Glinka Ivan Susanin ή Μια ζωή για τον Τσάρο.
Το 1872 όμως εμφανίζεται το εθνικής έμπνευσης αριστούργημα Boris Godounov, του Moussorgsky.
Πίσω από το πορτραίτο ενός τσάρου δολοφόνου, εκφράζεται η τραγωδία ενός ολόκληρου λαού.
ο Chaliapin στον ρόλο του Godounov
Στο τέλος του 17ου αιώνα η θρησκευτική μουσική είναι πια πολυφωνική. Η νευματική σημειογραφία (δεν υπάρχουν φθόγγοι αλλά νεύματα που δηλώνουν το διάστημα δηλ. το πόσο θα ανέβει ή θα κατέβει η φωνή σε σχέση με τον προηγούμενο φθόγγο) και ο Οκτώηχος (4 κύριοι και 4 πλάγιοι ήχοι) έχουν εγκαταλειφθεί. Καθιερώνεται το πεντάγραμμο με μείζονα και ελάσσονα κλίμακα.
Ο Bortniansky, που είχε ξεκινήσει σαν καλλίφωνο παιδί της χορωδίας το 1769 γίνεται διευθυντής του αυτοκρατορικού παρεκκλησίου. Αυτό διέθετε δική του ορχήστρα και χορωδία αποτελόντας έναν πολύ ισχυρό θεσμό που είχε κάτω από τον αυστηρό έλεγχο του την χορωδιακή λειτουργική μουσική.
Από τότε εγκαταλείπει την κοσμική μουσική και συνθέτει 50 χορωδιακά έργα ,κάποια και για διπλή χορωδία. Το άκουσμα των ύμνων είναι ρωσικό, συνεπώς αποδεκτοί από τον λαό, αλλά με έντονη την επίδραση της ιταλικής όπερας που τους κάνει να ακούγονται ευχάριστα. Η μουσική του Bortniansky μας έγινε γνωστή από μια σειρά 6 cd της Chandos κάτω από την πολύ καλή διεύθυνση του Valri Polyansky.
Με την θρησκευτική μουσική ασχολήθηκαν από τότε σημαντικοί συνθέτες όπως ο Tchaikovsky με την Λειτουργία του Αγ. Ιωάννη Χρυσόστομου, που είναι πιο κοντά στην αυθεντική ορθόδοξη παράδοση απ ότι τα έργα του Bortrniansky ,ο Rachmaninov (all night Virgil) , ο Schnittke μέχρι και το φετινό cd από τον Sviridov.
Σε όλα τα cd και ιδιαιτέρα στο τελευταίο του Sviridov οι φωνητικές ικανότητες των χορωδιών κινούνται σε στρατοσφαιρικά επίπεδα.
Επίλογος
Η Γαλλική εισβολή του 1812 με τους εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς αναγεννά το εθνικό συναίσθημα.
Στα γράμματα εμφανίζονται μεγάλες μορφές όπως ο Pushkin και ο Gogol. O Pushkin δεν είναι μόνο η απόλυτη αναφορά στα γράμματα αλλά και στην όπερα μια και οι μεγαλύτερες Ρωσικές όπερες προέρχονται από έργα του.
Η σλαβοφιλία επικρατεί του κοσμοπολιτισμού.
Στην μουσική εμφανίζεται ο Glinka και μετά η ομάδα των πέντε. Η πρώτη Ρωσική όπερα είναι γεγονός . Είναι το 1836 η όπερα του Glinka Ivan Susanin ή Μια ζωή για τον Τσάρο.
Το 1872 όμως εμφανίζεται το εθνικής έμπνευσης αριστούργημα Boris Godounov, του Moussorgsky.
Πίσω από το πορτραίτο ενός τσάρου δολοφόνου, εκφράζεται η τραγωδία ενός ολόκληρου λαού.
ο Chaliapin στον ρόλο του Godounov
